Waldorf

My New York diary (Julie Doucet) Doucet is voor mij een nobele onbekende, maar ze won dit jaar de Grand Prix in Angouleme. Dit boekje is het goedkoopste werkje van haar hand dat ik kon vinden. Daarin vertelt Doucet hoe ze als twintiger vanuit Canada naar New York trekt om daar strips te maken. Ook haar vervelende vriendje en haar drank- en druggebruik komt aan bod. Het boek dateert al van 1999. De tekeningen zijn wel geinig, maar erg vol. Het verhaal op zich is niet erg interessant. Doucet weet van haar dagelijkse belevenissen geen pakkende vertelling te maken, maar blijft steken in anekdotiek.

Zit hij ook in Turkije voor vredesoverleg?

Duurt dit nog lang?

We zien wel wat er van komt.

La république du crâne (Brugeas, Toulhoat) De piratenstrip is een ietwat uitgewoond genre. De laatste die wat potten brak was Long John Silver. Dat was erg goed gemaakt, maar het was ook gewoon de elvendertigste herwerking van Stevensons Schateiland. Dan is La république du crâne toch andere koek. Geen schatkaarten te bespeuren hier, dit is een psychologisch en sociaal drama. Want de piraterij zoals we die kennen van Schateiland heeft een interessante historische achtergrond. In het voorwoord van dit dikke boek gaat scenarist Brugeas daar op in, maar kort gezegd waren piraten mensen die liever kort en vrij leefden dan lang en gebonden. Bovendien heerste aan boord van piratenschepen een pure vorm van basisdemocratie. De kwartiermeester die toezag op het correct uitvoeren van manoeuvres werd verkozen onder zijn gelijken. Die zoektocht naar vrijheid is het uitgangspunt van dit dikke boek met meer dan 200 bladzijden. Ik las de zwart-wit versie van Black & White, die de tekeningen van Toulhoat alle eer aandoet. Zeker, niet elk touwtje of katrol in het want staat op papier zoals bij Pellerin. Maar Toulhoat zet het zeeleven met zoveel meer zwier neer. Erg goed.

Dat hoeft toch niet? Van Stomp uit Baard & Kale is er ook een origin-verhaal gemaakt waaraan de bedenker, Rosy, niet meewerkte. Hij keurde het wel goed.

In de Bijbel staat: Onderzoek alles en behoud het goede. Ik moet het nog lezen.

Er is heel veel verschil in de stagiairs. Wij hebben er hier op kantoor elk jaar wel eentje uit de richting 'business', handel dus. We hebben al het hele gamma gehad: van slappe dweil tot ondernemende jongeling die van aanpakken weet. Op de werkvloer van hetzelfde: sommige staan de dag door op hun telefoon te tokkelen, en anderen willen echt iets leren.

Ik ben nog maar beginnen lezen. Maar op de uitgavekwaliteit valt, zoals gewoonlijk, niets aan te merken.

Soms moet je je publiek een beetje uitdagen. Als ik die lijst van Lukoste zie dan denk ik dat daar voor elk wat wils op staat. Ze kiezen in Angouleme niet systematisch voor obscure underground figuren, maar evenmin voor steeds weer dezelfde gevestigde waarden. Ik heb nooit iets van Doucet gelezen, maar ik heb wel al een boekje besteld. Ik ben nieuwsgierig.

Moet de Grand Prix van Angouleme dan altijd aan iemand gegeven worden die iedereen kent? Dat wordt een circle jerk.

We hebben alhier op televisie naar 'Twee zomers' gekeken, het veelbesproken vehikel waarmee Tom Lenaerts ook iets wou zeggen over #MeToo. Kort gezegd: Twee zomers is de slapste reeks sinds de vorige worp van Lenaerts, Over Water. Weer zat er niets in qua personages, ontwikkeling van het verhaal of dialogen waarvan je zei: "blij dat ik dat gezien heb." Zoals geweten draait het in Twee zomers om een groep mensen die in de verre jaren '90 een weekend met drank en vage pillen beleven. Eén van de meisjes wordt verkracht op het moment dat ze ernstig onder invloed is. De jongens filmen dit, denken dat ze het bandje met de beelden verbranden, maar na dertig jaar duiken de beelden weer op. Net op het moment dat de groep weer samen komt op een eilandje in het zuiden van Frankrijk. Nergens heb je het gevoel dat deze mensen vrienden zijn. Er loopt een man in deze reeks rond die zogezegd bevriend is met mannen die zijn eigen vrouw verkracht hebben voor zijn eigen ogen. En als de uitlekt is zijn eerste zorg het schandaal dat er zou kunnen uit voortvloeien. Kun je je voorstellen dat je dertig jaar naar barbecues en baby-borrels bent geweest met lieden die toekeken toen een dronken man zich aan je vrouw vergreep? En als de bom barst zit het slachtoffer te zwijgen terwijl iedereen om haar heen allerlei onzin uitkraamt. Neen, aan geloofwaardigheid doet Lenaerts met zijn maatje Baeten Gronda niet.

Ik ben altijd zo nieuwsgierig naar wat mensen van een strip vonden. Was er maar een draad op dit forum waar lezers hun ervaringen kunnen delen. We zouden die draad strip van de dag kunnen noemen.

Die pakjes van Amazon zijn toch goed dichtgemaakt. Is het opengescheurd? Want dan is de facteur er mee weg. Als het onbeschadigd leeg is, zou ik denken dat ze bij Amazon vergeten zijn een boek in de doos te steken. Wij krijgen hier ook soms dozen die zo goed als niets weten, maar waarbij een gevoelig component verpakt in bubblewrap zit. Gewicht zegt niet alles.

Rare jongens, die Fransen. Belastinggeld verbranden opdat kalende mannen met linnen tasjes een dédi kunnen krijgen.

Impulsaankoop... La république du crâne. Bij Black & White.

Ik ga daar toch eens een boekske van opsnorren.

In Brussel heb je Multi BD op de Anspachlaan. https://www.canalbd.net/glbd_libglbd

Tja, Dupuis heeft ook een punt dat een reeks maar blijft leven als er nog af en toe een nieuw album verschijnt. Ik zou het niet kopen, maar van mij mogen ze wel een nieuwe Guust maken.

Ik zie dat 'A travers' van Tom Haugomat nu ook in het Nederlands verschenen is. Nu ja, het is een tekstloos boek. Zelf heb ik de Franse versie al enkele jaren, dit is echt zeer goed. Mijn korte bespreking uit 2018:

Zou de ware katholiek er niet de hand van God in zien in plaats van het toeval?

Stond gewoon ergens op straat, ik heb er niets mee te maken. Maar het is wel een mooi stuk.

Brandt u ook al kaarsen voor Sint-Javelin?

De Canadese Julie Doucet wint de Grand Prix. https://focus.knack.be/entertainment/boeken-strips/julie-doucet-wint-grand-prix-op-stripfestival-van-angouleme/article-longread-1847341.html