cinco

Heb die ondertussen aangeschaft, dus als ik enkele ander games heb afgerond komt die aan de beurt.

Online strips lezen voelt gewoon niet hetzelfde. Iets lezen op papier is net interessant omdat je dan effe weg bent van al die schermen. En het tastbare aspect van een strip speelt ook een (moeilijk uit te leggen) rol. Trouwens... onlangs lag de electriciteit plat bij mij in de straat. Dan is het handig dat er nog iets voorhanden is waarvoor je geen electriciteit nodig hebt.

Visueel voel je ook een moeilijk te omschrijven verschil dat waarschijnlijk gelinkt is aan het digitale aspect van strips in de 21ste eeuw. Het valt bij Guust meer op dan bij andere klassieke reeksen omdat die trapsgewijs evolueerden op dat vlak terwijl er decennia zitten tussen de laatste afgewerkte pagina's van Franquin en de huidige versie van Delaf. Dat is niet als kritiek bedoeld maar gewoon een vaststelling.

Vergelijk eens met bijvoorbeeld de Flatersaga. Onder andere die strijd tegen de parkeermeters tikte aan qua uren buiten de kantoormuren. Vondelaar leek wel zijn belangrijkste tegenspeler geworden. En dan waren er natuurlijk ook nog het stijgend aantal (bijna natte) dagdromen.

Nu is hij richting grootvaderschap aan het gaan. Had Jolan daar geen ontdooid meisje van de sterren overgehouden aan de voorgaande delen of is die ondertussen uit het zicht / overgelopen naar het kamp van de tegenstanders / aan een tragisch einde gekomen?

Dat is net het Kiekeboe-album dat het meeste inspeelt op de vertrouwdheid van de lezer met alle nevenpersonages. De titel Seizoensfinale moest een hint zijn dat je dit beter niet als eerste album leest.

Hoelang heeft hij al die grijze lokken?

Ah ja, het verhaal waarbij alles via iconen en plattegronden verteld wordt.

Henk Kuijpers in een interview van enkele jaren geleden over Franka en in bad gaan:

Acht uur in Berlijn toegevoegd aan de keuzemogelijkheden.

De strijd tussen Vasten en Vastenavond (Bruegel - 1559)

De cover van het nieuwe album lijkt oog om oog tand om tand weerwraak op die oude plagiaatversie van Guust.

Goed om te horen. Ik ben van plan om hem eind volgende week in de winkel te gaan halen.

Tot op het heden vind ik de opener van de Zwarte Straal nog steeds het beste vergezicht op Rommelgem. Ontzettend uitnodigend om dit verhaal als lezer binnen te stappen.

Door die doorlopende verhaallijn werkt het beter in albumvorm. De originele Guusts (zeker die van de beginperiode) waren voornamelijk getekend met de magazine-publicatie in gedachte. Paginagags komen opzichstaand sowieso meer tot hun recht dan wanneer je de één na de ander in een albumbundeling leest. Ik vermoed dat er oorspronkelijk waarschijnlijk helemaal niet de veronderstelling was dat de Guustgags ook buiten het magazine uitgebracht gingen worden. Het was gewoon opgezet om in het weekblad wat meta-commentaar te geven op een fictieve versie van de Robbedoesredactie. Ben je daar zeker van?

Bij de Familie Super van hetzelfde!

Ja, voor het magazine moet hij natuurlijk zijn mascotte-rol vervullen in de welbekende outfit. En bij de kleine Robbe zijn die kleren het enige dat hem linkt aan het Robbedoes-concept. Voor de rest is die gagreeks qua karakter, qua setting, qua cast, qua inhoud volledig iets opzichstaand.

Iemand deze al gelezen?

Buiten enkele kortverhalen geloof ik dat hij in de lange albumverhalen van T&J ook nooit in dat pak heeft rondgelopen.

Ik vermoed dat Marini de laatste jaren zijn stijl en zijn manier van pagina lay-out heeft aangepast om een hoger productietempo te halen. Minder tekeningen per pagina, soms ganse splash-pages... je zag dat al in zijn Batman en Noir Burlesque waar je ondanks het aantal pagina's toch snel doorheen las. Nu heb je dat ook bij de Adelaars van Rome. Kijk, hoe snel ben je door deze 4 opeenvolgende pagina's heen...

Het Asterix-ritme. Eerlijk gezegd had ik Delaf liever iets nieuws in de stijl van zijn Mooie Navels zien maken. Die serie voelde echt als een 21ste eeuwse gag-reeks, zowel qua stijl als inhoud. En ook al is die nieuwe Guust-strip goed gemaakt, ik begin die ganse trend van terug naar een halve eeuw geleden verstikkend te vinden. (zie ook de komende Robbedoesreeks in jaren '60 stijl) Vele nieuwe reeksen of concepten worden opgeofferd om de goede tekenaars aan klassieke reeksen te zetten. Bijvoorbeeld dat Marsupilami-tweeluik van Frank Pé wordt nu ook verlengd. Ergens vind ik dat zonde, want ik zie iemand met dat talent liever origineel werk creëren. Natuurlijk gaat iemand als Conrad met zijn werk voor Asterix financieel beter af zijn dan met een eigen reeks, maar vanuit artistiek oogpunt beperkt het de groei van het medium. De klassiekers blijven de spotlights opeisen en vernieuwing heeft enkel ruimte in de marge buiten het zicht van het grote publiek.

Klinkt als een uitdrukking uit de eerste helft van de 20ste eeuw.

Als het goed verkoopt is de flatertrein opnieuw vertrokken en stopt Dupuis pas als ze ermee crashen.

Zat hij bij Yoann niet meestal in zijn piccolo-pak? Van de Fournier-Robbedoezen heb ik er maar enkele gelezen. Zijn look in die strips met dat lang haar in zijn nek heeft voor mij iets bevreemdends, maar dat is omdat ik deze versie van het personage niet gewoon ben om te zien. En waarom droeg hij toen bowlingschoenen?