Waldorf

Ik heb het te druk met macht uitoefenen op mensen.

Er zat een koptelefoon in de bus. Gewonnen met een wedstrijd waarvan ik al lang vergeten was dat ik er aan deelnam.

Sommige mensen zijn bezig met ellenlange teksten plempen op het internet. Ook een sedatief.

Daft Punk is zelf ook wel ouderwets. Homework is 27 jaar oud.

Integendeel, het universum heeft geen doel. Het is er gewoon, zonder dat iemand er om vroeg.

Bij de Rode Ridder kunnen de auteurs toch meer hun eigen stempel drukken dan bij Jommeke. Net zoals bij Sus&Wis is dat studiowerk waarbij de tekenaars zo dicht mogelijk bij de meester blijven.

Vanaf eind volgende week zijn de originelen te bekijken (en te koop) bij Galerie Champaka. https://www.galeriechampaka.com/?page_id=94284

Volgens mij is die rechts A.P. Duchateau. De linkse ken ik niet. Die in het midden is de knapste.

Je was niet de enige. Ik ben toen ook opnieuw strips beginnen kopen en lezen, na een periode waarin ik zo goed als geen strips las.

La neige était sale (Fromental, Yslaire, naar Simenon) Dit boek is een bewerking van wat Simenon zelf een 'roman dur' noemde. Dat zijn romans zonder Maigret, waarin Simenon zijn duistere kijk op de mensheid naar voor bracht. La neige était sale is meteen de hardste van de romans durs. Volgens scenarist Fromental verwerkte Simenon er zijn ervaringen in de Tweede Wereldoorlog in, en ook de dood van zijn broer. Die was Rexist tijdens de oorlog en stierf aan het begin van de jaren vijftig toen hij in dienst van het Franse Vreemdelingenlegioen in Indo-China vocht. Het verhaal gaat over Frank, een jonge man die opgroeit bij zijn moeder die een bordeel runt. De stad waar hij woont wordt bezet door een vreemde macht, zonder enige aanwijzing waar die stad ligt, of wie de bezetter is. Op een avond vermoordt Frank een soldaat. Niet als verzetsdaad, en zonder enige aanleiding. Vanaf dan belandt Frank in een neerwaartse spiraal. Ondanks het vele roze dat Yslaire in zijn tekeningen aanbrengt is dit geen opbeurend boek. Dit is een boek in de lijn van De vreemdeling van Camus: existentialisme, het bestaan als een pijn, maar prachtig geïllustreerd. Of het vertaald wordt weet ik niet.

Nee. Griffo is wel aardig, maar niet 3 à 4K-aardig. En met Bonnet heb ik niets.

Wie een origineel wil uit het nieuwe album van Cuzor kan in juni op de veiling van Maghen terecht. Er komt een aparte catalogus. En ook van Gibrat. Er komt ook een expo rond Griffo: platen uit SOS Geluk, veel Giacomo C, waaronder veel direct ingekleurd, en enkele sfeervolle platen uit Mister Black. Ik heb ook platen gezien van Uss Constitution door Bonnet. Ik heb dat niet gelezen, maar de originelen zien er fraai uit. Voor de liefhebbers van zeilschepen, veel detail, het doet aan Vance denken.

En Galapagos.

Interessant lijstje. Er zit één en ander bij dat ik kocht, las, en terzijde schoof om nooit meer naar om te kijken. Junker, bij voorbeeld. Geen flauw idee wat ik daar moest van vinden. Hubert vond ik erg mooi, maar Aaron liet ik bewust liggen omwille van het thema. De kerkgangers kocht en las ik dan wel weer, maar ondanks de herkenbare tijd en ruimte waarin het zich afspeelde vond ik er niet veel aan. Van Brecht Evens vind ik de tekeningen erg mooi, maar boeit het niet wat hij vertelt. Ik neem me wel voor om zijn nieuwe boek te kopen. Schrauwen heb ik vaak vastgepakt in een winkel, maar nooit gekocht. Ik heb nog niets gelezen van de man, louter op basis van de tekeningen laat ik het altijd liggen. Ik ben niet half zo ruimdenkend en avontuurlijk in mijn lees- en koopgedrag als ik zou willen.

Ik kocht de reguliere Franse versie van Le combat d' Henry Fleming

7 is volgens mij Roba.

Alexandre Clérisse, uit Une année sans Cthulhu. Niet vertaald, maar de man heeft een onweerstaanbare stijl.

@sanderg heeft twee maand de tijd gehad. Tijd voor een evaluatie?

Het is van Dufaux. Dat wil zeggen: goed beginnen en dan de boel laten verwateren.

Terug naar Eden (Paco Roca) Met Terug naar Eden heeft de Spaanse tekenaar Paco Roca het niet ver gezocht. Zijn eigen moeder is Antonia, over wie dit boek gaat. Haar leven lang koesterde Antonia een foto, waarop zijzelf te zien is, samen met haar twee broers, één van haar zussen en haar moeder. De foto is genomen in 1946 aan het strand bij Valencia. Aan de hand van die foto vertelt Paco Roca over de jeugd van zijn moeder. Antonia is een eenvoudige vrouw, die opgroeit in een land dat nog bekomt van de burgeroorlog. Bij wie aan de verkeerde kant vocht heerst bittere armoede en honger. De maatschappij is nog ten prooi aan oude vormen en gedachten. Antonia blijft haar hele leven zo goed als analfabeet, want meisjes in de jaren veertig kijken slechts aan tegen een bestaan als huismoeder. Dat de vaders met harde hand over het gezin waken wordt voor lief genomen. De perfide invloed van de kerk is er op gericht mensen dom en volgzaam te houden. Als volwassen vrouw zal Antonia geen enkel besef hebben van hoe de wereld in elkaar zit. Het is een raadsel waarom Antonia vasthoudt aan de foto die haar herinnert aan een tijd van armoede en huiselijk geweld. Paco Roca is niet de man van de grote gebaren. Dit verhaal over zijn moeder is opgebouwd uit kleine scenes uit het gezinsleven die een mozaïek vormen. Ook in zijn tekeningen in zuinige klare lijn worden de emoties spaarzaam geuit. Maar tegelijk is het een onthutsend boek. Het toont hoe een kind dat niet mag hopen op of dromen van een toekomst dat uiteindelijk ook niet doet. Zeer sterk.

Saint-Elme 5 - Les Thermopyles (Peeters, Lehman) Saint-Elme is een vijfdelige reeks door hetzelfde auteursduo als De Kladdenman. In het bergdorp Saint-Elme, befaamd om zijn bronnen, gebeuren vreemde dingen. Detective Franck Sangaré is er samen met de mysterieuze mevrouw Dombre op zoek naar een jonge man die al enkele maanden verdwenen is. Die jonge man, de Derwisj, bewaakt een afgelegen boerderij waar drugs verhandeld worden. Aan het hoofd van die drugoperatie staat de zoon van Sax, de man die de uitbating van de bronnen, en daarmee zowat heel Saint-Elme in handen heeft. Bovendien wordt de stad overrompeld door gemuteerde kikkers. Net zoals bij De kladdenman hebben Peeters en Lehman een spannende thriller gemaakt, maar het bovennatuurlijke uit hun vorige boek is minder aanwezig. Aan het einde van het laatste album zijn alle lijnen van dit waanzinnige verhaal netjes afgewerkt. Maar zowel de tekeningen in felle kleuren als de maffe personages van Lehman tillen deze reeks naar grote hoogte. Saint-Elme baadt in de ongrijpbare sfeer van Twin-Peaks, maar dan in fel paarse en giftig groene tekeningen. De kans dat dit vertaald wordt is niet groot, en dat, beste vrienden, is erg jammer. Want dit is erg goed. Het Frans is niet zo moeilijk, dus laat jullie over de taalgrens trekken en ga mee naar Saint-Elme.

Dat lijkt me geen pretje.