Waldorf

Als dat maar goed komt.

Het woord is aan de volgende.

Ik ben De kinderen van de wind aan het herlezen, om dan ook het laatste deel te lezen.

De meeste mensen maken verrassend weinig radicale keuzes in hun leven. Een brand overkomt je, waarna je wel een richting moet kiezen. Maar de overgrote meerderheid volgt de weg van de geringste weerstand. In een collectie strips kan je ook wieden, je kan delen verkopen. Dat is moeilijker als je bij voorbeeld een paard hebt als hobby.

Als je strips leest zou je bijna gaan geloven dat de meeste mensen in een boomhut leven. Of een hondenhok. Doe maar Doorzon.

Wie wil nu niet met een oude motor met zijspan rijden? Cooler dan dat wordt het toch?

Bela Lugosi (Thirault, Mousse) Bela Lugosi was een Amerikaans-Hongaars acteur die vooral bekend werd door zijn vertolking van Dracula in 1931. In dit boek wordt zijn levensverhaal verteld door Lilian Arch, één van de vijf vrouwen met wie Lugosi getrouwd was. Het is 1956, en de acteur is oud en verslaafd aan morfine. Een jonge bewonderaar komt hem bezoeken, en Arch doet eerlijk maar vol mededogen het leven van haar ex-man uit de doeken aan de jongeman. Biografieën in stripvorm vind ik vaak moeilijk, maar deze is wel leuk. Het idee om het leven van Lugosi te laten vertellen door de vrouw die twintig jaar met hem getrouwd was is goed gevonden. Er zit liefde in, maar Arch is ook eerlijk over de mindere kantjes van Lugosi. De hoekige tekeningen van Marion Mousse in zwart-wit met spaarzaam rood lenen zich erg goed voor dit verhaal.

2023 was een goed stripjaar. Ik heb veel gekocht dat en gelezen dat echt de moeite was. Ik ben ongeveer evenveel geld kwijt als vorig jaar, maar plaatsgebrek wordt nu wel echt prangend.

Dit hele tornooi lijkt er wel een van hondenhokken tegen boomhutten. Het hok van Snoopy, wat mij betreft.

Een broodronde! Dat is echt zeldzaam geworden, denk ik. Je kan je niet voorstellen dat er in deze tijden van knelpuntberoepen, uit de pan swingende loonkosten en dure brandstof nog iemand begint aan een broodronde.

Het is een naargeestige plek, het kasteel van de koningin van Onderland, maar het is iconisch. Er zijn weinig gebouwen uit de strip die ons, collectief, zo de stuipen op het lijf jagen. Huiselijk, gezellig, schoon of origineel is het allemaal niet. Maar het is een landmark, en een relict uit de tijd dat een kinderstrip ronduit griezelig mocht zijn.

De Smurfen-diaspora!

FIFY

Ja, mensen die in een veiling het laatste bod hebben uitgebracht zeggen ook dat ze 'gewonnen' hebben, maar uiteindelijk moeten ze wel betalen.

Tussen de namen van de mensen die stemmen in het tornooi zie ik @Dr. Benway verschijnen. Een stille, doch gewaardeerde bezoeker van dit forum die vroeger actiever was. Blij dat hij hier ook nog langs komt.

Misschien zal ik komende nacht dromen van Julie.

Roger!

Ik ga, geheel tegen mijn gewoonte in, niet voor Franquin. Het huis van Arthur Toch is werkelijk legendarisch.

Het is een glooiend landschap, je ziet niet het hele dorp. En alle scenes in het dorp zelf laten veel huizen zien. Er zijn overigens nog veel Franse dorpen waar het leven erg aangenaam is.

Ik zou zeker herbeginnen met strips kopen, maar ik zou niet proberen om de vergane collectie herop te bouwen. Er zit teveel tussen dat ik enkel bij hou om nostalgische redenen. Een deel is ook onvindbaar geworden. Vermoedelijk zou ik gewoon kopen zoals ik nu koop, en af en toe een oude uitgave opnieuw kopen in plaats van iets nieuw te proberen. Misschien moet ik eens grondig kuisen in mijn collectie.

Tsundoku ligt mij beter.

En rolletje weg van de muur of rolletje naar de muur.

Als kind lazen we daar allemaal over. Allez, ik toch.

Deze is van Janry.

Le passager du Polarlys - Bocquet, Cailleaux naar Simenon Aan het eind van de jaren 1920 maakte Georges Simenon een zeilreis naar het noorden van Europa. Zijn avontuur strandde in het Noorse Bergen en hij zette zijn reis voort aan boord van de Polarlys, een stoomschip dat passagiers, post en vracht vervoerde langs de noordkust van Noorwegen. Tijdens de lange winters was het schip het enige contact tussen afgelegen dorpen en de bewoonde wereld. De reis inspireerde hem tot een roman die uiteindelijk deze strip werd. Het verhaal begint in Parijs, waar een jonge vrouw toevallig een man ontmoet. De avond mondt uit in een besloten feestje met drank en andere drugs. De volgende dag vindt de poetsvrouw het dode lichaam van de vrouw. Als enkele weken later de Polarlys uitvaart in Hamburg om de Noorse kustdorpen te gaan bevoorraden is de moordenaar aan boord. Maar wie is het? Hoewel die verhaal verloopt als een klassieke whodunnit ligt de charme toch in de hele wereld die Simenon schept: de microkosmos aan boord van het schip, op de winterse zee. Ook de personages zijn bij Simenon vaak als kleine scheepjes, verloren in de grote zee van het leven, rondzwalpend, vechtend tegen de ondergang. De tekeningen van Cailleaux voegen daar nog een geweldige laag aan toe. Zijn potloodlijnen en grijze en blauwe kleuren brengen de winterkou naar binnen. Heerlijk boek, niet vertaald.