Een biopic is volgens mij één van de moeilijkste genres om interessant te brengen.
Catel slaagt er volgens mij niet in de persoon, zijn omgeving en zijn tijd tot leven te brengen (alweer). Goscinny (of één van haar andere onderwerpen) gaat continu van feitje A naar feitje B. Ieder personage in het verhaal weet continu wat ie doen en zeggen moet. Gebeurtenissen en zinnen zijn klaar en duidelijk. Ze stomen de weg klaar voor de volgende logisch behaalde en voorbestemde mijlpaal in de geschiedenis.
Zo'n 'veilige' hagiografie trek ik niet.
Als historicus weet ik dat simpele oorzaak-gevolg verklaringen nooit kloppen. In onze geschiedenisboeken, net als in onze herinneringen gieten we alles in geforceerde simplistische theorieën, zodat we natuurlijk alles makkelijk kunnen onthouden en klasseren. Soms ook om onszelf te sparen van schaamte . Er is geen één waarheid, er is een zee aan perspectieven. Het onvermogen om de complexiteit van situaties, reacties en toevalligheden in het leven te begrijpen is super menselijk.
Geef mij dus liever een onvoorspelbaar, geloofwaardig en vooral mogelijk scenario waarin een artiest zich laat leiden door de bizarre wegen van het leven en de kunst. Je moet natuurlijk je kansen grijpen maar uiteindelijk heb je niet veel controle op waar je juist belandt.
Zo iemand als Typex doet dit dan wel voortreffelijk. Hij vult Andy en Rembrandt met genoeg willekeurige details, spontane menselijke trekjes, de feilbaarheid en soms irritante gedragingen van de hoofdfiguren. Ze zijn dan ook maar mensen. Je wordt continu aangetrokken en afgestoten, er lijkt vanalles en toch niks te gebeuren. Mensen lopen en praten door elkaar in halve zinnen, zoals in een Robert Altman film of beter gezegd, zoals in het echte leven.
Ed Piskor's Hip Hop Family Tree beschouwde ik op een nog andere manier. Als Hip Hop Fanaat, kan ik zijn exhaustieve opsomming van feitjes en details van de eerste jonge hip hop jaren enorm waarderen. Volgens mij een ondergewaardeerde periode dus dat zit al goed.
Hij brengt het misschien niet realistisch, maar dat was ook niet de bedoeling.
Zijn retro esthetiek op verkleurd krantenpapier met raster dots is herkenbaar maar toch uniek. Zijn stijl neigt bijna naar Marvel in de jaren '70-'80 maar is toch volledig Piskor. Elk kader en pose is zorgvuldig gekozen en vol met verwijzingen. Dat vind ik gewoon fantastisch om naar te kijken.
Ik word gelukkig hoe Ed Piskor zijn obsessies omzet in een mooi kunstwerk. Lijstjes vanachter met boeken, muziek, films en documentaires zorgen ervoor dat je er een heel fijne, educatieve ervaring van kunt maken.
Hij is duidelijk al jaren maniakaal geïnspireerd en niet alleen door te googlen !
Soms gaat het gewoon over een kwestie van de juiste benadering vinden. Bij Catel is het mij op geen enkele manier gelukt, niet op vlak van de tekeningen, nog minder op vlak van inhoud. Heel cru misschien, maar met wikipedia kom je even ver.