TDPB

Ja, raar dat ze die nog niet hebben gebundeld. Maar met 4 of 5 in potlood getekende pagina's, waarvan de helft niet eens door Hergé is getekend (de J,S&J-pagina's) vul je natuurlijk niet vlug een boek. Plus dat het grote publiek dat soort dingen helemaal niet wil lezen, laat staan kopen.

Met al die herdrukken en nieuwe versies van oude albums is het raar dat ze deze versie nog nooit (officieel) in albumvorm hebben gebracht. We gaan wellicht nog eerder een ingekleurde alfa-kunst krijgen.

Alsof er iets met Kuifje verscheen zonder dat Hergé daarover iets te zeggen had.

Goh, het is min of meer de basis van zowat de hele Belgische stripwereld, dus dat valt goed mee qua overroepen.

én Bob De Moor. Maar het blijft veel meer een Kuifje-album dan het Alfa-kunst boek, dat eigenlijk enkel interessant is voor de échte fans. Terwijl ze nu bijna doen alsof dat een echt volwaardig deel van de reeks is.

Maakt me niet uit welke, zolang het maar niet Alfa-kunst is. (waarom hoort dat samenraapsel wel bij de 'officiele' reeks, maar Kuifje en het haaienmeer niet?)

Twee gelezen. En er liggen er nog twee klaar. Meer niet.

Ik heb er een in mijn bureau hangen van 41 jaar later.

Zo te zien volgde Lambil niet altijd getrouw de teksten.

Dit is wat Lambil ervan maakte.

Wel verwarrend voor zijn tekenaars dat al zijn figuren er hetzelfde uitzien.

Ik vond al dat die cover meer bij de eerste versie paste.

Rare verhoudingen vallen in decors of fictieve ruimteschepen veel minder op.

Omdat het een prima samenvatting is van de Belgische stripgeschiedenis? Smijt een paar iconische stripscènes en -stijlen samen en je krijgt dit resultaat.

Nu we over twee dagen in code geel zitten en alle maatregelen afgeschaft worden (in tegenstelling tot wat sommigen dachten blijken die vrijheidsberovende maatregelen van de politiestaat België toch niet zo permanent te zijn) wordt het misschien langzaam maar zeker tijd om hier een slotje op te zetten. De paranoïde forumleden kunnen overstappen naar de oorlog-draad.

Er zijn er zo wel meer. Grote sterren die plots iets schrijven of producen voor een ander. Vaak meteen een hele lp. Elton John die een volledige lp met/voor Olivia Newton John (Rumours) maakt. Of de Pet Shop Boys die hetzelfde met Liza Minelli doen. Of de Bee Gee's die zo een rits platen hebben gemaakt (alhoewel, dat is een minder goed voorbeeld, want ze zaten in die periode in een dipje met hun eigen carrière). Ik denk dat het erop neer komt dat sommige mensen teveel inspiratie hebben , of merken dat niet alles wat ze bedenken geschikt om onder hun eigen naam uit te brengen. Analoog in de stripwereld heb je sommige tekenaars die ook wel eens iets schrijven voor een ander. En dan eventueel voor hun eigen reeks ook met scenario's van anderen werken.

Denk het niet. Dat is gewoon tyisch aan de stijl van Geerts. Het ziet er allemaal realistisch uit, maar niets is écht een klakkeloze kopie van een bestaand ding. De realiteit dient als inspiratie, en is niet het einddoel.

Gebeurt wel vaker, he. Ik moet nu denken aan bvb de mannen van The Communards en Take That.

Er zijn nochtans twee verschillende stripfiguren die Dennis the menace heten. Zelf dacht ik altijd dat ze het over een vrouwelijk personage had. Maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ik zelden naar de teksten luister.

Dat is een beetje hetzelfde verhaal als Het Slave to the Rhythm-verhaal. Bekend van Grace Jones, maar eigenlijk eerst een Frankie Goes to Hollywood-project van producer Trevor Horn. Die wel vaker ideëen recycleert. Ik ken hem natuurlijk van The Art of Noise, waarmee hij ooit het conceptalbum The Seduction of Claude Debussy maakte. Maar dat is blijkbaar volledig gebaseerd op een uitgebreid middenstuk van een Marc Almond-cd die ook door hem werd geproduced.

Ik dacht dat iedereen dat wist van die tainted love. Dit is een goeie:

ja, het begrip cover wordt hier heel ruim gebruikt. Maar de versie van Bucks Fizz was wel eerst opgenomen. Alleen werd die pas veel later uitgebracht. Maar dit was wel een echte cover: en dit ook: Blijkt dat er op die eerste succesvolle Tina Turner solo-lp ook nummers van The Beatles, Mark Knopfler en David Bowie stonden. Eigenlijk was Turner gewoon een coverband.

Neen, je moet gewoon stemmen voor wat je het beste vindt.

Tina Turner en Cher waren een beetje uitzonderingen, want die moesten zich opnieuw uitvinden als solo-acts nadat ze scheiden van de mannen waarmee ze eerder een duo vormden (en waarbij de mannen als de betere muzikanten werden gezien). Er was onlangs een goeie docu over het leven van Tina Turner te zien op tv. Ooit, op 44-jarige leeftijd (ik geloof dat ze toen al 'de zingende oma' werd genoemd) was ze de oudste solozangeres met een nummer 1-hit in Amerika. Raar genoeg is dat ondertussen overgenomen door Cher maar sindsdien niet door een andere zangeres. Zo oud is 44 toch niet? Er moeten er ondertussen toch redelijk wat rondlopen die ouder zijn? De single waarmee ze die hit scoorde was een cover van dit nummer van Bucks Fizz