TDPB

Ja, heel veel Vlaamse krantenstrips werden min of meer al makend geïmproviseerd. Het Rijmende paard is zo'n typisch Vandersteen-voorbeeld. Eerst smokkelt Krimson gewoon boter, daarna zijn dat opeens diamanten, en tegen het eind van het verhaal lijkt Vandersteen zich te herinneren wat de titel van het verhaal is en begint dat paard plots te spreken. Ik heb het nog meegemaakt dat een verhaal al in de krant liep en dat de scenarist in kwestie pas na 10 pagina's wist wat hij met het verhaal wou doen. Ik meen me te herinneren dat er zeker aankondigingsstroken van S&W of Nero zijn waarop er dingen staan die niet in de albums voorkomen. Minstens één keer ging dat om een personage (maar vraag me nu niet om een specifiek voorbeeld).

Je mag ervan uitgaan dat verhaallijnen zelden voor langere tijd vaststaan. Als de makers van bvb de laatste (én de eerste) Star Wars trilogie maar wat deden, gaan makers van decennia-lang lopende stripreeksen niet veel beter zijn. Je begint vaak met een idee, maar al schrijvend komen er andere, al dan niet betere, ideeën. Het zou zonde zijn om die niet te gebruiken gewoon omdat je er zoveel jaren geleden, bij het begin van de reeks, nog niet aan dacht. Nog een voorbeeldje uit de tv-wereld: toen Doctor Who begon wist geen enkele van de makers dat het hoofdpersonages later bekend zou staan als een regenererende time-lord van de planeet Gallifrey.

Die oude films zijn al lang niet meer beschikbaar of bruikbaar. En de originelen ook niet meer. Dus is het voor dat soort uitgaves behelpen met wat er wel nog is: de gedrukte albums of tijdschriften.

Die reproducties hebben gewoon de pagina's zoals ze indertijd gepubliceerd werden ingescand en daar verder niets mee gedaan. De nieuwe versie heeft, denk ik, de originelen ingescand en daar dan enkele digitale truukjes op uitgevoerd zodat de inkleuring verdwijnt en er enkel een zwarte lijn overblijft. Maar als je dat doet verlies je sowieso informatie. Bij alle zwarte lijntjes verdwijnt er aan de randen een stukje. Als die zwarte lijntjes al dun waren om te beginnen kan het zijn dat er niets meer overblijft. En het budget zal wel niet van die aard geweest zijn dat iemand al die prentjes één voor één kon vergelijken met het origineel en indien nodig hier en daar wat retoucheren.

Inderdaad, de originele platen gaan er niet (altijd) meer zijn, en dan moet er gewerkt worden vanaf reproducties. Misschien zelfs vanaf de ingekleurde, afgedrukte platen uit albums of tijdschriften en dan gaat er hier en daar een detail verloren als dat opnieuw omgezet moet worden naar lijntekeningen.

Omdat het niet altijd de nieuwste films moeten zijn, hebben we ons vanavond 80 minuten lang geamuseerd met het 93 jaar oude Harold Lloyd's The Kid Brother (staat volledig op Youtube). Romantiek, avontuur, drama en massa's visuele gags en stunts. Stukken interessanter dan Netflix's Extraction van de dag ervoor, waarin de zogenaamde held van dienst twee uur lang 183 mensen neerknalt (maar wel mooi in beeld gebracht).

Bob De Moor. Veel meer school van Hergé kan je niet hebben.

De reeks heeft het altijd met een dertigtal pagina's gedaan. Maar die vulden ze met 8 à12 prentjes per pagina. Enkel in Biddeloo's latere periode en de huidige reeks doen ze het met véél minder prentjes per pagina, waardoor je natuurlijk ook veel minder ruimte hebt om een verhaal te vertellen. Recent besefte ik dat Biddeloo amper 26 was toen hij de Rode Ridder overnam. Immens jong om een dagelijkse realistische krantenreeks op je eentje te maken. Mijn respect is nog wat gestegen.