Hamirubi

@Chia? Ik mis haar bijdragen!

Gisteravond gestorven in mijn bokaal. Nu bewaar ik hem op sterk water. Dat verdomde ebolavirus, hé!

Een trieste dag.

Is 't een vrouw?

We waren Kameraad Mausert en Snook al kwijt aan dat snertvirus, en binnenkort ook onze dierbare Waldorf. Met dat vooruitzicht vind ik het een treurige dag vandaag.

Zonder bril? Nee toch!

Godverdomme, @Waldorf, blijf in uw kot!

Die laatste Lambik is een moeilijke. Ik heb geen zin om mijn verzameling te doorzoeken - maar het zegt mij daarentegen niet veel.

De Franse slag, hé. De televisieserie is ook al zo'n draak. Maar de scenario's van de strips vind ik zelf nog çava. De tekeningen zijn inderdaad grandioos.

Zondagavond zond Canvas Raketkanon. I live in a society uit. Een mockumentary over het einde van Raketkanon, over het moeizame proces van het maken van een metal album met bongo's. Over een drummer die als menselijke metronoom geen ritme weet te houden. Over een zanger in de knoop met de lyrics - voor muziek waar geen tekst voor bestaat. De titel alleen al. 26 minuten pure leute: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/raketkanon---i-live-in-a-society/2019/raketkanon---i-live-in-a-society/

't Is 2020 @Minotaur!

Een blonde JCVD?

Nu wordt het wrang: Ode aan mijn liefste NGO door: Joris Vermassen Mijn liefste NGO, Wat is er met jou gebeurd? Ik herken je niet meer. Je bent een oude zuurpruim geworden. Hoe is het zo ver kunnen komen? We waren elkaar een beetje uit het oog verloren, maar toen je onlangs aan mijn deur stond, ging mijn hart weer wat sneller kloppen. Je wilde een cartoon voor een campagne over eerlijke prijzen voor cacaoboeren. Enthousiast maakte ik meteen een schets. Ik ken jou goed, dacht ik, ik wist zeker dat je hierom zou moeten lachen. Je trok bleek weg. Ik vroeg wat er scheelde. ‘Die cacaoboer…’ zei je, ‘negatieve beeldvorming. Je beeldt die arme boer af als een arme drommel, dat is stigmatiserend.’ Ik kon een lach niet bedwingen. ‘Lach niet,’ zei je, en je stopte me een artikel in de hand. ‘Je hebt het licht nog niet gezien. Lees dit maar eens.’ Ik las het. Het was een aanklacht tegen liefdadigheidscampagnes met witte mensen die op koloniale wijze arme mensen uit het zuiden redden, en hongerige kindjes met een vlieg in het oog die als lokaas dienen voor gulle giften door betraande westerlingen. ‘Ik ben me heus wel bewust van dat probleem,’ zei ik, ‘die platte paternalistische campagnes zijn stom en ergerlijk, maar wat heeft mijn cartoon daarmee te maken?’ ‘Nou, dat je dezelfde clichés gebruikt die de foute beeldvorming over de arme Afrikanen bevestigen. Deze cartoon is gemaakt door een witte westerling met een koloniale bril.’ Ik legde je uit dat je de complexiteit van deze cartoon daarmee onrecht aandoet. ‘Dit is een humoristische tekening,’ zei ik, ‘humor is per definitie altijd tegenstrijdig en voor meerdere interpretaties vatbaar. Jij ziet dit als een kolonialistisch cliché, maar je kunt deze tekening evenzogoed zien als het omgekeerde, als een kritiek op het kolonialistische denken dat jij mij net verwijt. Een cartoon is geen realistische afbeelding maar een verdichting, een beknopte samenvatting van een complex probleem. Ik heb hier de boer, de chocolatier en de consument in één beeld samengebracht, om het probleem van de eerlijke prijzen in één oogopslag duidelijk te maken.’ Je luisterde niet. ‘Je cartoon is niet onschuldig,’ zei je, ‘Ze kan gevaarlijk zijn. We weten allemaal waar dit soort foute beeldvorming in het verleden toe geleid heeft.’ Ik geloofde mijn oren niet. ‘Wat is er toch in jou gevaren?’ vroeg ik. ‘Niets,’ zei je, ‘ik evolueer mee met de tijdgeest en met de samenleving die verandert. Deze tijd biedt ons nieuwe inzichten die ons vertellen dat we de beeldvorming moeten bijstellen.’ Mijn liefste NGO, denk je nu echt dat ik niet mee ben met de tijd? Denk je dat ik deze cartoon onnadenkend heb gemaakt, me niet bewust van de veranderende samenleving? Denk je dat ik niet nadenk over hoe beeldvorming werkt? Ik heb me er zes jaar in verdiept, mijn liefste NGO, en heb er een boek over geschreven, Heilige Tekst, Goddeloos Beeld. Daarin beschrijf ik hoe complex beeldvorming is, en hoe humoristische beelden door ideologische en religieuze scherpslijpers voortdurend tot taboe worden verklaard omdat ze in tegenstrijd zijn met hun heilige teksten, met hun zuivere ideologie, en zo hun macht bedreigen. We weten allemaal waar dit in het verleden toe geleid heeft, is het niet? Wie het tekenen van de ‘arme Afrikaan’ tot taboe verklaart, begeeft zich op onvast terrein en betreedt het land der taboes, waar met gemak de censuur wordt gehanteerd en zo nodig de Kalasjnikov. Vertel me eens, mijn liefste NGO, wie is hier eigenlijk losgezongen van deze tijd? Je vroeg me om een ‘positief’ alternatief. Dat heb ik geweigerd. Even dacht ik: ‘take the money and run’, maar mijn moreel kompas vertelde me dat ik dat niet moest doen, dat ik me niet wilde conformeren aan een tot in het absurde doorgedreven politiek-correcte ideologie. Een andere cartoon zou het probleem trouwens niet oplossen. Het probleem is dat je eigenlijk liever geen scherpe cartoon wil, of geen cartoon tout court, omdat zoiets te ontregelend werkt en niet strookt met je zuiver politiek-correcte wereldbeeld. Weet je, mijn liefste NGO, een cartoon is eigenlijk ongeschikt voor het soort propaganda dat je in gedachten hebt. Wat je eigenlijk nodig hebt is een mooie illustratie met een cacaoboer en een chocolatier, hand in hand, een gezonde blos op de wangen, onder de stralende zon samenwerkend aan een eerlijke nieuwe wereld. Je vindt vast wel een collega die bereid is zich wel te conformeren, iemand die zijn winkeltje moeten laten draaien en zich ‘uit respect’ zal houden aan jouw taboe op de afbeelding van de arme Afrikaan. Mijn liefste NGO, ik noem je niet zomaar ‘mijn liefste’ want ik heb van je gehouden. We hebben samen geprotesteerd tegen de ongelijkheid en de wapenwedloop in deze wereld, we hebben samen de Apartheid klein gekregen, we hebben deur aan deur fondsen verzameld voor emanciperende projecten in het Zuiden, we voelden onze harten samen kloppen, en ja, we hebben ook heel wat afgelachen. Maar die lach is bij jou verdwenen. Waar is je gevoel voor humor gebleven, je zelfrelativering? Ik zie enkel nog een betuttelende schoolmeester. Op deze manier jaag je mij weg, en samen met mij de laatste mensen met een hart voor het goede doel. Verlaten door je vrienden blijf je dan eenzaam achter, kil en verbitterd, je afvragend waar het ooit is verkeerd gelopen. En wat heb je dan bereikt, mijn liefste NGO?

Nog meer goed nieuws:

Causaliteit?

Jajaaaaaaaaa! @Veto heeft het tweemaal juist. De tweede rode draad was: albums van Dupuis.

We zijn op zoek naar gras! Hint: plaatjes zijn onderaan de cover te vinden.

Zie je wel, @Peter Motte, als je wil, kan je best grappig zijn!

Het wordt pas (pijnlijk) grappig met Joris' bovenschrift, natuurlijk:

Correct @mister o en @Ambreville!

Nieuwe themaronde In het hoge gras. Wie goed kijkt, begrijpt dat er nog een tweede rode draad is. Gras 01 Gras 02 Gras 03 Gras 04

Sinaasappelsap.