Waldorf

Tsundoku ligt mij beter.

En rolletje weg van de muur of rolletje naar de muur.

Als kind lazen we daar allemaal over. Allez, ik toch.

Deze is van Janry.

Le passager du Polarlys - Bocquet, Cailleaux naar Simenon Aan het eind van de jaren 1920 maakte Georges Simenon een zeilreis naar het noorden van Europa. Zijn avontuur strandde in het Noorse Bergen en hij zette zijn reis voort aan boord van de Polarlys, een stoomschip dat passagiers, post en vracht vervoerde langs de noordkust van Noorwegen. Tijdens de lange winters was het schip het enige contact tussen afgelegen dorpen en de bewoonde wereld. De reis inspireerde hem tot een roman die uiteindelijk deze strip werd. Het verhaal begint in Parijs, waar een jonge vrouw toevallig een man ontmoet. De avond mondt uit in een besloten feestje met drank en andere drugs. De volgende dag vindt de poetsvrouw het dode lichaam van de vrouw. Als enkele weken later de Polarlys uitvaart in Hamburg om de Noorse kustdorpen te gaan bevoorraden is de moordenaar aan boord. Maar wie is het? Hoewel die verhaal verloopt als een klassieke whodunnit ligt de charme toch in de hele wereld die Simenon schept: de microkosmos aan boord van het schip, op de winterse zee. Ook de personages zijn bij Simenon vaak als kleine scheepjes, verloren in de grote zee van het leven, rondzwalpend, vechtend tegen de ondergang. De tekeningen van Cailleaux voegen daar nog een geweldige laag aan toe. Zijn potloodlijnen en grijze en blauwe kleuren brengen de winterkou naar binnen. Heerlijk boek, niet vertaald.

Rommelgem natuurlijk. De praktische bijgebouwen ter stalling van de Tarbot, de ruime tuin om de dinosaurus in uit te laten. In tegenstelling tot de boomhut is het nooit een gewoon decorstuk geweest. Dat kasteel leeft!

Beste Paul_NL, Je jaarlijkse terugkeer met steeds dezelfde vraag is vals. Je begint wel steevast over de gezondheid van de strip, maar uiteindelijk verzandt het in gezeur over speculatie en vermeende hoge prijzen. Laten we deze draad afsluiten met de conclusie dat de strip een niche-product is voor wie bereid is er voor te betalen. Ik heb voldoende kwalitatieve strips aangedragen om te bewijzen dat er geen bloedarmoede heerst aan de productiezijde van het beeldverhaal, en dat volstaat voor mij. De tijden dat iedereen in de klas dezelfde Sus&Wis, Lucky Luke of Kuifje gelezen had zijn lang voorbij, net zoals de tijd dat je een carrière als kloefkapper kon hebben. U hoeft ook niet steeds een nieuwe gebruikersnaam aan te maken, dat doe ik ook niet. Toedeloe.

Hoeveel mensen ken jij die hockey spelen? Hoeveel mensen ken jij die de nieuwste van McEwan gekocht hebben? Hoeveel mensen ken jij met een abonnement voor Pairi Daiza?

Neen.

Leedvermaak is ook vermaak, toch?

Wie in een glazen huis woont moet niet met stenen gooien.

De schouw in A trekt ook, als ik naar dat vuur kijk.

Getver, we zitten tussen Scylla en Charybdis: een naargeestige plaggenhut op de heide of een benepen Doorzonwoning. Dan toch maar de doorzonwoning, daar viel nog wat te lachen.

Leg gerust uit waarom je dat vindt. Ik vind het een analyse van dertien in een dozijn. Als je 'de strip' beperkt tot de opgewarmde lijken van Suske & Wiske of dat andere koddige echtpaar Blake & Mortimer, dan moet je inderdaad een zwarte jas bestellen om naar de begrafenis te gaan. De strip is wat mij betreft zoveel meer. Zeker, er zijn mensen die speculatief zeldzame uitgaves oppotten, maar dat neemt niet weg dat wie maandelijks 50 euro te vergooien heeft aan goede stripverhalen zeer snel keuzestress krijgt. Enkele highlights van 2023: Malaterre, Galapagos, De kladdenman, RIP, In de schaduw van de helden, de nieuwe Theodoor Cleysters was ook erg mooi, Als de fado weerklinkt, Monica, er was een derde deel van Keizerin Charlotte, Cromheecke maakte een fijne strip over Monet.

Praatjes vullen geen gaatjes.

Je hebt me overtuigd: B

Ik denk dat het verkeerd is om de strip te zien als een medium dat series moet voortbrengen. Niemand maakt nu een strip met de idee dat het een serie van veertig delen moet worden. De beste dingen die ik de laatste jaren las waren one-shots of miniseries van drie of vier delen. Blacksad moet zowat de enige uitzondering zijn. Uiteindelijk verwacht je van Ian McEwan of Zadie Smith ook niet dat ze hun boeken als series opzetten. Als niets beklijft heb je gewoon de verkeerde dingen gelezen.

Roco Vargas heeft mijn sympathie!

Of er van te leven valt weet ik niet, maar als je ziet hoeveel er verschijnt kan je niet concluderen dat het bar slecht gaat. Iemand moet er toch brood in zien. Dat strips duurder worden is pure economische logica: lagere oplages in combinatie met hogere productiekosten. De nieuwe Asterix of Guust zijn toch niet duur? De technologische veranderingen van de laatste twintig jaar hebben alle aspecten van ons leven veranderd, het zou vreemd zijn mocht de strip daaraan ontsnappen. Met het formaat is eigenlijk niets verkeerd als ik zie hoe mijn dochter de nieuwe Heartstopper verslindt. Ze heeft in geen jaren een strip gelezen, maar dat vindt ze fantastisch. Kwaliteit zie ik er niet in. Ook van het boek is de dood al vaak aangekondigd, maar ik zie het niet.

Brr, een benepen appartement ligt me niet. Ik heb toch een beetje ruimte nodig.

De herinnering aan PaulNL schoot plots door mijn geest. Wat zou die nu uitvreten? Steeds weer dezelfde vraag stellen in andere woorden.

Ik heb in 2023 toch weer veel sterke strips gelezen. De tijden van monsteroplages van populaire kleppers liggen achter ons, het is een niche-medium geworden. Maar er zullen altijd mensen zijn die verhalen willen vertellen, en sommigen zullen dat via de strip doen. In ons taalgebied verschijnen nog altijd veel strips, weliswaar in vaak kleine oplages. In Frankrijk is het aanbod nog altijd erg groot, en ik koop zelf steeds minder vertaalde boeken om meteen in het Frans te lezen.

Twee iconen tegen elkaar.

Het eerste laatste woord van dit jaar komt van mij en dat is het.