Blutch

Zo knullig. Is dat door een jobstudent ontworpen of zo?

Isabelle Avondrood mag ook niet ontbreken. In de latere albums ziet ze er wat moderner uit, maar ik verkies de wat meer Victoriaanse versie.

Het is dan wel een gestoorde bitch met een haakneus, maar ik heb een soft spot voor Sarah Samber.

Niet letterlijk een einde, maar het moment waarop Blueberry Angel Face afknalt in "Het einde van de lange rit" is toch een soort afsluiter die me is bijgebleven. Kuifje heeft ook een paar mooie eindes, zoals de spannende landing in "Mannen op de maan", met daarna de kolder rond Haddock. En wat te denken van de abrupte "dood" van Isabelle Avondrood in Maanzieke mummies? Alsof Tardi het plots helemaal had gehad met dat mens.

Bij PP & BB vroeger vond ik die afwisseling wel leuk. bij het omslaan van de bladzijde kreeg ik als kind altijd een soort adrenalinestoot of zo Ik had het zelfs kunnen waarderen als men de integrales ook op die manier had gedrukt.

Arme Lampil was misschien wel zijn beste reeks. Die zelfspot, heerlijk... Dit was nu eens een reeks waarvan er meer delen hadden mogen verschijnen ; meestal is het omgekeerd. En ja, ook hier weer kibbelende protagonisten. Naar het schijnt hadden ze in het echte leven ook geregeld spanningen.

Yoko Tsuno was één van mijn absolute favorieten tot pakweg "De draak van Hong-Kong". Tegenwoordig zijn de tekeningen nog altijd geweldig, maar die scenario's? Warrige verhalen met een hele stoet overbodige en onderling inwisselbare vrouwelijke personages, en dan nog die hele kindertuin daar achteraan... Het had gewoon beperkt moeten blijven tot Yoko+Ben+Paul, af en toe aangevuld met Khany of Ingrid.

Rare vogel, die Pom. Ook niet de makkelijkste vader en echtgenoot, als we die dossiers mogen geloven. Hij had ook een collaboratieverleden, en dan is het toch wel opmerkelijk dat hij in zijn verhalen zo vaak de draak steekt met alles wat een uniform draagt. En die strakke stijl heeft misschien wel te maken met het feit dat hij ingenieur was?

Met al die spin-offs was ik ook even de draad kwijt, maar een paar jaar geleden heb ik een inhaalbeweging gemaakt en ik ben weer helemaal overtuigd. Samber is gewoon één van de beste stripreeksen ooit.

Géén klemtoon leggen, ik zou eigenlijk niet weten hoe dat moet. Ik ben te Westers, vrees ik.

Bull Run misschien, maar dat is erg persoonlijk. Ik heb daar indertijd een gesigneerd exemplaar van gekocht op het stripfestival van Durbuy, en daar lag zo'n beetje het hoogtepunt van mijn beleving als fan. Daarna was het steeds meer van 'ach ja, er is weer een nieuwe Blauwbloezen, dus dat ga ik dan maar aanschaffen'...

Zoals de meeste reeksen is De Blauwbloezen helaas niet op tijd gestopt. Jammer dat uitgevers (en auteurs) zo koppig vasthouden aan hun goudhaantjes, in plaats van eens met iets nieuws te komen. Btw, hoe kan iemand nu Chesterfield boven Blutch verkiezen?

Ik ben fan, maar of "Het gele teken" die status nu meer verdient dan bv. "Het raadsel van Atlantis" of "SOS meteoren"? Ik beschouw eerder de hele oorspronkelijke reeks als klassiek dan dit specifieke album.

Aaricia, iemand? Susan van PP&BB spreek ik op zijn Vlaams uit, maar aangezien ze Amerikaanse is moet dat Soezen zijn. Yoko Tsuno is wellicht Yoko Tsoeno? En vroeger stelde Chihuahua Pearl mij voor uitdagingen. Soit, 't zijn vooral de vrouwen die voor problemen zorgen merk ik nu