Blutch

Vaak naar gekeken. Ik herinner me nog bijdragen over de Blauwbloezen en over FC Knudde. En de Donald Duck- en Road Runner-imitaties, natuurlijk. Wordt Vervolgd op Nederland en De Stripkwis op BRT, daar moest je het als jonge stripnerd in de jaren tachtig zo'n beetje mee doen.

Deze dus...

Look no further. Bourgeon, De laatste zang van de Malaterres. Die kleuren! Die zin voor detail! Die sfeer, kortom... Banketter dan dit wordt het niet.

Nu ik het concept beter snap ga ik wat meer mijn best doen. Vanavond eens in mijn collectie duiken...

Het WK van 1982, dat waren nog eens tijden... Ik heb iets met Ronnie Hansen. Waarschijnlijk omdat het één van mijn eerste realistisch getekende strips was. Nochtans valt er wel één en ander op aan te merken: Reding tekent altijd dezelfde gezichten en anatomisch zit het niet altijd lekker. Hij recycleert ook vaak dezelfde poses. Maar de verhaaltjes naast het voetbal zijn wel leuk, en de stadsdecors van Françoise Hugues zijn om te smullen.

Ik vind het nog altijd jammer dat ik van Asterix niet alle Dargaud oude stijl-uitgaven heb. Die waren gewoon veel mooier. Vergelijk bv. deze drie versies. Gelukkig is de recentste versie al weer beter dan die tweede. Wat een ramp was dat, zeg!

De diepe kloof. En gelukkig heb ik ook "Asterix en het eerste legioen" i.p.v. het vreselijke "Asterix als legioensoldaat". Wie verzint die onzin toch?

Grootmeester is een holle term die we wellicht beter voor schaakspelers reserveren; zij kunnen de titel tenminste verdienen met meetbare wedstrijdresultaten. Maar in kaart brengen wie welke invloed heeft gehad is natuurlijk wel interessant. Zo loopt er duidelijk een lijntje van Jijé over Giraud naar tekenaars als Swolfs. Scenaristen halen de mosterd dan weer vaak buiten de strip. Charlier liet zich inspireren door schrijvers van populaire fictie, en bij een Van Hamme zie je toch duidelijk invloed van film en tv (en van Ludlum ).

Dat zal een combinatie zijn van de grafische kwaliteit (die inderdaad niet altijd perfect is), wat een album voor mij persoonlijk heeft betekend, en de al dan niet ijdele verwachting dat andere lezers het ook als een klassieker beschouwen.

Willem Peper. Ik moet dit album ooit gelezen hebben, maar veel weet ik er niet meer van. Op wikipedia lezen we het volgende over de tekenaar: "Henk ’t Jong had eerder strips getekend voor de tijdschriften Hitweek, Aloha, Pep en Sjors voor hij in 1976 begon aan de avonturenstrip Willem Peper voor het tijdschrift Eppo. Na het zesde avontuur in 1981 verloor ’T Jong interesse in strips en ging hij zich richten op heraldiek." De belangstelling voor heraldiek blijkt al uit deze cover...

Als kind had ik dit album thuis liggen; geen idee waar het vandaan kwam. Ik herinner mij nog één gag in het bijzonder, over de sergeant die op zijn tv slaat totdat er voetbal uit komt. In het Engels heette Flip Beetle Bailey, blijkbaar.

Striphelden gaan gewoonlijk alleen naar de wc om zich uit een hachelijke situatie te redden...

Deze uiteraard...

Ik weet niet of het echt vermoeiender is, maar als ik al moe bén zal ik sneller knikkebollen bij een boek dan bij een strip. Bij een strip krijg je meer prikkels die je wakker houden.

Ik doe dergelijke pogingen eigenlijk niet. Ik had wel gehoopt dat mijn dochters het een beetje zouden oppikken, maar dat is niet echt gelukt. Misschien doe ik een extra inspanning als ik ooit een kleinkind heb. Iemand moet die collectie toch overnemen als ik er niet meer ben...

Ik ben zondag geweest. Ik ben niet eens een comics- of mangaliefhebber, maar ik geniet van de sfeer. Ik kan niet meteen een ander evenement bedenken waar de bezoekers zelf zo sterk bijdragen tot de ambiance. Alleen jammer dat het soort strips dat ik graag lees niet echt vertegenwoordigd is op Facts. Gelukkig ben ik wel into Star Trek, Star Wars, Mandalorian, Stranger Things, Harry Potter enz. ...

Fuck dat jong publiek, alles moet altijd hetzelfde blijven, verdorie! Maar serieus: dat laatste ontwerp is toch gewoon saai? En die naamsverandering, waar was dat nu in godsnaam goed voor?

Ik was een tiener toen Garfield bekend begon te worden in Vlaanderen. Toen voelde het als iets heel nieuws en ik vond het wel cool (of wat voor woord we in die tijd ook gebruikten). Ik heb toen nog een paar van die Garfield-pockets gekocht. Gewoon in zwart-wit, en dus zonder kleurfouten.

Mij stoort het niet. Het heeft zelfs een zekere ouderwetse charme. Maar ik ben dan ook ziekelijk nostalgisch.

Visionair als hij was zal Hergé hebben voorzien dat dit voor eventuele latere inkleurders écht te veel werk zou zijn

Ja, dat is inderdaad een betere term.

Iemand heeft te veel geblowd, denk ik.