Peter Motte

bron: bron Een grote mond over wetenschap is nog geen bewijs van feitenkennis Psychologie Mensen met extreme opvattingen over wetenschap zijn sterk overtuigd van hun kennis van zaken. Een grote mond over wetenschap is nog geen bewijs dat je gelijk hebt. Of zelfs maar dat je weet waar je het over hebt. Griekse filosofen beseften dat al, tweeduizend jaar later is het nog eens bevestigd door sociaal-psychologisch onderzoek. Een nieuwe studie van Britse biologen in het vakblad Plos Biology wijst uit dat mensen met extreme opvattingen over wetenschap, positief of negatief, navenant sterker overtuigd zijn van hun eigen kennis van zaken, óók als dat onterecht is. Dat laatste blijkt enkel het geval bij mensen aan de extreem negatieve kant van het spectrum, niet bij degenen met een extreem positieve houding. Grof gezegd, bij de stelligste hekelaars van wetenschap is het maar de vraag of ze zich niet overschreeuwen. Die bevinding is relevant omdat resultaten en status van wetenschap inzet zijn van maatschappelijke en politieke strijd, met debatten over corona, klimaat of stikstof. Critici van de ‘officiële’ wetenschap beroepen zich daarbij vaak op feitenkennis of alternatieve interpretaties. Kennis overschatten Uit eerdere, kleinere studies bleek al dat mensen die negatief denken over vaccins en genetische modificatie geneigd zijn hun kennis van zaken te overschatten. Dit nieuwe onderzoek breidt dat uit en suggereert een breder verband tussen grondhouding, kennis en zelfoverschatting. Het team van biologen, verbonden aan diverse Britse universiteiten, vroeg ruim 2.000 Britse burgers hoe ze hun kennis van genetica en verwante wetenschappen inschatten, en toetste dat vervolgens met feitelijke vragen en stellingen („tomaten bevatten niet van nature genen”, „eten van gemodificeerd fruit past je genen aan”). Uitkomst was dat mensen met een sterke mening hun eigen kennis het hoogst inschatten. Maar alleen bij degenen met een positieve houding over wetenschap bleek die claim terecht, dus gebaseerd op correcte kennis en juist begrip. De onderzoekers bieden geen verklaring voor het ontstaan van zo’n positieve of negatieve houding. Uit hun data blijkt geen eenduidig verband met politieke overtuiging. Wel bespeuren ze een sterker negatief accent bij personen met een rechtse overtuiging. Daarentegen vertonen mensen met een linkse overtuiging de sterkste uitschieters, zowel positief als negatief, bij de vraag of we erop kunnen vertrouwen dat in genetisch onderzoek het belang van de samenleving voorop staat. Cognitieve prestaties Het onderzoek lijkt het cognitieve bias-effect te bevestigen dat de psychologen David Dunning en Justin Kruger in 1999 ontdekten, dat ‘laag-competente’ personen geneigd zijn hun kennis te overschatten. Ook zij vergeleken het zelfbeeld van proefpersonen met cognitieve prestaties. De Britse onderzoekers erkennen de overeenkomst, maar betwijfelen of het dunning-krugereffect altijd een rol speelt. Een te rooskleurig zelfbeeld of geloof in eigen kennis hoeft niet te wijzen op gebrek aan ‘competentie' in het opnemen van kennis, maar kan ook te maken hebben met onjuiste informatie of gevoeligheid voor complottheorieën. Voor filosofen zal de Britse studie niet als een grote verrassing komen. In Plato’s Apologie zegt Socrates, op zoek naar kennis, dat het verschil met zijn gesprekspartners is dat hij tenminste niet denkt te weten wat hij niet weet. Het geldt als een inzicht van wijzen: beseffen hoeveel je niet weet. Een tegenvaller voor de oude Grieken zal zijn dat correcte kennis nog geen medicijn hoeft te zijn tegen zelfoverschatting. Ook uit dit onderzoek blijkt dat sterke meningen vaak eerder voortkomen uit een ondersteunende of afwijzende houding tegenover wetenschap dan uit feitenkennis. Dat strookt met het eigentijdse inzicht dat attitudes vaak belangrijker zijn en kennis is ‘gesitueerd’ in een sociale context.

Je hebt helemaal gelijk. Het is net als met Chat GPT: op het eerste zicht is het indrukwekkend, maar als je een bruikbare tekst wil, stel je vast dat je er niets mee kunt aanvangen. Ik heb het ook ondervonden toen ik Dall-E een illu wou laten maken voor mijn blog. Ik heb er eentje aanvaard, maar alleen maar omdat er niets beters was. Dat ding heeft nu eenmaal geen fantasie.

Die zaten er niet in.

Waarom hebben die helden wel het geld om zo'n duur zwaard te kopen, maar niet voor een degelijke garderobe?

Het was ook maar een voorbeeld van waarom zo'n vernieuwing ongewenst kan zijn. Er wordt trouwens wel degelijk gewerkt aan een Atomic Blonde 2, maar de filmwereld is de laatste tijd nogal veranderlijk, dus misschien gaat het uiteindelijk toch niet door. En ik kan me moeilijk voorstellen dat wie erom vraagt een publiek is dat die boeken of films leerde kennen toen ze in de jaren 50-60 op de markt kwamen. Aï. Voor mij is dat het slechtste van Batman.

Als ze dat goed doen, kan het mij niet schelen. Het is een ingewikkelde kwestie: doe je het personage mee-evolueren met de tijd, of niet? Doe je het, dan blijf je misschien wel "relevant" (voor zover "relevantie" ooit relevant is geweest), maar je wijkt van het oorspronkelijke concept af, zodat liefhebbers van het oorspronkelijke concept niet meer worden bediend, en weggaan. Of je doet het niet, dan blijft het oorspronkelijke concept herkenbaar, maar riskeer je geen nieuwe volgelingen te krijgen. Een voorbeeld van het risico is het gerucht dat de nieuwe James Bond een vrouw zou zijn. Zouden ze niet beter een vervolg op Atomic Bonde maken i.p.v. aan James Bond te prutsen en het risico te lopen dat ze een reeks zonder gezicht krijgen? En het is ook een misvatting dat mensen die niet willen dat de reeks wordt aangepast, in hun smaak uit hun jeugdjaren blijven steken. Voor wie iets anders wil, zijn er nieuwe reeksen. Er zijn zat mensen die zowel de traditioneel aangepakte voortgezette reeksen blijven volgen als de nieuwe reeksen met een nieuwe aanpak. Wie een traditionele Lefranc koopt is niet per se een "ouwe zak die niet wil vernieuwen". Je kunt ook de volgende vraag stellen: is het verder zetten van oude reeksen met een nieuwe aanpak niet gewoon financieel incasseren van grote geldschieters met behulp van bekende merken i.p.v. echt vernieuwen?

Duits is nochtans hetzelfde als Nederlands, alleen allemaal verkeerd gespeld. (voeg hier emoji in)

Lijkt steampunk.

Inderdaad, een aardige tekeningen, maar ik heb er daarnet ook eentje laten maken voor mijn blog, en heb er op de duur dan maar eentje gekozen omdat het anders maar bleef duren. Echt tevreden ben ik eigenlijk niet. Ze is geprogrammeerd voor publicatie deze vrijdag rond 1400. Wat de tekst van Chat GPT betreft: ik ben gewoon niet zeker over de inhoud. Daarom heb ik ze hier neergeplemd. 's Kijken wat de Repers ervan denken.

Onderstaande heb ik laten schrijven door Chat GPT, maar ik durf er niet op vertrouwen: Vermeld Awards voor stripverhalen Er zijn verschillende internationale prijzen voor stripverhalen, waaronder de Eisner Awards, de Harveys, de Angoulême International Comics Festival Prizes, de Ignatz Awards, de Joe Shuster Awards en de National Cartoonists Society Awards. De Eisner Awards en de Harveys worden beschouwd als de meest prestigieuze prijzen voor stripverhalen in de Verenigde Staten, terwijl de Angoulême International Comics Festival Prizes worden beschouwd als de meest prestigieuze prijzen voor stripverhalen in Europa. Vertel meer over de Eisner Awards. De Eisner Awards, vernoemd naar de stripverhaal-auteur en uitgever Will Eisner, worden beschouwd als een van de meest prestigieuze prijzen voor stripverhalen in de Verenigde Staten. De prijzen worden jaarlijks uitgereikt tijdens de San Diego Comic-Con International, een van de grootste evenementen voor stripverhalen ter wereld. De Eisner Awards worden toegekend in verschillende categorieën, waaronder beste stripverhaal, beste auteur, beste tekenaar, beste heruitgave, beste digitale stripverhaal, en meer. Er worden ook speciale prijzen uitgereikt voor bijzondere prestaties in de stripverhaal-industrie, zoals de Bill Finger Award voor bijdragen aan de stripverhaal-industrie die niet eerder erkend zijn en de Bob Clampett Humanitarian Award voor degenen die zich inzetten voor de gemeenschap. Veel van de grootste namen in de stripverhaal-industrie hebben een Eisner Award gewonnen, waaronder Alan Moore, Frank Miller, Grant Morrison, Neal Adams, Scott Snyder, Brian K. Vaughan, Alison Bechdel, Jill Thompson, Gene Luen Yang, Raina Telgemeier, Ta-Nehisi Coates and many more. De Eisner Awards worden beoordeeld en bepaald door een jury van stripverhaal-professionals en journalisten. Elk lid van de jury moet een formulier invullen met hun nominaties en hun keuze voor de winnaars in elke categorie. De winnaars worden bekend gemaakt tijdens de San Diego Comic-Con International. Vertel meer over de Harveys. De Harveys zijn een andere prestigieuze prijs voor stripverhalen in de Verenigde Staten, net als de Eisner Awards. De Harveys worden jaarlijks uitgereikt tijdens de Baltimore Comic-Con, een van de grootste evenementen voor stripverhalen in Noord-Amerika. De prijzen worden toegekend in verschillende categorieën, waaronder Beste Stripverhaal, Beste Auteur, Beste Tekenaar, Beste Heruitgave, Beste Digitale Stripverhaal, Beste Nieuwe Reeks, Beste Ongewone Stripverhaal, Beste Kinderstripverhaal, Beste Anthologie, Beste Humor Stripverhaal, Beste Ongewone Stripverhaal, Beste Stripverhaal voor volwassenen, en meer. Net als de Eisner Awards, worden de Harveys beoordeeld en bepaald door een jury van stripverhaal-professionals en journalisten. Elk lid van de jury moet een formulier invullen met hun nominaties en hun keuze voor de winnaars in elke categorie. De winnaars worden bekend gemaakt tijdens de Baltimore Comic-Con. De Harveys zijn opgericht in 1988, en vernoemd naar de stripverhaal-auteur, -tekenaar en -uitgever Harvey Kurtzman, die bekend stond om zijn werk voor Mad Magazine en zijn bijdragen aan de stripverhaal-industrie. Vele stripverhaal-veteranen als Will Eisner, Jack Kirby, Carl Barks, Joe Kubert, Steve Ditko, Frank Frazetta, Neal Adams, Alex Toth, John Buscema, Joe Simon, and many more zijn ook bekroond met Harvey Prijzen. Vertel meer over de Angoulême International Comics Festival Prizes. De Angoulême International Comics Festival Prizes, ook wel bekend als de "Fauves" (wilde dieren) Prijzen, zijn een reeks van prijzen voor stripverhalen die jaarlijks worden uitgereikt tijdens de Angoulême International Comics Festival in Angoulême, Frankrijk. Het festival is een van de grootste stripverhalen-evenementen ter wereld, met een grote tentoonstelling van stripverhalen en een programma van lezingen, workshops, en debatten. De Angoulême Prijzen worden toegekend in verschillende categorieën, waaronder Beste Stripverhaal, Beste Auteur, Beste Tekenaar, Beste Heruitgave, Beste Stripverhaal voor volwassenen, Beste Stripverhaal voor jongeren, en meer. Er is ook een prijs voor de "Grand Prix" die wordt toegekend aan een stripverhaal-auteur die een significante bijdrage heeft geleverd aan de stripverhaal-industrie. De prijzen worden beoordeeld en bepaald door een jury van stripverhaal-professionals en journalisten. Elk lid van de jury moet een formulier invullen met hun nominaties en hun keuze voor de winnaars in elke categorie. De winnaars worden bekend gemaakt tijdens de Angoulême International Comics Festival. De Angoulême International Comics Festival Prizes zijn beschouwd als een van de meest prestigieuze prijzen voor stripverhalen in Europa en vele stripverhaal-veteranen als, Hergé, Moebius, Franquin, Goscinny, Uderzo, Schuiten, Peeters, Pratt, Tardi, Druillet, and many more zijn bekroond met deze prijs. Vertel meer over de Ignatz Awards, De Ignatz Awards zijn een reeks van prijzen voor stripverhalen die jaarlijks worden uitgereikt tijdens de Small Press Expo (SPX), een evenement voor kleinere stripverhalen-uitgeverijen en -auteurs in de Verenigde Staten. De prijzen worden toegekend in verschillende categorieën, waaronder Beste Stripverhaal, Beste Auteur, Beste Tekenaar, Beste Heruitgave, Beste Stripverhaal voor volwassenen, Beste Stripverhaal voor jongeren, Beste Online Stripverhaal, en meer. Er is ook een prijs voor de "Outstanding Series" die wordt toegekend aan een stripverhaal-auteur die een consistente en zinvolle bijdrage heeft geleverd aan de stripverhaal-industrie. De prijzen worden beoordeeld en bepaald door een jury van stripverhaal-professionals en journalisten. Elk lid van de jury moet een formulier invullen met hun nominaties en hun keuze voor de winnaars in elke categorie. De winnaars worden bekend gemaakt tijdens de Small Press Expo. De Ignatz Awards zijn vernoemd naar het personage Ignatz Mouse uit de stripverhaal Krazy Kat, van George Herriman. De prijzen zijn bedoeld om de kleinere stripverhalen-uitgeverijen en -auteurs te eren, die vaak onderbelicht blijven in de stripverhaal-industrie, en om de nieuwe stemmen in de stripverhalen te ontdekken. Schrijf een artikel over Joe Shuster Awards. De Joe Shuster Awards zijn een reeks van prijzen voor stripverhalen en stripverhaal-professionals in Canada. De prijzen zijn vernoemd naar Joe Shuster, een van de scheppers van Superman, en worden toegekend aan Canadezen die een bijdrage hebben geleverd aan de stripverhaal-industrie. De prijzen worden toegekend in verschillende categorieën, waaronder Beste Stripverhaal, Beste Auteur, Beste Tekenaar, Beste Heruitgave, Beste Stripverhaal voor volwassenen, Beste Stripverhaal voor jongeren, Beste Online Stripverhaal, en meer. Er is ook een prijs voor de "Outstanding Achievement" die wordt toegekend aan iemand die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de stripverhaal-industrie. De prijzen worden beoordeeld en bepaald door een jury van stripverhaal-professionals en journalisten uit Canada. Elk lid van de jury moet een formulier invullen met hun nominaties en hun keuze voor de winnaars in elke categorie. De winnaars worden bekend gemaakt tijdens een ceremonie die wordt gehouden tijdens een Canadese stripverhaal-evenement. De Joe Shuster Awards zijn opgericht in 2005, met als doel om de Canadezen die bijdragen aan de stripverhaal-industrie te erkennen en te belonen. Veel bekende namen in de Canadese stripverhaal-industrie, zoals Jeff Lemire, Darwyn Cooke, Bryan Lee O'Malley, Ramón Pérez, Kate Beaton, Scott Chantler, Michel Rabagliati, and many more zijn bekroond met deze prijzen. De Joe Shuster Awards zijn bedoeld om de Canadese stripverhaal-industrie te ondersteunen en te eren, en om de Canadese stripverhaal-professionals en hun werk op de kaart te zetten. Door deze prijzen te geven, wordt er erkenning gegeven aan de bijdragen die Canadezen leveren aan de stripverhaal-industrie wereldwijd. Schrijf een artikel over de National Cartoonists Society Awards. De National Cartoonists Society Awards, ook wel bekend als de "Reuben Awards", zijn een reeks van prijzen voor stripverhalen en stripverhaal-professionals in de Verenigde Staten. De prijzen worden toegekend door de National Cartoonists Society, een professionele vereniging voor stripverhaal-auteurs en -tekenaars. De prijzen worden toegekend in verschillende categorieën, waaronder Beste Stripverhaal, Beste Auteur, Beste Tekenaar, Beste Heruitgave, Beste Stripverhaal voor volwassenen, Beste Stripverhaal voor jongeren, Beste Online Stripverhaal, en meer. Er is ook een prijs voor de "Reuben Award for Outstanding Cartoonist of the Year" die wordt toegekend aan iemand die een uitstekende bijdrage heeft geleverd aan de stripverhaal-industrie. De prijzen worden beoordeeld en bepaald door een jury van leden van de National Cartoonists Society. Elk lid van de jury moet een formulier invullen met hun nominaties en hun keuze voor de winnaars in elke categorie. De winnaars worden bekend gemaakt tijdens een ceremonie die wordt gehouden tijdens de National Cartoonists Society Annual Reuben Awards Weekend. De National Cartoonists Society Awards zijn opgericht in 1946, met als doel om stripverhaal-auteurs en -tekenaars te erkennen en te belonen voor hun bijdragen aan de stripverhaal-industrie. Vele bekende namen in de stripverhaal-industrie, zoals Charles Schulz, Bill Watterson, Gary Larson, Lynn Johnston, Berkeley Breathed, Scott Adams, Jeff Smith, Alison Bechdel, and many more zijn bekroond met deze prijzen. De National Cartoonists Society Awards zijn bedoeld om de stripverhaal-industrie te ondersteunen en te eren, en om de stripverhaal-professionals en hun werk op de kaart te zetten. Door deze prijzen te geven, wordt er erkenning gegeven aan de bijdragen die stripverhaal-auteurs en -tekenaars leveren aan de stripverhaal-industrie wereldwijd.

Uit het artikel: "De ontslagen vonden plaats bij het hoofdkantoor van Comixology in New York en betroffen ongeveer 75% van de medewerkers," 75%? Of ze hebben een Elon-Muskje gedaan, of het is gedaan met Comixology en ze willen dat niet met zo veel woorden zeggen.

Vergeet je toch niet 'n beetje QRN op Bretzelbürg?

Volgens mij is ze een stand-in voor Spip, de echte held van de reeks. Hij staat helemaal vooraan op de voorpagina.

Ik weet niet welke malloot die voorpagina heeft getekend, maar zoals Seccotine uit de auto springt, is totaal onmogelijk. Kijk maar eens waar haar hand staat. Hij had er ten minste aan kunnen denken om het raam naar beneden te zetten.

Kan ik begrijpen.

Adèle Blanc-Sec 8, 9 en 10.

Nog een stinkstokkenroker. Maar dat mag. Hij is de slechterik. Booeee!

Da's het hele huidige probleem, maar niet alleen door Robbedoes-door. Ik zou zelfs zeggen dat Robbedoes-door daarvan niet de hoofdoorzaak is, maar zaken zoals Supergroom, en de reeksen Zwendel en Rommelgem (al zijn die wel erg goed), en de stinkstokkenrookster - die eigenlijk een nevenreeks van een nevenreeks is, enz.

De indrukwekkende video van zo'n 10 jaar geleden waarin een Tesla naar het kantoor van Tesla reed zonder tussenkomst van een chauffeur, blijkt een vervalsing te zijn door Tesla.

En ja, ook dit is een foto van een modelbaan:

Van dit soort fotootjes kan ik nauwelijks genoeg krijgen:

Een modelspoorbaan moet niet altijd in de zomer of de lente zijn:

In het volgende album paft ze zich dood. Dat is bekend.

Kreeg ik bijna een hartaanval...

Nou, komaan, als sommigen inderdaad leefden zoals hun imago ons doet denken, dan zouden ze geen 50 zijn geworden. Er zijn trouwens zangers en zangeressen heel vroeg gestorven: Janis Joplin, Jimmy Hendrix, en nog meer. Dus zij leefden waarschijnlijk wel volgens het imago. Maar anderen zijn volgens mij nooit zo erg uit de bocht gegaan als we soms denken, of daar erg vroeg mee gestopt, zoals Mik Jagger en David Bowie (die trouwens maar 69 is geworden, wegens leverproblemen).