cinco

Wat vond je van Morning Star/Scharlaken Zeilen? Giacometti zei in interviews dat hij weer meer focus wil leggen op de business-wereld en eventueel Groep W herstructureren.

Dit is ten volle gebruik maken van het stripmedium en iets creëren dat in zijn presentatie onmogelijk naar een ander medium kan omgezet worden.

Sasmira heeft verre van een foutloos parcours afgelegd, maar zulke pagina's maken het de lange rit waard.

Voor mij is Robbedoes als een fenix die steeds weer uit zijn as herrijst en zich telkens opnieuw uitvindt.

Tegen de Dikkenekken is een aanrader voor mensen die gewoon eens willen proeven van de Urbanusreeks. De tekenstijl is in deze strip al wat verder geëvolueerd van de look van Het Fritkotmysterie, maar heeft nog dat edgy gevoel van de beginjaren. Het Urbanus-universum is in volle bloei en Tollembeek voelt nu echt als een levendig dorp met een rijk aanbod aan nevenfiguren.

Sorry voor de persoon in kwestie, maar het tekenwerk ging hierdoor kwalitatief wel naar beneden. En veel van de originele albums zijn bij hertekening ook mismeesterd omdat het waarschijnlijk rap-rap moest. Dat heeft me altijd belet om veel van die oude goede verhalen te leren kennen. Zelfs als kind voel je dat er iets niet klopt met die tekeningen en daardoor laat je die strips links liggen. Vergelijk met het origineel. (de blote bast van Jerom is ons trouwens ook ontnomen in de remake)

De oude covers hadden een rijke inkleuring met schakeringen, textuur, schaduw en kleurovergangen. De vernieuwde covers hebben een vlakke inkleuring en onderscheiden zich niet meer van de binnenkant.

Sorry voor het opnieuw openrijten van die wonde.

Bekijk het ook in zijn tijdskader. We zien hier een verhaalmedium openbloeien in het Vlaamse landschap vlak na de Tweede Wereldoorlog. Los van de verhaalopbouw zijn er toch wel sterke platen terug te vinden, ook in die eerste albums. Ik heb een beeld online gevonden van de droomscene in De Bokke(n)rijders, het album vlak voor De Witte Uil. Zo een Dali-eske nachtmerrie blijft wel bij. Visueel nog steeds indrukwekkend.

Langs waar kruipt die parasiet eigenlijk binnen? _______________________________________________________________________ En ondertussen gebeurt er dit in de Venom-film.

Ja, je hebt gelijk. Ik heb het er even bijgenomen. Pagina 23. De raket net geland. Zo een groot gevaarte dat ineens veel kleiner lijkt op het maanoppervlak. En de stem van de mensen uit de controlekamer "Hallo, hallo, hier de aarde..." als tekstballon die letterlijk van de aarde komt. Erg meta.

Een bronstige Flip die wil paren met Gravin Van Stiepelteen kan niet langer op de cover van de herdruk.

De Kwakstralen Wat moet dit voorstellen? Vergelijk met het voorgaande album De Kaartendans dat er nog zo smaakvol getekend uitzag.

Ik zou Buiten Westen zeggen. Als je met de stripequivalent van een clipshow moet afkomen... Er zijn natuurlijk nog wel genietbare Blauwbloezen gemaakt na dit album, maar de energie en de dynamiek van de verhalen is niet meer hetzelfde.

Voor mij is er echt amper wat blijven hangen kwestie inhoud bij dat verhaal. Ik weet dat er iets was met carnaval en een staatsgreep of zo in hun Zuid-Amerikaans land en dat die verzekeringsman er ook met zijn vrouw rondhing. Waardoor is het volgens jou één van de leukere verhalen?

Vlucht 714 zou een veel beter einde voor de reeks geweest zijn dan het matige Kuifje en de Picaro's. Sorry, maar wat is er nu memorabel aan dat album? Zelfs de cover is zo generisch als het maar zijn kan. En dan die nieuwe broek van Kuifje. Kortom, zovele redenen dat de reeks een ander laatste afgewerkte album verdiende dan het deze. En ja, natuurlijk wisten ze niet dat dit het laatste ging worden, maar na Tibet en Juwelen leek het Zenith van de reeks toch wel bereikt. Laat Vlucht 714 de reeks dan mooi beëindigen met dit wat mysterieuze en paranormale slot.

Heeft de Chninkel indertijd misschien wat inspiratie gehaald bij Jim Henson's Dark Crystal?

Ah maar Urbanus was Hebus voor hè, met het domesticeren van vliegen.

Na anderhalve strip zijn ze eindelijk op de maan. Maar die lange opbouw naar dat moment maakt de impact van deze plaat des te groter. Kuifje die de ladder afdaalt en dan dat groot uitgestrekt beeld van het maanlandschap met de iconische raket.

"Maar moeder, nu hebt ge me een kletskop geknipt!"

ook een visueel feest Pop-art stijl?