Recensie – Amoras: De Complete Saga

[Peter Moerenhout]

Revolutie

 

Drie jaar geleden kwam het eerste deel van de Amorasreeks uit en veroorzaakte een kleine aardbeving in stripland. Hoge verkoopcijfers, veel buzz, controverse zelfs en mensen die nooit strips kopen kochten deze dan weer wel: het kon niet stuk. Daarmee is bewezen dat een uitgeverij er dus blijkbaar, middels intelligente promo en de wil om er wat geld tegen te gooien, wél voor kan zorgen dat een strip verkoopt. Maar hoe zit het met de strip zelf? Was die alle commotie waard?

 

In het kort, voor de onwetenden, ‘Amoras’ is een revamp van de ons welbekende ‘Suske & Wiske’, bedoeld voor een volwassen publiek. Marc Legendre schreef voor tekenaar Charel Cambré een epos in zes delen dat nu integraal gebundeld op de markt verscheen.

 

Aan het begin van het verhaal flitst Lambik Suske en Wiske per ongeluk naar het eiland Amoras van 2047. Tot overmaat van ramp ontploft de teletijdmachine dus kunnen de twee niet zomaar terug gehaald worden. Op Amoras lopen ze echter oude aartsvijand Krimson tegen het lijf, die blijkbaar ook over een, niet echt fabuleus goed werkende,  teletijdmachine beschikt. In deze toekomst, die we gerust dystopisch kunnen noemen, regeert de schurk met ijzeren hand en Sus & Wis kunnen het daar uiteraard niet bij laten.

 

Meer over het verhaal zou ons te ver leiden, temeer omdat de plot, dankzij allerhande tijdssprongen, niet echt simpel uitgelegd kan worden. Laat dat nu één van de grootste klachten van sommige delen van het publiek geweest zijn: al dat ge-tijdreis klopte, volgens hen, langs geen kanten. Dat euvel wordt echter deels verholpen door deze integrale: leest men de zes delen mooi achter elkaar, dan volgt begrip iets makkelijker. Let op: daarmee wil ik niet beweren dat al die tijdssprongen mooi in de plooi vallen. Who, echter, cares?

 

Elk tijdreisverhaal is in sé quatsch omdat elk tijdreisverhaal bulkt van paradoxen en afronten voor de fysica. Het is het verhaal en de rit die tellen. En die zijn gelukkig de moeite. Legendre slaagt erin de geliefde personages van weleer geloofwaardiger en realistischer te maken zonder hun karaktereigenschappen uit het oog te verliezen. Lambik is een op het randje van alcoholisme balancerende werkloze, tante Sidonia is een zenuwlijdster van het ergste soort, enzovoort. Het is een plezier om Legendre te zien testen hoever hij kan gaan zonder over de grens te gaan.

 

De personages leven in een wereld die de extrapolatie van onze toekomst verbeeld. Zonder het recht in ons gezicht te duwen of met het vingertje te zwaaien verwerken Legendre en Cambré enkele waarschuwingen in het verhaal: de falende economie wordt verbeeld door het grote aantal berooide zwervers in het straatbeeld, in de toekomst vechten gulzige zwaarlijvigen tegen ijdele mageren en de milieuproblematiek wordt eveneens belicht. Het moet geleden zijn van toen men Marc Verhaegen buitenwerkte bij Suske & Wiske (omdat die ook wat meer diepgang, realisme en reliëf in de reeks wou introduceren) dat een Suske & Wiske album nog eens zo maatschappelijk relevant was.

 

Het verhaal vliegt ook vooruit, met alle geweld, blote borsten en humor vandien. Ook hier hadden bepaalde mensen problemen mee. Dat is hun goed recht, maar men is natuurlijk niet verplicht om ‘Amoras’ te lezen. Men kan het tevens een strip niet kwalijk nemen dat hij doet waarvoor hij in leven geroepen is: een volwassener versie presenteren van een oude franchise voor jongeren.

 

Cambré draagt enorm bij aan de kwaliteit van het verhaal. Zijn pagina’s hangen aaneen van goed georchestreerde actie, perfect acterende personages en goed gekozen camerastandpunten. Hij verwerkt ook tal van verwijzingen naar bekende cultuur, coole schilderijen en cameo’s in de achtergrond, wat het leesplezier van de oplettende lezer nog groter maakt. Wat vroeger slechts een deel van het stripminnend publiek wist, weet nu iedereen: Cambré is één van de groten van de Vlaamse strip.

 

Veel lezers kwamen indertijd ook aankakken met de vraag: “Moest ‘Amoras’ geen gebruik kunnen maken van deze bestaande personages, zou het dan ook zo goed verkopen en zou het dan ook zo’n goede strip zijn?” Awel: nee. Zonder het plezier van Lambik en co die in deze situaties geworpen worden zou Amoras gewoon een goed geschreven science fiction strip zijn. Maar ook dat doet er niet toe. De opzet is wat hij is, punt.

 

Legendre en Cambré, het dynamische duo van de stripwereld, zijn er perfect in geslaagd om de belofte die men ons gedaan heeft waar te maken: Suske & Wiske binnenleiden in de 21^ste.

 

Amoras: De Complete Saga

Tekst: Marc Legendre

Tekeningen: Charel Cambré

Standaard Uitgeverij

 

Prenten en de cover op mijn blog:

https://petermoerenhout.be/2016/08/03/recensie-amoras-de-complete-saga

 

[TDPB]

Het heeft lang geduurd, maar ik heb eindelijk Amoras eens gelezen (ik had geen zin om er jaren over te moeten doen, meteen ook de reden waarom ik alle Europese strips die uit meer dan twee delen links laat liggen). Ik heb twee keer drie albums na elkaar uitgelezen, dus dat is alvast een pluspunt voor de scenarist en de cliffhangers waarmee hij ieder album afsloot. Ook al worden die dan, zoals dat meestal met cliffhangers het geval is, nogal flauw afgehandeld in het vervolg. In wezen is dat een klassiek avonturenverhaal vol achtervolgingen en ontsnappingen, af en toe een beetje teveel uitgerekt omdat er zes delen gevuld moeten worden. Het gegoochel met de verschillende tijdslijnen valt goed mee als je alles na elkaar leest (voor fans van Moffats Doctor Who zijn dit soort verhalen niets nieuws). Voor de lezers die telkens een half jaar moesten wachten kan ik me inbeelden dat het lastig om te volgen was, maar het lijkt uiteindelijk toch allemaal vrij mooi te kloppen. Het enige wat me stoorde aan de inhoud was de nihilistische toon van het geheel. Alles, maar dan ook werkelijk alles in de wereld van Amoras is deprimerend. In die zin lag het einde dan ook volkomen in de lijn der verwachtingen. De schok zou nog groter geweest zijn indien er eerder in het verhaal af en toe eens een sprankeltje hoop en plezier te zien zou geweest zijn. Ik ben ook geen grote fan van de Amerikaanse manier van vertellen waarbij de 'held' ieder probleem met geweld en moord moet oplossen (het zal aan mijn leeftijd liggen), dus bij de zoveelste gratuite moord (ook door de andere hoofdpersonages) had ik het wel gezien.

Maar de missie om een volwassen versie te maken lijkt gelukt te zijn.

Tekenkundig is dit Charles (en zijn medewerkers) op zijn best. Sommige pagina's zijn echt heel goed gedaan. Maar ik heb me helaas wel af en toe moeten storen aan slecht geplaatste tekstballonnen en lelijke lettertypes. Dat zou toch niet mogen. Volgens mij staat er in album 2 zelfs een pagina waarin alle tekstballonnen ontbreken (dat, of de zwijgende personages staan vreemd te acteren). Hopelijk is dat in de bundeling aangepast.

 

O ja, één keuze begrijp ik helemaal niet. Dit verhaal speelt zich af op Amoras, het eiland dat we allemaal kennen uit Suske en Wiske. Wat is er bijzonder aan dat eiland? Dat de tijd er stil leek te staan, en iedereen er nog leeft als in de middeleeuwen. En toch is er in deze reeks nergens, maar dan ook werkelijk nergens, ook maar iets te zien dat middeleeuws aanvoelt. Zelfs de ruïnes van oudere gebouwen zijn hedendaags. Ik heb zes albums lang gedacht dat daar misschien een goeie verklaring voor zou komen, maar helaas pindakaas.

 

[Zwendel]

Er waren toch de dikken tegen de dunnen?

[TDPB]

10 minuten geleden, Zwendel zei:

Er waren toch de dikken tegen de dunnen?

Ja, en Blaaskop en Antigoon werden vermeld. Uit het scenario was duidelijk dat het om hetzelfde eiland ging. Maar niet uit de tekeningen. Zelfs geen stalen bloempot te zien! De mensen van Amoras moeten ergens plots heel drastisch alles gemoderniseerd hebben en alles wat ook maar een beetje aan het verleden deed denken verwijderd hebben. Er zit misschien nog een album in.

Ergens op het einde komt Lambik uit een metrotunnel in een straat die eruitziet als de Cogels-Osylei in Antwerpen. De naam Cogels-Osylei is ook vaag te lezen op die metroingang. En toen dacht ik echt eventje dat ging blijken dat ze eigenlijk gewoon in Antwerpen in de toekomst zaten.

[Tom MDP]

Op 2017-6-12 om 15:50, Tom B zei:

Volgens mij staat er in album 2 zelfs een pagina waarin alle tekstballonnen ontbreken (dat, of de zwijgende personages staan vreemd te acteren). Hopelijk is dat in de bundeling aangepast.

 

 

Klopt, dat was het eerste waar ik naar ging kijken in de bundeling en daar is het aangepast. 

Ook over de plaatsing van de tekstballonnen is daar nog eens gegaan.

 

De bundeling is echter verkeerd afgesneden of ingebonden waardoor de katernen uit de kaft steken...  

[Theodoor]

Kan iemand die fameuze pagina uit de bundeling (dus mét tekstballonnen) eens op het forum publiceren?  Als stripliefhebber (en dus onvermijdelijk ook stripverzamelaar) prefereer ik complete zaken boven incomplete. 

Met dank.

[Bob]

> En toch is er in deze reeks nergens, maar dan ook werkelijk nergens, ook maar iets te zien dat middeleeuws aanvoelt. Zelfs de ruïnes van oudere gebouwen zijn hedendaags.

Voor mij was de meest indrukwekkende plaat er juist eentje die naar het verleden verwijst.

[TDPB]

Ok, je hebt gelijk. Die wijzerplaat is idd iets middeleeuws.

En ja, dat is een mooie prent. Overduidelijk hommage aan:

 

 

[dirk (monsieur toupet)]

Wijzerplaten en klokken op torens zijn niet middeleeuws. Die zijn er later, in de 18e of 19e eeuw opgeplakt. In mijn thuisstad was er nog een discussie of die wijzerplaat, die er in de oorlog was afgehaald, opnieuw moest geplaatst worden. Moet je een gothisch bouwwerk opnieuw met zoiets (ont)sieren. Voor- en tegenstanders...

Ik begrijp de hommage aan de Planet of the apes, maar realistisch is het plaatje niet. Dat is allemaal relatief dun metaalwerk. Dat gaat zo geen jaren blijven rechtstaan.

[Waldorf]

1 minuut geleden, dirk (monsieur toupet) zei:

 

Ik begrijp de hommage aan de Planet of the apes, maar realistisch is het plaatje niet. 

 

Neen, dan is de teletijdmachine veel beter, die is getekend naar het model van een echt bestaande teletijdmachine. 

[156]

Mooi plaatje maar wat een lelijke tekstballonnen.

[marioboon]

Op 2017-6-23 om 13:34, dirk (monsieur toupet) zei:

Wijzerplaten en klokken op torens zijn niet middeleeuws. Die zijn er later, in de 18e of 19e eeuw opgeplakt. In mijn thuisstad was er nog een discussie of die wijzerplaat, die er in de oorlog was afgehaald, opnieuw moest geplaatst worden. Moet je een gothisch bouwwerk opnieuw met zoiets (ont)sieren. Voor- en tegenstanders...

Ik begrijp de hommage aan de Planet of the apes, maar realistisch is het plaatje niet. Dat is allemaal relatief dun metaalwerk. Dat gaat zo geen jaren blijven rechtstaan.

 

De wijzerplaat van de Antwerpse kathedraal is wel goed oud want je ziet dat de 4 niet als IV maar als IIII is gemaakt. 

[Aerogi]

Volgens onroerenderfgoed is dit in 1786 uitgevoerd

[marioboon]

2 uren geleden, Aerogi zei:

Volgens onroerenderfgoed is dit in 1786 uitgevoerd

 

 

Veel vroeger dan dat bestonden klokken met 2 wijzers nog niet, als ik mij vaag herinner.