acor

Eugeen Goossens was voor mij de beste inkter. Zijn rondere tekenstijl vind ik heel erg afsteken vergeleken met de andere inkters die het werk van Geerts onder handen namen.

Dat vraag ik mij ook af. Blijkbaar wordt alles uit de Blauwe Reeks sowieso veel hoger ingeschat dan de andere verhalen van Sus en Wis.

Het Urbanusgedeelte moet men zeker behouden. Dat vonden wij het plezantste onderdeel, samen met de teletijdmachine van Suske en Wiske.

Wel opvallend dat een zwartharige man met zo'n stevige baardgroei geen enkel borsthaartje heeft ...

In de Rode Ridder ook regelmatig gele luchten ...

Een onderzoeksreporter van 16?

Kuifje lijkt wel verliefd op Chang ...

Dan ga jij ook nogal kort door de bocht: voor Kuifje bestonden er reeds helden die duidelijk een relatie hadden met vrouwen. Zorro, Tarzan, Superman, ... En Vandersteens Lambik lonkte ook al snel gretig naar alles wat vrouwelijk was.

Nu ik de reeks Kuifje voor de allereerste keer gelezen heb is mij één ding duidelijk: Kuifje is duidelijk homo. Vrouwen komen amper voor en de mannelijke personages trekken enkel met andere mannen op.

'De blauwe lotus', 'Mannen op de maan' en 'Kuifje in Tibet'. De rest varieert tussen 'zozo' en 'leuk verhaaltje'.

Euh ... ik behoor niet tot die doelgroep. Kuifje staat hier al jaren in een verzamelbox stof te vergaren. Gewoon nog nooit de behoefte of tijd gehad om ze effectief te willen lezen. Hergé was zeker niet de enige die de actualiteit als inspiratiebron gebruikte. Vandersteen deed niets anders. Merho nog altijd. Ik ben eigenlijk wat teleurgesteld in Kuifje: zo'n monument. In zijn tijd zal het waarschijnlijk wel tot het allerbeste behoord hebben, maar om nu te zeggen dat ik de reeks tot het allerbeste reken wat ik ooit gelezen heb ... Leuke verhaaltjes, dat wel. Maar bij momenten sleept de plot zich voort.

Die originele stijl van Sus en Wis uit de begindagen blijft mijn favoriet.

Toen was het ook al triestig gesteld.

Nu bezig met Kuifje in Tibet ...

Idem voor Sociaal Incapabele Michiel https://www.instagram.com/sociaalincapabelemichiel/?hl=nl Bij de dokter en de tandarts niet meer: de wachtzalen zijn leeg. Geen tijdschriften en strips meer sinds corona.

Ik ben Kuifje voor de allereerste keer aan het lezen: neem in de albums de achtervolgingen en het zich verplaatsen van de personages via allerlei transportmiddelen weg en er schiet maar een mager verhaaltje over.

Nu we toch bij Bats aanbeland zijn ... bij die laatste prent 'hoor' je gewoonweg die waanzinnige lach die bij die ijselijke grijnzende blik hoort. In zwart-wit zelfs nog sterker.

De introductie van Galaxa door Biddeloo in 'De toverspiegel' ... ongekleurde magie die van de pagina spat.

Alles op die dubbele pagina ... een dode aan gort geslagen Superman, de verscheurde cape, Lois die haar grote liefde verliest, Jimmy Olsen die een iconisch beeld schiet, het puin van de stad ... Na al die jaren is dit nog steeds het beeld wat mij het meeste bijblijft.

Schoeren zoekt de blauwe reeks.

Jolly Jumper

De ongekleurde variant was één van mijn allereerste albums van Urbanus. Me ziek gelachen met Van Vierspleten

Is er eigenlijk sprake geweest van beïnvloeding door het programma Téléchat? Dat was toch het allereerste waar ik aan dacht bij het zien van Blacksad. https://telechatonline.fandom.com/fr/wiki/Téléchat_(monde_réel)

Ik sluit me volledig bij je aan. Ook bij Lukoste trouwens. De verhalen van Legendre zijn saai en slaapverwekkend. Na Martin Lodewijk die ze volpropte met veel te veel historische weetjes en ons de Blauwe Heks opdrong zijn we nu aanbeland bij de avonturen van Allis en in een bijrol De Norse Ridder. Deze coronaperiode heb ik de glorieperiode van Vandersteen en Biddeloo herlezen: dàt waren verhalen die na al die jaren nog steeds als een huis recht blijven staan. Degelijke, spannende verhalen. Ik blijf van ze genieten. Kijk naar wat Patrick Cornelis gedaan heeft met De Toverspiegel: een modern jasje, maar het verhaal blijft overeind. Simpel in al zin eenvoud, maar net daarom zo sterk. De kans dat ik de verhalen van Legendre ooit herlees is behoorlijk klein. Heel spijtig voor Fabio Bono, want hij brengt wél kwaliteit. Zijn stijl is een volledige stijlbreuk met het verleden, maar dat mag. Hij verdient echt een schrijver die snapt wie Johan de Rode Ridder is en weer deftige ridderverhalen schrijft. Niet het zoveelste deel in een zoveelste opeenhoping van nietszeggende plots die héél misschien ooit eens ergens toe zullen leiden.