Waldorf

Op 1 december opent er een expo bij Huberty en Breyne, naar aanleiding van de honderdste geboortedag van Morris. https://hubertybreyne.com/fr/expositions/presentation/741/100-ans-100-oeuvres

Het is toch nog anders: hij heeft het over zijn ouders, zijn broer (regisseur Alain Berberian, overleden in 2017), over Libanon dat hij sinds 2005 vijf keer bezocht, maar waar de situatie steeds slechter wordt. Hij heeft er echt zijn ziel in gelegd.

Ik herinner mij dat. Gezien op de BRT in de jaren '80.

Tochthond

Wist je dat IJslandse paarden een vierde gang hebben die voor de ongeoefende ruiter nog pijnlijker is dan de andere?

Une éducation orientale (Berberian) Wie de laatste vijfenveertig jaar het nieuws wat gevolgd heeft kan het moeilijk geloven, maar ooit was Beiroet het Parijs van het Midden-Oosten. En in de jaren 1960 was het ook in Irak en Syrië nog prettig toeven. Wie dat wel allemaal nog weet is Charles Berberian, een grote naam in de Franse stripwereld die wij vooral kennen van Meneer Johan. Berberian werd in 1959 in Bagdad geboren als zoon van een Armeense vader en een Griekse moeder. Op zijn tiende verhuist hij naar Beiroet, waar Yaya, zijn grootmoeder woont. Als zes jaar later de burgeroorlog uitbreekt vlucht het gezin naar Parijs. Dit is een erg persoonlijk boek van Berberian. Hij vertelt het verhaal van zijn eigen familie, doorweven met zijn eigen herinneringen aan een jeugd met een gezonde interesse in de strips van Blueberry en een liefde voor Libanon, het Paradise Lost waar hij zijn vormende jaren doorbracht. In zijn tekeningen gebruikt Berberian een veelheid aan stijlen om de verschillende lijnen van zijn vertelling uit te beelden. Erg goed, en erg goed leesbaar met het Frans dat we op school leerden.

Het kwam niet echt onverwacht.

Ik ga daar toch eens werk moeten van maken.

We hadden 25 minuten om over te stappen in Gent Sint-Pieters, dus liepen we even de limerick binnen. Ik kwam buiten met Oostwaarts van Fitzroy Maclean.

Hebt u wel eens een hersenschudding gehad van klap met een paraplu?

De laatste doet het licht uit!

Les enfants du ciel (Desberg, Vrancken) In de jaren voor de Tweede Wereldoorlog is archeoloog Alexandre in het Midden-Oosten op zoek naar sporen van de Joodse geschiedenis. Hij wordt daarbij gesteund door het Vaticaan. Maar de nazi's zijn ook op zoek, om zoveel mogelijk Joods erfgoed te vernietigen. Het zou zowaar een begin voor een Indiana Jones-film kunnen zijn, maar het is in het kort waar de nieuwe klepper van het duo achter IR$ over gaat. Desberg neemt maar liefst 180 bladzijden om zijn verhaal te vertellen. Hij haalt alle ingrediënten aan: nazi's, intriges in het Vaticaan, racistische zwarthemden, beelden van de woestijnoorlog in 1941 en 1942. Maar al die ingrediënten leveren toch een flets verhaal op dat van een immense emotionele leegte is. Nergens wordt je als lezer geraakt door wat er gebeurt in het verhaal. Het springt teveel van de hak op de tak, en verzandt in domme actiescenes die niet geloofwaardig zijn. Volgens Daniel Maghen zal het wel vertaald worden naar het Nederlands, er zijn vast en zeker liefhebbers voor de elegante tekeningen van Vrancken. Maar wat mij betreft is het een tegenvaller.

Die is reeds lang de deur uit.

Zwendel met een banaal vuurwapen? Dat klopt niet.

Ben jij één van die grijze mannetjes op de bijeenkomst voor literaire genootschappen? Stond in de krant.

De buit van twee dagen Rijsel:

Er zit ook een Largo in de volgende veiling bij Maghen, geschat op 8 à 10 K. Dat lijkt me al iets beter behapbaar, maar ik zou dat niet kopen. Ik ben nieuwsgierig hoe hard die platen van 22K zullen gaan. Want het is niet omdat hij veel albums verkoopt dat veel mensen een dure plaat willen.

Dat kan niet, he hombre. Er moeten er toch bij zijn die je beter vindt dan de andere. Zelf heb ik Sirocco links laten liggen omdat de thematiek me niet aanspreekt. Over De dooie heb ik getwijfeld, het is alleszins mooi getekend.

Taka Takata

Dat is vaak zo. Er gaat veel verloren tussen de originele plaat en de gedrukte versie.

Senso en GhoSt 111 had ik al lang in het Frans, en zijn twee toppers. Als de fado weerklinkt heb ik ook in het Frans gekocht, maar die kwam pas op de radar toen Lauwert het uitgaf. De rest heb ik niet gelezen.