Waldorf

Kosmos (Perna, Bedouel) Kosmos is een klepper van 200 bladzijden over de race naar de maan tussen de VS en de USSR in de jaren '60. Niet vertaald in het Nederlands, maar goed leesbaar in het Frans. Kosmos begint met de landing op de maan van de Amerikanen. We zien Niel Armstrong van de ladder afdalen en een vlag planten op het stoffige oppervlak van de maan. Wat er dan gebeurt staat niet in de geschiedenisboeken. Niel stuit op een Russische vlag. Complotdenkers kunnen zich al likkebaardend in de handen wrijven. Kosmos vertelt een spannende alternatieve geschiedenis. Dat de Russen in de race naar de ruimte enkel over hun successen spraken, en hun mislukkingen onder de mat veegden is genoegzaam bekend. Vanop dat platform maken de auteurs helemaal aan het einde van hun verhaal ook een sprongetje van hun spannend ruimteavontuur naar de wereld van vandaag met fake news en misleiding. Dat voegde voor mij niet veel toe. Kosmos is in zwart/wit uitgegeven. Dat geeft het hele verhaal het beklemmende gevoel dat de ruimte bij mij oproept: de navelstreng met moeder aarde is erg dun, en een kleine fout kan er voor zorgen dat dat je voor eeuwig in een baan om de aarde gaat zweven. Dat besef is op elke pagina aanwezig, waardoor je ook verder leest tot de 200 bladzijden om zijn. De grote prenten met weinig tekst houden het tempo ook hoog. Erg goed.

Corto Maltese - Océan noir (Quenehen, Vivès) Corto Maltese is een instituut in de Europese strip, maar dat is Bastien Vivès ondertussen ook. Daarom mocht de Franse hogesnelheidstekenaar zijn versie van Pratt's poëtische zeeman neerzetten, op scenario van Martin Quenehen, met wie hij ook al Nationale Feestdag maakte. En waar Canales en Pellejero met hun verderzetting van de reeks heel dicht bij het origineel bleven, is dat in dit boek helemaal niet het geval. Grafisch is Vivès zeker schatplichtig aan Pratt, met zijn losse lijnen, maar hij behoudt wel zijn eigen en zeer herkenbare stijl. Maar het is gedaan met de zeilboten en paarden. Vives plaatst Corto Maltese in 2001, een tijdperk waarvan wij dachten dat het er een zonder avontuur was. Want de wereld waarin Pratt zijn Corto Maltese liet reizen was nog zoveel groter, nog niet getekend door langeafstandsvluchten, massatoerisme of twee Wereldoorlogen. Pratt kon alle kanten op met zijn personage zonder zich zorgen te moeten maken over geloofwaardigheid. Als ik me Papoea Nieuw-Guinea in 1911 moet voorstellen, dan denk ik aan De ballade van de zilte zee. Er is niets anders. Maar van het jaar 2001 herinneren we ons nog zoveel. En toch zetten Vivès en Quenehen een overtuigende Corto Maltese neer. Aan het roer van een motorjacht deze keer, maar wel nog altijd onderweg, op zoek naar iets. Hij ontmoet mensen, ontsnapt aan de dood, en komt, natuurlijk, ook Raspoetin weer tegen. Maar dat gebeurt allemaal in de wereld van twintig jaar geleden: ultranationalistische Japanners en drugsmokkel zijn aan de orde van de dag. Veel meer dan in de versie van Canales en Pellejero hoorde ik een eigen stem van de auteurs in dit verhaal. Ze bezondigen zich niet aan maniërisme, maar vinden in onze wereld nog altijd de traditionele elementen waarmee Pratt zijn dromerige zeemansverhalen brouwde. Erg graag gelezen in het Frans. Binnenkort ook in het Nederlands in uw SSZ.

Die zullen misschien gekocht worden door mensen die nooit strips kopen. Of door niemand, natuurlijk.

Bij een strip als RIP wordt er toch een straattaal/dieventaal gebruikt. En dan valt de tweedeling tussen Nederlands en Vlaams harder op dan de kleurloze vertalingen van de grotere uitgeverijen. Ik ben nu Harlem Shuffle van Colson Whitehead aan het lezen, en ook daar zit wel wat straattaal (uit het Harlem NYC van rond 1960) in, en ik vind dat te Nederlands vertaald. Daar zitten woorden in die ik niet ken.

Op Lees ben ik niet geweest. Wel naar Boektopia in Kortrijk, maar wat een tegenvaller was dat.

Dat volstaat, dank u.

Franka lees ik wel graag, maar het zijn ook niet meer dan dertien in een dozijn avonturenverhaaltjes met wat gratuit bloot en de laatste albums overdreven gepsychologiseer. De tekeningen vind ik mooi, maar er is een tijd geweest dat ze net iets minder druk waren, en dat was mooier. En als je denkt dat Gilles de Geus hier ook speelt moet je wat gaan bijlezen over de val van Antwerpen. Dat Kuypers een betere tekenaar zou zijn dan Hermann is voor jouw rekening, het is wat vroeg op de dag om al te gaan schelden. Kuypers heeft ocharme een dikke vijfentwintig albums bij elkaar gefriemeld, Hermann heeft een Oeuvre.

Franka wordt in Nederland onvoldoende gelezen om de Jommeke van de Nederlandse strip te zijn. In Vlaanderen ligt letterlijk in elk huis een Jommeke.

Proficiat! En hoe ver ligt uw kindertijd achter u?

Nee, dat gaat niet. Want het Nederlands dat in Nederland gesproken wordt is helemaal anders dan wat in Vlaanderen gesproken wordt. Ik heb die strip kort aangeraakt in het draadje 'Strip van de dag'. Hij is inderdaad erg goed. In het Frans zijn er al vier delen.

In Charleville-Mézières hebben ze een mooie boekhandel met een fraaie BD-afdeling. En ook deze:

Ik was al vergeten dat er nog een opgave open stond. Goed gevonden.

McNaught.

Wel verdikke. We hebben een werf in je buurt, en was nog van plan om eens binnen te springen. Hopelijk komt het er nog van. Veel succes met de rest van je avonturen.

Voortvarend.

Bijna drie weken had ik HLW, maar daar maak ik nu zelf een einde aan.

Yahoo! Een email-adres uit de tijd van Pom!

De reden is dat geen hond nog Nero koopt.

Marini is de enige die ik overweeg te kopen, doe die maar.

En met dat nature/nurture debat zijn we officieel off-topic gegaan. Nu goed, Krimson gaat het boek kopen, en dat is de bedoeling van deze draad: mensen aanzetten om strips te kopen.

Het inkijkje in zijn psyche is nogal summier. Ze raken even een veronderstelde transpersoonlijkheid aan, maar op basis van wat weet ik niet. Ik ben beginnen zuchten en met de ogen rollen als Schechter die Aztekengod er bij haalt. Wat voor verklaring is dat nu? En als Gein door zijn omgeving geschapen is blijft de vraag waarom zijn broer niet dezelfde gekke dingen heeft gedaan. Als personage is Gein ook zo ver 'off the scales' dat hij niet meer interessant is. Je vraagt je als lezer nooit af wat je zelf zou doen in zijn situatie. Je kan enkel toekijken en huiveren.

Een groot deel van het true-crime-genre blijft een beetje horror vermomd als journalistiek. Zeker, Powell heeft ons met zijn geweldige tekeningen de ergste gruwel wat bespaard. Het is niet te gratuit. Maar het blijft een verhaal dat drijft op huiveringwekkende gebeurtenissen, en waar je als lezer niet veel van opsteekt.