Waldorf

Did you hear what Eddy Gein done? (Schechter, Powell) Ed Gein werd een beroemdheid in Amerika in 1957 nadat hij twee vrouwen vermoordde. Onderzoek wees uit dat hij ook lijken opgegraven had. Hij vilde de lichamen en hulde zich in de huid. De rechter oordeelde dat Gein ontoerekeningsvatbaar was. Misschien leed Gein wel aan een extreem Oedipus-complex. Feit is dat Gein de inspiratie was voor het boek, en dan de film 'Psycho'. In deze strip vertellen Harold Schechter en Eric Powell het verhaal van Gein, van zijn jeugd onder de terreur van zijn godsdienstwaanzinnige moeder tot zijn einde in een gesloten instelling. Ze doen dat op onderkoelde wijze, de feiten zijn op zich afschuwelijk genoeg. Schechter is ook goed op de hoogte, hij praatte lang geleden nog met directe getuigen van de zaak. Powell (die ook The Goon tekende) verbeeldt de hele zaak in grijstinten, je wil deze documentaire strip niet in Technicolor lezen. Het onderwerp deed mij onwillekeurig aan My friend Dahmer van Derf Backderf denken. Maar de Dahmer-strip had een persoonlijke insteek aangezien Backderf met Dahmer op school zat. Die ontbreekt hier volledig, en dat is jammer. Het is een goed gemaakt true-crime verhaal, maar ook niet meer dan dat.

Dat is echt een auteur van wie ik een origineel zou kopen.

Ik zag hem vorige week nog liggen in de Standaard Boekhandel alhier.

Daar kijk ik naar uit.

Wil je verzamelen, of wil je lezen? Zelf heb ik mezelf altijd als een lezer gezien, en de stapel boeken die ik zo accumuleerde was daar een afgeleide van. Het voordeel daarvan is dat ik stopte met reeksen die me niet meer interesseerden. Een verzamelaar wordt daar gek van, maar voor mij hoort dat bij het afgelegde parcours.

Netjes. Goed idee ook om de vaste plank van de Billy's te verplaatsen.

Als ik hier niet gauw vertaalnieuws over hoor koop ik die gewoon in het Frans.

Als zelfbouwpakket: de pagina's zijn nog niet uitgesneden, in het pakket zit ook een Stanley-mes, een fles lijm en een waterpas.

Logische deductie uit voorgaande: voedsel zal de honger niet uit de wereld helpen.

Je kan Spiro niet dwingen tot uitkijken, natuurlijk.

Antwoorden ze dan met de legendarische woorden uit Life of Brian: "Where shall we fuck off to, my lord?"?

Dan moet je smallere boekenkasten kopen.

Er zijn er ook die hard willen, maar enkel soft krijgen.

Het is prachtig weer, en toch reed er daarnet iemand voor mij die zijn ruitenwissers had aanstaan in de intervalstand. Dat werkte danig op mijn zenuwen, want ik begon me het geluid van droge ruitenwisser op voorruit voor te stellen.

Ik schafte enkele boeken aan. Er is dit jaar namelijk een hele week bouwverlof aan het begin van november. Niet dat ik die dan ga lezen, maar allez.

Het valt een beetje tegen, moet ik bekennen. Ik herken er elf. En er zijn er dan nog enkele die me vaag bekend voorkomen, maar waar ik geen naam op kan plakken.

En ik dan.

Limburgers, wees gewaarschuwd!

Doet u dan niet voor de anderen wat u wil dat zij voor u doen?

Misschien een piraatuitgave?

Hij die tweemaal geboren werd (Derib) Derib is de tekenaar van Yakari, de kleine indiaan die met dieren praat. In Hij die tweemaal geboren werd wijkt hij niet erg ver van zijn bekendste reeks af, noch in tekenstijl, noch in thematiek. Hij die tweemaal geboren werd heet eigenlijk Regenstorm, en we volgen hem door dit boek van zijn geboorte (de eerste dan), tot zijn dood. Hij is een indiaan die tijdens de 19de eeuw op de Noord-Amerikaanse vlaktes leeft op dezelfde wijze als zijn voorouders eeuwen voor hem. Maar aan die manier van leven zal snel een einde komen. Derib dompelt de lezer onder in de leefwereld van de Noord-Amerikaanse indianen. Het leven op de prairie verloopt op het ritme van de seizoenen. De regelmaat wordt enkel doorbroken als andere indianen een robbertje komen vechten. Wie ze zijn of wat ze willen weten we niet. De dood is een erg aanwezig onderdeel van het leven. De ouden sterven maar dat is slechts een overgang naar iets anders. Het sterke punt van deze strip zijn de tekeningen van Derib. In zijn herkenbare stijl met dikke lijnen en heldere kleuren schept hij fenomenale landschappen. De overweldigende natuur met haar rotsformaties, dreigende luchten en veel beesten die we kennen uit Yakari komt hier terug. Het verhaal an sich vond ik dan weer minder. Derib evoceert in dit boek vooral het leven van de Noord-Amerikaanse indianen in al zijn ruwe schoonheid. Het verhaal haast zich traag naar een einde, alsof het leven van Regenwolf inwisselbaar is voor het leven van elke andere indiaan. De hoogte- en dieptepunten volgen elkaar op zonder dat ze echt indruk maken. Een dood paard krijgt niet minder aandacht dan de geboorte van een kind. Het is een mooi getekend boek, maar de hedendaagse lezer verwacht meer vlees aan een verhaal.

Deze zag ik zondag op de Expo Mahy, en ik moest meteen aan Guust Flater denken. Volgens het bordje was dit ook echt de inspiratie voor Franquin voor de wagen van Guust, en niet de Fiat, zoals sommigen beweren. Jammer genoeg vergat ik merk en type te noteren.

Zullen er pogingen ondernomen worden?

Ik wacht niet op deel twee. Ik lees deel 1 en als het vervolg verschijn herlees ik dat om dan deel 2 tot mij te nemen. Bij langere reeksen is het al gebeurd dat ik na enkele delen niet meer herlees maar wacht tot de reeks compleet is om dan in één keer alles te lezen. Wat ook problemen oplevert: zo las ik Arq en Capricornus nog nooit volledig en was ik bij Azimut zwaar teleurgesteld door het pijlsnel bergaf gaan van het scenario.