Vittorio

Zo evident is het niet. De geafficheerde prijs is bindend, in de veronderstelling dat de klant redelijkerwijs kan vermoeden dat het niet om een foutieve prijsopgave gaat. Afgaande op de prijs van de vorige delen in deze reeks kun je als klant 'eenvoudig' je recht halen, redelijkerwijs kun je niet vermoeden dat deze uitgave twee keer zo hoog is geprijsd. Met eenvoudig tussen aanhalingstekens, want wie gaat er voor een paar tientjes een zaak aanspannen? Anderzijds: waarom zou SB voor een paar tientjes reputatieschade willen oplopen? Die leveren dus gewoon voor die prijs. Blijft de vraag: ik meende ooit te hebben gelezen dat je in België niet met verlies mag verkopen...

Was er in België niet een verbod op verkoop met verlies?

Je format vraagt denk ik toch vooral om het klassieke seriewerk, de helden die steeds weer hun ding doen in een wereld met afgebakende regels.

What's next, Cinco?

Ik dacht echt dat ook 'Jenifer' van Bernie Wrightson op rijm stond, maar niet dus Herinnerde me de verkeerde vrouw, het ging om 'Clarice', ook geschreven door Bruce Jones https://www.scaryforkids.com/clarice/

Jezus, wat een mooi rijk gesprek.

Nou, als je niet bent opgegroeid met de reeks zijn dit de momenten om af te haken

Trouwens in Pascin van Sfar, die ik hiervoor noemde, komt ook Kiki de Montparnasse voor... en dat is weer een vroegere biografische strip van Catel (waarmee de cirkel hier weer rond is). Nooit gelezen, en na haar Goscinny's voel ik ook niet meer de behoefte, maar.... ik kan me vergissen?

Er worden boterhammen tussenuit gehaald, maar er worden ook boterhammen tussen gestopt uit een heel ander brood om iets te vertellen dat niets met de werkelijkheid heeft te maken maar wel het verhaal op dreef houdt. Bohemian Rhapsody gaat daar voorafgaand aan Live Aid wel erg ver in door én te suggereren dat de band daarvoor uit elkaar is (onzin, ze waren zelfs net terug van een wereldtour) én dat Freddy weet dat hij aids heeft, wat het concert een extra lading geeft (hij kreeg zijn diagnose pas twee jaar later...). Ik heb geen moeite met fictionaliseren, maar dan moet die benadering van begin af aan duidelijk zijn.

Nee, met complete levenslopen ontkom je niet aan de saaie stukken: Bron: TVtropes.org

Wat vind jij, @Neat Stuff als brave stripdealer-met-kennis-van-zaken nou een goede ongesmeerde stripbiografie? (ik moest nog even aan Sfars 'Pascin' denken, die in het Coucou-deel de penis van de hoofdpersoon laat praten, die is daar als stripbiograaf ongesmeerd goed bezig)

Gaat het 'ns niet over Het Gele Teken, is het weer niet goed...

Tales calculated to drive you mad... Zo weet ik er nog wel eentje

Die staan alle drie op de Vulture List The 100 Most Influential Pages in Comic Book History. Kurtzman met 'Corpse on the Imjin' Niet verrassend, wel goed en uitgebreid beargumenteerd, zoals alles op deze uitputtende lijst. Het is allemaal strikt door een Amerikaanse bril, maar erg leuk om doorheen te scrollen.

Bedoel je nou je eigen benadering of de benadering van de auteur? Catels benadering leek me heel even goed uit te pakken, daarna werd ik misselijk van de onderlinge stroopsmeerderij van de twee dames, afgewisseld met het saaie chronologische uitsmeren van papa René’s leven. Alles gaat gesmeerd, ook als het niet gesmeerd gaat en wat dat betreft heb je gelijk, van de ene mijlpaal naar de andere. Dieptepunt vond ik dat ene plaatje waarin een Obelix in zes tekstballonnetjes wordt geboren. ‘Hij is een beetje dom!’ ‘Als kind in de toverdrank gevallen!’ ‘Hij bezorgt menhirs!’ ‘Hij is onoverwinnelijk!’ ‘Hoe heet hij?’ ‘Obelix!’ Je ziet het als praatscène voor je in zo’n loeisaaie ‘degelijke’ Hollywood-biopic, niks aan te beleven, het is een gortdroge kennisgeving, op naar het volgende hoogtepunt. Of in "The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford", onlangs herzien, prachtig voorbeeld van hoe je juist niet op je knieën en voorspelbaar een legendarisch personage benadert. Ik snap dat het niet naar ieders smaak is, je moet er wat moeite voor doen en dan heet het al snel 'ontoegankelijk'. Dat geldt vrees ik ook voor Andy van Typex, op de Reep klaagde iemand over het 'chaotische en het fragmentarische'. Maar aan het einde van de rit ontstaat wel het gevoel je een mens in al zijn onvoorspelbaarheid hebt aangeraakt en niet een prikbord met wikipedia-feitjes. Je snijdt wel interessante dingen aan, trouwens. Is er al een draadje over (de valkuilen van) biografische strips?

Dat vraagt om vergelijkend warenonderzoek! Ik heb plezier beleefd aan je pagina-voor-paginabeschouwing van DSVB dus je hebt al vast een enthousiaste volger voor de volgende reeks.

Leuk! Ga door zo. Wel af en toe een pagina tonen. Gewoon fotograferen met de mobiel, veel makkelijker dan scannen, hoe moeilijk is het en waarom gebeurt het zo weinig hier?

Minder, veel minder:

Ik doel inderdaad specifiek op de klassieke kroket van rund- of kalfsvlees, hoewel er, met de komst van de Croquette Boutiques, tegenwoordig erg veel afwijkende vullingen zijn. Horecaleverancier 'Oma Bob' is wel een aparte, die levert 'kroketten zoals oma ze nog maakte', in klassieke smaken, maar ook met kipsatévulling of kaas/ruccola. Dat waren dan exotische oma's....

De Franse adel ten tijde van Lodewijk XIV at de kroket ook met de handen, die snapte tenminste hoe belangrijk het mondgevoel is, je moet erin bijten en dan de eerste krak van de korst voelen, dan weet je dat hij goed krokant is (of niet). Kroketten eten met mes en vork.... Kan het gekker?

Met je vingers natuurlijk, anders ga je voorbij aan de essentie van de kroket: de specifieke bereiding (het krokante jasje) zorgt ervoor dat je iets dat vloeibaar is (de ragout) tóch met je handen kunt eten.

Ik proef als Nederlander een cultuurverschil. Ze zijn er nog steeds en daarom is het wel leuk om er wat over te kletsen lijkt me. In geval van DSVB: ik vind het allemaal doorwrocht in elkaar steken, maar daarom ook zuurstofloos, het komt niet van het papier. Blijkbaar moet je daar als maker voor waken. Je kunt ook alle regels aan je laars lappen, van de ene ongeloofwaardige naar de andere ongeloofwaardige plotwending rollen en daarmee een heel amusant album afleveren. Waar ligt dat dat aan? En waarom werkt dat in het ene geval wel en in het andere geval (denk bijvoorbeeld aan zeker gedoetje met een Concorde en een Tupolev) niet?

Bij de deftige blauwe reeks mag dat wel toch? Ik vind dat toch een beetje albums voor mensen die kroketten met mes en vork eten.

En dat de kasteelvrouw van schrik van de hoge slotmuur flikkert en alleen maar haar bewustzijn verliest en niet haar nek en al haar botten breekt, is ook van de gekke. Even later staat ze gewoon met de politie de gebeurtenis te reconstrueren. (Dit soort dingen gaan wel extra opvallen in een serieus album waarvan men zegt dat alles eraan klopt....)

Zo'n album waarover vaak wordt opgemerkt dat alles eraan klopt. In de muziekwereld heet dat dan 'overgeproduceerd'. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar ik mis zuurstof en spontaniteit, nu is het een erg keurige, ja stijve leeservaring. En als kind geloofde ik de verklaring van de broertjes al niet dat ze een kabeltje tussen de torens hadden gespannen om als groene vleermuis te vliegen en dat niemand dan die kabels zag. Dat was dan de oude versie met de zwarte en donkerblauwe lucht. In de nieuwe versie is het toch helemaal ondenkbaar dat je geen kabel ziet hangen?