MarcusK

Bedoel je nu de lijn in die de mensen wachten of de stijl van Schwartz (meer Nouvelle Ligne Claire dan Ecole Marcinelle)?

Ook in het Duits van de kleine (non profit) uitgeverij Finix Comics.

Enki Bilal:

Staat alles in de nieuwe Stripmunk.

De Oostenrijkers hebben sinds een paar jaren hun eigen superheldenuniversum, de Austrian Superheroes. Er is/was ook een Duitse spin-off, de LDH (Liga deutscher Helden), die maar naar drie nummers gestoppt is. Mijn favoriete figuur was de Keulse held, Der Jeck, een soort karnevalfiguur.

Een eigene spin-off reeks met de Snueffeleir zou wel echt iets zijn! Daarna komen dan de knuffeldieren en de Disney-animatieserie op TV.

Dat kennen wij wel ook uit de Disney-traditie. In het Duits noemen wij dat "Veronkelung", omdat bijna alle figuren geen ouders hebben maar ooms en tanten. De grote uitzondering zijn hier Wolfje en de Grote Boze Wolf, die wel eens seks moet gehad hebben.

Ja, dat had ik ongeveer zo gewist. Maar het blijft toch vreemd: twee kinderen die niet eens verwant zijn en bij de tante van de ene leven plus twee mannelijke vrijgezellen die daar ook altijd rondhangen en van wie weerom geen in een relatie met de vrouw zit. Dat is wel vreemder dan bvb Robbedoes met de twee vrijgezellen die met twee husidieren samenleven en van tijd tot tijd hun vaderlijke vriend in Rommelgem bezoeken of een vrijgezel met een hond die met een oudere kapitein de wereld ronddraait. Wat ik niet goed begrijp is eigenlijk de chemie tussen hen. Lambiek lijkt me de meeste tijd een toxische mens te zijn met wie je niet graag jouw vrije tijd wilt doorbrengen. Vaak maken de figuren op mij de indruk dat ze elkaar maar op de nerven vallen.

Als niet S&W-deskundige Duitser heb ik de laatste maanden wel enkele albums gelezen, omdat ik door de grandioze StripGlossy-nummer nieuwsgierig was geworden. Aan de twee reguliere albums die ik gelezen heb kon ik weinig vinden. De nieuwe hommage heeft super tekeningen (ik hou echt van Valkema) maar Yanns verhaal was té volgestopt met allerlei verwijsen aan vroegere avonturen die ik niet kende, running gags ezv, zo dat het geen echte flow ontwikkelde. Hun eerste hommage vond ik wel heel goed. Wat echt meeviel waren de Amoras- en Kronieken-albums die ik heb gelezen. Het eerste deel van Amoras werd enkele maanden geleden in meerdere afleveringen in het Duitse ZACK magazine gepubliceerd. En ook het nieuwe "De zaak Suus Antigoon" was echt goed, ook qua verhaal. Bij "De killerbacterie" had ik dan weer het probleem met die "grappige" toonval, vooral de stomme opmerkingen van Lambiek. Algemeen snap ik de figuren(-combinatie) niet echt. Daar heb je twee kinderen (in Amoras jongeren) die altijd in avonturen raken en begeleidt worden van hun oude tante, een oermens en een wat flamboyante stoere zuiper die ook soms onder de oude-witte-man-syndroom lijkt te leiden. Met uitzondering van de twee titelhelden zelf zijn de hoofdpersonages allemaal vreemde excentrici die voor mij geen echt team vormen (als ik dat eens vergelijk met bvb Robbedoes, Kwabbernoot, Spip, de Graaf en de Marsupilami of andere beroemde teams uit funny strips). Ook lijkt me de toonval heel speciaal (misschien heel Vlaams?) wat mischien ook de reden is waarom de reeks in Duitsland (en de meeste andere landen) nooit echt kon reussieren.

Donald en Katrien (toxisch voor Donald) Corto Maltese en Rasputin soms ook Robbedoes en Kwabbernoot

Corto Maltese. Inderdaad Jerry Spring en ook Bone. En, nadat ik de "Corona-noodnummer" van de Stripglossy had gelezen, moet ik zeggen dat ik Jelmer in zwart-wit heel beter vond dan in kleuren.

De Incal uit ... je weet het wel.

Misschien was dat juist de bedoeling omdat het allemaal mensen zijn die maar toevallig in verschillende uniformen terecht kwamen of zo.

A is de zovaar eerste winkel in deze wedstrijid die ik al zelf heb bezocht (helaas maar een keer).

En dat brengt de filosofische vraag op: Is een Robbedoes zonder Spip echt een Robbedoes?

Die voelt voor mij "natuurlijker" aan, de reeks past voor mij beter in het gewone Robbedoes-universum. De graf heeft dezelfde karakter als in de hoofdreeks, zijn leeftijd past beter en er zijn ook de oudbekende nevenpersonages uit het dorp Rommelgem.

Ik heb drie grote problemen met de Bravo-drieluik: 1. Het voelt voor mij niet aan als een Robbedoes. De held ziet er niet als Robbedoes uit, meer als Kuifje, zijn karakter is niet die van de slimme avonturier, maar meer van een naive jongen en het hele thema past niet echt bij de hoofdserie. Het is alles zo explicit dat Franquin waarschijnlijk in het graf zou roteren als hij het zou lezen. 2. De grappen kloppen voor mij helemaal niet. 3. Van de goed 110 bladzijden van deel 3 zijn toch bijna 100 niet meer dan talking heads. Alles moet de hele tijd in dialogen uitgelegd worden. Dat is echt geen goed storytelling. Echte spanningshoogpunten zijn er nauwelijks en als wel, dan is het weer de cliffhanger naar het volgende album. Ik denk ook dat Bravo zijn heel verhaal even goed op samen 100 bladzijden had kunnen vertellen. Qua thema is het wel interessant maar als dit verhaal vorbij is wil ik eigenlijk geen Robbedoes-en-nazi's meer lezen, maar wel geslagde in-universe-one-shots als die van Frank Pé of Hanco Kolk.

Cosey was immers ook de leerling van Derib. Dus ook de heel gelijke stijlen (tenminst in Coseys beginjaren).

Wij Duitsers ook niet. Maar de achtergronden zijn nu niet so zwaar te begrijpen als je de strips leest. Ik vond het eigenlijk zelfs heel interessant en passant nog een beetje Nederlandse geschiedenis mee te krijgen.

Absoluut geweldige reeks! Heb nu de tweede integrale uitgelezen, de derde al een paar maanden geleden. De revue vond ik al fantastisch maar De Batavia nog een beetje sterker (heel diepzinnig verhaal eigenlijk). Hier in Duitsland is de reeks zo goed als onbekend. Arboris heeft wel eens een album ("Wilhelm, der Schweiger") in het Duits uitgegeven maar dat was blijkbaar geen grote succes. In een rechtvaardige wereld zou Gilles populairder zijn dan Asterix, omdat het veel grappiger en absurder is.

Heeft hij toch wel al gedaan, bvb op de cover van het "Gefeliciflaterd!"-album en ook in zijn strip daarin.

Vroeger YPS, Fix & Foxi, Micky Maus, later Schwermetall, Moxxito, Heavy Metal, ZACK, vandaag de Stripglossy, soms als in Nederland ben, de Donald Duck, en af en toe nog steeds of weer ZACK en Micky Maus. Ik moet zeggen dat ik een grote fan van stripbladen ben en ik heb ook vele eens uitgeprobeerd of posthum oude nummers van niet meer bestaande bladen gekocht, o.a. ook Wordt Verfolgd (geweldig!), Eppo, Spirou/Robbedoes en recent nog Maxix en een Jump zal nog via de post binnenkommen.

Als in een Droom was zeker meer dan een zachte Reboot. Daarvoor zie ik die ook niet echt. De thema's waren in enkele van hun albums realistischer (maffia, racisme, liefde) als in de doorsnee van de reeks maar Franquin en Fournier hadden toch ook wel hun albums met real life problems als oorlog, dictaturen en atoomkracht. Albums als het Khoudistan-tweeluik, Vito en Luna Fatale zijn natuurlijk wel psycholgischer dan die van Franquin of Fournier.

Hm, dat is weliswaar juist maar onder hun eerste 5 zatten toch met Virus en De terugkeer van Z wel al 2 moderne klassiekers. En dan het Schnüffelschwein (hoe het dat in het Nederlands?) - wat een figuurtje!

Totaal d'accord. Ik heb ook de meeste tijd niet begrepen wat er eigenlijk gebeurde.