Lük Bey

Allicht geen van beiden maar gewoon één of andere leukerd die graag een beetje komt stoken in een populair draadje. 100ste REPLY!

Maar als één van die drie zich hier komt voorstellen, telt hun stem alsnog? Of zijn de onregelmatigheden van die aard dat dat zeker niet zal gebeuren? Wat een rollercoaster, deze ronde. En wat een verpletterende verantwoordelijkheid voor Cinco!

Ook zonder twijfelen voor Agent 327 gekozen. Is er nog geen Cinco-draadje waarin geraden wordt welke albums er in de etalage hangen? Want daar lijkt me net iets te veel detail in te zitten om random te zijn. Wellicht zullen we het dan bij collega Eppo-auteurs of zo moeten gaan zoeken.

Mijn stem moet ook nog gewonnen worden. En ik heb uiteraard een zwak voor Sarah en Robin (tot volgende week Steven D), maar ik neig toch naar Asterix dankzij / ondanks de grenzen opzoekende reclamecampagne. Zomaar een mededeling die hier niks mee te maken heeft (*kuch*): mijn inzending in duel 3:4 staat een paar punten achter...

Hier valt niet veel meer te pleidooien vrees ik, daar is het niet nipt genoeg voor. Uderzo vs Dupré, dat gaat pas op het allerlaatste moment beslist kunnen worden.

Dan viseer je toch de verkeerde, Ambreville was net degene die het hardst voor de pranfeuri gestreden heeft. Minder hard dan voor dit, maar toch behoorlijk hard. En nu saboteer je zijn inzending!

Toch niet voor zover je weet. Want dat is het hem juist, iemand is ergens van overtuigd tot blijkt dat ie zich dat verkeerd herinnert. Cinco wist ook nit dat zijn herinnering verkeerd was tot hij zich realiseerde dat dat niet klopte. Het wordt nog ingewikkelder wanneer je niet de enige bent die zich iets op een bepaalde verkeerde manier herinnert:

Wat een trefzekere tekening is dat toch. Die trap op zich is al veel moeilijker dan het eruit ziet, maar dan vanuit dat perspectief en die figuren, o.a. een hond die afdalen... Alleen lijken die treden hoger te worden verderop de trap, maar dat kan natuurlijk. Jommeke is niks voor mij, maar sommige covers kunnen me echt wel bekoren.

Ik heb eens CSI-gewijs ingezoomd op die etalage van Agent 327, en wat blijkt: Dat zou de pranfeuri-liefhebbers over de streep moeten trekken.

Prima georganiseerd hier, met m'n afspraak kon ik meteen door. Binnen en buiten op 5 minuten (dat kwartiertje wachten hoefde niet meer).

Ik heb dat ook nog nooit gelezen, maar zie regelmatig prenten passeren die me toch wel benieuwd maken. Ik zou dus ook graag wat 'reisadvies' willen: waar te beginnen, welke albums... Is er een rode draad zoals bij 'Blueberry' waardoor je ineens een dozijn albums moet aanschaffen, of zijn het losse avonturen? In het laatste geval: van Hermann apprecieer ik de dekors meer dan z'n personages, en zijn vroeger tekeningen / inkleuringen meer dan zijn recente werk. Verhalen met landschappen, straatbeelden etc interesseren me meer dan dialogen en drama.

Dat schijnt te kloppen.

Vandaag boosterdag. Ik had geen bezwaren tegen de eerste twee, maar ben ik toch (een beetje) minder enthousiast. De 'rijke landen' zijn al aan het boosteren terwijl een groot deel van de wereld nog niet begonnen is. Maar goed, de ziekenhuizen zijn nog altijd overbevolkt, al valt dat hier in Spanje nogal mee. De mensen hebben zich altijd netjes aan de maatregelen gehouden.

De pranfeuri was maar een tijdelijke hype, net als de tamagotchi. Agent 327 is één van mijn favorieten in dit toernooi.

Geen idee hoe vaak, heel zeker meer dan vijf. Maar nu toch al bijna zes jaar op dezelfde plaats.

't Is ook welbekend dat hij de stiel leerde door bestaande strips te imiteren / na te tekenen. Veel andere voorbeelden waren er niet he.

Leuk. De invloed is erg duidelijk, ook die sixpack en ledematen van de holbewoner.

Tiens, is dat een (tele)tijdmachine waar hij uitspringt? En een proto-Barabas?

Dat zijn espadrilles.

83 is de tekenaar van 'Ravian' (Valérian) mogen worden. Zijn werk werd onrechtstreeks wereldberoemd.

Voor alle duidelijkheid, ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van Paul Geerts he. Die komt uit een ander tijdperk waarin dat soort luie karikaturen nog normaal waren. Maar om (al dan niet 'voortdurend') een probleem te hebben met verouderde en, jazeker, racistische stereotiepen hoef je niet 'woke' te zijn.

S&W was opnieuw op een grafisch hoogtepunt, en de bedoeling was goed. Dat verhaal van Nello en Patrasche is in Japan even bekend als pakweg 'Hans & Grietje' bij ons, maar ik had er nooit van gehoord tot dit album. Maar inderdaad, onnozele uitwerking en véél te melodramatisch. En wat betreft die gele japanners (ik durf te wedden dat ze ook geen 'R' konden zeggen), sommigen zouden klagen dat 'dat nu niet meer zou kunnen'. Maar dat kon eigenlijk toen ook al niet meer. Ik was toen 11 en stoorde me er al aan.

Tussen oktober en januari lag het werk naar goede gewoonte stil wegens andere verplichtingen. En na twee vrijwel inkomensvrije jaren heb ik dit jaar maar zoveel mogelijk werk aangenomen, waardoor de strip vanaf maart weer in de ijskast zal gaan tot de winter. Hopelijk gaan er niet opnieuw jaren voorbij alvorens het af is, maar daar is het eigenlijk al te laat voor. De komende weken heb ik wel voldoende tijd om hopelijk een paar pagina's verder geraken. Halve pagina waarin een korte inleiding tot Karel de Grote's rijk wordt gegeven. Dat was een stuk moeilijker dan het eruitziet, bij het inkten verwacht ik ook nog enkele dingen weg te laten. Net als bij 'Verhalen voor Canterbury', grijp ik terug naar de goeie ouwe perkament-met-gothische-beginletter om het geheel wat epischer te laten lijken. Het helpt om een kleinere versie te hebben, zo zie ik veel beter waar dingen letterlijk scheefstaan of te gedetailleerd zijn en zo. Op het origineel (deze zijn beide 40cm breed) valt dat veel minder op.

Dat was wel verrassend, alledrie toch wel 'before their time', die zou ik niet eens meerekenen bij de statistische voorspelling. 70 is tegenwoordig ook nog niet oud he, maar boven de 80 vind je toch niet veel popsterren. Een beetje per definitie natuurlijk, popmuziek zelf is nu eenmaal nog niet zo oud. Ik heb uit morbiede nieuwsgierigheid eens een lijstje gemaakt van alle muzikanten-die-iedereen-kent die intussen 70 zijn of ouder. Ik kom op een honderdtal namen. Zelfs als er daar pakweg tien de 100 van halen, maakt dat gemiddeld drie overlijdens per jaar enkel van die lijst. Met andere woorden, 2021 was eigenlijk een bijzonder mild jaar voor de classic rockers.

Ja, dat vond ik ook. Weinig echt grote namen (van het kaliber Rod Stewart / Cher / Paul McCartney / Neil Young / Dolly Parton / Abba / Brian Ferry / Debbie Harry / Ozzy Osbourne etc, namen die bijna iedereen kent, en dan noem ik nog alleen maar 70-plussers). Zelfst als er een aantal de 100 halen, wordt het statistisch onvermijdelijk dat er een jaar gaat komen waarin er een tiental iconen op korte tijd overlijden.