TDPB

Yep. Alhoewel sommige ook instant vergeetbaar zijn.

Alle Robbedoes door... makers krijgen die tijd en vrijheid.

Ja, hij schrijft best wel leuke scenario's. Zijn Jules is behoorlijk grappig. En zijn Dagboek van een fantast was eens iets helemaal anders. Het is begrijpelijk dat Dupuis op basis daarvan meer wou. Maar Hoop in bange dagen vond ik dus niet zo boeiend om te lezen. Na twee delen had ik geen zin meer om de rest nog te kopen. t is dat ik deel 3 zag liggen aan 2,5 €. Anders had ik dat wellicht aan me voorbij laten gaan.

De tekeningen van Bravo staan op het niveau van de doorsnee Vlaamsche familiestrip en zijn niet minder bandwerk dan pakweg Urbanus, de kampioenen of Jommeke. 80% van zijn pagina's bestaat uit statische, pratende personages. Maar je doet me negatiever klinken dan ik wil. Hij maakt geen slechte strips, ik begrijp alleen niet waar al het lof dat hij krijgt vandaan komt.

Zegt de meester van de niet ter zake doende uitweidingen.

Je hebt soaps en soaps. En anyway: ik had het over de soapstructuur. Of vergelijk het voor mijn part met filmserials. Maar dat maken ze al niet meer sinds de opkomst van de tv. Een (Robbedoes)strip dient overigens ook alleen maar om je avond te vullen, en je zodoende dus niet met een rondmalend hoofd naar bed te sturen.

Nah, het is toch niet omdat het over een beladen onderwerp gaat dat de kwaliteit van een verhaal automatisch zoveel beter wordt? Dit is in wezen een langerekt "gaan ze elkaar terugzien of niet" verhaal. Het is niet slecht, maar het is ook niet geweldig. Misschien was het iets té ambitieus om een verhaal van die lengte te willen vertellen. Maar wellicht hielp het opsplitsen in vier delen niet. Vooral omdat het scenario niet echt aangepast lijkt te zijn aan die opsplitsing. Rond die brugontploffing zou bvb een heel goed op zich staand album gemaakt kunnen zijn (dat deel uitmaakt van het grotere geheel). Stel nu dat dit geen lang verhaal was dat quasi willekeurig in 4 delen werd gekapt (nu is dat brugverhaal verspreid over twee delen waarin verder ook andere dingen gebeuren), maar vier min of meer op zich staande verhalen die samen een minireeks vormen, dan zou dat toch veel aangenamer lezen zijn? Na zes (lange) albums die zich afspelen tijdens de oorlog hoop ik dat we dat thema kunnen afsluiten. Tijd om eens iets anders te doen.

Telenovelle, daar dacht ik ook al aan. Beter woord.

Bedankt aan iedereen voor de hartelijke bedankingen.

Dat is een wel zeer beperkte kijk op het concept soap. Maar ik had het meer over de structuur van het ding: Er gebeurt iets. En er gebeurt nog iets. En nog iets. En nog iets. En tussendoor wordt er veel gebabbeld. En alles kabbelt maar door.

Da's nu eenmaal een reeks waar véél feestmalen in terug te vinden zijn (een goeie 150).

Inhoudelijk wel een stuk minder dan 9 verhalen. Bravo heeft eigenlijk een soap gemaakt die maar bleef voortkabbelen zonder echt duidelijk begin, midden of einde. T&J (en Broca en Cauvin) hadden de pech dat ze in een periode werkten dat de albums maar 44 pagina's lang mochten zijn zonder dat ze daarvan af mochten wijken.

Wist je overigens dat er meer tijd ligt tussen de bouw van die piramiden op de achtergrond en Cleopatra dan tussen Cleopatra en de maanlanding?

Drie keer in het geval van Uderzo.

wellicht.

Voor zover ik weet nooit. Veel tekenaars, vooral in de jaren '90, hebben oefenplaten voor Jommeke gemaakt. Meestal had dat geen verdere gevolgen.

En mag ik erop wijzen dat die vis eruitziet alsof ze rauw geserveerd wordt. Niet eens ontdaan van kop en graten. Wedden dat er bij die zogezegde feestmalen in het Gallische dorp af en toe een dode viel die stikte in een visgraat?

Expositie hoeft niet moeilijk te zijn

Nope, ik bedoel dat hij ook zijn rechteroog is kwijtgeraakt. And just for your information: The name Poop Deck originated from the French word La Poupe, which means “the stern.” This refers to the Poop Deck’s location at the aft of the ship.

Jamaar, die Galliers eten altijd everzwijn, vis en wijn. Dat is hun dagelijkse menu. Terwijl iedereen weet dat het pas feest is als er taart op de tafel staat!

Het is jammer dat de man overleden is, maar een echt succesvolle reeks heeft hij nooit gehad, dus vandaar wellicht het gebrek aan reacties. Van taka takata, toch wel zijn populairste reeks verschenen amper 4 albums begin jaren '70. En zijn Clifton-album maakte decennia lang geen deel van de reeks uit. Weinigen weten ook dat hij zowel voor Vandersteen, Peyo, Will en Hergé heeft gewerkt. Het verhaal over het ontstaan van zijn pseudoniem is wel interessant: Joseph Frans Hedwig Loeckx was een Vlaming die voornamelijk voor Franstalige uitgevers tekende. Aanvankelijk tekende hij zijn werk als Jo.Loeckx. Aangezien Franstaligen zijn echte naam vaak verkeerd uitspraken, tekende hij in het stripblad Tintin/Kuifje vervolgens als Jo-El, wat een combinatie is van Jo, van Joseph, en El, een fonetische weergave van L, van Loeckx. Later stelde het stripblad Pilote voor om ook voor hen te tekenen. Uitgeverij Le Lombard maakte echter bezwaar tegen het gebruik van het pseudoniem Jo-El in een ander tijdschrift. Dus tekende hij in Pilote onder het pseudoniem Ernest Azara. Dat pseudoniem vernoemde hij naar Hermès Azara, een buste van Alexander de Grote in het Louvre. Hij wou zich echter niet naar de god Hermes vernoemen, dus maakte hij er Ernest Azara van. Loeckx gebruikte dat pseudoniem ook in het stripblad Spirou/Robbedoes. Loeckx veranderde bij andere pseudoniemen zijn tekenstijl niet. Hierop werd de gelijkenis opgemerkt tussen Jo-El en Ernest Azara, waarna Loeckx zijn beide pseudoniemen samenvoegde en voortaan al zijn werk ondertekende als Jo-El Azara.

om te vergelijken

Ik begrijp er niets van.

Hoeveel mensen zouden niet beseffen dat Popeye maar één oog heeft? Zelfs de makers van sommige tekenfilms en strips slagen erin hem twee ogen te geven. Zijn naam zegt letterlijk dat hij een oog heeft verloren. (het rare is dat Poopdeck Pappy, zijn vader, exact hetzelfde probleem heeft)

Ik veronderstel dat Cinco met expositie dit bedoelde: Exposition; is the insertion of relevant background information within a story, such as information about the setting, characters' backstories, prior plot ... Een goeie scenarist doet dat zodanig dat het niet opvalt. Maar, zeker in tv series, gebeurt dat vaak in onnatuurlijk dialogen genre: "ha, peter mijn broer, ben je klaar voor de herdenkingsdienst voor odette, onze zus? ongelofelijk toch dat het ondertussen alweer tien jaar geleden is dat ze overleed na een dodelijk ongeluk waarvan ze de dader nooit hebben gevonden. Onze ouders zijn dat nooit te boven gekomen". Met andere woorden: personages dumpen in het begin van het verhaal heel veel geforceerde informatie in hun dialogen, want de mensen waartegen ze praten weten dat ook al allemaal. (In realiteit zou die dialoog iets zijn à la: "Hey. Ben je er klaar voor?". Eventueel gevolgd door: "De tijd vliegt. Het is alweer tien jaar geleden.") De meest voorkomende vorm van expositie moet zijn dat personages elkaar in het begin van een verhaal een paar keer met de naam aanspreken.