TDPB

De belangrijkste vraag wordt over het hoofd gezien: wat is er gebeurd met de benen van de heren auteurs?

Nog niet alle elementen zaten goed hier, maar de basis voor 60 jaar filmgeschiedenis was wel al gelegd.

Niet alleen dat, zelfs de gelijknamige diamant komt in de meeste van die films niet voor. Ik heb een titel als 'the son of the Pink Panther' altijd al uiterst raar gevonden. Het ware logischer geweest moesten ze die film Clouseau strikes again, The revenge of Clouseau, The return of Clouseau, etc genoemd hebben.

Een paar weken nog eens bekeken. Dat is tegenwoordig een historische film, want het speelt zich af in ons verleden. Allez ja, toch qua datum. Maar het blijft een geweldig stukje animatie.

Nog eentje, van Jordan Booker. Ziet er wat mij betreft heel goed uit.

Denk toch dat in de niet al te verre toekomst een prompt als 'Jommeke loopt' een perfect bruikbare illustratie zal opleveren.

Bwah, het is een beetje zoals naar porno kijken op die gescrambelde tv-zenders begin de jaren 90

A.I. heeft alvast een eerste album opgeleverd. 'Award-winning oil painter turned Eisner-nominated cartoonist Carson Grubaugh [co-creator of "The Strange Death of Alex Raymond" with Dave Sim] has created a four-issue comic book series, "The Abolition of Man", in collaboration with an AI image-generation system, MidJourney AI. For the duration of the miniseries, Grubaugh, an accomplished illustrator and painter, has handed over all illustration duties solely to an AI image generator, which operates by responding to text prompts from the user. For this first issue, Grubaugh supplied the AI with lines from C.S. Lewis' groundbreaking lecture, “The Abolition of Man”, and used the images generated by the AI unit. Surprisingly, the AI's illustrations are compelling and haunting, creating a running commentary on the essay that alternately illustrates and expands upon the text.

Of lesbisch.

De meeste van die verhalen zijn gebundeld in de Hors-serie reeks. Helaas zijn de recentste niet vertaald in het Nederlands.

De AI uit een ander topic aan het werk gezet. Het heeft iets nachtmerrie-achtigs

Ziet er lekker artistiek uit. Nog een paar jaar en we hebben inderdaad geen tekenaars meer nodig.

Dat kan ook geweest zijn omdat ze het formaat van de prentjes moesten aanpassen. Of omdat de pagina-layout anders was (drie stroken ipv 4 stroken bvb)

Niet echt natuurlijk. Ze namen gewoon bestaande Bessy-verhalen en vervangde de kopjes en wisten de hond uit. Met Jommeke zou je wellicht gemakkelijker met knip en plak werk kunnen wegkomen dan met S&W. Van die laatste is er toch net iets te veel stijlvariatie doorheen de jaren én zijn sommige locaties en kostuums te specifiek gebonden aan één verhaal.

Probleem is dat een hoop tekenaars ('stielbedervers' noemen sommige concullega's hen wel eens) de lat ondertussen zo hoog hebben gelegd, dat dit exact is wat tegenwoordig verwacht wordt van signerende tekenaars. De tijd dat een simpel hoofdje een leuk extraatje was op signeermomenten ligt al heel ver achter ons.

Ik zou de verloren broer een eigen reeks geven: de bokser/spion. met af en toe een gastoptreden met de personages uit S&W.

De pompenplanters en De Stemmenrover. Ik merk dat het me meer moeite kost om de scenario's van Vandersteen te lezen dan die van Geerts. Maar van Geerts weet ik dat hij met een uitgebreide synopsis werkte. Vandersteen deed dat wellicht niet. Dat gezegd zijnde: Vandersteen had de beste vondsten. S&W zat zeker in een dipje eind jaren '60. Vandersteen was de reeks na 25 jaar duidelijk beu aan het raken. Voor Paul Geerts erbij kwam tekende Vandersteen nog amper iets zelfs van de reeks. Vage schetsjes op een A4; dat was het. De Rop deed het grootste deel van het tekenwerk. Wat toch een van de tekenen was dat Vandersteen niet veel aandacht meer had voor de reeks. Wat dan wel weer opvalt in bovenstaand voorbeeld: Vandersteen was zijn personages volop aan het moderniseren. Zowel Wiske als Suske dragen daar iets wat toen heel modieus was ipv hun bekende plunje. Die pose van Wiske is een typische Vandersteen-pose.

Die tijd ligt natuurlijk al héél ver achter ons. Ondertussen wonen ze al 70 jaar samen (met af en toe eens periodes dat ze uit elkaar waren).

Ik zie Blake en Mortimer niet in hun bloten de badkamer delen. Baard en Kale wel, die delen wellicht zelfs hun vrouwen.

Ja, een goeie redacteur zou wonderen gedaan hebben.

Neenee, puur toeval. Pas op: dat album heeft heel veel goeie ideeën. Maar de uitwerking laat echt wel te wensen over.

Een tijdje geleden vond ik ergens 3 S&W-albums die ik al eeuwen niet meer gelezen had, dus ik dacht: laat ik die nog eens lezen. Gisteren was het de beurt aan De Dromendiefstal. Ik kan begrijpen waarom een tienjarige in pakweg de jaren '70 dit graag las. Ondanks het typische Vandersteen gemoraliseer is het concept origineel en gebeurt er heel veel in; het begint met een hoop mysterie, daarna krijg je een stuk sci-fi en op het einde een paar leuke Indiana Jones-achtige scènes. Maar als volwassen mens denk ik toch vooral dat ik een first draft van een scenario waar nog veel werk aan is heb gelezen. Er zitten meer gaten in de plot dan in een kanten lingeriesetje. Dit bijvoorbeeld: Ergens in het begin van het verhaal duikt een geheimzinnige gemaskerde op (later volgt de uitleg waar die vermomming nodig voor was, maar die slaat niet echt ergens op). Maar om dus te bewijzen dat de voetafdruk niet van jerom is, haalt Wiske er een sandaal van Jerom bij. Die volgens de tekst een heel andere maat is. Blijkt echter dat de sandaal van Lambik is. Waardoor Jerom (niet oncorrect) afleidt dat Lambik de geheimzinnige is. Hoezo? De sandaal past toch niet bij de afdruk? Daarna volgt een vergezochte truc met een bandrecorder die een telefoon in een ziekenhuis beantwoordt en waar je niet langer dan een halve seconde over mag nadenken. Soit, ruimtewezens van de planeet Etwoil stelen dus de dromen van de hardwerkende Vlamingen. Lambik blijkt dat te weten. Maar hoe weet hij dat? Geen idee. Hij weet dat gewoon. De naam Etwoil lijkt me overigens een woordspeling te zijn, maar ik kan het niet meteen thuis brengen (edit: nu valt mijn frank, da's gewoon ster op z'n Frans) Omdat ze champignons uit een tempelcomplex in Cambodia nodig hebben trekken onze helden daarheen. Om de een of andere redenen maakt de bemanning van het ruimteschip van de planeet Etwoil, die daarnet nog druk bezig was dromen te stelen in België, net daar, in de jungle van Cambodia, een verkenningstocht. Waarom? Wat hebben ze daar te zoeken? Wie zal het zeggen. Wat later krijgen we plots de minst geslaagd overgang tussen twee prentjes ooit: Waarom moet Barabas overigens zijn voet verstuiken? Ze zijn net onder een enorm zware steen terecht gekomen. Als je je personage wil uitschakelen, doe je toch iets met die steen? Anyway, na veel gedoe komt de nieuwe, onvriendelijke tovenaar die onze helden tegenwerkt (o.a. met behulp van een knop waardoor het dak van zijn tempel instort. Altijd handig om te hebben, zo'n knop) tot inkeer: onze vrienden mogen zoveel paddenstoelen nemen als ze willen. Paddenstoelen die groeien in de afgesloten kamer waar Lambik zich bevindt. Of wacht. Die kamer is helemaal afgesloten. Lambik zal er sterven van honger en dorst. Als ze niet bij Lambik kunnen, hoe kunnen ze dan bij die paddenstoelen??? Zo kan ik ook iets beloven. En zo hangt dat verhaal met haken en ogen aaneen. Als kind lees je daar over, maar als volwassen lezer is het duidelijk dat een verhaal schrijven terwijl je (of in dit geval je medewerker) het tekent, toch niet altijd zo'n goed idee is.

Mijn tweede gedacht is: ze zijn wel heel familiair bij elkaar.

Je wil niet weten hoe belastend voor het milieu al die internetservers zijn.

Dook deze man al op in de Blauwbloezen? Lijkt me een perfect onderwerp te zijn voor de reeks.