Manga Van De Dag

[Olsimar]

Ik ben blij met je bijdage hoor Dio!! Maar er is een verschil tussen spel en typefouten hè

 

En nu stop ik weer de grammar nazi uit te hangen

[Diogenes]

ah ja, nu heb ik 'm. Ik dacht al, wat doet die Olsimar nu, maar het was de verwijzing naar de rijst/reist. Goh ja, er zitten wel meer schrijffoutjes in, maar ach, eens dat die Diogenes aan het typen is geslagen dan geselt ie die arme toetsen harder dan een opus dei bij een boetedoening. Dat er dan al eens een foutje in zit, ach, daar lees ik dan wel over

Jij kent mij veel te goed. Dat is idd hoe ik mijn laptop mishandel eh...typ.

[Gast Natte aap]

Had vandaag door hemelvaart onverwachts een vrije dag dus van de gelegenheid gebruik gemaakt een mangareeks te lezen: Heads. Was een zeer aangename verassing. Na een korte, noodzakelijk sentimentele proloog begint de spanning en die laat niet meer af tot het eind. Zeer beklemmend en ik durf zelfs te zeggen angstaanjagend. De schrijver neemt rustig zijn tijd om dit horrorverhaal van een man die zichzelf kwijt raakt langzaam uit te spinnen. En juist doordat het geleidelijk aan gebeurt weet je als lezer net als de hoofdpersoon niet wat er nu echt gaande is. En met ieder hoofdstuk wordt het verontrustender en naargeestiger. En dit allemaal zonder ook maar het kleinste beetje gore. Heads is een zeer intelligente, goed getekende en bijzonder knap geschreven psychologische horror manga die je in zijn greep houdt van begin tot ver nadat het afgelopen is. Eén van de engste stripreeksen in welk genre dan ook die ik gelezen heb. Absolute aanrader!

****1/2

 

op aanraden van Dio deze eens gelezen. Het enige waar ik niet mee akkoord ben is het woord horror. Ik associeer dit niet met horror (waardoor ik het bijna niet gelezen had, ik verafschuw horror en ik wil daar niet naar kijken of lezen). Verder ben ik het volmondig eens met je bespreking. Zeer sterke strip, zeer goed verhaal, erg goed getekend, goede climax (die je al wel van heel ver zag aankomen, maar dat kan de pret niet bederven). Aanrader wat mij betreft.

[Diogenes]

op aanraden van Dio deze eens gelezen. Het enige waar ik niet mee akkoord ben is het woord horror. Ik associeer dit niet met horror (waardoor ik het bijna niet gelezen had, ik verafschuw horror en ik wil daar niet naar kijken of lezen). Verder ben ik het volmondig eens met je bespreking. Zeer sterke strip, zeer goed verhaal, erg goed getekend, goede climax (die je al wel van heel ver zag aankomen, maar dat kan de pret niet bederven). Aanrader wat mij betreft.

Horror is voor mij niet zo synoniem aan gore. Horror is iets dat mij doet afschuwen. Thriller voel ik me prettig gespannen bij en is ook vooral iets dat mij aan het denken zet. Heads is mogelijk wel de engste reeks die ik gelezen heb. Ik krijg nog de zenuwen als ik er aan terug denk. Daarom is het wat mij betreft horror. Ter vergelijk: Manhole is vrij extreem qua gore maar ik was bij die reeks vooral bezig met het uitvinden van de terrorist zijn plan en niet zozeer met afschuwen. Daarom is Heads naar mijn mening horror en Manhole een thriller. Terwijl het officieel andersom is. Mijn genre bestemmeling is dus heel persoonlijk.

[Diogenes]

Korte update: ik ben niet opgehouden met besprekingen posten hier maar tijdens de vakantie was het echt niet mogelijk qua tijd en momenteel ben ik bezig met een zeer uitgebreide bespreking voor de SSZ die voorrang krijgt. Vandaar de pauze dus. Zodra ik weer tijd heb zal ik eens een paar smeuige besprekingen neerpennen hier want ondertussen wel een hoop goeds gelezen de afgelopen tijd. (en een paar minder goeie dingen)

[Diogenes]

OK. Allereerst onderstaand stuk is geen bespreking. Ik ga niet in op alle facetten van deze reeks en wat ik er wel en niet goed aan vond. De voornaamste reden daarvoor is dat ik niet van plan ben de rest van de reeks te lezen behalve de drie delen die ik al gelezen heb. Waarom post ik hier dan? Wel ten eerste voel ik me nu nogal slecht en ik wil het van me af schrijven. Maar meer nog: ik ben tot een vrij interessante ontdekking gekomen.Namelijk dat er een immens populaire shonen reeks is die ik naar eer en waar geweten moet zeggen behoorlijk goed vind. Ik heb het over de manga die waarschijnlijk iedereen wel eens van gehoord heeft; Attack on Titan!

 

Ik ben deze reeks begonnen te lezen omdat een vriend, die naar mijn mening een nogal goeie smaak heeft, erg vol was over deze reeks. En nu ik hem gelezen heb (althans het begin) snap ik waarom. Attack on Titan is geen karikaturale, de goeien winnen altijd, over the top shonen zoals Bleach of Naruto. Integendeel het is een deprimerende, post-apocalyptisch slachtfeest waarin iedereen ieder moment het loodje kan leggen. Daarnaast heeft het ook nog een relatief complex plot met behoorlijk grote twists. En deze twee dingen is meteen ook wat het zo goed maakt. Veel Shonen reeksen gaan er van uit dat omdat de reeks voor tieners is het simpel en licht van toon moet zijn.. Maar zo is het leven niet. En zeker niet als je een tiener bent. Attack on Titan daarentegen onderschat zijn lezerspubliek niet en levert een verhaal voor en over tieners vol ellende, tragedies en innerlijke conflicten. En dat ook nog eens allemaal met een overdonderende dosis spectaculaire actie. Met andere woorden Attack on Titan is de populaire shonen reeks die alle andere populaire shonen reeksen in de grond doet zakken van schaamte. Zeer goeie reeks.

 

Noot: de volgende alinea is een uitleg over waarom ik toch niet verder lees ondanks dat ik het duidelijk erg goed vind. Mensen die niet geintresseerd zijn hierin kunnen rustig deze alinea overslaan en meteen gaan voor de conclusie.

 

Waarom ga ik dan toch niet verder lezen? Wel: Attack on Titan is overduidelijk een shonen reeks en ik ben geen liefhebber van shonen. Voornamelijk omdat ik geen tiener meer ben en ik mijn tiener tijd liever wil vergeten omdat het op zn zachtst gezegd niet heel aangenaam was.  En wat veel shonen (althans die ik ken) doen is een high school setting nemen en deze transporteren naar willekeurig welk genre. Zo ook Attack on Titan. De groep hoofdpersonen is feitelijk een middelbare school klas en meteen krijg je dan ook weer overdreven competetiviteit, groepsdruk, vooroordelen, pispaaltje kiezen en zo'n beetje al het andere wat ik associeer met mijn hoogst onaangename middelbare school tijd. Het interessante is dat de auteur van Attack on Titan ongeveer dezelfde associaties heeft en zijn middelbare school angsten heeft verwerkt in de manga. Maar uiteindelijk lees ik manga toch vooral voor mijn plezier en dan lees ik liever iets waar ik me niet miserabel door ga voelen. Wat toegegeven nogal vreemd is komende van iemand die graag donkere, gewelddadige en deprimerende seinen manga leest maar a la ik ben een rare.

 

Kortom: Attack on Titan is een geweldige shonen reeks maar omdat het duidelijk gericht is op tieners geen aanrader voor iedereen hier.. Echter als je niet zoals ik een middelbare school trauma hebt of als je in het hart altijd een twaalf jarige blijft dan is Attack on Titan zeker een aanrader. Ja het is een populaire shonen manga maar dit is er nu eens één die dat ook volkomen terecht verdient te zijn.

 

En vanaf morgen eindelijk weer echte besprekingen! Te beginnen met één van mijn favoriete reeksen momenteel. Eén van de meest intelligente en vermakelijke reeksen die ik al gelezen heb: Liar Game!!!

[Diogenes]

 

LIAR GAME

 

Mensen zeggen wel eens dat ik te lang van stof ben dus laat ik het kort houden: Liar Game is geweldig dus ga dit lezen tenzij je echt niet houdt van reeksen waarbij je moet nadenken.

 

Goed tot zover de conclusie.

 

En nu de rest:

Liar Game is een heel bijzondere reeks. Het is namelijk volledig geconstrueerd om het principe van logica heen. De premisse is heel simpel: de Liar Game is een spel waarbij je, je tegenstander zoveel mogelijk geld afhandig moet maken door te liegen en bedriegen. Er zijn meerdere rondes in dit spel en aan het van iedere ronde gaan de winnaars naar huis met een stuk meer geld dan ze mee begonnen en de verliezers gaan finaal het rood in. De winnaars kunnen ook besluiten door te spelen. De verliezer kan dit ook doen en proberen zo zijn of haar schulden af te lossen maar dan moet hij/zij wel eerst door de herkansingsronde komen. In zekere zin is het een afvalrace in fictievorm.

 

De reeks volgt Nao Kanzaki een studente die veel te eerlijk is en ook niet erg snugger of zo lijkt het toch aan het begin. Nao krijgt op een dag een uitnodiging voor de Liar Game en zoals te verwachten was gezien haar stereotype personage verliest zij finaal. Daarop roept zij de hulp in van Sinichi Akiyama. En vanaf hier wordt het interessant. Sinichi Akiyama, durf ik wel te zeggen, is na JKJ Bloks mijn favoriete stripheld. Waarom? Omdat hij een brein heeft dat sneller gaat dan de Japanse bullet train. Maar hij is niet belachelijk intelligent op de Light Yagami manier van "kijk mij eens intelligent zijn" (grrr Death Note grrr) Akiyama is een stille loner waarvan je nooit precies weet wat hij nu denkt maar als hij dan wat zegt dan sla je meteen stijl achterover. Desondanks is Akiyama niet feilbaar. Het feit dat hij meedoet wil niet zeggen dat hij ook wint zoals al een keer bewezen is. Akiyama is akelig slim maar sommige van zijn tegenstanders ook en er zitten mometnen in de reeks die zelfs Akiyama niet kon voorspellen. Bovendien doet een nederlaag geen wonderen voor Akiyama's toch al niet belachelijk hoge zelfbeeld en dat komt zijn functioneren in het spel weer niet ten goede. Dus zelfs met een personage zo geniaal als Akiyama blijft het spannend wie er zal winnen. In ieder geval Akiyama besluit Nao te helpen en al doende komen ze steeds verder in de Liar Game. Echter Akiyama heeft een verborgen agenda. Hij wil erachter komen wie er nu achter het spel steekt. Of dat is om hen onderuit te halen of om minder morele motieven is één van de grote mysteries van de reeks.

 

Als ik tot nog toe nog niks heb gezegd wat je overtuigd over hoe goed deze reeks is dan vind ik dat niet zo vreemd. Het beste moet namelijk nog komen en dat is het spel zelf. Iedere ronde bestaat uit een ogenschijnlijk simpel spel wat varieerd van een oplichtingsscam tot een vreemdsoortige quiz, tot een rollenspel en nog veel meer. Door de opzet en de individuele deelnemers  die varieren van weinig zeggend tot briljant wordt het al vlug heel ingewikkeld. En dit is het leuke aan de reeks. Liar Game is een reeks waarbij je echt zelf mee moet denken. Een ronde duurt 1 tot 4 volumes en als je niet ondertussen meedenkt is er niet veel aan. Maar door de manier waarop het geschreven wordt je als lezer zowat gedwongen mee te denken en blijf je ook steeds nadenken over wat de tegenstanders kunnen doen en hoe Akiyama's brilliante strategie toch kan falen en hoe dan eventueel Akiyama (en soms zelfs Nao) het spel toch nog kan winnen. Daarnaast gebruikt de reeks ook een hoop psychologie varierend van cognitieve dissonantie tot aan het prisoners dilemma. De soms briljante personages en het feit dat je als lezer constant moet meedenken zorgt ervoor ook zeer betrokken raakt bij het spel en waardoor ik ook het lezen van Liar Game zou omschrijven als een belevenis op zich. Vaak kon ik niet helemaal doorberedeneren naar het eind maar dat is ook omdat, conform het thrillergenre, auteur Shinobu Kaitani graag aan het eind nog altijd even net de troef tevoorschijn haalt waar je nu net niet aan gedacht had om toch nog even de spanning tot op het hoogst op te voeren. Ik moest altijd echt bijkomen na een ronde. Liar Game is niet alleen een spannende thriller. Het is ook nog eens topsport voor de hersenen.

 

Helaas kan ik Liar Game toch niet de hoogste waardering geven ondanks dat ik dat eigenlijk wel wil. De reden daarvoor is dat het tekenwerk bepaald niet goed oogt. Ik zou het zelfs slecht noemen. Het tekenwerk is namelijk veel te karikaturaal voor de serieuze seinen die Liar Game is. Het went gelukkig wel redelijk vlug en ik kan mij nu ook geen andere Akiyama voorstellen dan die uit de reeks maar ik kan naar eer en waar geweten niet zeggen dat het tekenwerk perfect aansluit op het verhaal want dat is helaas niet het geval. Gelukkig stoort het nauwelijks omdat je het veel te druk hebt met je brein die overuren draait.

 

Evengoed is dit wel een definitieve aanrader tenzij je echt niet graag je hersenen wil gebruiken bij het lezen.

****

 

      

[Timhardt]

het verbaast me dat je dit wél goed vind, omdat het ook geen doorlopend verhaal is, maar eerder steeds opnieuw hetzelfde concept (zoals kurasagi, black jack, ed)

ik las de eerste 3 delen in het nl (damn you kana) en vond het wel goed

[Diogenes]

het verbaast me dat je dit wél goed vind, omdat het ook geen doorlopend verhaal is, maar eerder steeds opnieuw hetzelfde concept (zoals kurasagi, black jack, ed)

ik las de eerste 3 delen in het nl (damn you kana) en vond het wel goed

Ik snap je punt wel en na het lezen van deel 1 was ik ook niet heel erg onder de indruk. Dat kwam pas bij deel 2. Maar voor zover ik kan zien heeft het wel een doorlopend verhaal. Namelijk: wie steekt er achter de Liar Game en wat is hun doel? En vergeet overigens ook niet dat één ronde soms wel vier volumes duurt.Er zijn complete reeksen die korter duren. Dit in tegenstelling tot Kurosagi waar het langste verhaal slechts één volume duurt. Daarnaast keren bijna iedere ronde dezelfde personages terug. En qua verhaal bouwt iedere nieuwe ronde weer voort op de vorige. Ik zie het dus eerder als een stel losstaande arcs binnen een groter verhaal.

 

Zo verbazingwekkend is het trouwens ook niet als je mijn eerdere besprekingen hebt gelezen. Freesia bestaat uit een collectie van losse zaken zie ieder ongeveer 2 tot 3 volumes duren en daarnaast vooral een character gedreven verhaal. Toch vond ik Freesia geweldig.

 

Het enige waardoor ik echt afhaak is als een reeks die bestaat uit meerdere losse verhalen per volume. En zelfs dan wil ik nog wel verder lezen als ik weet dat verderop in de reeks er een doorlopend verhaal in komt.

[Diogenes]

SHIGURUI

 

Hier heb ik nu echt al een tijd naar uitgekeken. Eindelijk tijd om Shigurui te bespreken. Zoals mensen mensen met een iets beter geheugen zich mogelijk nog herinneren was ik over de eerste vijf delen zeer te spreken. Inmiddels de reeks uitgelezen (alweer drie weken terug! hoezo besprekingsachterstand) en ik kan nu een (relatief) objectief oordeel vellen over de reeks als geheel.

 

Te beginnen met het plot: het verhaal van Shigurui is één van de besten dat ik gelezen heb. Shigurui is een historische reeks met een complex en genuanceerd plot. Het verhaal draait rondom de steeds ergere vormen aannemende rivaliteit tussen de Samurai leerlingen Fujiki Gennosuke en Irako Seigen. Beiden zijn mannen met sterke en zwakke kanten. Zo is Gennosuke moedig en eervol maar ook loyaal tot op een bepaald punt dat hij medeplichtig is aan misdaad en Seigen is humanitair en intelligent maar ook overdreven ambitieus en nogal arrogant. Dit maakt dat het verhaal geen goeien tegen de slechten verhaal is. Je kunt niet als lezer een kant kiezen omdat beide hoofdpersonages zowel protagonist als antagonist zijn. Het ene hoofdstuk heeft Seigen als protagonist en Gennosuke als antagonist en het volgende hoofdstuk is het omgekeerd. Echter hoewel de basis premisse heel simpel lijkt is de uitwerking dat allesbehalve. Want naast Gennosuke en Seigen wordt de reeks nog bevolkt door vele andere personages die ieder ook weer een eigen verhaallijn hebben die dan weer naadloos aansluit op de hoofdverhaallijn. De reeks heeft een hele hoop verhaallijnen die allen met elkaar verbonden zijn op een volkomen geloofwaardige en intelligente wijze en weet al deze verhaallijnen zo te doseren dat je nooit de weg kwijt raakt in het uitermate complexe plot.

 

De teksten in Shigurui zijn van een zeldzame schoonheid. Auteur Takayuki Yamaguchi bedient zich van een taalgebruik conform de tijd waarin het verhaal zich afspeelt waardoor de teksten vaak nogal poëtisch zijn en je het gevoel hebt dat het verhaal opgetekend is door een geschiedsschrijver in plaats van door een mangaka. Ook de dialogen zijn vaak prachtig en (in tegenstelling tot een zeker vikingreeks) klinken ook werkelijk als iets wat iemand in die tijd zou zeggen, Er zit geen overdreven spierballentaal in of flauwe humor. (of überhaubt humor)

 

Zoals al gezegd is Shigurui een historische reeks maar het is ook echt een historische reeks. Auteur Takayuki Yamaguchi weigert op welk punt dan ook een concessie te doen aan de historische accuraatheid waardoor je vanaf het beging gebombardeerd wordt met titels en plaatsnamen die mij in ieder gavel volkomen onbekend waren. Dit wordt allemaal uitgelegd in de noten onderaan de pagina en in het glossarium aan eht begin van ieder boek maar evengoed is het misschien nog slim je van te voren in te lezen in de edo periode. Hoewel Shigurui om te beginnen niet makkelijk wegleest, ook vanwege het hoogdravende taalgebruik, kom je er vlug genoeg in en het verhaal is zo meeslepend dat het vrij vlug een pageturner wordt.

 

En dan nu: het beste aan deze reeks: de personages. Dit is zonder enige twijfel het punt waarop de reeks met kop, schouders, torso, en bovenbenen boven alle andere manga die ik tot nog toe gelezen heb uitsteekt evenals de meest eurostrips. Alle personages of ze nu een hoofd- of bijrol hebben zijn perfect uitgewerkt. Ze hebben niet alleen ook echt een karakter met heel veel verschillende karaktrekken, ze hebben ook allen een achtergrondgeschiedenis die aan bod komt gedurende de reeks. Dit zorgt ervoor dat je de personages niet langer gaat zien als simpelweg personages maar als echte mensen. Wat het dan wel weer een stuk erger maakt als ze vervolgens op bloederige wijze om het leven komen. Een lot dat de meeste personages in deze reeks te wachten staat. Shigurui is met vijftien delen een behoorlijk lange reeks maar het is over voor je er erg in hebt omdat je zo meeleeft met de personages en hun (innerlijke) strijd dat je tot in de diepste uren van de nacht zal willen doorlezen.

 

Er zit wel heel veel actie in deze reeks. Zowat ieder hoofdstuk zit wel een gevecht in. Dit kan varieren van vier platen tot aan het hele hoofdstuk. Het centerpiece duel neemt zelfs drie volledige volumes in beslag (zij het intercut met de nodige flashbacks) echter actie in Shigurui is niet zoals actie in de meest manga reeksen. Dit zijn geen hyperkinetische, hoogst spectaculaire actieballetten.De gevechten in Shigurui zijn bijna nooit meer dan duels en vrijwel altijd zeer technisch van aard. Bijzondere vechttechnieken is iets waar de Samurai om bekend stonden dus spendeert Yamaguchi veel tijd aan het uitwerken hiervan. Doorgaan bestaat een gevecht voor het grootste gedeelte uit de twee tegenstanders die op het punt staan elkaar aan te vallen begeleid door een uitleg over de technieken die ieder wil gebruiken. Het gevecht zelf is meestal gedaan met één uithaal van beide kanten. Zelfs het centerpiece duel is qua gevecht zelf vrij vlug over. Er is één uitzondering hierop maar daarover meer later.

 

Het tekenwerk: het tekenwerk in Shigurui is van de hoogste orde. Iedere plaat is tot in de kleinste details uitgewerkt met als gevolg dat zo ongeveer iedere plaat een kunstwerk op zich is. De decors zijn indrukwekkend, de kostuums prachtig, de gezichten levendig en behoorlijk realistisch eruitziend voor een manga. Qua uitstraling deed Shigurui me heel erg denken aan Akira Kurosawa's Ran. Shigurui is een groots opgezet epos en zo ziet het er ook uit.

 

Helaas is niets ooit perfect en Shigurui is geen uitzondering op die regel. Zo zijn er twee dingen die mij soms wat tegen stonden aan de reeks.

 

Ten eerste. Shigurui is extreem gewelddadig. Lichaamsdelen worden constant afgehakt, mensen worden in tweeën gehakt, mensen worden levend gevild. Ik kan zo nog een tijdje door gaan. Shigrui heeft niet het geperverteerde van Ichi the Killer maar in termen van geweld alleen is dit verreweg het meest heftige wat ik gelezen heb. Dit is op zich geen minpunt want soms was het ook gewoon nodig en versterkte het de reeks alleen maar. Shigurui is een fel realistische en historisch accurate reeks en de Edo periode was geen fijne periode. Daarnaast specialiseerde de Samurai in bloederige vechttechnieken. Echter soms ging Yamaguchi wat mij betreft echt te ver en zeker tegen het einde kreeg ik af en toe het gevoel dat er gore in zat gewoon voor de gore zonder dat het echt een doel diende. Het meest duidelijk is dit in vol 9 of 10 waarin één man een heel leger afslacht. Dit was niet alleen volledig over the top en eigenlijk een stijlbreuk met de rest van de reeks maar ook nog bijna misselijkmakend smerig.

 

En dan nog het enige echte minpunt: sommige verhaallijnen worden niet fatsoenlijk afgesloten. De hoofdverhaallijn wordt zeer netjes afgesloten met een toepasselijke einde voor alle hoofdpersonages maar sommige bijpersonages had ik toch wel graag van willen weten hoe het met hen afloopt. Op zich spreekt het voor Yamaguchi dat hij zulke sterke bijpersonages kan verzinnen dat ik het een minpunt vindt dat ik niet weet hoe het hen uiteindelijk vergaat ondanks dat ze slechts een heel klein gedeelte van de cast in beslag nemen. Maar toch, het was fijn geweest als hij er nog even iets over had geschreven. Zij het een korte epiloog.

 

Al met al moet ik concluderen dat Shigurui niet geheel zonder fouten is maar voor mij wegen die totaal niet op tegen al het moois aan deze reeks en ik moet ook zeggen dat ik in tijden niet meer een reeks heb gelezen die zo'n impact op mij had als Shigurui. Dit is wat mij betreft een meesterwerk. Vergelijkbaar met reeksen als De Zeven Levens van de Sperwer, De Waters van Dodemaan en Murena. Shigurui is groots, meeslepend, wondermooi, zeer intelligent en laat een enorme indruk achter. Als je geen problemen hebt met extreem geweld en geen enorme hekel hebt aan historische reeksen raad ik je aan deze reeks te lezen want iets beter ga je denk ik niet vlug vinden.

 

*****

15 delen - afgesloten

Volledig verkrijgbaar in het Frans of anders scanlation

 

 

Om een beetje een indruk te krijgen van de reeks tot slot dan nog een fantrailer van de (vrij trouwe maar incomplete) anime adaptatie:

[Diogenes]

ICHI THE KILLER

 

 

WAARSCHUWING: Ichi the Killer is een nogal geperverteerde reeks met extreem geweld en een sterk SM kantje. Wat meer gevoelige lezers kunnen dus best deze bespreking en bij uitbreiding deze reeks over slaan. (niet dat we volgens mij gevoelige lezers hebben op de reep maar toch even om mezelf in te dekken voordat ik een officiële waarschuwing krijg wegens posten van ongepaste inhoud)

 

Ichi the Killer is vooral bekend als film van Takashi Miike (die ook het voortreffelijke Audition maakte) Maar laten we niet vergeten dat het ook een inmiddels bijna legendarische manga reeks is..Hoog tijd dus voor een bespreking.

 

Ichi is een vrij bijzondere reeks. Hij valt alvast niet in één zin samen te vatten. Het is zowel een gangsterreeks als borderline SM hentai als een psychologische verhandeling over het concept pijn. De premisse is vrij simpel: een jongeman van ergens begin twintig legt een stel mafioso om in een door hun toegeeigend flatgebouw in de achterbuurten van Tokio. Daarop komt de zoon van de overleden maffiabaas in actie en begint jacht te maken op de jongeman en de bende waar hij voor werkt en schuwt daarbij geen enkel middel. Uiteindelijk stevenen de twee recht op elkaar af voor een grote confrontatie. En dat is zo'n beetje het hele verhaal. Ichi heeft geen doolhof van verhaallijnen of enorm veel personages. Er zijn wel wat meer personages dan de twee hoofdpersonen maar die zijn niet erg interessant en de meeste van hen leggen uiteindelijk toch het loodje. Zij zijn er vooral om de verhaallijnen van de twee hoofdpersonen vooruit te helpen. En qua verhaal is er nog wat achtergrondinformatie die gedurende de reeks onthuld wordt maar dat is vooral voor de verdere karakterontwikkeling van Ichi en valt niet echt te zien als grote twist. De sterkte van deze reeks zit m dan ook niet in het daadwerkelijke verhaal maar juist in de subtext.

 

Ichi the Killer staat bekend omdat het heel gewelddadig is en hoewel het geweld in Ichi niet zo extreem is als dat in Shigurui is het nog steeds wel behoorlijk heftig. Lichaamdelen vliegen in het rond, iemand wordt volledig in stukken gehakt, iemand anders zijn hoofd wordt in tweeën gehakt. Er wordt nog wat gespeeld met loog en iemands gezicht. Het geweld in Ichi is net als in Shigurui behoorlijk extreem. Waar het dan verschild van Shigurui is dat in Shigurui het geweld er enkel is om te illustreren hoe donker en onaagenaam de Edo periode eigenlijk wel niet was terwijl in Ichi de hele reeks eigenlijk draait om geweld. En dat bedoel ik niet als in de exploitation, goreshock manier. Hideo Yamamoto bespreekt in deze reeks het concept pijn. Pijn doen, pijn gedaan worden. De antagonist is een massochist. Hij wil graag gepijnigd worden maar weet daarom ook precies waar hij anderen pijn kan doen. Voor hem is pijn gedaan worden niet iets afschuwwekkends, het is iets interessants en opwindends, het is voor hem een manier van communicatie, een manier van affectie. De extase van penetratie door objecten. (ik zei al dat deze reeks borderline SM hentai is) Ichi is juist het tegenovergestelde: hij is een sadist. En niet op de manier van machiavelistische meesterschurk. Ichi is een hee erg onzekere, verlegen en gevoelige jongeman die een serieus middelbare school trauma heeft opgelopen. Wat hem echter nogal apart maakt is dat hij klaar komt van geweld. Zowel van het zien van als van het zelf gebruiken ervan. Zo ejaculeert hij altijd na iedere moordpartij en heeft hij verkrachtingsfantasiën. Dit is iets puur fysieks waar hij zelf geen macht over heeft en voor de rest wordt hij ook totaal niet neergezet als kwaadaardig, sterker nog hij is de held van het verhaal. Yamamoto bespreekt de verschillende facetten van geweld zonder daar daadwerkelijk een oordeel over te vellen en toont ons een alternatief beeld van sadisten en massochisten dan dat wat ons doorgaans voorgeschoteld wordt door populaire media. En uiteindelijk stemt dat de lezer wel tot enig nadenken.

 

Het tekenwerk is uniform goed. Er is niets dat nu bepaald indrukwekkend oogt of heel bijzonder maar het volstaat op alle vlakken en het tekenwerk sluit ook goed aan op het verhaal. Het oogt niet heel erg mooi (althans niet voor mij) maar voor een gritty reeks als Ichi is het zeer toepasselijk.

 

Het tempo zit ook wel goed. Oorspronkelijk voel je, je als lezer wat verloren in het verhaal omdat het (soort van) in media res begint en je geen flauw idee wat er nu gaande is. Echter het verhaal is simpel genoeg dat je al vrij vlug door hebt hoe de vork in de steel zit en je, je volledig kan focussen op de personages en het geweld met alle implicaties van dien.

 

Ichi the Killer  is geen prettige reeks en ik heb ook niet bijzonder genoten van het lezen ervan zoals bijvoorbeeld wel bij Freesia of Shigurui. Maar ik ben uiteindelijk wel blij dat ik het gelezen heb. Ichi is een originele en behoorlijk sterke reeks maar niet één die ik nog eens zal herlezen. Ik raad mensen wel aan hem te lezen want Ichi is zo'n reeks die je als wat meer gecultiveerde mangalezer gewoon gelezen moet hebben. Maar lees hem voor de twee hoofdpersonages en de psychologie en verwacht er niet al teveel vermaak uit te halen. Het is een goede reeks maar beslist niet één van mijn favorieten en ik ben blij dat ik hem uit heb.

 

****

10-delen - afgesloten

Volledig verkrijgbaar in het Frans of anders scanlation

 

[Diogenes]

Ik beloof trouwens dat mijn volgende bespreking niet zo extreem zal zijn als de voorgaande twee. Ik wilde alleen gewoon even Ichi uit de weg hebben want hoewel het een reeks is die ik zeker wilde bespreken was de bespreking zelf schrijven geen pretje. Daarom hierna een reeks van mijn favoriete mangaka.

 

Stay tuned.

[Timhardt]

ik ben korter van stof dan Dio

Real 1 vond ik wat traagjes op gang komen, maar het tweede deel behoort tot het beste dat ik ooit al las om eerlijk te zijn.

 

Het verhaal?

De levens van 3 jongens die aan basketbal doen komen samen door 3 verschillende tragedies.

Het basketbal is over voor hen alledrie. Maar ze bijten hun nog meer vast dan voorheen in het rolstoelbasketbal.

 

Schepper van Real is Takehiko Inoue, dezelfde als het ongelofelijke VAGABOND en slam dunk (dat ik nog niet las)

 

deel 1: ***1/2

deel 2: *****

[Diogenes]

Ha Vaga. Ga ik in september lezen. Best hoge verwachtingen van hoewel ik uiteraard geen tweede Shigurui verwacht. Eén chanbara meesterwerk lijkt me toch wel het maximaal haalbare. (maar zou natuurlijk leuk zijn als ik het fout heb)

[Timhardt]

Ik kan niet vergelijken, maar vagabond is geweldig. Gaat echt over de psyche en what it takes om een geweldig zwaardman te worden. Er wordt heel veel tojd genomen voor vanalles, maar ik vind het geweldig. Samen met lone wolf en blade of the immoral mijn favo samoerai. Mochten ze shigurui vertalen in het engels en uitgeven ik zou het wschl ook kopen.

[Gast Natte aap]

... tojd ...

 

dat klinkt alsof Alan Moore het gezegd heeft

[Timhardt]

dat klinkt alsof Alan Moore het gezegd heeft

Ai, ontdekt!

[Diogenes]

Ik kan niet vergelijken, maar vagabond is geweldig. Gaat echt over de psyche en what it takes om een geweldig zwaardman te worden. Er wordt heel veel tojd genomen voor vanalles, maar ik vind het geweldig. Samen met lone wolf en blade of the immoral mijn favo samoerai. Mochten ze shigurui vertalen in het engels en uitgeven ik zou het wschl ook kopen.

Shigurui is wel heel anders dan alle andere Chanbara (Samurai) reeksen heb ik begrepen. De overwegende mening over Shigurui is dat het genadeloos zwaar en naargeestig is zonder ook maar enig sprankje van hoop. Iemand maakte zelf het vergelijk met Vagabond door te zeggen dat Vagabond een mooie en onderhoudende Chanbara manga is terwijl Shigurui een nare en deprimerende kunstmanga is. Nu ben ik het zelf daar niet echt mee eens want er zitten wel heel wat hoopvolle en mooie momenten in Shigurui maar hieruit maak ik wel op dat vergeleken bij andere Chanbara manga Shigurui wel veel donkerder is dus mocht je ooit nog Shigurui willen lezen, bereid je daarop voor.

[Timhardt]

Vagabond is idd in het geheel niet deprimerend, het gaat over de kracht vinden om de beste zwaardvechter te worden. Dat klinkt wat lullig, maar lees het maar eens.

 

Veel meer zwaar op dehand in hetzelfde genre zijn lone wolf & blade of the immortal.

[Diogenes]

Vagabond is idd in het geheel niet deprimerend, het gaat over de kracht vinden om de beste zwaardvechter te worden. Dat klinkt wat lullig, maar lees het maar eens.

 

Veel meer zwaar op dehand in hetzelfde genre zijn lone wolf & blade of the immortal.

Ja ik had al een beetje het idee dat Vagabond de Samurai wat ophemelt. Shigurui doet dat totaal niet. Het hemelt hen niet op noch kraakt het hen af. Shigurui ontdoet de Samura van alle clichés en toont hen zoals ze echt waren. Het toont de eer en broederschap maar ook de blinde loyaliteit en de absolute brutaliteiten van de weg van de Samurai. Om een voorbeeld te geven: de reeks gaat in op het concept van beautification. Dat wil zeggen dat als twee Samurai van twee verschillende scholen de strijd met elkaar aanbinden dat de winnaar verplicht is de ander op een zichtbare plek ernstig te verminken zodat iedereen kan zien hoe geweldig de winnende school is. Dit heb ik later opgezocht en bleek idd een vrij normaal gebruik te zijn onder Samurai. Echter ik ben het nog nooit eerder tegen gekomen in andere Chanbara reeksen. Dat is dus het soort reeks dat Shigurui is. Hard en historisch correct zonder enige opsmuk. Ik vind dat geweldig maar ik ben ook een groot liefhebber van rauw realisme in fictie en niet iedereen is dat.

 

Evengoed ga ik trouwens Vaga en die anderen nog steeds lezen hoor. Ik denk alleen niet dat ik ze zo goeg ga vinden als Shigurui. Maar wie weet?

[Timhardt]

ophemelt is niet waar het over gaat hoor. het gaat erover dat je de kracht moet vinden om er te geraken, de meesten falen en ook als je samoerai bent blijf je dagelijks worstelen om beter te worden. het is nooit af. zowel personages als verhaallijnen gaan erg diep. vagabond vertelt eigenlijk het verhaal van miyamoto musashi, de bekendse samoerai ooit. 't is fictie vermengd met historisch correcte feiten. er zijn meer dan 80 miljoen exemplaren van verkocht en met 37 volumes loopt het nog steeds, maar er zit allerminst sleet op de reeks vind ik.

 

zonder shigurui te kort te doen, want ik las ze (nog) niet, is vagabond één van de beste historische reeksen die ik ooit las.

[Diogenes]

Dit is denk ik de beste omschrijving van het verschil afgaand op wat ik tot nog toe gelezen heb over beide.

 

"Vagabond is a very good fictional biography of Miyamoto Musashi, while Shigurui is a story that is as brutal, visceral, and dangerously beautiful as its illustrations."

[Diogenes]

Hier nog een vrij goeie analyse van de anime die ook op de manga van toepassing is.

http://kylebstiff.wordpress.com/reviews/shigurui-death-frenzy-review/

 

En om het eerlijk te houden: hier nog een negatieve (maar wel heel goed geschreven) review van Shigurui

"There is almost no male character we can describe as good: as much as we identify with the "heroic" protagonist, we have to remember he is a blood-daubed murderer who repeatedly murders for trivial reasons such as anger or being ordered by his master and our nose is rubbed in this by the time we reach the end. We might identify with Seigen due to his egalitarianism and how we spend most of the time watching him be persecuted and take his revenge - except he is introduced with cruelty, is ultimately undone by his own hubris, manipulates and lies beatifically, and kills his first master. The beauty of the martial arts displayed is outweighed by the horror of what they are *for*, and it is all wrapped in a trenchant critique of the politics which allow and encourage all of this to happen. This is not a romantic depiction of bushido or what unswerving loyalty means; it is a depiction of the intrinsic failure modes, and the inevitable lord who is unworthy of loyalty of any kind but cannot be quietly executed or tortured to death as he deserves.

The sustained effect is depressing. There are no meaningful ideals. Attempts to teach martial arts merely produce living weapons. Everyone uses each other. All men die, and if they defeat their foes, they are defeated by old age and descend into their dotage. Men themselves are a fragile conglomeration of muscles and guts, which when spilled all look alike. The strongest warrior can be undone by an accidental trip or one stroke of a blade, and all their achievements negated. I read it over 3 days and felt unusually nihilistic and materialistic by the end."

 

Beide analyses kloppen (hoewel sommige naar mijn mening het deprimerende wat overdrijven) en Shigurui is beslist niet voor iedereen. Zelfs in mijn eigen bespreking gaf ik dat al aan. Maar het is wel een fantastische manga en één van de mooiste stripreeksen die ik gelezen heb.

[Diogenes]

Kleine update: vanaf maandag heb ik weer beschikking over mijn laptop. Zal dan ook weer mijn besprekingen oppikken.

[Diogenes]

Voor mensen die de SSZ niet echt volgen. Mijn bespreking van MPD Psycho:

http://www.stripspeciaalzaak.be/KlareTaal.php#MPD-Psycho

[Heuvelaar]

Kleine correctie: Pika is helemaal geen imprint van Glénat maar wel een onafhankelijke uitgeverij die naar mijn weten enkel de verdeling door Hachette met Glénat gemeen heeft.

[Diogenes]

Dank voor de correctie. Ik heb het inmiddels doorgegeven aan Kontiki. Zal zo spoedig mogelijk aangepast worden.

[Diogenes]

Uncivilized Planet

Mensen die mijn manga besprekingen volgen kunnen zich mogelijk nog herinneren dat ik erg enthusaist was destijds over Jiro Matsumoto's twaalfdelige keiharde existentialistsche actiethriller reeks Freesia. Het is dan ook met hoge verwachtingen dat ik aan dit one-shot van hem begon.

 

Laat ik meteen met de deur in huis vallen en zeggen dat in vele opzichten Uncivilized Planet totaal niet lijkt op Freesia. Waar hij in Freesia een ijskille en gevoelsdode toon aan het verhaal gaf is Uncivilized Planet juist met heel veel gevoel geschreven. De tedere dromer Colo is dan ook in niets te vergelijken met Freesia's cast van kille huurmoordenaars. Colo is een kunstenaar in een, niet nader gedefinieerd, door oorlog verwoest land. Hij droomt van de wijde wereld in trekken, te ontsnappen aan de hel waarin hij leeft. Maar nog meer te ontsnappen aan het mondaine leven. Een wereld opzoeken om zijn rijke fantasie echt de vrije loop te laten. Maar de realiteit is anders. Colo wordt verscheurd tussen zijn liefde voor Naomi die overgelopen is naar de vijand en zijn vriendschap met Cookie met wie hij spullen langs de grens smokkelt. Tijdens één van deze smokkeloperaties gaat er iets faliekant mis en vandaaraf ziet Colo zijn hele wereld inéén storten tot het enige wat er nog voer si zijn fantasie is. Maar is er nog een weg terug?

 

Uncivilized Planet is een diep menselijk en gevoelig verhaal over liefde, verdriet, schuld en desillusie. Het is een verhaal over de verwoestende kracht van oorlog maar ook het najagen van je eigen dromen en hoe ieder mens een pad voor zichzelf met kiezen. Het is een verhaal over verlies maar ook over nieuwe kansen. En dat is waarin Uncivilized Planet zich echt onderscheidt van andere oorlogsdrama's. Uncivilized Planet is niet een genadeloos deprimerend anti-oorlogsverhaal. Zeker de anti-oorlog boodschap is duidelijk en zeer krachtig maar er zijn andere fictiewerken die dit net zo goed of beter overbrachten. Denk aan het 1988 anime meesterwerk Grave of the Fireflies. Wat echter Uncivilized Planet uniek maakt is dat het vooral gaat om het leven zelf met de oorlog enkel als achtergrond. Het one-shot bespreekt universele thema's als het ontsnappen uit de werkelijkheid, het najagen van dromen en draait heel erg om het thema verlies. Niet alleen verlies van een persoon maar ook verlies van onschuld, verlies van liefde etc... Ieder van de drie hoofdpersonages heeft hun eigen weg af te leggen hoe zwaar of moeilijk die ook kan zijn. Dit is hun verhaal en hun reis van zelfontdekking, zelfverreiking en mischien ook boetedoening. En het is deze originele aanpak van verhalen vertellen dat dit meer maakt dan het zoveelste oorlogsdrama. Het is niet genadeloos deprimerend noch suikerzoet. Het is bij tijden prachtig poëtisch en stemt werkelijk tot nadenken zonder pretentieus of belerend over te komen.

 

Het tekenwerk is typisch Matsumoto. Schetserig en grof getekend maar toch ook weer heel gedetailleerd. Zoals met alles van Matsumoto geldt: je moet ervan houden. Ik vond het in Freesia iets beter passen maar het oogt zeker niet onaangenaam. Met name omdat Matsumoto zijn verhaal voorziet van een aantal prachtig in beeld gebrachte fantasierijke scenes. Met name de stukken die we doorbrengen in Colo's fantasie kon hij zich echt op uitleven. En het resultaat is prachtig.

 

Uncivilized Planet is een one-shot zoals er maar heel weinigen zijn. Matsumoto cobineert fantasierijke taferelen met een diep menselijk en zeer mooi verhaal. En het is deze combinatie die Uncivilized Planet maakt tot één van de beste one-shots die ik gelezen heb en een must read voor iedere mangaliefhebber Voor de score ga ik iets origineels doen. Vier en een halve ster zet het op een gelijk niveau met Quest for the Missing Girl en Uncivilized Planet overstijgt dat one-shot naar mijn mening. Echter vijf sterren zet het op gelijke hoogte met Shigurui en verklaart het een meesterwerk en zo goed is het nog net niet. Dus:

****3/4

 

Uncivilized Planet kan enkel gelezen worden in scanlation aangezien het zelfs niet in het Frans vertaald is. Maar het is maar een one-shot en ik was er in anderhalf uur doorheen. Dus zelfs scanlation haters zullen er zo doorheen zij voor ze zich beseffen hoe onprettig ze deze leesmethode ervaren.

 

[linthout]

Freesia kan ik ook niet vinden in het Engels (boekvorm)...Misschien in het Frans?

[Diogenes]

Freesia kan ik ook niet vinden in het Engels (boekvorm)...Misschien in het Frans?

Yup.Freesia is enkel in het Frans uitgegeven. De one-shots van Matsumoto zijn zelfs dat niet met uitzondering van Velveteen & Mandala die je ook in het Engels kunt krijgen.

[Diogenes]

Komende tijd staat er weer een hele rits manga op het programma evenals een nieuwe draad ie ik zal opstarten in dit forum waar ook enige tijd in zal gaan zitten. Dus hoog tijd de manga besprekingsachterstand in te halen. Dit zijn manga die i de afgelopen paar maanden heb gelezen maar nooit besproken heb omdat ze nogal slecht zijn en, in tegenstelling tot zowat iedereen op het internet die niets liever doen dan andermans werk afkraken, bespreek ik liever manga die ik geod vind dan manga die ik slecht vind. Voor de typische Diogenes rants zie hieronder. Maar weet vantevoren dat geen van deze manga een aanrader is. Ook geen afbeeldingen dit keer. Om voor mij onbegrijpelijke redenen mag ik opeens geen enkele afbeelding meer posten hier zonder toestemming gevraagd te hebben aan de rechtmatige eigenaar. Excuses dus daarvoor maar de schuld hiervoor ligt buiten mijzelf om.

 

UNTIL DEATH DO US PART

Haruka Tokoyama is een schattig klein meisje dat op een dag bij het oversteken van de straat wordt overvallen door een stel gangsters. Gelukkig voor har wordt ze gered door, hoe kan het anders, een blinde Samurai. Deze neemt haar onder zijn bescherming met behulp van zijn partner, de computer whizzkid en tech guy van diens Igawa. Het blijkt dat Haruka in de toekomst kan kijken en daarom willen bepaalde ongure elementen in de maatschappij haar gevangen nemen. Het is aan Mamoru, de Samurai in kwestie, omdat te voorkomen. Hiervoor beschikt hij over een aantal gadgets zoals een zonnebril die hem door middel van virtuele realiteit van zicht verschaft evenals een Katana die moleculen splitst waardoor hij overal doorheen kan hakken. Voor ze het weet wordt Haruka betrokken bij een operatie om één of andere gangster een lesje te leren wat lukt want Mamoru hakt zijn hele possey in de pan (niet letterlijk want Mamoru mag niet doden als superheld...eh Samurai zijnde) en verteld de gangster in kwestie dat [insert moreel gezwets hier] alvorens weer te vertrekken. En dan is het op naar nieuwe avonturen en het punt waarop Diogenes deze complete baggermanga in de prullenbak gooide.

 

Until Death do us Part is slecht. En niet als in vermakelijk maar weinig omvattend, nee echt slecht. Uwe Boll slecht. De personages zijn nog niet eens ééndimensionaal. Het enige wat ik over Haruka kan vertellen is dat ze schattig is, of beter gezegd, moet overkomen als schattig. Haruka is wat in mangatermen een Loli heet en wat, ik zweer het, ooit nog eens de dood van manga wordt. Loli's zijn schattige meisjes die vooral moeten dienen als Damsel in Distress. Net zoals de meeste Loli's heeft Haruka geen karakter. Alles wat ze zegt komt ook neer op "red mij" of "huh?" Mamoru, haar kompaan komt er al neit veel beter vanaf. Hij is "the strong silent type" en hoewel dat werkt als je het gevoel hebt dat er onderhuids meer gaande is heb ik bij hem het gevoel dat er onderhuids geheel niets gaande is.

 

Mamoru en zijn partner vechten voor gerechtigheid! (want om nu te vechten voor moord en chaos) En dat doen ze met behulp van eerder gadgets. En dit is waar de reeks mogelijk wel zijn zwakste punt komt kijken. Iedere vorm van fictie vereist een zekere suspension of disbelief. Hell zelfs bij The Wire vroeg ik mij regelmatig af waarom McNulty nog niet ontslagen was. Until Death do us Part daarentegen veriest dat je suspension of disbelief oprekt tot zover dat het breekt! Een blinde samurai die heel goed zwaarvechten wil ik nog geloven. Een blinde Samurai in tokyo kan ik ook nog in meegaan. (Japanners zijn gek dus waarom niet) Echter een Zonnebril waarmee een blind iemand weer kan zien??? Dat is nog één stap verder dan de Zonnebril uit They Live en dat is een film die zichzelf totaal niet serieus neemt. De enige manier waarop dit heel eventueel, de wetten van sci fi in acht nemend, nog zou kunnen is als de zenuwen van Mamouru's ogen chirurgisch vastgemaakt zuiden zijn aan zijn zonnebril en dat is niet het geval want hij zet het ding ergens aan het begin even af zodat wij, de lezers, kunnen zien dat hij toch echt heus blind is. *zucht* En dan zijn andere stukje tech: een Katana die moleculen kan splitsen. Hoe hebben ze dat ontwikkeld? Hebben ze eerst een mini-katana gemaakt en dat in een petrischaaltje uitgetest om daarna een grotere te maken? En wat als Mamour hem in zijn schede steekt. Splijt de schede dan ook in tweeën? Dat lijkt me nogal prijzig, iedere keer weer een  nieuwe schede moeten kopen. Zelfs in Tokyo En sowieso, waarom zou je? Als je boeven wil neermeppen zijn er een stuk handigere en voordehandliggende wapens te bedenken. Hell zelf een honkbalknuppel die door G krachten de boef neerhaalt ipv hem te raken was logischer geweest. Dit is het meest onhandige en vergezochte wapen dat ik ooit tegen ben gekomen.

 

Maar goed alle flutpersonages en ongellofwaardige sci fi daargelaten, UDDUP is een actie-strip dus laten we ons daarop focussen. En dan is opeens deze manga...nog steeds complete shit. Zeker voor een actie-strip heeft UDDUP de meest doorsnee actie-scenes die je, je kunt voorstellen. Mamoru is schijnbaar een Samurai grootmeester maar uit de gevechten blijkt dat niet. Als ik zag wat de volledig blinde Irako Seigen kon doen in Shigurui had ik toch wel verwacht dat Mamoru met zijn zonnebril de meest fantastische aanvallen kon doen. Maar nee ipv krijgen we doorsnee hak en splijt werk. Howel hak en splijtwerk is het eigenlijk ook niet want geheel metaforisch is de actie in deze reeks compleet bloedeloos. Dit is het soort PG-rated, we mogen de kinderen niet bang maken, actie wat je ook ziet in slecht Hollywood blockbusters met als spreekwoordelijke kots op de stronthoop het feit dat Mamoru als superheld eh...Samurai niemand mag doden. Ten eerste heeft degen die deze manga geschreven heeft duidelijk zich niet ingelezen over de erecode van de Samurai (voor zover ze die al hadden) en ten tweede betekent dat, dat we na de bloedeloze en ronduit saaie gevechten zelf niet het genoegen krijgen van de bad guy de neergaat. Zelfs de big bad krijgt een lesje in moraliteit om vervolgens in leven gelaten te worden. Ik snap dat Mamoru een superheld is maar zelfs hij moet snappen dat een doorwinterd gangster geen boodschap heeft aan een lesje in moraliteit.

 

Het tekenwerk is ook volledig onorigineel. De personages zijn bijna allemaal schattige meisjes en mooie jongens en de beeldvoering varieert van oninspirerend tot onnavolgbaar. Anatomisch klopt er ook van alles niet maar ik heb nu al wel weer genoeg gezanikt over deze manga.

 

UDDUP is officieel een Seinen en iemand had zelfs het lef het label "avant garde" eraan toe te voegen. Een label dat over het algemeen garant staat voor kwaliteitsreeksen van de hoogste orde. (denk aan Freesia, Shigurui, MPD Psycho) Maar laat je hierdoor niet misleiden. UDDUP is een debiele superheldenmanga gericht op hitsige tieners zonder ook maar een greintje originaliteit of volwassenheid. Al met al is het wel navolgbaar en de dialoggen zijn slecht maar niet onleesbaar waardoor het net boven het nvieau uitstijgt van de totale catastrofe die "Dogs, Bullets & Carnage" heet maar over het algemeen genomen is deze manga gewoon slecht en ik zou er niet aan beginnen.

*1/2

 

Als je echt zin hebt geld te verspillen: Until Death do us Part is verkrijgbaar in zowel het Frans als het Engels maar ik vind het de aanschaf werkelijk niet waard. Dan kun je beter de scanlation lezen of nog beter helemaal niet.

 

*noot: Aangezien de eerste en engie lezing van deze manga dateerd van begin Juni zou het kunnen dat sommige feiten in mijn samenvatting van het verhaal niet kloppen. Ik had geen zin mij nog eens door dit prulding heen te werken om te kijken of alles wat iks chrijf wel accuraat is en in any case ik raad he toch af dit te lezen dus waarom zou ik?

 

YAMIKAGISHI

Yonosuke is een paranormale meesterslotenmaker. Het is zijn taak de demonen die Edo periode-Japan belagen te vangen en ze letterlijk achter slot en grendel te steken. Dat doet hij met behulp van zijn maatje: O-Kin, een beeldschone godin (letterlijk). Samen jagen ze op Japans meest gevaarlijke en verontrustende demonen.

 

En dat is de volledige premisse. Simpel maar rechtvooruit. En dat is prima. Er zijn plenty reeksen met een simpele, rechtdoorzee premisse die toch zeer gevoelig en diepzinnig kunnen zijn. En zeker aan het begin is Yamikagishi alles behalve slecht. De individuele zaken zijn, met uitzondering van één, niet heel bijzonder en echt veel diepgang of karakterontwikkeling zit er niet in maar scenarist Kazuki Nakashima weet de meest donkere en nachtmerrieachtige taferelen ten tonele te voeren en blijkt virj goed te zijn in jump scares. Iets wat zeker voor een manga een applausje waard is. Bovendien is het tekenwerk Shuu Akana zeer goed. Hij kiest voor een veel meer moderne tekenstijl dan de meest manga die zich afspelen in de edo-periode maar dat past eigenlijk prima bij de manga en hij tekent prachtige personages. De mannen zien er stoer en eervol uit, de vrouwen sensueel maar toch gevaarlijk. Het is jammer dat het scenario dit niet echt ondersteund maar tot op dit punt is de manga niet direct iets wat ik zou afraden. Niet de beste manga die ik gelezen heb maar eveneens ook niet de slechtste. Sterker nog vanaf ongeveer halverwege gaat het niveau zelfs nog omhoog als er een doorlopende verhaallijn geintroduceerd wordt en de personages zelfs wat karakterontwikkeling krijgen. Het begin van dit doorlopende verhaal is mooi, mysterieus en behoorlijk spannend. Echter al vlug wordt duidelijk waarom tot daar aan toe de reeks bestond uit enkel kortverhalen want de creatieve reikweidte van Nakushima blijkt heel erg beperkt. Waar het verhaal begon als een politieke intrige en een romatische tragedie met een bovennatuurlijke twist mond het binnen de kortste keren al uit in een langdradig monsterslachtend bloedfestijn met een finale die zelfs de auteur van Gantz nog rooie oortjes zou bezorgen. Iedere karakterontwikkeling en emotie lost op in een stroom van bloed en ingewanden en uiteindelijk is eht gevoel waar je als lezer mee achterblijft enkel walging. En niet de walging die voortkomt doordat wat je hebt gelezen zo thematisch donker is zoals bij Ichi. Wat ik bedoel is het soort walging dat gedachten oproept als "waarom heb ik mijn tijd hieraan verdaan". Tot slot is er nog een laatste kortverhaal dat volledig ridicuul en onnavolgbaar is en waarbij het enige wat de reeks nog de moeite waard maakte: het tekenwerk, ook het raam uit gaat. Schijnbaar had zelfs de tekenaar genoeg van dit treinwrak dat enkel naar beneden gaat. Aan het eind van de reeks staat dan nog heel optimistisch "einde cyclus 1" alsof de scenarist werkelijk dacht dat er nog een tweede cyclus zou komen.

 

Over het algemeen is Yamikagishi geen draak van een manga. Ik heb m tenslotte wel uitgelezen. En zeker de eerdere paar delen zijn nog wel vermakelijk hoewel voor de rest nogal middelmatig. Echter een afschuwelijke story arc en een nog slechtere epiloog maken deze reeks tot één van de grootste teleurstellingen die ik heb gehad op stripgebied en de eerste delen alleen zijn neit geneog om hem aan te raden. Ik zou hier dus verre van blijven.

**

Yakikagishi is niet officieel vertaald en enkel te lezen in scanlation maar de vraag is: waarom zou je?

 

Noot 2: Ook de lezing van deze reeks dateerd van Juni en hoewel ik er vrij zeker van ben dat alles in deze bespreking klopt met het verhaal kan ik het niet met absolute zekerheid garanderen en zouden er kleine details kunnen zijn die de tand des tijds toch enigszins vervorm heeft in mijn hoofd.

 

KIMI NO KNIFE

Shiki is een leraar die probeert zijn arme oude moedertje te onderhouden. Maar hierdoor komt hij eeuwig geld tekort. Op een dag vraagt een mooie jonge vrouw die hij ontmoet in een bar hem of hij een moord zou plegen voor 5 miljoen yen. Hij antwoord ja en voor hij het weet staat hij op de stoep samen met nog twee anderen om de moord in kwestie ook daadwerkelijk te plegen. En van daaraf gaat het helemaal mis, zowel binnen de context van het verhaal alsook in de zin van dat het scenario volledig ontspoort en niet meer terug op het juiste spoor terecht komt.

 

Net zoals bij Yamikagishi begint deze manga nog best aardig. In tegenstelling tot Yamikagishi heeft het slechts vijf hoofdstukken nodig om zichzelf compleet de grond in te boren. De premisse is sterk en boeiens. De dialogen zijn (aan het begin) prima. Geen enkele tekst die ertussenuit springt maar ook niks wat tenenkrommend overkomt. Shiki is niet het meest interessante personage dat ik tegen ben gekomen maar door de dualiteit van zijn barmhartigheid naar zijn moeder toe en zijn niet al te grote schroom om te moorden is hij iemand die ik wel graag volg. Zijn maten zijn eigenlijk compleet karakterloos heowel één van de twee een beetje persoonlijkheid kreeg toen ik stopte met lezen. Het probleem begin pas bij de eerste moord. Deze zelf is ook niks mis mee. Het is bruut maar niet overdreven gory. Echter tijdens deze moord ontdekt het trio de dochter van hun slachtoffer die tien jaar door haar vader in huis is opgesloten. En omdat geen van drieën het over zijn hart verkrijgt haar een kopje kleiner te maken besluiten ze haar mee te nemen. Nu heb ik het eerder al gehad over suspension of disbelief en mijn kijk daarop. Als UDDUP suspension of disbelief zover uitrekt dat het breekt dan verscheurt Kimi no Knife het meteen in één keer en danst rond in de confetti van wat ooit mijn suspension of disbelief was. Wat hierop volgt is namelijk niet een freudiaanse tragedie of een spychologische analyse. Dit verhaal draait niet rondom traumaverwerking en shculd en vergiffenis zolas je zou verwachten. Wat wel volgt is een luchtige slice of life comedy over wat er gebeurt als een stel amatueristische huurmoordenaars opgescheept zitten met een verwende tiener. Ongeveer drie plaatjes na de moord is het meisje in kwestie al vergeten dat haar  nieuwe beschermelingen haar vader hebben omgelegd of dat ze all die jaren gevangen zat en gedraagt zich de rest van de reeks (of tot zover ik gelezen heb) als een verwende tiener met absurde eisen die niets doet dan schattig zijn en woede uitbarstingen hebben. Niet als gevolg van eerdere trauma's maar als gevolg van het feit dat de drie moordenaars bijvoorbeeld geen kabeltelevisie hebben in hun hide-out.

 

Zelden heb ik een reeks gezien die zoveel potentieel had puur que thema en waar zo weinig mee gedaan werdt. Kimi no Knife had een prachtige reeks kunnen zijn vol menselijk drama en bijtende spanning. Echter wat het is, is een onoriginele en in en in flauw slice of life comedy die zeer beledigend is naar traumaslachtoffers toe. Dit is een stupide en nare reeks en zeker niet iets wat ik aanraad. Het tekenwerk is onorigineel maar niet heel slecht en de dialogen zijn slecht geschreven maar volkomen navolgbaar. Maar het feit dat zo'n serieus thema op zo'n nonchalante en onprettige manier wordt behandeld maakt dat deze reeks gerekend kan worden tot het slechtste van het slechtste

*1/2

 

Kimi no Knife is volledig verkrijgbaar in het Frans maar ik zou mijn geld er niet aan verspillen.

[Diogenes]

En dan nu meteen een doorstart maken met de eerste van de nieuwe batch manga die deze maand op de planning staat:

 

VELVETEEN & MANDALA

Toen ik deze manga kocht dacht ik werkelijk bij mezelf: "dit is het" "dit wordt een Klare Taal besprking."Dit wordt het moment waarop ik striplezend Nederland en Belgie kan introduceren tot de wondere wereld van Jiro Matsumoto." Helaas was het lot hard en inverbiddelijk. Velveteen & Mandala is namelijk bepaald geen slechte manga maar als introductie in de wondere wereld van Jiro Matsumoto is het een abominabel slechte keuze. Niet omdat het niet representatief is voor Matsumoto zijn werk maar omdat het TE representatief is. Het is Jiro Matsumoto die volledig uit de bocht vliegt en daarmee zijn eigen kracht kapot maakt.

 

Jiro Matsumoto is wat ze in het Engels een "auteur" noemen. Iemand met een geheel eigen creatieve stijl die niet conform is aan de trend van die tijd. Auteurs volgen hun eigen weg en drukken hun persoonlijke stempel op ieder project waar ze mee te maken hebben. En dat heeft een heleboel voordelen. Ten eerste weet je wat je kunt verwachten: wie een Wes Anderson film gaat zien weet wat hij kan verwachten. Ten tweede zijn ze consistent in hun werk dus als je iets van hen geod vind zul je het waarschijnlijk allemaal goed vinden. Wie één Quentin Tarantino film goed vindt zal waarschijnlijk al zijn andere films ook kunnen waarderen. En dat is geweldig! Een werk van een auteur bekijken of lezen geeft net dat beetje extra speciale gevoel dat je niet vlug hebt bij het bekijken of lezen van een mainstreamer. Het gevaar dat hieraan vast zit echter is dat auteurs zich gaan vergalopperen aan hun eigen stijl. Het is mijn hypothese dat auteurs hun beste werk leveren als ze enigszins ingeperkt worden dan als ze helemaal de vrije hand hebben. Om een voorbeeld te geven: de eerste Ghost in the Shell film van Mamoru Oshii is geweldig. Hij is visueel overdonderend, vol prachtig gechoreografeerde actie, emotionele en betekenisvolle dialogen en een diep filosofisch plot. Skip forward naar zeven jaar later en Mamoru Oshii nu volledig geaccepteerd als auteur met een relatief grote schare fans achter hem die de grond kussen waarop hij gelopen heeft (ik pleit schuldig) maakt een tweede Ghost in the Shell film. Het resultaat? Een draak van een film. Hij is visueel mogelijk nog mooier dan de eerste maar doordat de dialogen voor 75% bestaan uit citaten van beroemde filosofen gaat het plot nergens heen en zit er nagenoeg geen karakterontwikkeling in de hele film.

 

Dit is ook een beetje het probleem dat ik bespeur bij Velveteen & Mandala. Doordat Jiro Matsumoto zich zo vergaloppeert aan zijn eigen stijl gaat alle schoonheid en diepzinnigheid in deze manga verloren.

 

En dat is jammer want in de basis is dit wederom een fantastische manga van één van de beste mangaka die er momenteel werkzaam zijn. Het verhaal gaat over twee schoolmeisjes die leven in een postapocalypstische wereld die voor de rest bevolkt wordt door zombies die nog niet weten dat ze eigenlijk dood zijn. De twee meiden wonen in een afgedankte tank en zijn in dienst van een persoon genaamd "the super" die hen inzet om de zombies op zijn terrein overhoop te schieten. De twee hebben een moeizame haat/liefde relatie die nog eens vermoeilijkt wordt doordat ze allebei kampen met psychische problemen. Zo is Velveteen zwaar schizofreen maar weet het enigszins onder controle te houden door middel van medicatie.Mandala is een nog vreemder geval, haar vocabulaire is soms beperkt tot één woord: "taperecorder"  en dan weer bijna koeterwaals om vervolgens terug te keren naar normaal om dan weer in de herhaling te vallen. De psychische problemen van beide hoofdpersonages zijn zelfs zo heftig dat je, je als lezer afvraagt of het hele verhaal zich niet enkel afspeelt in de geest van één van de twee meiden zelf.

 

Met 325 paginas is Velveteen & Mandala een vrij lang one-shot en het grootste gedeelte daarvan wordt gespendeerd aan het dagelijks (over)leven van de twee de meiden en de utizichtloosheid van hun eeuwig constante moeizame relatie tot het uiteindelijk culmineert in een finale die hoogst inteliggent, logisch en zeer schokkend is en mij achterliet met een zeer naar gevoel maar niet op een slechte manier. De personages lijken aan het begin nogal vreemd en incoherent maar gedurende de manga leren we meer over hen en begrijpen we hoe ze zo geworden zijn. Bovendien verklaart de uiteindelijk twist ook nog eens een hoop van het onverklaarbare gedrag in de manga. Tot slot weet deze manga tussen de regels door een hoop te zeggen over de maatschappij en de menselijke conditie. Niets daarvan is erg positief maar het is eerlijk, krachtig geformuleerd en stemt tot nadenken. Velveteen & Mandala is een vreemde en zwaar deprimerende manga maar wel één die uiteindelijk logisch in elkaar steekt en zeer memorabel is.

 

Waar ligt dan het probleem? Wel: fanservice. Met Jiro Matsumoto als zijn eigen grootste fan zijnde. Wie iets gelezen heeft van Jiro Matsumoto weet dat de man niets geeft om fatsoen of censuur. Op pagina vijf van Freesia liggen er al twee personages te neuken boven het lichaam van de catatonische grootmoeder van één van de twee en halverwege het eerste deel vindt een gevecht plaats tussen een psychopaat en iemand die voor gerechtigheid strijdt waarbij deze tweede zijn schedel ingeslagen krijgt en de psychopaat fluitend weg loopt. Uncivilized Planet is iets milder maar ook daarin wordt twee hoofdstukken lang in detail ingegaan op de fysieke en geestelijke mishandeling van één van de hoofdpersonages. Eveneens wordt al Matsumoto zijnn werk gekenmerkt door een sfeer van surrealiteit. Wie een rechtdoorzee verhaal wil moet niet iets van Matsumoto lezen. Echter in Velveteen & Mandala overdrijft hij. Het geweld is vaak nodeloos heftig en lijkt vooral te bestaan voor shockvalue dan iets anders. En de seks en naaktheid is zo smaakloos gedaan en op zulke slecht gekozen momenten dat het afbraak doet aan de complete scene. Bovendien zit het vol met scenes die zelfs voor Matsumoto's doen nog raar zijn zoals een complete actie-scene die is vormgegeven als een videogame. De sfeer van surrealisme is veel te ver doorgevoerd tot op het punt dat de personages zich afvragen of Matsumoto gek geworden is. Ik was een tijd bang dat de manga zou eindigen met Matsumoto die weg gesleept wordt door een stel dwangbuisleurders. En door al die fanservice naar zichzelf toe raakt het werkelijke verhaal van Velveteen & Mandala en het hart van het one-shot: het sociaal drama volledig ondergesneeuwd en dat is echt heel jammer want zoals al Matsumoto zijn werk is dit in de basis een prachtig verhaal.

 

Het tekenwerk is typisch Matsumoto. Er is niet veel wat ik erover kan zeggen zat ik niet al eerder heb gezegd. Over het geheel genomen vind ik het tekenwerk hiervoor wel net iets minder dan voor Freesia en al helemaal Uncivilized Planet want af en toe heb ik het gevoel dat hij zich er net iets te makkelijk vanaf maakt maar tegelijkertijd zit het ook vol met platen waar ik uren naar kan kijken en dan nog neiuwe details kan ontdekken. Als je het tekenwerk voor Matsumoto's andere werk kon waarderen zul je dit ook kunnen waarderen.

 

 

Al met al kan ik dit one-shot enkel aanraden aan mensen die toch al fan zijn van Jiro Matsumoto. Want ondanks dat dit zijn zwakste werk is, is het nog steeds zeker een aanrader voor Matsumoto liefhebbers. Voor de rest echter raad ik aan eerst Freesia of nog beter Uncivilized Planet te lezen en dan nog eens dit one-shot te proberen.

 

***1/2

 

 

Velveteen & Mandala is verkrijgbaar in het Engels en het Frans, Of je het ook moet kopen is niet aan mij om te zeggen. Ik heb geen spijt van mijn aanschaf maar als je nog nooit iets van Matsumoto hebt gelezen kun je beter beginnen met de Franse uitgaves van Freesia of de scanlations van die reeks of Uncivilized Planet. Beide zijn zeer de moeite waard naar mijn mening.

[linthout]

Op Mangafox staan twee delen van Uncivilized Planet.

Deel 1 telt 200 pagina's en deel 2 telt 169 pagina's. Dus toch geen one-shot?

Of zijn die twee delen samen de one-shot?

[Diogenes]

Jeetje. Is mij helemaal niet opgevallen. Dat heb je met scanlations. Maar ja de delen samen zijn wat ik bedoel met de one shot. Excuses voor het misverstand.

[Timhardt]

nu nog zeggen dat het in het engels vertaald is op papier, en je maakt me helemaal blij

[linthout]

Jeetje. Is mij helemaal niet opgevallen. Dat heb je met scanlations. Maar ja de delen samen zijn wat ik bedoel met de one shot. Excuses voor het misverstand.

Zolang je besprekingen blijft plaatsen is het je vergeven! :e005:

[Diogenes]

nu nog zeggen dat het in het engels vertaald is op papier, en je maakt me helemaal blij

 

Helaas. Ik heb het nog eens nagezocht maar het enige van Jiro Matsumoto dat officieel vertaald is, is Velveteen & Mandala.

 

Zolang je besprekingen blijft plaatsen is het je vergeven! :e005:

 

Danku, danku, eeuwige dank. We doen ons best.

 

In alle eerlijkheid, de eerstvolgende manga bespreking zal waarschijnlijk pas over twee weken verschijnen aangezien de reeksen die momenteel op het programma staan variëren van middellang tot lang tot extreem lang. (verwacht voorlopig geen Vagabond bespreking)

 

Maar ik ben ondertussen ook bezig aan mijn volgende Klare Taal die waarschijnlijk wel ergens in de komende tijd online gaat en als alles mee zit open ik Dinsdag de nieuwe draad in dit forum die hopelijk het gat ook wat zal dichten.

 

Dus blijf regelmatig inchecken hier.

[Diogenes]

Wegens onverwachte omstandigheden en een klare taal bespreking die meer werk is dan verwacht is de feestelijke opening van de nieuwe draad in dit forum verplaatst naar zaterdag. Excuses hiervoor.

[Gast Natte aap]

 de feestelijke opening van de nieuwe draad in dit forum verplaatst naar zaterdag. Excuses hiervoor.

 

excuses? Niks van, ik wil mijn geld terug !!

[Timhardt]

excuses? Niks van, ik wil mijn geld terug !!

 

geld is niet alles, aap.

peace, man