Diogenes Geplaatst: 11 november 2014 Share Geplaatst: 11 november 2014 TAKEMITSU ZAMURAI Chanbara manga kun je (mijns inziens) ruwweg verdelen in twee categoriën: de rauw realistische historische verhalen zoals Shigurui en Samurai Executioner. En de wat meer modernere avonturenreeksen zoals Vagabond en Sidooh. Echter dat beslaat niet alle Chanbara reeksen. Er zijn namelijk ook reeksen die buiten beide categoriën vallen zoals Takemitsu Zamurai. Takemitsu Zamurai (letterlijk The Bamboo Samurai) is een a-typische reeks op mmer dan één manier. In plaats van te focussen op de samurai in het algemeen gaat het specifiek in op de geestesereld van één Samurai in het bijzonder en gebruikt dat als kapstok om zijn diepere thema's aan op te hangen. De premisse is vrij cliche: Senou Shouichirou is een Samurai die na het doden van net één man teveel heeft gezworen nooit meer dodelijk geweld te gebruiken en zijn zwaard verruilt heeft voor een bamboe variant. Het centrale thema van de reeks is "wat is de waarde van een mensenleven" en dit wordt onderzocht niet alleen via Sennou en zijn schuldgevoel over degenen die hij gedood heeft maar ook door de nauwkeurige weergave van Edo Japan waarbij onder andere het klassesysteem naar voren komt en de reeks in gaat op waarom de ene mens meer waard is dan de ander simpelweg door het huishouden waarin hij of zij geboren is. En zo zit de reeks vol met scherpe maar subtiele maatschappijkritiek. Scenarist Issei Iefuku kiest ervoor zo min mogelijk tekst te gebruiken maar iedere zin die gesproken wordt heeft wel meteen impact. Tegelijkertijd heeft het niet het rauwe van de meeste maatschappijkritische manga. Takemitsu Zamurai is een heel erg sfeervolle en serene manga die het Japan beschrijft op een gelijknamige manier als dat ook het geval was in de oorspronkelijke teksten uit die periode. Dus vol beeldspraak en allegoriën. Zo wordt Sennou geplaagd door de geest van zijn zwaard. Een duidelijke metafoor voor zijn emotionele onrust en hebben dieren een pratende rol in het verhaal om de diepere thema's verder uit te werken en als afspiegeling naar het werkelijke verhaal. Qua plot heeft de reeks vrij weinig om het lijf in de eerste paar delen. We volgen vooral Sennou en zijn aankost in het dorpje waar het verhaal zich afspeelt waarbij hij zijn eerste vrienden ontmoet, een jonge volgeling krijgt, zijn gevoelens probeert te onderdrukken voor een jonge vrouw van een andere klasse en tussendoor nog even helpt een moordzaak op te lossen. Het zijn allemaal vrij korte en simpele verhalen maar ieder van deze verhalen zijn zo knap geschreven vol gevoel, scherpe dialogen en subtiele lading dat het ook niet meer hoeft te zijn. Maar op ongeveer een derde begint het daadwerkelijke verhaal op gang te komen en dit is niet alleen heel sterk, zij het niet heel origineel. maar ook nog eens zeer knap uitgewerkt. Met ieder nieuw deel stijgt de spanning en wordt de reeks steeds donkerder en intenser. Naarmate de reeks steeds gewedaddiger en bloederiger wordt, wordt Sennou's emotionele nood ook groter en draait de reeks meer en meer weg van de serene setting en gaat het steeds meer in op de psychologische effecten van het nemen van een leven. Tegelijkertijd verliest het nooit echt zijn basis en zelfs tegen het eind voelt het nog alsof de reeks meer dan een Samuraireeks en reeks is over het leven zelf. De climax van de reeks is groots opgezet en mischien ietwat over the top qua geweld maar wel een waardige conclusie. De personages in de reeks zijn allen fantastisch uitgewerkt. De grote standout is uiteraard Sennou. De meeste Samurai in fictie zijn toch stoere kerels met het hart van een krijger, Sennou is een gevoelige geest met een eeuwige glimlach op zijn gezicht die heel goed is met kinderen maar nooit zijn ware gevoelens toont aan anderen. In vele zin heeft Sennou meer iets weg van de verschijdene Buddha's dan de Samurai van welleer. Nu kan dat gezien worden als een historische afwijking maar Takemitsu Zamurai is sowieso al niet zo slaafs historische accuraat als reeksen als Shigurui en Samurai Executioner en meer gefocust op sfeer en originalitet. En in die zin is het heerlijk verfrissend om een Samurai te zien die niet voldoet aan het steroetype ruwe bolster, blanke pit. Met zijn wat zachte maniertjes en vosseogen is het moeilijk om Sennou te zien als de held van een Samurai sage maar toch is het geloofwaardig. Bovendien wordt er zoals gezegd zeer ingegaan op zijn gevoelsleven wat Sennou één van de meest begrijpelijke en invoelbare personages maakt in Chanbara fictie. Maar ook de andere personages zijn knap uitgewerkt. Zoals Sennou's grote liefde, Een intelligente en dappere vrouw die helaas aan de verkeerde kant van de streep geboren is maar zich verzoend heeft met dit feit. Of Sennou's jonge volgeling die in Sennou een mentor ziet om van hem een waardig mens te maken. Zelfs de antagonist in het verhaal is niet puur slecht want Eifuku zet hem duidelijk neer als iemand die zo verloren is geraakt in de neerwaartse spiraal van geweld en bloed dat hij geen uitweg meer ziet behalve vechten tot de dood. Het tekenwerk is op z'n zachtst gezegd origineel te noemen. De meeste Chanbara manga gaan vaak voor een nogal realistische tekenstijl. En dat is begrijpelijk want naar mijn mening, en ik hoop dat ik hier niemand mee kwets, is het Chanbara genre toch wel het meest serieuze en volwassen manga genre. Tayo Matsumoto, de tekenaar van Takemitsu Zamurai echter gaat het een heel andere kant op met een tekenstijl die meer doet denken aan oude Japanse gravures dan fel realisme. En ik moet zeggen dat in het begin het mij stoorde. Ik was tenslotte gewend aan de hyperrealistische stijl en jusit spannende scenes en vechtscenes zien er gewoon heel goed uit in die stijl terwijl in de stijl van Takemitsu Zamurai het niet meteen zo heel erg indringend over kwam. Maar hoe verder ik las hoe meer ik erachter kwam dat het tekenwerk de sfeer van het verhaal heel erg verhoogde en eigenlijk juist heel goed paste bij het soort reeks dat Takemitsu Zamurai is. Juist de meer serene sfeer en zen elementen van de reeks kwamen door de tekenstijl veel meer over dan als het een realistischere stijl had gehad. Bovendien worden de actiescenes ook steeds spectaculairder zonder dat het voelt als stijlbreuk. Takemitsu Zamurai is een reeks die op het eerste oog het meer moet hebben van zijn tekenwerk dan van het scenario. Maar hoewel het verhaal zelf misschien wat cliché is, is het met heel veel gevoel uitgewerkt en bevat het meerdere lagen. Takemitsu Zamurai is een reeks die zowel sereen en zen is als zeer geweldadig en bleoderig. Het is een diepe psychologische exploratie van geweld en de gevolgen die het heeft op de mens evenals een prachtige historische reeks die iets te zeggen heeft over het leven zelf. Het is een originele Chanbara reeks en één van de beste manga die ik gelezen heb. ****1/2 8 delen - afgesloten Enkel te lezen in scanlation Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 23 november 2014 Share Geplaatst: 23 november 2014 GHOST IN THE SHELL Zoals lezers van mijn anime besprekingen weten ben ik op z'n zachtst gezegd een nogal groot fan van de Ghost in the Shell films en serie. (Ghost in the Shell ftw!!!!) Ahum... In die zin is het dus niet verbazingwekkend dat ik op zoek ging naar de bron van al dit moois. Zodoende kwam ik uit bij deze manga. Na dit grondig tot mij genomen te hebben durf ik het een klein wonder te noemen dat dit ooit een fatsoenlijke anime heeft kunnen produceren laat staan een heel stel verbluffend goede anime. Deze manga is namelijk in één woord slecht. En dan niet slecht als in "wat minder" maar echt slecht. Rotten to the core en utter shit slecht. Until Death do us Part en Peace Maker slecht. Maar dan wel op een wat andere manier. Laat ik beginnen met het verhaal. Voor zover ik daar iets over kan zeggen tenminste. De premisse is precies het zelfde als bij de anime films en serie. In de niet zo nabije toekomst trekken Motoko Kusanagi en haar elite éénheid van Public Security Section 9 er op uit om allerhande cybercriminlelen in te rekenen en komen zo terecht in een politiek complot. Net als het eerste seizoen van de serie bestaat ook deze oorspronkelijke manga uit voornamelijk losse zaken. Echter in tegenstelling tot de serie zijn deze zaken allesbehalve memorabel. In zoverre zelfs dat ik er eigenlijk niets meer van weet. Net als in de serie is er vaak een plot en subplot maar beide maken weinig indruk met name ook omdat het heel erg dunne plot dat ieder verhaal heeft wegzakt in een brei van onnavolgbare actie en vooral ongelooflijk slechte humor. De humor in deze reeks is niet alleen eeuwig en altijd misplaatst maar ook nog eens van het allerlaagste niveau. Seksgrapjes en onderbroekenlol is wat deze ogenschijnlijke sci fi actie thriller reeks doet zinken tot het diepst van de mangahel en ieder beetje spanning of drama dat de reeks heeft de nek omdraait. Voor de rest zijn de dialogen ook bepaald niet van het hoogste niveau. De personages praten het grootste gedeelte van de tijd als halfdronken kroeggangers. En wanneer ze dat niet doen praten ze over de zaak in kwestie op de meest saaie en opzettelijk vage manier mogelijk waardoor je geen flauw idee hebt wat er gaande is. De personages zelf zijn niet veel beter af. Motoko heeft nog het meeste karakter van allemaal maar ook haar karakter beperkt zich voornamelijk tot dat ze graag veel drinkt, roekeloos is, geen gezag van anderen erkent en graag seks heeft met meerdere dames tegelijk. In alle eerlijkheid: hoe zij ooit Majoor is geworden is mij een raadsel. Laat staan dat ik snap waarom ze haar, haar eigen unit hebben gegeven. De andere personages zijn eigenlijk nog slechter af en meer wandelende running gags dan iets anders. De reeks weet uiteindelijk zichzelf wel te redden van de ondergang met de laatste twee hoofdstukken die betrekking hebben tot The Puppet Master: een ingenieuze hacker die schijnbaar overal tegelijk kan zijn. Deze verhaallijn die de basis vormde voor de (geweldige) allereerste verfilming van de manga is zeer interessant en beter uitgewerkt dan de rest. Het verhaal wordt iets serieuzer van toon en er komt eindelijk wat spanning in, Bovendien heeft het laatste hoofdstuk van de manga dan uiteindelijk alsnog de diepgang die ik ken van de anime adaptaties. Tegelijkertijd wordt het in de film allemaal veel begrijpelijker uitgelegd al was het maar omdat deze sowieso van begin tot eind veel beter geschreven is en niet opzettelijk vaag wil zijn wat betreft haar plot. De climax is ook een stuk minder indrukwekkend dan in de film en de epiloog heeft niet half dezelfde impact. Bovendien voelt het allemaal als te weinig, te laat. Als er iets is wat je over de anime films en serie van Ghost in the Shell kan zeggen dan is het dat ze visueel overdonderend zijn. En wederom is dat een klein wonder want de manga is niet om aan te zien zo lelijk. Alle personages zijn heel erg karikaturaal getekend en hun gezichtsuitdrukking wisselt bijna per plaat wat het geheel nog onrealistischer maakt geeft. Bovendien zijn de achtergronden nauwelijks aanwezig en de actie scenes zijn zo chaotisch in beeld gebracht dat het onnavolgbaar wordt. Vaak swipete ik maar een stel paginas vooruit om te zien wie er aan het eind nog overeind stond. Het eerste seizoen van de tv-serie had dit ook maar kwam ermee weg omdat het zo knap geanimeerd was en sowieso er al zo mooi uitzag. Voor de manga ben ik niet zo tolerant want het is zoals gezegd voor de rest ook niet om aan te zien. Ghost in the Shell is de manga die één van de beste en meest beroemde anime franchise aller tijden is begonnen en daarmee heeft het zijn bestaansrecht verdiend. Maar als manga op zich is het prullenbak voer en niet iets wat ik aanraad. Als je toch al zo'n groot Ghost in the Shell fan bent als ik dan is dit nog wel leuk om te lezen. Al was het maar om te zien hou sullig en miskleunend deze fantastische anime franchise ooit begon. Maar voor wie nog niet bekend is met Ghost in the Shell raad ik aan: kijk de anime films en serie en laat de manga links liggen. Heus je bent veel beter af zo. ** One Shot Ghost in the Shell is verkrijgbaar in het Engels en het Frans maar ik zou er mijn geld niet aan uitgeven. Lees het in scanlation of nog beter: lees het niet. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 26 november 2014 Share Geplaatst: 26 november 2014 a bride's story 1/2/3 herlezen (in voorbereiding van het nieuwe deel 6 dat hier staat). pffff, super. Quote Link naar reactie
Olsimar Geplaatst: 26 november 2014 Share Geplaatst: 26 november 2014 a bride's story 1/2/3 herlezen (in voorbereiding van het nieuwe deel 6 dat hier staat). pffff, super. Message to myself: ook doen en deel 4 en 5 ook meepakken alvorens aan 6 te beginnen Quote Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 28 november 2014 Share Geplaatst: 28 november 2014 Message to myself: ook doen en deel 4 en 5 ook meepakken alvorens aan 6 te beginnen deel 4 ondertussen. Die tweeling is hilarisch. Na 800 pagina's fris als ooit, terwijl er in c erg weinig gebeurt. eat you heart out, magasin general. Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 29 november 2014 Share Geplaatst: 29 november 2014 BOKURANO: OURS Woord vooraf: Omdat het schier onmogelijk is om over deze manga te praten zonder een behoorlijk grote plot twist weg te geven heb ik de bespreking onderverdeeld in een spoilervrij gedeelte, een gedeelte dat spoilers bevat voor deel 1 en...wel de rest. *het spoilervrije gedeelte van de bespreking* Het verhaal van Bokurano speelt zich af in een futuristische wereld. Het volgt vijftien kinderen van een jaar of twaalf a dertien die elkaar voor het eerst ontmoeten op een zomerkamp. Tijdens dit zomerkamp ontdekken ze een grot met daar binnenin allerlei high tech apparatuur. Het is ook daar dat ze een man ontmoeten genaamd Kokopelli. Deze stelt hen voor een spel te spelen waarin de kinderen één voor één een gigantische robot meten besturen en monsters verslaan om hun wereld te redden. Zoals te verwachten valt vinden de kinderen dit helemaal wauw, vet strak en welke superlatieven je nog meer kunt bedenken voor de gemiddelde jongeling. Daarop tekenen ze ieder een contract waarin ze aangeven mee te willen doen met het spel. Maar al vlug komen ze erachter dat dit helemaal geen spel is en dat het lot van de wereld werkelijk in hun handen ligt. Tot zover klinkt Bokurano nog als een heel erg doordeweekse mecha reeks. Maar neem van mij aan dat dit allerminst het geval is. Bokurano is namelijk niet zozeer een actievolle mech reeks maar eerder een diep psychologisch drama waar toevallig een gigantische robot in voor komt. Hoe kan dit? Wel dat kan ik niet zeggen zonder het volledig eerste deel van de reeks te verpesten. Maar neem van mij aan dat de reeks niet zozeer gaat om vechten tegen monsters en de wereld redden maar eerder om de zin van het leven en hoe één individu het leven van velen kan beïnvloeden. Bokurano is een harde en zeer deprimerende maar ook een heel erg mooie en gevoelige reeks. En juist het feit dat het niet rauw is maakt Bokurano zo emotioneel slopend. Want vergis je niet: Bokurano is heel erg zwaar. Om een idee te geven: mensen die Grave of the Fireflies al niet aan konden hoeven hier niet eens aan te beginnen. Met uitzondering van de eerste paar hoofdstukken is de reeks enorm deprimerend en blijft dat gedurende de volledige elf volumes die de reeks beslaan. Maar tegelijkertijd is het ook de kracht van de reeks om alsnog de schoonheid te vinden en het mooie te tonen in een voor de rest hopeloze situatie. Ik besef mij heel goed dat dit wel allemaal loze kreten zonder enige funderende argumenten. Dat is omdat ik zoals gezegd voor deze fundering een bepaalde plottwist moet verklappen en daarmee het volledige eerste deel van de manga verpest. Nu kun je denken dat ik teveel zie in deze standaard mech reeks en iets zit hypen wat niet gehyped behoort te worden. Het zou ook begrijpelijk zijn dat te denken aangezien ik dat in het verleden nogal eens gedaan heb. (waarvoor mijn excuses) In dat geval raad ik aan het volgende stukje te lezen waarin ik uitleg waar ik al deze loze kreten op baseer. Maar weet wel dat dit in feite het volledige eerste deel van de manga verpest. Je kunt ook ervan uitgaan dat alles wat ik hierboven roep klopt en de manga kopen wat ik sowieso zal aanraden aan het eind van deze bespreking. Aan jou de keus... *het gedeelte van de bespreking met spoilers voor heel volume 1* De dood van hoofdpersonages in manga is, zoals in alle vormen van fictie, net ongewoon. Vaak wordt het gebruikt om de spanning en het drama te verhogen. Het is een shockeffect om de lezer eraan te herinneren dat het gevaar heel groot is en iedereen kan sterven, zelfs een hoofdpersonage. Maar een manga die volledig draait om de dood van de hoofdpersonages? Dat is iets dat heel zeldzaam is. En toch is Bokurano precies dat. Want hier is de grote twist: de robot die de kinderen moeten besturen loopt op de levensenergie van de piloot. Wat betekent dat als ze de robot besturen...ze zullen sterven. Als ze dit niet doen echter komen de monsters evengoed nog en verwoesten de hele wereld met hun erop. Wat betekent dat de vijftien kinderen hoe dan ook zullen sterven. Met andere woorden: in tegenstelling tot de meeste manga waar de dood van een hoofdpersonages o.a. dient voor het verrassingseffect is in Bokurano de dood van de hoofdpersonages een absolute zekerheid. Wat blijft er dan nog over in termen van verhaallijn? Wel alvast niet een verhaal over robots die tegen monsters vechten want we weten feitelijk al hoe ieder gevecht eindigt. Auteur Mohiro Kitoh kiest er dan ook voor de meeste gevechten slechts een paar pagina's te laten duren en sommigen gewoon helemaal over te slaan. Waar de manga in plaats van wel op focust is de kinderen en hoe zij omgaan met het besef dat hun leven voorbij is. En dit is waarom ik Bokurano ongelloflijk hard en deprimerend noemde want we hebben het hier over kinderen van een jaar of twaalf! Kinderen van twaalf die tot het besef komen dat alles wat ze tot dan toe hebben bereikt in hun leven alles is wat ze zullen bereiken omdat ze over enkele dagen dood zullen zijn. De manga focust op hoe zij hun laatste paar dagen doorbrengen en de acties waarmee ze proberen op de valreep hun leven nog zin te geven. Evenals de invloeden die hun acties hebben op degenen om hen heen en de impact die de dood van ieder van de kinderen heeft op hun naasten. Ieder van de kinderen heeft ongeveer vier of vijf hoofdstukken waarin we hun volgen vanaf het moment dat ze te horen krijgen dat zij de volgende zullen zijn om de robot te besturen tot het moment dat zij in de robot plaats nemen en in sommige gevallen helemaal tot aan hun dood. En het zijn hun diep menselijke en vaak zeer tragische verhalen die deze reeks zo goed maken. Kitoh beseft heel goed dat kinderen ook mensen zijn en dat geen één mens hetzelfde is. En zo is ook de cast van Bokurano zeer gevarieerd. Variërend van verantwoordelijk en zachtaardig tot arrogant en gewelddadig. Hetzelfde geldt voor hun achtergrond verhalen. De kinderen komen uit alle regionen van de maatschappij en hebben dus ook heel verschillende problemen om mee om te gaan. Van "in je laatste uren nog een beetje liefde en aandacht proberen te krijgen van je eeuwig afwezige workaholic ouders" tot "jezelf moeten prostitueren om te zorgen dat je moeder niet doodgaat van de honger als jij er niet meer bent om voor haar te zorgen". Ieder van deze verhalen is uniek en via hun verhalen leren we de personages echt kennen en gaan we zeer om hun geven. Wat uiteraard hun onvermijdelijke dood enkel nog zwaarder maakt. Maar naast zeer goed geschreven karakterdrama heeft Bokurano ook nog een behoorlijk gecompliceerd plot. De grote twist aan het begin van vol 2 is namelijk pas het begin van een hele reeks twists die er allemaal voor zorgen dat de reeks steeds alleen maar zwaarder en heftiger wordt. Tot aan de clImax wat werkelijk waar de meest heftige finale is die ik tot nog toe heb gelezen. Maar meer nog dan dat voegt het ook nog wat extra diepgang toe aan de reeks, meer dan het al had. Het toont op zeer overtuigende wijze aan dat goed en kwaad volledig subjectieve begrippen zijn want het laat zien hoe een heldendaad voor de één, een daad van ondenkbare wreedheid voor de ander kan zijn. Verder structureerd Kitoh zijn plot heel erg rondom het concept van de holon: iets dat zowel een op zichzelf functionerende entiteit is maar ook een onderdeel van een groter geheel en hoe dat onderdeel het grotere geheel kan beïnvloeden maar ook wat er gebeurt als dat onderdeel wegvalt. En dit wordt uiteraard weer terug gekoppeld naar het menselijk drama wat ervoor zorgt dat Bokurano niet alleen een reeks voor het hoofd is maar ook voor het hart. Het enige probleem dat ik heb met dit verhaal is eigenlijk de oorspronkelijke premisse. Het is een erg originele speling op de standaard mech premisse maar het doet ook af aan het realiteitsgehalte vam de reeks en dat is toch nodig om je volledig in de sutatie van de kinderen te kunne verplaatsen. Ik stoorde me er dan ook af en toe aan hoe omstanders het volledig prima vinden dat hun wereld wordt verdedigd door een stel kinderen. In het echt zouden daar hele kabinetten over vallen maar a la tis fictie. En al met al is Bokurano nog steeds een ontzettend heftige en emotioneel slopende manga dus zoveel verschil maakt het nu ook weer niet. *het saaie gedeelte van de bespreking* Qua tekenwerk is Bokurano niets om over naar huis te schrijven. Dat is niet omdat het nu slecht is want dat is het niet. Maar is niets aan het tekenwerk dat ik nu bijzonder mooi of op een andere manier opmerkelijk vind. De gezichten zijn niet erg gedetailleerd getekend maar hebben genoeg gelaatstrekken om ieder van de personages van elkaar te kunnen onderscheiden. De achtergronden zijn ook nogal grof getekend en vaak zelfs geheel afwezig. Voor de rest is het allemaal heel standaard manga stijl. Over het geheel genomen zou ik zeggen dat het tekenwerk prima is ter ondersteuning van het verhaal maar het is duidelijk dat Kitoh zich meer heeft geconcentreerd op het scenario dan op het tekenwerk voor deze reeks. *conclusie* Ik heb heel lang getwijfeld wat te doen met de bespreking van deze reeks. Oorspronkelijk zou het een Klare Taal worden maar toen begon ik aan een reeks die ik nog beter vond en besloot daar een Klare Taal voor te schrijven en voor Bokurano gewoon een zeer lovende bespreking hier te posten. Maar daarna heb ik nog heel lang getwijfeld over de score die ik deze reeks wil geven. En eerlijk gezegd weet ik het nog steeds niet helemaal zeker. Voor het grootste gedeelte is Bokurano een fantastische manga maar het heeft wel nogal middelmatig tekenwerk en een ogenschijnlijk saaie premisse. Het is dan ook een behoorlijke lastige manga om in te komen want niet alleen moet je, je door het nogal matige eerste deel heen werken maar zelfs na de grote twist duurt het even voor je door hebt waar de manga nu feitelijk om draait. Tegelijkertijd is deze premisse ook wat het zo origineel maakt. Want emotioneel slopende psychologische drama's waar toevallig ook nog een gigantische robot in voor komt. Dat zie je niet veel. En het is ook hierom dat ik absoluut aanraad deze reeks te kopen en te lezen. Want werkelijk: er is niets dat er zelfs maar op lijkt. **** Alle elf delen van Bokurano zijn verkrijgbaar in het Engels en het Frans. Maar bij zeer hoge uitzondering zijn het nu eens de Engelstalige delen die het makkelijkst te krijgen zijn. De Franse uitgaves zijn ook nog goed te krijgen maar behoorlijk prijzig terwijl de Engelstalige uitgaves allen voor een zeer schappelijk prijsje te krijgen zijn. Er is overigens ook nog een anime adaptatie van Bokurano maar die raad ik persoonlijk niet aan. Hoewel op zichzelf geen slechte serie verwijdert het heel veel van de hardheid en heftigheid die de manga juist zo sterk maakt. Voor mensen die de manga te deprimerend vinden is het misschien nog wel een aanrader. Anders zou ik m links laten liggen. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 1 december 2014 Share Geplaatst: 1 december 2014 deel 4 ondertussen. Die tweeling is hilarisch. Na 800 pagina's fris als ooit, terwijl er in c erg weinig gebeurt. eat you heart out, magasin general. alles gelezen tot deel 6. wat een gave reeks! 4.5/5 Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 4 december 2014 Share Geplaatst: 4 december 2014 Mijn nieuwe Klare Taal staat online.(en heeft het nog geschopt tot beeld van de dag ook) http://www.stripspeciaalzaak.be/KlareTaal.php#BlackLagoon Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Olsimar Geplaatst: 4 december 2014 Share Geplaatst: 4 december 2014 congrats!! (je naam is wel verkeerd geschreven) Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 4 december 2014 Share Geplaatst: 4 december 2014 congrats!! (je naam is wel verkeerd geschreven) WAAAAH!!! Was mij helemaal niet opgevallen! Zal David eens aan zijn jasje trekken hierover. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 6 december 2014 Share Geplaatst: 6 december 2014 ISAKI OF THE CUB (KABU NO ISAKI) Slice of Life is een genre dat de laatste tijd een nogal slechte reputatie heeft gekregen. Dit is uiteraard vooral vanwege de enorme hoeveelheeid reeksen die zich afspelen op een willekeurige Japanse middelbare school waar een aantal vrouwelijke personages allemaal op zoek zijn naar de genegenheid van een bepaald mannelijk individu om redenen die mij geheel ontgaan. Maar dit is niet per sé waar Slice of Life over moet gaan. Slice of Life is een genre dat de geneugten en strubbelingen van alledag in beeld brengen. En dit kan zijn via het leven op een middelbare school maar het kan ook gaan over een nog wat onzekere jongeman die pakketjes bezorgt met een oud vliegtuig en via deze leveringen leert over de waarden van het leven van alledag. Het verhaal van Isaki of the Cub is niet heel moeilijk om uit te leggen. In een soort van alternatieve versie van Japan volgen we Isaki: een zestienjarige die nog niet goed weet wat hij wil met de rest van zijn leven. Isaki's buurvrouw Shiro laat Isaki gebruik maken van haar tweemotorig vliegtuig de Piper Cub om pakkejtes voor haar te bezorgen. En dat is zo'n beetje het hele verhaal. De reeks gaat nooit voorbij zijn oorspronkelijke premisse en probeert nooit een veel groter plotl neer te zetten. Het gaat over Isaki en de leveringen die hij maakt en de wijsheden die hij daardoor opdoet. Soms gaat er nog wel eens iets mis en wordt het even spannend maar er is nooit een echt groot gevaar en er is nooit een daadwerkelijk gevoel van spanning. Nu kun je denken dat dit klinkt als een nogal saaie manga en hoewel Isaki of the Cub zeker niet het meest enerverende is dat ik ooit gelezen heb denk ik ook dat het juist de simplistische en ontspannen aard van de reeks is wat het zo goed maakt. Want hoewel het verhaal vrij simpel is wil dat niet zeggen dat de reeks niet de nodige diepgang heeft. Het heeft bepaalde onderliggende thema's en ontwikkelt die wonderbaarlijk goed gedurende de reeks zelf. Deze thema's zijn nu niet iets dat je echt omver zal blazen maar het zet je wel een beetje aan het denken. Iets anders waarin Isaki of the Cub verschilt met eerder genoemde reeks is dat het reeks is met een heel duidelijk begin, midden en eind. De eerste twee volumes bestaan eigenlijk volledig uit losse verhalen waarin Isaki ieder verhaal weer een nieuwe levering moet maken. Maar vanaf deel drie begint zich een wat grotere verhaallijn te ontwikkelen wanneer Isaki een levering moet maken waarvoor hij heel Japan moet doorkruisen. En het is op deze reis dat hij de schoonheid van de wereld om ons heen pas echt leert kennen en een aantal wijsheden opdoet die hem in het laatste deel een grote beslissing doet maken. Nu moet ik wel zeggen dat mijn enige echte klacht met de reeks bij het einde ligt. De personages krijgen allen een waardig afscheid maar auteur Hitoshi Ashinano (auteur van het prijswinnende Yokohama Shopping Log) gooit er op het laatst nog een grote onthulling in waar absoluut niets mee gebeurt. Dat is niet om te zeggen dat het einde nu slecht is maar toch wel wat minder dan de rest van de reeks. De personages zijn zoals het verhaal vrij simpel. Je hebt Isaki, de jonge en opgewekte vliegenier die niet precies weet wat hij wil met zijn leven. Shiro de enigmatische en moederlijke gewezen piloot en eigenaar van de Cub die probeert Isaki iets te leren over het leven. Haar jongere zus Kajika die Isaki begeleid op veel van zijn leveringen. Zij is nogal ambitieus en temperamentvol maar heeft uiteindelijk een gouden hart. En tot slot Sayori: een zelfverzekerde maar nogal roekeloze jongedame die haar eigen vliegtuig bestuurd en al vlug vriendschap sluit met Isaki. Geen van deze personages heeft een heel uitgebreid achtergrondverhaal of een zeer genuanceerde karakterisatie. Maar wat ze wel hebben is een breed scala aan karaktertrekken. Verder hebben ze alle vier ook een vrij gecompliceerd gevoelsleven waar Ashinano ook daadwerkelijk op in gaat. Niet door zeer dramatische scenes maar eerder door subtiele dialogen die een duidelijke emotionele ondertoon geven aan de gebeurtenissen. Het tekenwerk is zoals alles hieraan misleidend simpel. De personages hebben vrij basale gelaatstrekken maar de gezichtsuitdriukkingen zijn heel erg varierend en drukken ook duidelijk emotie uit. De achtergronden zijn ook vrij grof getekend maar als je geod kijkt bespeur je toch kleine en interessante details die verraden dat hier meer werk in is gaan zitten dan je ogenblikkelijk zou denken. Isaki of the Cub is een simpele maar mooie mangareeks. Het weet je te raken zonder je te overdonderen. Het is niet iets dat helemaal meesleurt en je aan het eind compleet overdonderd achterlaat. Het is eerder iets dat je rustig achterover geleund kunt lezen en van kunt genieten en je achterlaat met een glimlach op je gezicht. Het nadeel hiervan is natuurlijk dat het op geen enkel punt echt indruk maakt. Het is ook niet het soort reeks waar ik uren over zou kunnen door ratelen vol enthousiasme. Ik kan het daarom ik ook geen al te hoge score geven. Maar als je, je ooit neerslachtig of gestrest voelt raad ik aan: probeer deze reeks. Het geeft je in ieder geval een paar uur afleiding en misschien voel je, je na het lezen ervan zelf wel een stukje beter in de wetenschap dat het leven zo slecht nog niet is. ***1/2 Zes delen - afgesloten Isaki of the Cub is volledig verkrijgbaar in het Frans. Verder is scanlation een optie. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 9 december 2014 Share Geplaatst: 9 december 2014 edit Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Olsimar Geplaatst: 9 december 2014 Share Geplaatst: 9 december 2014 Deeath Note is ook volledig in het Nederlands verschenen hoor Dio. En ik vind het feit dat de reeks in 12 delen (deel 13 met achtergronden is niet vertaald) is afgerond zwaar opwegen tegen jouw gemis van uitdieping van thema's en karakters. Het is een vermakelijke en onderhoudende reeks met zoals je zegt prachtige tekeningen. Death Note (en Monster), destijds door Kana tegelijkertijd in een super tempo uitgebracht, hebben denk ik heel wat mangalezers opgeleverd. En terecht Quote Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 9 december 2014 Share Geplaatst: 9 december 2014 Deeath Note is ook volledig in het Nederlands verschenen hoor Dio. En ik vind het feit dat de reeks in 12 delen (deel 13 met achtergronden is niet vertaald) is afgerond zwaar opwegen tegen jouw gemis van uitdieping van thema's en karakters. Het is een vermakelijke en onderhoudende reeks met zoals je zegt prachtige tekeningen. Death Note (en Monster), destijds door Kana tegelijkertijd in een super tempo uitgebracht, hebben denk ik heel wat mangalezers opgeleverd. En terecht vind ik ook. het is 'n beetje bon-ton om op death note af te geven, maar die eerste 6 deeltjes zijn waanzinnig tof! De tweede cyclus is wat minder, maar dat kon haast niet anders. Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 9 december 2014 Share Geplaatst: 9 december 2014 vind ik ook. het is 'n beetje bon-ton om op death note af te geven, maar die eerste 6 deeltjes zijn waanzinnig tof! De tweede cyclus is wat minder, maar dat kon haast niet anders. Dat is dus het punt. Ik vond die eerste zes delen allesbehalve waanzinnig tof. Daarom ook heb ik geen trek de mindere tweede helft ook nog eens te lezen. Ik denk dat het ook maar beter is zo. Nu kon ik nog her en der wat positief zijn over de reeks. Had ik de tweede helft ook gelezen dan had ik het waarschijnlijk finaal afgekraakt en had de bespreking toch een beetje het karakter van een trollpost gekregen. Iets wat ik nu (hopelijk) heb vermeden. Deeath Note is ook volledig in het Nederlands verschenen hoor Dio. En ik vind het feit dat de reeks in 12 delen (deel 13 met achtergronden is niet vertaald) is afgerond zwaar opwegen tegen jouw gemis van uitdieping van thema's en karakters. Het is een vermakelijke en onderhoudende reeks met zoals je zegt prachtige tekeningen. Death Note (en Monster), destijds door Kana tegelijkertijd in een super tempo uitgebracht, hebben denk ik heel wat mangalezers opgeleverd. En terecht Ik snap ergens wel wat je bedoelt maar als ik in de eerste vier delen nog niet echt gegrepen wordt door een reeks dan gaat dat ook niet meer gebeuren. Ik moet ook eerlijk zeggen dat het verhaal en de personages me nu al aan het ontglippen zijn terwijl FMA...dat blijft nog wel minstens een paar jaar mij helder voor de geest staan. Als dit vier of zes delen was geweest had ik het nog wel uitgelezen maar vanaf deel 4 zat ik echt met tegenzin te lezen. En dat zag ik mij niet nog eens acht delen volhouden. Monster daarentegen vind ik zeeeer goed! Het heeft alles wat Death Note mist: een fantastisch plot, zeer uitgediepte personages en nog redelijk veel diepgang ook. Het is niet zo filosofisch als zeg Pluto maar vergeleken bij Death Note is het ontzettend diepzinnig. Bij Monster was het dan ook zo dat ik bij afl 1 (deel 1 hoofdstuk 1 + 2) al geintresseerd was. Bij afl4 (einde deel 1) voelde ik dat ik graag verder wilde kijken en bij afl 8 (één na laatste hoofdstuk deel 2) was ik hooked. Bij Death Note heb ik nooit zelfs maar echt het gevoel gehad wat ik bij Monster al bij deel 1 had. Het zal ook wel een kwestie van smaak zijn hoewel ik er wel bij blijf dat verhaaltechnisch gezien het scenario aan alle kanten rammelt. Ik geloof ook best dat mij dit extra stoorde omdat ik zelf een creatief schrijven opleiding heb gedaan en mij dit dus meer opvalt dan de gemiddelde lezer. Hoe dan ook: ik stop ermee. Ik wilde dit goed vinden. Werkelijk waar. Ik had mijn huisgenoot bij voorbaat al gevraagd om alle zes de bundels zodat ik in één keer door kon lezen zonder haar te hoeven storen. Maar die drang op meteen de één na de ander te lezen heb ik totaal niet gevoeld. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Gast Bilal Geplaatst: 9 december 2014 Share Geplaatst: 9 december 2014 Leuk dat je van FMA: Brotherhood hebt kunnen genieten Diogenes! Zeker een van de betere anime, geldt ook voor de manga! Quote Link naar reactie
Olsimar Geplaatst: 9 december 2014 Share Geplaatst: 9 december 2014 Je legt de lat te hoog Dio. Het is shonen geen literatuur. En ik moet er niet aan denken dat ze dit over 53 delen uitsmeren om alle in en outs van die fantasie en jongenswereld uit te spinnen. Gewoon genieten en die mind games zijn leuk en kloppen toch redelijk? en die Misa is lekker dom dus let it go Overigens mss is deel 13 wat voor jou. In dit niet vertaalde deel wordt veel info en achtergronden gegeven.. Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 9 december 2014 Share Geplaatst: 9 december 2014 Je legt de lat te hoog Dio. Het is shonen geen literatuur. En ik moet er niet aan denken dat ze dit over 53 delen uitsmeren om alle in en outs van die fantasie en jongenswereld uit te spinnen. Gewoon genieten en die mind games zijn leuk en kloppen toch redelijk? en die Misa is lekker dom dus let it go Overigens mss is deel 13 wat voor jou. In dit niet vertaalde deel wordt veel info en achtergronden gegeven.. Dat is het nu net. Ik twijfel dus of ik criteria waar ik iedere reeks aan toets zoals plot en personages overboord moet gooien omdat het shonen is. Om een voorbeeld te geven: FMA is ook shonen, duidelijker dan Death Note zelfs. Maar dat heeft alles wat ik bij Death Note mis. Het plot zit fantastisch goed in elkaar met twists die ik nooit had zien aankomen. Bovendien hebben alle personages een uitgediept karakter, duidelijke motivaties voor hun daden en bovendien vrijwel allemaal een uitgebreide achtergrondgeschiedenis die aan bod komt gedurende de reeks. Ik vraag mij dus af of mijn problemen met Death Note nu te maken hebben met het feit dat het shonen is of dat het nu gewoon slecht geschreven is. De mind games zelf kloppen overigens niet echt maar de manier waarop ze opgezet zijn is leuk en vaak origineel. Reageer je trouwens nog op mijn PM? Plllease? Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 10 december 2014 Share Geplaatst: 10 december 2014 Op advies van Olsimar en nog een paar anderen buiten dit forum om heb ik besloten Death Note nog een tweede kans te geven. In het slechtste geval verandert er niks aan mijn mening maar heb ik een poot om op te staan. In het beste geval ga ik het nog kunnen waarderen. In de tussentijd heb ik mijn bespreking even offline gezet maar deze zal vervangen worden met een nieuwe bespreking met betrekking tot de complete reeks wanneer ik deze uit heb. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
mig el pig Geplaatst: 10 december 2014 Share Geplaatst: 10 december 2014 Op advies van Olsimar en nog een paar anderen buiten dit forum om heb ik besloten Death Note nog een tweede kans te geven. In het slechtste geval verandert er niks aan mijn mening maar heb ik een poot om op te staan. In het beste geval ga ik het nog kunnen waarderen. In de tussentijd heb ik mijn bespreking even offline gezet maar deze zal vervangen worden met een nieuwe bespreking met betrekking tot de complete reeks wanneer ik deze uit heb. Sterkte! Quote Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 10 december 2014 Share Geplaatst: 10 december 2014 Sterkte! Quote Link naar reactie
mig el pig Geplaatst: 10 december 2014 Share Geplaatst: 10 december 2014 Kan Dio wel begrijpen. Death Note is goed getekend en heeft een leuke premise. In het begin vond ik het zelf aangenaam lezen maar het enigste dat ik er mij nu nog van herinner is dat veel delen van het verhaal tenenkrullend zijn en dat ik content was dat het voorbij was. Ik herlees meeste reeksen verschillende keren maar death note zie ik mij niet snel opnieuw opnemen.* * ik ben wel van plan ooit eens mijn collectie volledig opnieuw te lezen dus dan zal ik er niet aan kunnen ontsnappen. Quote Link naar reactie
SPeeDy Geplaatst: 22 december 2014 Share Geplaatst: 22 december 2014 Mmm, DN werd op den duur idd wat langdradig, maar toch zeer de moeite en sterk einde vond ik. NO.6 eerste 3 delen gelezen. Deed me wat aan Golden City denken. Me laten misleiden door "end" in vol.3 waardoor ik dacht dat het afgerond was. Quote Tomorrow Saturday Sunday Today is my favorite day Link naar reactie
Gojira Geplaatst: 22 december 2014 Share Geplaatst: 22 december 2014 Ik ben de afgelopen dagen afwisselend 20th Century Boys en Gantz aan het herlezen. Totaal verschillende dingen, maar elk op hun eigen manier erg goed. Ik moet de laatste volumes van 20th/21st CB nog uitlezen, maar alles zat heel ver daarom van bij het begin opnieuw gestart. Gantz is nog niet volledig uitgegeven in het Engels, maar daar zat ik ondertussen ook al een 10-tal volumes achter. Volgende maand schaf ik me I"S volledig aan en misschien ook Black Lagoon. Ik wil ook nog altijd doordoen met Oh My Goddes en Ranma 1/2, maar dat zal nog even moeten wachten. Quote Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 22 december 2014 Share Geplaatst: 22 december 2014 Real1-6 de laatste dagen. Van dezelfde auteur als van vagabond, maar nu over rolstoelbasketbal. Geweldige manga, erg emotioneel :-) Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 22 december 2014 Share Geplaatst: 22 december 2014 Ik ben de afgelopen dagen afwisselend 20th Century Boys en Gantz aan het herlezen. Totaal verschillende dingen, maar elk op hun eigen manier erg goed. Ik moet de laatste volumes van 20th/21st CB nog uitlezen, maar alles zat heel ver daarom van bij het begin opnieuw gestart. Gantz is nog niet volledig uitgegeven in het Engels, maar daar zat ik ondertussen ook al een 10-tal volumes achter. Volgende maand schaf ik me I"S volledig aan en misschien ook Black Lagoon. Ik wil ook nog altijd doordoen met Oh My Goddes en Ranma 1/2, maar dat zal nog even moeten wachten. Ik moet je wel waarschuwen: de laatste zeven delen van 20th CB zijn schrikbarend veel minder goed dan de eerste vijftien en 21st CB is naar mijn mening equivalent aan kattenbakvulling zo slecht. Ik zou het je willen afraden maar in zekere zin kun je ook niet zonder tenzij je niet geintresseerd bent in alle inbeantwoorden vragen waar het einde van 20th CB je mee achter laat. Niet dat deze vragen in 21st CB nu op een bevredigende wijze beantwoord worden maar ze worden in ieder geval beantwoord. Enfin...hopelijk beoordeel jij het positiever maar ik behoed je alvast voor je de enorme teleurstelling die ik had toen ik het las. (de eerste vijftien delen zijn daarentegen nog steeds geniaal) En super dat je Black Lagoon een kans wil geven. Ik blijf echt versteld staan over de groeiende populariteit van die reeks. Werkelijk nooit verwacht dat mijn tekst zo'n impact zou hebben. Hopelijk kun je het evenzeer waarderen als ik. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Gojira Geplaatst: 23 december 2014 Share Geplaatst: 23 december 2014 Om eerlijk te zijn, ik heb je review niet gelezen. Zag de titel hier verschijnen en zelf wat opgezocht. Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 23 december 2014 Share Geplaatst: 23 december 2014 Om eerlijk te zijn, ik heb je review niet gelezen. Zag de titel hier verschijnen en zelf wat opgezocht. Foei!!! Maar het is wel in opspraak geraakt naar aanleiding van mijn Klare Taal dus ik reken het als een half compliment. Gezien je mijn bespreking niet gelezen heb hier even een goed advies: neem het niet te serieus. Als je het gaat lezen als een rauw realistische actiethriller zul je zwaar teleur gesteld zijn. Black Lagoon is een enorm over the top actiereeksje vol zwarte humor en scherpe dialogen dat zichzelf ook niet zo serieus neemt. Bekijk het als een Tarantino film want daar heeft het ook wel redelijk iets van weg. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Roque Ja Geplaatst: 23 december 2014 Share Geplaatst: 23 december 2014 Ik ga niet akkoord met Dio zijn mening over het einde van 20th Century Boys. Ik las de hele reeks vorige zomer op minder dan 2 weken tijd (meestal doe ik maaaaanden over zo'n langlopende reeks) en dat was van begin tot eind top. Momenteel lees ik dus afwisselend Berserk en Fullmetal Alchemist. Berserk is wat aan het inzakken vind ik (zit momenteel aan deel 18), FMA kent dan weer een heel sterk begin (vooral het hoofdstuk over Nina greep naar de keel). Quote Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 23 december 2014 Share Geplaatst: 23 december 2014 Ik ga niet akkoord met Dio zijn mening over het einde van 20th Century Boys. Ik las de hele reeks vorige zomer op minder dan 2 weken tijd (meestal doe ik maaaaanden over zo'n langlopende reeks) en dat was van begin tot eind top. Momenteel lees ik dus afwisselend Berserk en Fullmetal Alchemist. Berserk is wat aan het inzakken vind ik (zit momenteel aan deel 18), FMA kent dan weer een heel sterk begin (vooral het hoofdstuk over Nina greep naar de keel). ik vind 20th cb ook geweldig van begin tot eind. berserk vind ik niet inzakken, je hebt gewoon de eerste arc (14/15 delen) en dan veel kleinere arcen. die inderdaad net wat minder zijn, maar de laatste 5 delen van berserk (vanaf deel 30) zijn weer super als in het begin. spijtig van het trage uitgavetempo Quote Link naar reactie
Roque Ja Geplaatst: 23 december 2014 Share Geplaatst: 23 december 2014 Met 'inzakken' bedoelde ik inderdaad dat het duizelingwekkende niveau van de eerste grote arc niet meer gehaald wordt in de delen 15-18. Maar het blijft wel zeer goed. Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 23 december 2014 Share Geplaatst: 23 december 2014 Ik ga niet akkoord met Dio zijn mening over het einde van 20th Century Boys. Ik las de hele reeks vorige zomer op minder dan 2 weken tijd (meestal doe ik maaaaanden over zo'n langlopende reeks) en dat was van begin tot eind top. Momenteel lees ik dus afwisselend Berserk en Fullmetal Alchemist. Berserk is wat aan het inzakken vind ik (zit momenteel aan deel 18), FMA kent dan weer een heel sterk begin (vooral het hoofdstuk over Nina greep naar de keel). Mijn grote probleem dat ik heb met de volledig derde arc (vanaf deel zestien) is de uiteindelijke onthulling met betrekking tot de identiteit van de tweede Friend. De eerste onthulling was fantastische goed gedaan. (ook omdat het mijn hoofdverdachte bleek te zijn) maar bij die tweede voelde ik mij verraden en had ik sterk het gevoel dat ik vanaf deel zestien de reeks voor niks had gelezen. Bovendien had ik vanaf deel zestien dat ik de grote twist waar Urasawa zo om bekend staat al van verre af zag aankomen en dat meesterlijke gevoel van suspense wat zo duidelijk aanwezig is in Monster, Pluto en de eerste vijftien delen van 20th CB miste ik ook heel erg. En tot slot had ik dat ik vanaf deel zestien eigenlijk met bijna geen enkel personage meer kon meeleven omdat ze allemaal zo onsympathiek geworden waren. Tegelijkertijd was het niet allemaal slecht. Zeker de laatste zeven delen van 20th CB zit nog genoeg moois in in termen van karakterdrama en de climax was nog best de moeite waard. Alleen 21 CB vind ik echt prullenbaakvoer. Ja het geeft antwoord op alle vragen waar je dan nog mee zit maar op een totaal onbevredignde manier en eindigt met de grootste anti climax die ik al ben tegen gekomen in manga. FMA is heel goed naar mijn mening en blijft dat ook van begin tot eind. Qua niveau vergelijkbaar met Monster. Berserk ga ik morgen aan beginnen. Ik heb de eerste veertien delen (Balck Swordsman + Golden Age Arc) in huis. Verheug me er nu al op. (helaas alleen geen Akira binnen gehad voor de kerst) Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 23 december 2014 Share Geplaatst: 23 december 2014 DEATH NOTE Voordat ik begin laat ik eerst even aangeven dat dit mijn bespreking is en mijn mening en niet iets dat ik beschouw als een algeheel evangelie. De legio mensen die het niet met mij eens zullen zijn hebben dan ook geheel recht op hun eigen mening dus voel je niet aangevallen. Goed nu ik weet dat niemand mijn naam in hun persoonlijke Death Note gaat schrijven: laat ons beginnen. Death Note is een shonen reeks, Waarom is dat belangrijk? Wel omdat Shonen reeksen een geval apart is. In de basis is shone enkel een demograifisch term. Het geeft aan dat de reeks in kwestie bedoeld is voor tieners en niet volwassenen (seinen) Maar in de praktijk brengt dit een heel scala aan verhaaltechnische kenmerken met zich mee. Shonen reeks zijn vooral gefocust op de gevechten en dat is waar het verhaal om draait. Plot en personages ligt wat minder de nadruk op. Tuurlijk zijn er ook shonen reeksen met een fantastisch plot en personages zoals FMA maar dit zijn de uitzonderingen. (dat is tenminste wat wikipedia mij verteld dus bovenstaande informatie mag in twijfel getrokken worden) De meeste Shonen manga beginnen met een jonge protagonist doorgaans in zijn tienerjaren die een bepaalde magische kracht krijgt en daarop besluit de wereld te verbeteren. En Death Note is daarop geen uitzondering. We beginne het verhaal in het rijk van de Shinigami. Wat si een Shinigami vraagt u? Wel een Death God. Een soort van demoon die kan belsissen over leven of dood. Hoe doen ze dat? Wel...nogal knullig. Ze hebben een boekje genaamd de Death Note waar ze de naam in schrijven van degene die ze dood willen hebben en de manier waarop ze willen dat deze persoon vertrekt naar de eeuwige rijstvelden. Waarop die persoon dat dan ook doet. We beginnen het verhaal met Ryuk een nogal verveelde Shinigami die uit verveling besluit zijn Death Note het rijk der mensen in te werpen waar het wordt opgepikt door pubrale protagonist #225 genaamd Light Yagami. En zoals je verwacht van een shonen reeks gebruikt hij deze nieuwe kracht waar hij nu over beschikt om de wereld te verbeteren...door iedereen die hij niet kosjer vind om te leggen. En dit is waar Death Note verschilt van zo'n beetje iedere andere shonen reeks. Dit is geen simpel verhaaltje van de goeien tegen de slechten maar eerder een reeks die zich afspeelt in dat grijze gebied ergens tussen goed en slecht in. Enerzijds is Light een held in de klassieke zin van het woord want hij wil de wereld verbeteren. Anderzijds is hij ook de grootste seriemoordenaar ter wereld. Zijn moorden krijgen al vlug veel aandacht in de media die hem de bijnaam "Kira" geven. En het duurt niet lang of de zaak komt onder ogen van L. Een mysterieuze meesterdetective die zich nooit publikelijk vertoont en zijn gelaat verschuilt achter een logo. (maar niet heel erg lang) En voor Light het weet zit hij verstrikt een strijd van de geest met L met de toekomst van de gehele wereld op het spel. Als dit niet vind klinken als een geweldige premisse dan heb je of niet goed gelezen of een geheel andere smaak dan ik. Er zijn zoveel kanten die je op kan hiermee: ik wil weten wie het hele spel met de Death Note bedacht heeft. Hoe het in werkelijkheid in elkaar steekt. Maar het is ook een premisse die erom schreeuwt om te leiden tot een filosofische discussie over het concept van goed en kwaad en of het doel wel de middelen heiligt. En tot slot vraagt het om een diepe psychologische exploratie van de hoofdpersoon zelf. Want hoe komt een doodgewone middelbare scholier erbij om de grootste seriemoordenaar ter wereld te worden en hoe kan hij het blijven volhouden? Maar uiteindelijk komt hier niet maar dan ook helemaal niets van dat alles terecht. In plaats van houdt scenarist Tsugumi Ohba de focus ferm gericht op de mind games tussen Light en L. En dit werkt heel goed. Ohba bouwt de suspense prima op en door een aantal geheel orignele en onverwachte verhaallijnen blijf je geboeid hierdoor. Het probleem echter ligt hem in de uitwerking van deze verhaallijnen zelf. Death Note's plot hangt van onwaarschijnlijkheden aan elkaar en bevat meer gaten dan een kaas. Tot op het punt dat Ohba zelfs breekt met de regels die hij eerder in het verhaal had opgezet. Wat dit allemaal nog wat erger maakt is dat zowel Light en L bijzonder onderontwikkelde personages zijn. Light wil zogezegd de wereld verbeteren maar we leren nooit waarom. Was hij een ondergewaardeerd genie geweest die door al zijn klasgenoten uitgekotst werd dan had ik het nog enigszins begrepen maar hij heeft een prima leven en is razend populair bij iedereen. Dus waarom zo'n negatief beeld van de wereld? L is nog slechter af. In de gehele reeks leren we helemaal niets over hem. Niet hoe hij een detective is geworden, niets over zijn privé situatie en al helemaal niets over waarom hij zo gebrand is op het vangen van Kira. Ik heb zelden zo weinig binding gehad met de hoofdpersonages als dat ik had met Light en L. En dan zijn dat nog de beter ontwikkelde personages. De nevenpersonages zijn helemaal onderontwikkeld. Het ene moment gedragen ze zich als competent en scherpzinnig en het volgende moment hebben ze totaal geen idee waar ze mee bezig zijn. Ik denk dat Ohba zich ook zo voelde bij het schrijven hiervan. Oh en laat ik trouwens maar niet beginnen over de vrouwelijke personages wiens enige rol in de reeks het is gezamelijk Light te aanbidden. Op dit moment heeft deze bespreking veel weg van een afkraakbespreking. En dat is het ook bijna maar niet helemaal want Death Note heeft twee aspecten die min of meer de reeks redden van een plaats in mijn lijstje met meest gehate manga: fantastisch tekenwerk en een zeer vermakelijke tweede arc. Net over de helft van de reeks doet zich een totaal onverwachte en behoorlijk smeuige twist voor die het hele speelbord verandert. Daarop vliegt het plot helemaal uit de bocht en wordt het zo ridicuul dat het eigenlijk een zeer vermakelijke komedie wordt. En dat is fantastisch! Ik heb totaal geen moeite met ridicule plotwendingen of ongeloofwaardige gebeurtenissen. Black Lagoon zit er vol mee. Maar dat is ook een reeks die zichzelf niet zo serieus neemt. En dat is mijn probleem met de eerste helft van Death Note. Het is allemaal bloedserieus en poogt een gevoel over te brengen van fel realisme (nu ja minus de Shinigami dan) maar het mislukt compleet omdat het plot negergens op trekt. Vanaf halverwege gaat dat hele gevoel van realisme het raam uit en wordt het gewoon een knotsgek shonen reeksje wat ik persoonlijk zeer kon waarderen. En om het dan nog beter te maken introduceert Ohba twee nieuwe hoofdpersonen die daadwerkelijk interessant zijn. Personages waar we het één en ander over te weten komen en een duidelijke en begrijpelijk motivatie hebben voor hun acties. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was lukt hem zelfs op de valreep nog voor het eerst in de reeks zowaar een interessant vrouwelijk personage te creeëren die nog enigszins competent is ook. Tuurlijk objectief gezien is de tweede arc niet veel soeps. Het plot verliest alle geloofwaardigheid en hangt nog steeds van onwaarschijnlijkheden aan elkaar. Maar ik heb me er prima mee vermaakt. En bovendien was het einde van de reeks verbazingwekkend goed. je zult nu waarschijnlijk wel denken dat ik te hard ben voor deze reeks. Het is tenslotte een shonen en het feit dat het niet aan mijn verwachtingen voldeeed wil neit zeggen dat het slecht is. Daarom even bij hoge uitzondering een vergelijkbaar met een enigszins vergelijkbare reeks: Eiji Otsuka's MPD Psycho. Beide zijn thrillers, beide zijn shonen (hoewel MPD Psycho vaak tot seinen gerekend wordt) beide hebben een realistische setting met fantastische elementen. In Death Note fantasy in de vorm van Shinigami. In MPD Psycho science fiction in de vorm van...ik ga het niet verpesten. Maar de meest belangrijke overéénkomst is dat ze geen van beide aan mijn vooropgestelde verwachtingen voldeden. Bij MPD Psycho verwachte ik een diep psychlogische thriller waarin we diep in de psyche van de hoofdpersoon kruipen maar ondanks de naam is MPD Psycho bepaald niet psychologisch. Wat heeft het dan wel? Nou...een perfect geconstrueerd hoog intelligent plot dat je doet blijven gissen, met twists waar je stijl van achterover lazert en bovendien een verhaal dat niet alleen vragen oproept maar ze ook beantwoordt om de zoveel tijd. En het meest grote verschil: MPD Psycho heeft fantastische personages! Al meteen in het eerste deel krijgen we een flink stuk achtergrond voor zowel Amamiya als Machi Isono (de vrouwelijke hoofdpersoon) en wordt het meteen duidelijk wat hun voornaamste motivatie is. Shinji Nishizono krijgt dan in deel 2 een flink stuk achtergrond en motivatie en zelf de comic relief character Sasayama krijgt gedurende de reeks een enorme dosis karakterontwikkeling. En dat allemaal zonder ook maar iets van het plot of de suspense los te laten. Dus het kan wel. Een shonen reeks die niet aan de verwachtingen voldoet maar toch fantastisch is. Maar helaas Death Note is beslist geen MPD Psycho en heozeer ik ook genoten heb van de tweede arc.Ik kan deze reeks niet aanraden. Ik had m zelf geleend van een huisgenoot en nu ik m uit heb denk ik niet dat ik m ga aanschaffen dus het zou hypocriet zijn als ik andere zou aansporen dat wel te doen. Tegelijkertijd raad ik het ook niet af. De tweede arc is tenslotte dolle pret en de eerste arc is ook niet helemaal bagger. Mijn advies aan de paar die het mogelijk nog niet gelezen hebben is dus om te kijken of je het van iemand of uit de bieb kan ontlenen en vind je het goed dan kun je er altijd nog geld aan uitgeven later. Kan dat niet dan raad ik aan de eerste twee delen in scanlation te lezen en daarna te beslissen of je dit het geld waard vindt. Qua score zit ik te twijfelen tussen twee en een haf en drie sterren maar het is bijna Kerst en ik voel me genereus vandaag dus voila: *** Death Note is volledig verkrijgbaar in het Engels en het Frans en als je er echt de behoefte toe voelt kun je het zelfs in het Nederlands kopen. Maar zoals ik al zei probeer het eerst in scanlation voor je er geld aan uit geeft. Voor zij die geintresseerd zijn in MPD Psycho: http://www.stripspeciaalzaak.be/KlareTaal/KlareTaal06.htm#MPD-Psycho Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Olsimar Geplaatst: 24 december 2014 Share Geplaatst: 24 december 2014 Je hebt er een aardig verhaal van gemaakt Dio. For the record ik ben fan en durf de reeks gerust aan te bevelen mag ik er ook nog aan toevoegen dat deze manga heel sterk getekend is. Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 24 december 2014 Share Geplaatst: 24 december 2014 Je hebt er een aardig verhaal van gemaakt Dio. For the record ik ben fan en durf de reeks gerust aan te bevelen mag ik er ook nog aan toevoegen dat deze manga heel sterk getekend is. Heb ik ook zelf aangekaart: "En dat is het ook bijna maar niet helemaal want Death Note heeft twee aspecten die min of meer de reeks redden van een plaats in mijn lijstje met meest gehate manga: fantastisch tekenwerk en een zeer vermakelijke tweede arc" Maar het is idd wel een beetje tussen neus en lippen door. Ik had er graag meer over willen zeggen maar je ziet hoe lang de bespreking nu al is. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 25 december 2014 Share Geplaatst: 25 december 2014 Net de Black Swordsman Arc van Berserk uitgelezen. Voorlopige mening: :hartje: :hartje: Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 25 december 2014 Share Geplaatst: 25 december 2014 Nu ook de vijf eerste paar hoofdstukken gelezen van de Golden Age Arc van Berserk. Herziene mening: dit is een volwaardig fantasy epos en I love it tot bits. Instant favoriet. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
mig el pig Geplaatst: 26 december 2014 Share Geplaatst: 26 december 2014 Ging gij geen akira lezen tijdens uw kerst ipv Bersek Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 26 december 2014 Share Geplaatst: 26 december 2014 Ging gij geen akira lezen tijdens uw kerst ipv Bersek Stukje omhoog scrollen mig. Post net boven mijn Death Note bespreking, Tweede alinea, laatste zin. Ik blijf mezelf niet citeren he. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Gojira Geplaatst: 1 januari 2015 Share Geplaatst: 1 januari 2015 Waar anders dan in GANTZ kan je een personage een grote alien volledig opgebouwd uit vrouwenlichamen zien humpen? Waar anders? Ik zou dit best niet op de trein lezen... Quote Link naar reactie
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.