Manga Van De Dag

[Diogenes]

Woord vooraf:

Zoals de meesten van jullie wel door hebben is Berserk mij bijzonder goed bevallen. Zozeer zelfs dat gebaseerd op wat ik tot nog toe gelezen heb (Black Swordsman + Golden Age Arc) ik Berserk plaats temidden van mijn besten maar ook mijn meest favoriete manga. Zodoende is het niet verwonderlijk dat ik in afwachting van de Conviction Arc op zoek ging naar vergelijkbare reeksen om te lezen. En wat altijd bovenaan ieders lijstje van aanraders staat voor mensen die Berserk goed vinden is uiteraard:

 

CLAYMORE

(bespreking van vol 1 - 11)

 

Genre: Actie, Avontuur, Girls With Swords, Shonen

Jaren van publicatie: 2001 - 2014

Aantal delen: 27

 

Raki is een tienerjongen die in een klein dorpje woont samen met zijn ouders en zijn broer en een vrij vredig en zorgeloos leven leidt. Tot op een dag het dorp wordt aangevallen door een Yoma. Een monster dat mensen eet maar ook de gedaante aan kan nemen van willekeurig ieder levend wezen. In dit geval neemt het de gedaante aan van Raki's broer en vermoord daarop Raki's ouders. Juist als de yoma Raki wil verorberen wordt deze gered door een jonge dame luisterend naar de naam Clare. Clare is een Claymore, vrouwelijke krijgsters die half mens/ half yoma zijn en als enige ter wereld het kunnen opnemen tegen de Yoma. Claymores leven om anderen te beschermen maar niet uit de goedheid van hun hart. De organisatie waar Clare voor werkt eist een behoorlijke som ge;d voor het werk dat de Claymores doen. Kan een dorp hen hierin niet voorzien dan wordt het dorp alsonog verwoest door Yoma zonder dat een Claymore ze komt redden. Clare zelf is overigens ook niet echt de meest gevoelige persoon en Raki's smeekbeden om haar voortaan te begeleiden op haar reis valt op dovemansoren. Maar omdat de Yoma Raki's broer bleek te zijn wordt Raki al vlug met de nek aangekeken door de andere dorpsbewoners en uiteindelijk rent hij weg uit het dorp. Om vervolgens een andere Yoma tegen te komen. Maar wederom red Clare hem en in een moment van compassie stelt ze hem aan als haar kok. Vanaf dat moment trekken Raki en Clare van plaats naar plaats waarbij Raki, Clare helpt waar hij kan terwijl zij het opneemt tegen de Yoma die de wereld onveilig maken.

 

Laat ik beginnen met aan te geven dat zeggen dat Claymore lijkt op Berserk zoiets is als zeggen dat kaas lijkt op een broodrooster. Beide reeksen bevatten een hoop actie, doorgaans zwaardgevechten en beide reeksen bevatten vrouwelijk schoon hoewel Claymore veel meer dan Berserk. Maar daar houdt al het vergelijk op. Claymore valt zelfs niet echt een fantasy reeks te noemen want de world building is minimaal en zeer inconsistent. Verder mist het ook totaal eht epische van Berserk of het hoog niveau karakter drama en diepere thema's. Maar dat is prima want wat het wel heeft is de moeite waard. Claymore is in de eerste plaats een actie manga dus focust een groot gedeelte van de reeks zich op de gevechten tussen Clare en de Yoma. En deze gevechten zijn zeer spectaculair om te zien. Clare is bovendien een heel stoer personage en als het gaat om zwaardvechten in staat iedereen te verslaan behalve dan andere Claymores. Naast de gevechten bevat de reeks ook een whodunnit element want omdat de Yoma zich kunnen vermommen als levende wezen betekent dat, dat iedereen de Yoma kan zijn waardoor in ieder verhaal Clare en Raki moeten uitvogelen wie ditmaal van alle verdachten de Yoma is. Auteur Norihiro Yagi verteld zijn verhalen in een aangenaam tempo waarbij er ook nog voldoende ruimte is voor karakterontwikkeling. Al met al is het dus niet het fantasy epos wat ik ervan verwachte maar desondanks best goed en zeer aangenaam om te lezen. Het bewijst maar weer eens dat een reeks geen groots overkoepelend plot hoeft te hebben om goed te zijn...Helaas had Yagi dat zelf nog niet door en introduceerd vlak daarop zijn eigen epische overkoepelende verhaallijn. Waarop de reeks compleet als een kaartenhuis inéén stort. *zucht*Vanaf halverwege deel drie introduceert Yagi een nieuwe Claymore genaamd Teresa. Teresa is werkelijk één van de meest irritante en frustrerende personages die ik al ben tegen gekomen in manga. Wat niet geholpen wordt door het feit dat iedereen, zelfs haar vijanden, de grond kussen waar zij op gelopen heeft. Deze verhaallijn begint nog redelijk interessant maar al vlug verzand het in een eindeloos durend gevecht dat er vooral is om te laten zien hoe sterk en stoer Teresa wel niet is en eindigt op een volslagen ridicule manier. Maar gelukkig keren we na deze verhaallijn weer terug naar de hoofd verhaallijn met Clare en Raki en keert de reeks weer terug naar zijn oude niveau. Althans...dat zou ik heel graag gezegd hebben. De waarheid is dat vanaf hier de reeks echt finaal verpest is en mij enkel nog mateloos irriteerde.

 

De hoofdpersoon in de reeks: Clare is een geweldig personage waar ik heel veel om gaf. Ze komt oorspronkelijk over als kil en meedogenloos maar als je voorbij dat dunne laagje veneer schraapt zie je een heel andere Clare. Een jonge meid die eigenlijk heel gevoelig is en veel geeft om anderen. Iemand die verzand is geraakt in iets waar ze eigenlijk totaal niet in thuis hoort en hoopt haar plek in de wereld te vinden.. Raki krijgt niet evenveel ontwikkeling maar is desondanks toch een bijzonder sympathiek en herkenbaar personage. Helaas geldt dit niet voor de andere personages in de reeks. Vanaf deel drie introduceert Yagi een heleboel andere Claymores maar deze zijn of karakterloos of hoogst onsympathiek waardoor ik voor geen van allen iets voelde. Wat een groot probleem blijkt want vanaf deel vijf verplaatst de focus van het verhaal zich weg van het vechten tegen de Yoma en wordt het puur gericht op het gevecht tussen de Claymores zelf. En dit is waar Yagi helemaal een fatale fout maakt door zijn hoofdpersonage en de enige Claymore om wie ik iets geef de zwakste van allemaal te maken en haar ieder gevecht te doen verliezen. Begrijp me niet verkeerd: ik zeg niet dat iedere hoofdpersoon in een strip het meest sterke en krachtige personage in de hele strip hoeft te zijn. Dan krijg je weer het Jerom effect waarbij de uitslag van een gevecht van te voren al vast ligt. Maar zoals Yagi zijn hoofdpersoon keer op keer vernederd en ons als lezer zo vaak mogelijk op het hart drukt dat zij toch echt heel erg zwak en incompetent is, maakt het voor mij bijzondner pijnlijk en onprettig om te lezen. En dit is komend van iemand die Ichi the Killer uitgelezen heeft en nog positief beoordeelde ook.

 

Het tekenwerk in Claymore is behoorlijk goed. Het is nu niet iets dat mij stijl achterover doet slaan maar het oogt aangenaam. De personages zijn zeer fraai getekend. Alle Claymores hebben ruwweg dezelfde uiterlijke kenmerken maar door hun verschillende gelaatstrekken en haarstijlen kun je ze makkelijk uit elkaar houden. En de velen gevechten in de reeks zijn zoals gezegd een lust voor het oog. De achtergronden ben ik iets minder positief over. Vaak zijn deze niet aanwezig en wanneer ze wel aanwezig zijn, zijn ze nogal zwak getekend en vallen nauwelijks op. Dit gecombineerd met de vrijwel niet bestaande world building gaf mij af en toe het idee dat de personages eerder rondliepen over sets dan door een echte wereld.

 

Al met al moet ik helaas concluderen dat Claymore een grote teleurstelling is gebleken. Hoe verder ik kwam in de reeks hoe meer tegenzin ik kreeg om nog verder te lezen. En niet alleen door de behandeling van de hoofdpersoon maar ook doordat de reeks na verloop van tijd eigenlijk niets meer is dan knokken en nog meer knokken. Hoe verder ik las hoe meer ik enkel nog van het ene gevecht naar het volgende gevoerd werd met tussendoor af en toe een scene waarin verteld wordt wie nu op dit moment het sterkst is en welke aanval we net gezien hebben en waarom die zo bijzonder is. Een verhaal zit er nauwelijks meer in. Desondanks bevat de reeks her en der nog een paar sterke scenes maar dat is bij lange na niet genoeg om mijn aandacht vast te houden. Voor mensen die houden van Shonen actie zoals Bleach en Dragon Ball is dit wel een aanrader maar voor mensen als ik die toch gaan voor plot, karakterontwikkeling en drama raad ik deze reeks met klem af.

**12

 

 

Claymore is verkrijgbaar in zowel het Engels en het Frans en voor aangename prijzen ook. In beide talen is de reeks nog niet vervolledigt maar ik twijfel er niet aan dat tezijnertijd dat zeker wel zal gebeuren gezien de grote populariteit van deze reeks.

 

Er is overigens ook nog een anime adaptatie van Claymore maar die heb ik niet gezien en ga ik niet aan beginnen ook. Het lukt me al niet me door de manga heen te worstelen. Laat staan dat ik de anime nog ga bekijken.

[mig el pig]

Heb Claymore nooit gelezen, en de kans is klein geworden nu, maar als ik denk aan een evenwaardige reeks als berzerk is het eerste dat in mij opkomt Chonchu. De reeks is echter wel onvolledig (eindigt op een klifhanger) en of er een vervolg komt is onduidelijk.Chonchu ligt al stil sinds 2005 toen de tekenaar en schrijver beide in dienst zijn genomen voor Final Fantasy manga/manhwa.

 

[Timhardt]

claymore is geen tweede berserk, maar ik vind het wel veel beter dan diogenes zegt. ik ben wel gestopt na deel 17 omdat ik dat een mooi eindpunt vond. ik heb wel erg genoten van al wat ervoor kwam. inderdaad niet de grote karakterontwikkeling, maar wel gewoon een tof verhaal met soms erg coole gevechten vond ik!

[Timhardt]

het is wel dankzij dio dat ik opnieuw begonnen ben aan claymore, gisteren tot hfdst 21 al gelezen (tem deel 4) dus. als je dit gaat lezen als een 2de berserk zit je verkeerd. ik vind het totnogtoe geweldig eigenlijk. veel dieper dan dat ik me herinnner. ik las dat er recent een einde kwam aan claymore (deel 27, hfst 155). eens kijken of ik zin heb om zover te lezen. totnogtoe wil ik alleen maar meer.

[Timhardt]

 

Vanaf halverwege deel drie introduceert Yagi een nieuwe Claymore genaamd Teresa. Teresa is werkelijk één van de meest irritante en frustrerende personages die ik al ben tegen gekomen in manga. Wat niet geholpen wordt door het feit dat iedereen, zelfs haar vijanden, de grond kussen waar zij op gelopen heeft. Deze verhaallijn begint nog redelijk interessant maar al vlug verzand het in een eindeloos durend gevecht dat er vooral is om te laten zien hoe sterk en stoer Teresa wel niet is en eindigt op een volslagen ridicule manier. Maar gelukkig keren we na deze verhaallijn weer terug naar de hoofd verhaallijn met Clare en Raki en keert de reeks weer terug naar zijn oude niveau. Althans...dat zou ik heel graag gezegd hebben. De waarheid is dat vanaf hier de reeks echt finaal verpest is en mij enkel nog mateloos irriteerde.

 

ik zit in deel 6 alweer en ik moet (voorlopig) dio ongelijk geven! terasa is irritant, maar ten eerste is haar optreden amper een paar hoofdstukken en dient eigenlijk alleen om het verhaal/personage van clare meer diepgang te geven. Niet alleen wordt Clare erdoor opgeleid, uiteindelijk beslist ze om een stuk van terasa in zich op te nemen en dat mag je gerust letterlijk nemen.

 

na dit focust het verhaal zich vooral op de top, de opdrachtgever, heel de organisatie van claymores, hetgeen voor mij een zeer interessante zoektocht oplevert.

 

eigenlijk is het een truukje dat veel bij manga wordt toegepast: bij berserk heb je eerst die lange flashback, waarna er verder gegaan wordt, bij eden heb je eerst het postapocalyptische verhaal waarna het maffiaverhaal voorrang krijgt. bij claymore heb je eerst raki, dan clare en er wordt steeds verder en verder uitgezoomd, waarbij de wereld langzaam groter wordt. ik ben meestal een seinen lezer, om het eens over vakjes te hebben, maar dit kan me totnogtoe ook erg smaken.

 

ik wil op dit moment alleen asap verder lezen

[Diogenes]

Mijn Klare Taal bespreking van de absolute top reeks Eden - it's an Endless World staat online!

http://www.stripspeciaalzaak.be/KlareTaal.php

[Timhardt]

tof! ik vond die grappige onderbrekingen wel welkom: 4 second boy

[Olsimar]

Met plezier en belangstelling gelezen, beetje kort niet

Ben ooit begonnen aan deze manga vanwege prachtige tekeningen, vind ik nog steeds maar Eden is echt niet mijn kopje thee.

[Timhardt]

In mijn top 10 staat eden altijd. Het eerste deel is wel misleidend, het begint eigenlijk een beetje zoqls het schitterende boek van henri van daele: een postapocaliptische setting met veel emoties cfr die dansende ouders als herinnering. Maar boven dit wordt na dit eerste deel deel koudweg een overkoepelend plot gezet, en twee delen erna wordt het nog eens gedaan en drie erna nog eens. Zo krijg je dus een strip die veelgelaagd is en die je niet alleen op verschillende niveaus kan lezen maar ook meerdere keren anders. Telkens ontdek je wel iets anders. Alleen zo een reeksen mogen in mijn collectie blijven. Met een hoge herleesbaarheidsfunctie.

[Gast bazarov]

Zeer beknopt: A message to Adolf is zeer goed.

Showa: A history of Japan (1926-1939) en (1939-1944) vond ik leuk lezen hoewel het verdacht veel weg had van een geschiedenisboek. Ik was vergeten dat voor Japan WO2 een onderdeel wat van een langer conflict.

 

De auteur slaagt er in veel te vertellen: veel geschiedenis maar ook hoe hij er in meegesleurd werd.

[mig el pig]

Vond Showa ook zeer sterk. Misschien iets te veel geschiedenis voor sommigen maar de combinatie van zijn persoonlijke verhaal met de overheersende gebeurtenissen rond hem zijn zeer goed gebracht.

Moet dringend eens het vervolg in huis halen.

 

Heb ook Gegege no Kitaro van hem gekocht. Het was iets minder mijn ding maar zeer gelijkaardig (op een positieve manier) aan oudere werken van Tezuka.

[Gast bazarov]

Gegege no Kitaro lees ik ter zijner tijd -when pigs fly als ik zie wat ik nog al wil lezen.

 

Weer zeer beknopt: Vagabond deel 10 (bigviz). Zeer weinig geschiedenis deze keer maar wel wat het berekent om in het nu te leven. Moeshashi volgt het pad van het zwaard, ik beweer niet alles te vatten maar het is fascinerend.

Mijn stelling blijft: als ik er meer wil over weten dan is het goed. (Een boek van 5 ringen staat op mijn te lezen lijst)

[Diogenes]

ATTACK ON TITAN
(Een bespreking van vol 1 - 8)


Genre: Military Fantasy, Actie, Shonen/Seinen
Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2009 - ?
Aantal delen: 16
Status: lopend

Een middeleeuws aandoende fantasy wereld wordt al honderd jaar lang geplaagd door Titans. Gigantische humanoide wezens die niet kunnen praten nog enige duidelijke intelligentie bezitten. Wat zij doen is jagen. Hun prooi: de mens. Honderd jaar geleden roeiden ze bijna de gehele mensheid uit. Maar wat er over was van het mensenras verdedigde zich en trok zich terug landsinwaarts waar zij gigantische muren bouwde om de Titans buiten te houden. Deze muren, genaamd Wall Maria, Wall Rose en Wall Sina, hebben de afgelopen honderd jaar ervoor gezorgd dat de mensen in relatieve veiligheid kunnen leven. Totdat op een dag een kolossale Titan verschijnt en een gat slaat in Wall Maria. Nabij deze muur gelegen is een een klein stadje waar we onze voornaamste protagonist Eren Yaeger ontmoeten. Eren is een tienerjongen die samen met zijn adoptiezus Mikasa en hun vriend Armin een vrij vredig bestaan leidt. Daar komt echter een einde aan als een horde Titans de stad aanvalt en Eren machteloos moet toezien hoe zijn stadsgenoten en zelfs zijn moeder opgegeten worden. Hijzelf, evenals Mikasa en Armin weten veilig uit de stad te ontsnappen. Maar de mensheid ziet zich genoodzaakt Wall Maria achter te laten en zich terug te trekken tot binnen de omheining van Wall Rose. Eren besluit daarop om zo vlug hij kan het leger in te gaan en zoveel mogelijk Titans te doden. Skip forward naar vijf jaar later en juist als Eren zijn training be-eindigd heeft verschijnt de kolossale Titan opnieuw en slaat een gat in Wall Rose. Maar ditmaal is Eren er klaar voor en vol overtuiging stort hij zich in het gevecht om de Titans een lesje te leren en te laten zien dat wij mensen onoverwinnelijk zijn...Om vervolgens een ledemaat te verliezen en vrijwel al zijn mederekruten afgeslacht te zien worden.

Want ja, wat meer dan wat dan ook Attack on Titan onderscheidt van vrijwel alle andere shonen manga die ik ken, is hoe ongelooflijk hard en somber het is. Het begint met de typische idealistische shonen helden maar voor het eind van het eerste deel al is dat idealisme er bij hen op zer harde wijze uit geslagen. Om een personage uit Game of Thrones te citeren: "if you think this will have a happy ending you clearly haven't been paying attention" En nu we het toch over Game of Thrones hebben: Er is iets dat de twee series gemeen hebben: alle personages kunnen sterven. Personages waar we al delen lang mee meeleven en wie we in ons hart gesloten hebben sterven een plotselinge en gewelddadig dood. En niet op Heroische wijze. We zien hen al gillend en krijsend ten onder gaan terwijl een Titan hen aan stukken rijt. De dood is nooit mooi of eervol en auteur Hajime Isayama brengt het ook niet dusdanig in beeld. Het geweld in Attack on Titan is vrijwel constant en zeer bloederig. Er is geen aanval van de dag of gepraat over wie er nu het sterkste is. Er zijn geen glorieuze overwinningen want iedere overwinningvoelt als een nederlaag door het aantal die ditmaal opgeofferd zijn op dat zogenaamde veld van eer. En ieder moment van hoop wordt vrijwel meteen gevolgd door een ontwikkeling waarbij alle hoop wordt weg gevaagd. Isayama begrijpt als geen ander dat actie niet interessant is zonder drama en creeërt emotioneel slopende situaties terwijl hij ondertussen niet wegschuwt voor het stellen van lastig vragen zoals: "wat is de prijs van een overwinning" en "hoe lang kan een mens tegen monsters vechten eer er zelf één te worden" Gelukkig last hij regelmatig ook enkele hoofdstukken in zonder enige actie waarin de overgebleven personages om hun overleden vrienden kunnen rouwen en de lezers even een moment van rust is gegund alvorens hen weer in de volgende veldsag of beter gezegd: veldslachting te storten. Deze veldslachtingen overigens zijn bijzonder uitgebreid en nemen doorgaans ongeveer drie of vier volledige volumes in beslag. Het gevolg is helaas dat hierdoor het plot, hoewel zeer goed geconstrueerd en vol schokkende twists, zich nogal traag ontwikkelt. Tegelijkertijd is juist deze nadruk op actie boven plot één van de weinige elementen die Attack on Titan een shonen reeks maken.. Attack on Titan is in zekere zin een fusie van shonen en seinen in dat het veel actie heeft maar deze presenteert op een nogal volwassen manier. En dat verklaart dan uiteraard ook waarom deze reeks zo'n brede doelgroep aanspreekt.

Zoals iedere rechtgeaarde shonen manga heeft Attack on Titan een behoorlijk uitgebreide cast van personages dus laat ik mij beperken tot de vijf absolute hoofdpersonages. Te beginnen met onze voornaamste protagonist: Eren Jaeger. Nu ja ik zeg wel voornaamste protagonist maar eigenlijk is zijn rol in het verhaal vrij klein. Begrijp me niet verkeerd, vanuit verhaaltechnisch oogpunt gezien is Eren de centrale speler. Maar hij heeft eigenlijk nauwelijks karakter en ik krijg heel erg het gevoel dat hij er voornamelijk is omdat de anderen iemand nodig hebben om voor te vechten. Eén van die anderen in dit geval is Armin. Hoewel in zijn geval van vechten niet echt sprake is aangezien Armin nog niet eens zichzelf kan verdedigen. Echter wat hij mist aan fysieke kracht maakt hij meer dan goed in termen van intelligentie. Armin kan zich uit vrijwel iedere situatie praten en ontpopt zich al vlug tot een goed strateeg. Hij heeft een zacht karakter, is loyaal aan zijn mederekruten en hoopt met zijn kwaliteiten zoveel mogelijk van hen in leven te kunnen houden. Voor mij persoonlijk voelt Armin, veel meer dan Eren als de held van de reeks. Wat komisch is want dat zou betekenen dat de held van deze actie manga absoluut niet kan vechten. Het vechten uiteraard komt dan meer af vanaf de heldin van deze reeks: Mikasa. Als het op vechten aankomt kan Mikasa door geen mens verslagen worden. Dat klinkt misschien alsof ieder gevecht waar zij aan mee doet al van voor af aan besloten is maar let wel: door geen mens... Ondanks haar superieure fysieke kwaliteiten maakt Mikasa geen kans tegen de Titans. Voor haar een schokkende ontdekking en iets dat Isayama ten volste benut om haar karakter verder uit te diepen. Mikasa is geheel toegewijd aan Eren, tot op het jaloerse af, en ieder die tussen hen in wil komen kan rekenen op een moordende blik of in sommige gevallen nog veel erger. Verder hebben we nog Jean. Jean komt oorspronkelijk nogal onsympathiek over omdat hij om niemand wat geeft behalve zichzelf. Maar gedurende de reeks ontdooit hij redelijk en al vlug wordt Jean de verstandige stem in het geheel. Als de rest zich weer eens, gedreven door hun emoties, blind in het gevaar wil storten is het Jean die hen tot de orde roept en hen met een stel grove maar opbeurende woorden weer hoop geeft. En tot slot hebben we nog Annie. Annie maakt het zichzelf heel moeilijk om gemogen te worden, zowel door haar mederekruten als door de lezer. Maar uiteindelijk begin je toch sympathie voor haar te voelen al was het maar omdat van alle personages zij het toch wel het zwaarst te verduren krijgt en Isayama gunt haar geen moment van verlichting. Daarnaast is er nog een hele rits andere personages die ieder hun bijdrage leveren aan het verhaal. En al deze personages zijn goed ontwikkelt en vaak nogal sympathiek. Met uitzondering dan van de paar vrij stereotype schurken die de reeks heeft.

Het tekenwerk voor Attack on Titan is fatsoenlijk maar niets om over naar huis te schrijven. Isayama tekent heel schetserig.. De achtergronden zijn niet erg gedetailleerd en vaak zelfs niet aanwezig. En met name in het eerste deel zijn de personages heel grof getekend wat hen een nogal karikaturaal uiterlijk geeft. Aan de andere kant de vele actiescenes zijn zeer dynamisch en vaardig getekend. En naarmate de reeks vordert verbeterd het tekenwerk ook behoorlijk. In deel acht zou ik het tekenwerk zelf zeer goed noemen met veel gedetailleerdere achtergronden en correct geproportioneerde personages.

Aanrader? Ondanks wat obsessieve fanboys je zullen vertellen is Attack on Titan geen meesterwerk. Het focust teveel op de actie en het plot verloopt erg traag daardoor. Daarnaast is in het geval van de manga het tekenwerk soms nogal storend. Maar wat het wel is, is bruut, ontdaan van de typische shonen cliche's en zeer meeslepend. Attack on Ttitan is een actiemanga zoals actiemanga horen te zijn maar helaas zo weinige ook daadwerkelijk zijn. En alleen al daarom is Attack on Titan een dikke aanrader! Tenzij je een hekel hebt aan actie of alles mijdt dat zelfs maar enigszins riekt naar shonen is dit iets dat op z'n minsnt het proberen waard is. Wordt Attack on Titan ge-overhyped? Ja absoluut. Maar is het een hype waardig? Zeker weten!
***1/2



Attack on Titan is verschenen in zowel het Engels bij Kodansha als in het Frans bij, hoe kan het ook anders, Pika. Echter bij grote uitzondering loopt de Engelse publicatie heel ver voor op de Franse. In het Engels loopt de reeks bijna gelijk met Japan want er zijn al maar liefst veertien delen verschenen. In het Frans echter zitten ze nog maar aan deel elf.

Er is overigens ook nog een anime adaptatie van Attack on Titan. Maar daarover hier niets want er is teveel over te zeggen om hier kwijt te kunnen. Ik zal zo spoedig mogelijk er een kort stukje aan wijden in de anime draad.

 

Edit: een bespreking van de anime gaat voorlopig niet lukken wegens teveel andere dingen om te bespreken. Dus laat ik het kort samenvatten: De manga is goed. De anime is beter.

[Diogenes]

Mijn Klare Taal van Mushishi staat eindelijk online!

http://www.stripspeciaalzaak.be/KlareTaal.php

 

Mushishi is net als Eden een reeks die ik reken tot de top ven de top van manga. Een absolute aanrader dus als je m nog niet gelezen hebt!

[Timhardt]

Mijn Klare Taal van Mushishi staat eindelijk online!

http://www.stripspeciaalzaak.be/KlareTaal.php

 

Mushishi is net als Eden een reeks die ik reken tot de top ven de top van manga. Een absolute aanrader dus als je m nog niet gelezen hebt!

 

 

inderdaad!

en onvindbaar op papier, tijd dat het eens herdrukt wordt!!!

[Diogenes]

inderdaad!

en onvindbaar op papier, tijd dat het eens herdrukt wordt!!!

 

Niet onvindbaar maar wel stervensduur. Idd hoogste tijd voor een herdruk!

[Timhardt]

Niet onvindbaar maar wel stervensduur. Idd hoogste tijd voor een herdruk!

Dat bedoelde ik: onvindbaar tegen deftige prijzen

[Roque Ja]

Een paar dagen geleden las ik het laatste deel van FullMetal Alchemist en ik heb nog altijd last van afkickverschijnselen. 27 delen lang meeleven met de personages, overdag blijven ze in je hoofd rondspoken tot je 's avonds eindelijk kan verder lezen... en nu is het gedaan. Snik.

[Diogenes]

Een paar dagen geleden las ik het laatste deel van FullMetal Alchemist en ik heb nog altijd last van afkickverschijnselen. 27 delen lang meeleven met de personages, overdag blijven ze in je hoofd rondspoken tot je 's avonds eindelijk kan verder lezen... en nu is het gedaan. Snik.

Ik weet precies wat je bedoelt. Ik had exact datzelfde toen ik na anderhalve maand de anime adaptatie FMA: Brotherhood be-eindigde. Ik had plenty andere dingen te kijken en te lezen maar ik wilde meer Edward Elric, meer Roy Mustang, meer Riza Hawkeye, meer totaal onverwacht plottwists, meer epische queestes, meer briljante humor. Kortom ik wilde meer FMA.

 

Troost je het wordt minder jongen. Heus je raakt eraan gewend dat het er niet meer is.

 

PS: De anime adaptatie heet FMA: Brotherhood omdat er nog een eerdere anime adaptatie bestaat genaamd Fullmetal Alchemist. Maar die heeft niets maar dan ook absoluut niets met de oorspronkelijke manga van doen en raad ik dus ook niet aan.

[Timhardt]

de laatste weken claymore 1-27 gelezen.

 

de shonen van berserk is erg oneerbiedig, maar als je kort door de bocht wil gaan....

ik vond dit erg goed om eerlijk te zijn. misschien een paar delen te lang, maar tegenover staat dat de laatste 2,3 delen het geweldig afronden.

momenteel ligt deel 26 in de rekken en binnen een maand of 2 het laatste deel 27. Ik had al tot 17 en ga me de rest bijkopen.

[Diogenes]

de laatste weken claymore 1-27 gelezen.

 

de shonen van berserk is erg oneerbiedig, maar als je kort door de bocht wil gaan....

ik vond dit erg goed om eerlijk te zijn. misschien een paar delen te lang, maar tegenover staat dat de laatste 2,3 delen het geweldig afronden.

momenteel ligt deel 26 in de rekken en binnen een maand of 2 het laatste deel 27. Ik had al tot 17 en ga me de rest bijkopen.

De shonen van Berserk is niet alleen oneerbiedig (neer Berserk toe) maar ook onjuist. Claymore heeft neits met Berserk te maken behalve dat het allebei fantasy is. Claymore lijkt veel meer op Attack on Titan hoewel ik zelf AoT beter vind.

[De Hollander]

Na ooit eens Akira gelezen te hebben, ben ik nu wat verdere stappen aan het nemen in de Manga scene.

 

Zo heb ik laatst het bejubelde Monster gelezen en deze week Vinland Saga afgerond.

 

Waar ik Akira destijds bijzonder goed vond, maar wel het einde erg overdreven vond, kom ik bij Monster precies op het tegenovergestelde uit, spannend en intrigerend, maar uiteindelijk toch nog wel erg degelijk. Ik vond het monster uiteindelijk nog wel meevallen, als ik dagelijks in de metro van Rotterdam stap kom ik wel ergere psychopaten tegen.

 

Bij Vinland Saga was er duidelijk een verschil te zien in de verhalen. Zo waren chapters 1 t/m 57 echt snoeihard en enorm goed. Daarna volgt er een verhaal wat aanzienlijk rustiger is. Het blijft allemaal goed leesbaar maar ik bespeurde bij mij wel elke keer een teleurstelling dat onze hoofdrolspeler maar niet overging tot actie.

 

Al met al geen slechte eerste verkenning van de Manga scene.

 

Met dit forum heb ik nog enkele andere manga reeksen geselecteerd om te lezen.

Dit betreft o.a.:

Eden

Planetes

Berserk

Deathnote

 

Wat betreft Berserk nog een vraagje.

Dit is wel erg lang, zitten hier nog afgeronde stukken bij of is dit 1 lang verhaal?

 

Mochten jullie nog andere aanraders hebben, dan verneem ik dat graag.

Wel graag afgeronde series of delen van lopende reeksen die afgerond zijn.

[Timhardt]

De shonen van Berserk is niet alleen oneerbiedig (neer Berserk toe) maar ook onjuist. Claymore heeft neits met Berserk te maken behalve dat het allebei fantasy is. Claymore lijkt veel meer op Attack on Titan hoewel ik zelf AoT beter vind.

 

aot heb ik niet of te weinig gelezen. berserk is beter dan claymore, dat zeker, maar ik vind claymore in zijn geheel heel erg de moeite. misschien wat meer op meisjes gericht, maar ik had daar geen problemen mee.

[Timhardt]

 

Wat betreft Berserk nog een vraagje.

Dit is wel erg lang, zitten hier nog afgeronde stukken bij of is dit 1 lang verhaal?

 

 

deel 1-13 is de eerste afgeronde arc. daarna verandert de reeks wat van toon, maar blijft erg de moeite, de laatste 5 delen zijn weer top.

of de auteur berserk ooit zal afronden, is echter maar de vraag. miura is zowat zoals de schrijver van a song of fire and ice (game of thrones): uiterst traag.

[Diogenes]

Berserk:

 

Arc 1: DL 1 - 14

Arc 2: DL 14 - 21

Arc 3: DL 22 - 34

Arc 4: DL 35 - ?

 

Hou er wel rekening mee. Dit zijn allemaal onderdelen van een groter verhasl. Berserkk heeft geen losse verhalen. Volgens de auteur is de reeks momenteel op een derde en zal het uiteindelijk over de honderd delen tellen. Dus ja het is nogal een kluif maar absoluut de moeite waard. Ik Ben nu bij dl 21 en heb genoten van ieder deel tot nog toe. Als je van high fantasy reeksen houdt zoals A Song of Ice and Fire (Game of Thrones) of Malazan dan ga je Berserk helemaal het einde vinden. Dr worldbuilding is off the charts en de verhaallijn is met recht epische noemen. Vol intriges en veldslagen.

 

Meer tips:

Bokurano

Liar Game

Mushishi (zie klare taal)

Vinland Saga(van dezelfde auteur als Planetes)

 

Death Note raad ik persoonlijk niet aan overigens. Maar als je er toch aan wil beginnen: ga erin met heel lage verwachtingen dan kan het alleen maar meevallen. Als je een echt goede thriller manga wil raad ik Monster aan. Daardoor ben ik aan de manga geraakt en is nog steeds mimnn grote favoriet. (Direct gevolgd door Berserk)

 

Overigens ook nog een goude tip: installeerde een app genaamd mangarock op je tablet. Heb je geen tablet? Kop er dan een en installeerde mangarock. Dat klinkt misschien raar maar het is noodzakelijk. Veel manga is niet meer verkrijgbaar of skchts gedeeltelikk verkrijgbaar en anderen zijn dan zelfs nooit officieel vertaald dus je zult vaak moeten leunen op online scanltions. Wat vervelend is want vaak zijn die niet van dezelfde kwaliteit als de officiële vertalingen maar dems the breaks vrees ik.

 

Tot slot: ik bespreek nu al iets meer dan een jaar maandelijks enkele manga hier op de reep dus je kunt ook mijn besprekingen lezen en zien of daar iets tussen zit dat je aanspreekt. (Ik ben niet boven schaamteloos reclame maken voor mezelf)

 

Ps : sorry voor de typfouen. Op een tablet typen is schier onmogelijk.

[Diogenes]

JORMUNGAND

 

 

Genre: thriller, actie, comedy, seinen

Jaar van verschijnen: 2006 - 2012

Aantal volumes: 11

Status: afgesloten

 

Een albino jongen genaamd Jonah Mar staat aan de rand van een snelweg met een geweer in zijn handen en verteld ons zijn kijk op de wereld. Een wereld zo gevuld met wapens dat het bijna lijkt alsof hij enkel nog bestaat uit metaal en buskruit. We leren dat hij een kindsoldaat is en al enkele jaren een wapenhandelaar genaamd Koko Hekmatyar beschermt samen met nog negen andere huurlingen. Jonah verteld over hun wedervaren terwijl ze de wereld rondreizen en hun handel verkopen aan wie er dan ook maar behoefte aan heeft en de cash heeft meegebracht om de transactie af te ronden. Warlords, milities, militairen, terroristen... Er is in de wereld geen gebrek aan geweld en misdaad dus er is altijd wel iemand die dringend behoefte heeft aan een wapen. Het is uiteraard een beroep dat niet zonder gevaren is. Zo zijn er kopers die Koko liever omleggen dan voor hun waar te betalen en rivaliserende wapenhandelaren die geen enkel middel schuwen om de competitie uit de weg te ruimen. Om nog maar te zwijgen van de CIA die hen altijd op de hielen zit en Koko willen gebruiken voor hun eigen doeleinden. Maar het grootste gevaar van allemaal komt mogelijk wel af van Koko zelf die ondertussen werkt aan een geheim plan om de wereld voorgoed te veranderen. Een plan met de codenaam: Jormungand.

 

Met een premisse zoals hierboven kun je feitelijk twee kanten op: je kunt er een serieuze misdaadthriller van maken a la Insiders of Largo Winch. Of je kunt het een volkomen over the top en heerlijk geschift actiereeksje van maken zoals Black Lagoon. Keitaro Takahashi kiest voor...geen van beide eigenlijk. Althans niet meteen. Jormungand heeft een serieus en complex plot over verschillende covert ops die elkaar de nodige stokken in de wielen steken terwijl het ondertussen een wereld schept waarin oorlogen niet meer gevochten worden door soldaten met wapens maar waarbij informatie en datastromen uiteindelijk dat is wat de oorlog beslecht. Maar tegelijkertijd ondermijnt het dit verhaal constant met absurdistische en slecht getimede humor en over the top personages. Het mist de stijl van Black Lagoon en de professionaliteit van een van Hamme strip. Gelukkig wordt dit wel beter naarmate de reeks vordert en het serieuzer wordt van toon. Het begint steeds meer te focussen op de dynamiek tussen de verschillende teamleden evenals het spionagethriller gedeelte van de reeks met de CIA die een meer en meer prominente rol gaat spelen in het verhaal. Bovendien werkt het ook zijn onderliggende thema's verder uit van hoe de mensheid al sinds haar prille begin in strijd is met elkaar en in hoeverre wapenhandelaren geen noodzakelijk kwaad zijn. Tegen het eind heeft Takahashi dan ook een aantal zeer interessante dingen te vermelden over de natuur van de mens zelf en blijkt Jormungand een stuk intelligenter en genuanceerder te zijn dan men in het begin zou vermoeden.

 

De hoofdpersonages in de reeks bestaan uit Jonah (wat een mooie naam is dat toch ) Koko en haar tot de tanden gewapende groupies. Jonah is niet de meest vrolijke noot van het stel. Doordat hij al van jongs af aan het slagveld op moest heeft hij een zeer negatief beeld van de wereld gekregen en haat hij het grootste gedeelte van de mensheid. Deze haat en agressie gebruikt hij dan weer voor zijn uitstekende talenten als het gaat om het hanteren van vuurwapens. Iedere vijand die Koko naar het leven staat (en dat zijn er nogal wat) wordt genadeloos neergemaaid door Jonah. Dit verandert hem en zijn blik op de wereld uiteraard en hoe verder de reeks vordert hoe meer Jonah begint te twijfelen aan wat hij doet en of Koko werkelijk in staat is tot het creereren van een betere wereld of het enkel nog erger maakt. Tegelijkertijd verliest hij nooit helemaal zijn hoop op een betere wereld. Wat hem in zekere zin de tegenpool maakt van de wapen handelaar die hij volgt.. Koko is wat men noemt een crimineel meesterbrein. Pas in haar twintiger jaren maar nu al is ze één van de beste in haar vak dankzij een hoogst analytisch brein en een goed zakelijk instinct. Bovendien ontpopt ze zich al vlug in staat tot een geniaal strateeg in staat om in mum van tijd een heel slagveld naar haar hand te zetten. Verder is ze nogal theatraal en hyperactief in haar doen (want: manga) en heeft ze een apart gevoel voor humor wat ze regelmatig ten toon spreidt. Maar tegelijkertijd schuilt achter die eeuwige glimlach een zeer hard en verbitterd innerlijk en niet gespeend van de nodige psychopatische trekjes. De negen bodyguards die haar overal heen volgen op haar zakenreizen hebben op één na allemaal zeer goed ontwikkelde karaktereigenschappen en een uitgebreide achtergrondgeschiedenis hoewel het in sommige gevallen een hele tijd duurt voor je ze echt leert kennen. Jormungand bestaat grotendeels uit losse verhalen die doorgaans drie tot zeven hoofdstukken in beslag nemen. En veel van die verhalen zijn gefocust op één van de hoofdpersonen waarbij hun achtergrondgeschiedenis en hoe zij tegenover Koko staan verder wordt uitgewerkt. En dit gaat helemaal door tot aan de één na laatste arc waardoor je bepaalde personages pas helemaal tegen het eind goed leert kennen. Dit wordt dan weer enigszins goed gemaakt door al het één en ander aan karakter door te laten schemeren in de interactie tussen de verschillende teamleden. Naast de hoofdpersonages heeft Jormungand ook nog een hele rits nevenpersonages voornamelijk bestaande uit CIA operatives en leden van paramilitaire eenheden. Evenals rivaliserende wapenhandelaren en hun persoonlijke possey en geschifte wetenschappers. (They're mad scientists! That's co cool!)

 

Het tekenwerk is één van de meer teleurstellende aspecten van Jormungand. Niet omdat het slecht is want het grootste gedeelte van de tijd is het op zijn minst fatsoenlijk. Maar soms wordt het opeens zeer goed met bijzonder gedetailleerd getekende personages en achtergronden. Wat het dan weer zo jammer maakt dat het, het grootste gedeelte van de tijd een stuk grover getekend is met vaak karikaturaal getekende personages en vage achtergronden. Gelukkig, zoals alles verbeterd dit behoorlijk gedurende de reeks en vanaf ongeveer halverwege is het tekenwerk van behoorlijk hoog niveau met uitermate gedetailleerd stadsaanzichten en vaak zeer dynamische maar toch volkomen navolgbare actiescenes. Sowieso is actie iets waarover gepraat moet worden aangezien de halve manga eruit bestaat. Niet dat dit slecht is want zeker in de tweede helft is de actie nogal indrukwekkend. Vaak bruut en bloederig, het zorgt voor meer fundering voor het beeld dat Takahashi schept van een uiterst gewelddadige wereld waarin goede mensen sterven op de meest gruwelijke wijzen terwijl de slechterikken er alleen maar op vooruit gaan. Het laatste wat ik nog even wil aankaarten is de tekenstijl van de personages. Jormungand bedient zich van een ietwat meer moderne stijl met personages met meer spitse gezichten en puntige kinnen dan je normaal ziet in manga. Ikzelf kon dit zeer waarderen maar ik kan mij voorstellen dat dit niet voor iedereen geldt.

 

Aanrader? Jormungand is een debuutreeks en voelt ook aan als een debuutreeks. Hoezeer ik ook genoten heb van het overgrote deel van de reeks. Ik kan niet vergeten hoe rommelig en slecht geschreven de eerste paar delen waren en dat beinvloed uiteindelijk toch mijn eindoordeel. Ik zou zeggen: als je een liefhebber bent van thrillers en actie en graag reeksen leest als Largo Winch en Insiders of als bijvoorbeeld het actiethriller aspect van Eden je goed lag dan is dit zeker de moeite waard. Zo niet dan ben je waarschijnlijk beter af met het lezen van een andere en betere reeks. Evengoed, ik heb er van genoten en al met al is Jormungand een degelijke reeks. En dat zeg ik niet vlug van een actiemanga.

***1/2

 

 

Jormungand is volledig verkrijgbaar in het Engels en voor goede prijzen ook. Andere opties zijn er niet want deze is zowaar nooti vertaal in het frans en slechts een paar hoofdstukken zijn te vinden in scanlation.

 

Er is overigens ook een Jormungand anime die de volledige manga adapteerd. Ik heb deze niet volledig gezien maar wat ik ervan gezien heb vond ik beter dan de manga. Let wel, maar ietsje beter en het verhaal is exact hetzelfde dus uiteindelijk maakt het niet heel veel uit.

 

Trailer voor de anime:

[De Hollander]

Berserk:

Arc 1: DL 1 - 14

Arc 2: DL 14 - 21

Arc 3: DL 22 - 34

Arc 4: DL 35 - ?

Hou er wel rekening mee. Dit zijn allemaal onderdelen van een groter verhasl. Berserkk heeft geen losse verhalen. Volgens de auteur is de reeks momenteel op een derde en zal het uiteindelijk over de honderd delen tellen. Dus ja het is nogal een kluif maar absoluut de moeite waard. Ik Ben nu bij dl 21 en heb genoten van ieder deel tot nog toe. Als je van high fantasy reeksen houdt zoals A Song of Ice and Fire (Game of Thrones) of Malazan dan ga je Berserk helemaal het einde vinden. Dr worldbuilding is off the charts en de verhaallijn is met recht epische noemen. Vol intriges en veldslagen.

Meer tips:

Bokurano

Liar Game

Mushishi (zie klare taal)

Vinland Saga(van dezelfde auteur als Planetes)

Death Note raad ik persoonlijk niet aan overigens. Maar als je er toch aan wil beginnen: ga erin met heel lage verwachtingen dan kan het alleen maar meevallen. Als je een echt goede thriller manga wil raad ik Monster aan. Daardoor ben ik aan de manga geraakt en is nog steeds mimnn grote favoriet. (Direct gevolgd door Berserk)

Overigens ook nog een goude tip: installeerde een app genaamd mangarock op je tablet. Heb je geen tablet? Kop er dan een en installeerde mangarock. Dat klinkt misschien raar maar het is noodzakelijk. Veel manga is niet meer verkrijgbaar of skchts gedeeltelikk verkrijgbaar en anderen zijn dan zelfs nooit officieel vertaald dus je zult vaak moeten leunen op online scanltions. Wat vervelend is want vaak zijn die niet van dezelfde kwaliteit als de officiële vertalingen maar dems the breaks vrees ik.

Tot slot: ik bespreek nu al iets meer dan een jaar maandelijks enkele manga hier op de reep dus je kunt ook mijn besprekingen lezen en zien of daar iets tussen zit dat je aanspreekt. (Ik ben niet boven schaamteloos reclame maken voor mezelf)

Ps : sorry voor de typfouen. Op een tablet typen is schier onmogelijk.

Nog bedankt voor je uitgebreide reacties, lezen via manga rock doe ik al, moet wel want de financien laten dat niet toe, al het geld gaat op aan de Europese strip.

Ik zal je tips en besprekingen gaan volgen.

 

Wat opvalt is dat dit deel van het forum erg weinig in beweging is, is manga dan toch minder geliefd en/of bekend?

[Diogenes]

Nog bedankt voor je uitgebreide reacties, lezen via manga rock doe ik al, moet wel want de financien laten dat niet toe, al het geld gaat op aan de Europese strip.

Ik zal je tips en besprekingen gaan volgen.

 

Wat opvalt is dat dit deel van het forum erg weinig in beweging is, is manga dan toch minder geliefd en/of bekend?

Begrijp me niet verkeerd: mijn advies is vrijwel altijd: kun je het op papier kopen? Doe het dan. En niet eens vanwege morele overwegingen maar simpelweg omdat officiele vertalingen per definitie beter zijn dan de fan vertalingen die je online vind. Ik sta er af en toe echt van versteld. Ik had een tijdje terug in een deel van Berserk een geniale grap gevonden die mij hardop deed schaterlachen. Ongeveer een week geleden wilde ik een vriend die grap tonen maar ik had het desbetreffende deel niet bij me dus wil m opzoeken in de scanlation versie. Grap zit er niet in! Helemaal niet! De magina was er maar de tekst was zo anders dat de hele grap verloren ging. Het was een woordgrap die verwees naar een werk van Edgar Allen Poe en de scanlaor had daar duidelijk nog nooit van gehoord want de vertaling sloeg nergens op. Sowieso lopen dialogen e.d. altijd net wat beter in de officiele vertalingen. Die zijn tenslotte gedaan door mensen met een vertaaldiploma en niet een opgeschoten tiener die ook even vlug een basiscursus Japans heeft gedaan. Scanlations zijn handig voor als je een deeltje mist of als je een deeltje wil proberen alvorens iets te kopen. (is bij sommige reeksen wel slim) Maar voor de rest geldt: als je het kan kopen, koop het. En manga is niet belachelijk duur. Eerder nog belachelijk goedkoop. Voor het gemiddelde europese stripboek betaal je al vlug zo'n dertien tot zeventien euro. Voor een mangadeeltje vaak nog geen tientje en je doet er langer mee. (bij mij is eurostrip: drie kwartier a een uur, mangadeeltje: anderhalf tot twee uur afhangende van de reeks)

 

Wat mijn besprekingen betreft: het is natuurlijk geheel aan jou maar ik zou ook even terug lezen en kijken naar wat ik al besproken heb. Daar zitten nml nog erg mooie dingen tussen die je anders misschien mist. Nu kunnen die natuurlijk ook niet naar jou smaak zijn. Daarom heb ik ook maar drie aanraders zelf gegegeven aangezien dat vrij laagdrempelige reeksen zijn en ook wel een goed beeld geven van de diversiteit van het medium. Maar wie weet wat je allemaal nog meer vind wat je aanspreekt. Is maar een suggestie.

 

Overigens: als je geintresseerd bent: sinds een paar maanden bespreek ik hier ook met enige regelmaat anime series. Zit misschien ook nog wel het één en ander van jou gading tussen. (Ghost in the Shell gok ik zo alvast)

 

Het mangaforum is niet heel levendig nee. Ik heb het gevoel dat manga in opmars is met steeds meer mensen die erin geintresseerd raken. Maar het is nog steeds wel in zijn prille beginstadium dus het zal nog wel even duren eer het hier echt druk wordt.

[Timhardt]

Knights of sidonia aan het herlezen met nieuwe delen erachter

zit weer in deel 4: geweldig!

eigenlijk is dit zoals eden, erg diep, met heel veel lagen. hard sf zoals alleen japanners dat kunnen maken.

[Diogenes]

Knights of sidonia aan het herlezen met nieuwe delen erachter

zit weer in deel 4: geweldig!

eigenlijk is dit zoals eden, erg diep, met heel veel lagen. hard sf zoals alleen japanners dat kunnen maken.

Ik heb zelf net dl 1 - 6 in huis gehaald. Zal wel nog even duren voor ik eraan toekom. Fikse leesachterstend zo onderhand. Verwacht uiteraard een flinke bespreking als ik ermee klaar ben. Hell misschien maak ik er zelfs wel een Klare Taal van. (dat zou dan nog wel even moeten wachten tot ik alle delen tot nog toe gelezen heb)

[Gojira]

Ik ben RANMA 1/2 aan het lezen in die nieuwe 2-in-1 edities van Viz. Extreem verslavend, extreem grappig, extreem goed.

[Timhardt]

ja, ranma 1/2, daar heb ik ook al goeie dingen over gehoord.

humor is meestal niet zo voor mij, ben veeleer aan de samoerai/sf/fantasy toestanden bij manga

is het toch iets voor mij denk je? waarover gaat het juist?

[Gojira]

ja, ranma 1/2, daar heb ik ook al goeie dingen over gehoord.

humor is meestal niet zo voor mij, ben veeleer aan de samoerai/sf/fantasy toestanden bij manga

is het toch iets voor mij denk je? waarover gaat het juist?

 

Of het iets voor jou is weet ik niet, maar het is puur entertainment. Niet iets met een doorlopend verhaal, maar eerder iets om in dossisen van 4 tankobons te lezen.

 

Ranma is een jonge martial arts meester, tezamen met zijn doldwaze vader probeert hij zich constant te verbeteren.

Na een ongelukje in China, Ranma viel in "the spring of the drowned girl", verandert hij na contact met koud water in een meisje. Enkel contact met warm water verandert hem terug in een jongen. Zijn vader heeft iets gelijkaardigs meegemaakt en hij verandert in een panda en terug, de vader viel immers in "the spring of the drowned panda". Er zijn nog een heleboel andere personages die in nog heel wat andere dingen kunnen veranderen...

De set-up van het verhaal is dat Ranma en zijn vader terug komen naar Japan, waar Ranma uitgehuwelijkt kan worden met de dochter van zijn vader's vriend.

Die kunnen elkaar niet uitstaan. Allez, dat beweren ze toch altijd. Er zijn nog vele andere romantische complicaties, de meest idiote "suitors" voor Akane (de "verloofde" van Ranma) en Ranma. Die romantische complicaties eindigen altijd in fantastische gevechten.

 

Vergelijk het een beetje met Dragonball, diezelfde dwaze humor en het constant escaleren van situaties. Errug leuk.

Koop eens 1 (of 2) van die 2-in-1 editions, je weet onmiddellijk of het iets voor jou is. Kost niet veel geld.

Ik ben opgegroeid met de anime op de Franse televisie en ik schaf me die reeks zeker nog eens aan.

 

[Timhardt]

merci!

[Peter Motte]

Er kan vandaag maar één echte Manga van de dag zijn: De wachters van het Louvre, door Jirô Taniguchi!

Het is immers sinds lang dat er weer eens een manga in het Nedelands wordt aangekondigd

 

De voorpagina kun je hier zien:

http://www.stripspeciaalzaak.be/beelden/StripFacts_2015/WachtersLouvre.jpg

 

Vind je er iets vreemds aan?

Ik ook.

Tot nu toe heb ik één Taniguchi gelezen, en die ging over een overledene,

wiens persoonlijkheid in het lichaam is beland van wie hem per ongeluk heeft

doodgereden.

Van De Wachters van het Louvre verwacht ik dus ook wel wat anders dan hakken

en slaan.

 

Mijn exemplaar is al besteld.

[Diogenes]

Er kan vandaag maar één echte Manga van de dag zijn: De wachters van het Louvre, door Jirô Taniguchi!

Het is immers sinds lang dat er weer eens een manga in het Nedelands wordt aangekondigd

 

De voorpagina kun je hier zien:

http://www.stripspeciaalzaak.be/beelden/StripFacts_2015/WachtersLouvre.jpg

 

Vind je er iets vreemds aan?

Ik ook.

Tot nu toe heb ik één Taniguchi gelezen, en die ging over een overledene,

wiens persoonlijkheid in het lichaam is beland van wie hem per ongeluk heeft

doodgereden.

Van De Wachters van het Louvre verwacht ik dus ook wel wat anders dan hakken

en slaan.

 

Mijn exemplaar is al besteld.

Als jouw idee van manga "hakken en slaan"is dan moet je dringend heel veel meer manga gaan lezen. De meeste manga is geen hakken en slaan. Dat is alleen het battle shonen genre en dat is een miniscuul klein subgrene van manga en anime. Er zijn natuurlijk wel actie reeksen maar die bestaan uit veel en veel meer dan alleen hakken en slaan. Zo heb je bijvoorbeeld ook schieten. Alle gekheid op een stokje: verbreed uwen visie - lees manga.

[Timhardt]

Als jouw idee van manga "hakken en slaan"is dan moet je dringend heel veel meer manga gaan lezen. De meeste manga is geen hakken en slaan. Dat is alleen het battle shonen genre en dat is een miniscuul klein subgrene van manga en anime. Er zijn natuurlijk wel actie reeksen maar die bestaan uit veel en veel meer dan alleen hakken en slaan. Zo heb je bijvoorbeeld ook schieten. Alle gekheid op een stokje: verbreed uwen visie - lees manga.

 

volledig akkoord. taniguchi is een goeie schrijver, maar het zal me een worst zijn wat er in het nederlands verschijnt. mijn manga van de dag is Knights of sidonia 12. jummie!

[Diogenes]

volledig akkoord. taniguchi is een goeie schrijver, maar het zal me een worst zijn wat er in het nederlands verschijnt. mijn manga van de dag is Knights of sidonia 12. jummie!

Bofferd. Ik moet nog steeds beginnen aan dl1. Zo veel te kijken, zo veel te lezen. Zo weinig tijd...

 

#firstworldproblems

[Peter Motte]

Als jouw idee van manga "hakken en slaan"is dan moet je dringend heel veel meer manga gaan lezen. De meeste manga is geen hakken en slaan. Dat is alleen het battle shonen genre en dat is een miniscuul klein subgrene van manga en anime. Er zijn natuurlijk wel actie reeksen maar die bestaan uit veel en veel meer dan alleen hakken en slaan. Zo heb je bijvoorbeeld ook schieten. Alle gekheid op een stokje: verbreed uwen visie - lees manga.

Ja, oké, maar als je alleen maar in het Nederlands leest, is Taniguchi wat totaal gebrek aan actie betreft, een uitzondering.

Bijna alle manga's die in het Nederlands zijn verschenen, bevatten actiescènes, alleen de ene meer dan de andere.

En wat in andere talen dan het Nederlands verschijnt, zal mij worst wezen.

Tenzij wat in het Japans verschijnt. Maar dat kan ik niet lezen.

[Peter Motte]

Ja, oké, maar als je alleen maar in het Nederlands leest, is Taniguchi wat totaal gebrek aan actie betreft, een uitzondering.

Bijna alle manga's die in het Nederlands zijn verschenen, bevatten actiescènes, alleen de ene meer dan de andere.

En wat in andere talen dan het Nederlands verschijnt, zal mij worst wezen.

Tenzij wat in het Japans verschijnt. Maar dat kan ik niet lezen.

Dus, laat die Nederlandse edities maar komen (ik heb zo ook al 371 manga's op mijn boekenplanken staan, dus dat ik andere talen dan Nederlands weer, is echt mijn probleem niet).