Het beste van Didier Conrad.

cartoonesk · 1 maart 2022

Hallo,

Welke van de strips van Didier Conrad vind je de beste?

Je mag meerdere antwoorden aanvinken.

Er zijn meer strips maar heb het gehouden bij die waar Nederlandse albums van zijn.

Als ik iets vergeten ben, mag je dat in een reactie vermelden.

groetjes.

Waldorf · 1 maart 2022

Note to self: Beeld van Amok herlezen. Maar toch: de Onnoembaren is top.

Daan · 1 maart 2022

De Onnoembaren waren leuk in de tijd omdat het vernieuwend was (Grote neuzen en grof geweld in Robbedoes) en omdat het de conventies van wat er in een stripboek kan en mag wat opgerekt heeft. Maar het was allemaal weinig gestroomlijnd, zoals de herwerkingen bewijzen... ik heb ze allemaal gelezen maar er bitter weinig van onthouden. Witte tijgerin, dat min of meer een nevenreeks van de Onnoembaren was, is mij veel beter bijgebleven.

Als je echter puur naar de tekeningen kijkt, is de Onnoembaren misschien wel zijn beste werk. Het plezier spat van de tekeningen. Hij was daar op de leeftijd waarop hij zichzelf constant wilde overtreffen, lijkt het.

De best leesbare Conrads zijn voor mij zijn Asterixen en zijn Witte Tijgerin.

cartoonesk · 1 maart 2022

Bob Marone en De Onnoembaren (Yukumei en Gele geschiedenis) waren voor mij als adolescent een cultuurschok! Ik wist niet dat strips ook zò konden zijn.

Pas heb ik Cotton Kid en Marsu Kids herlezen, wat me op het idee van de topic/poll bracht.

"Les hauts de page" van Yann en Conrad toendertijd waren ook wel speciaal. Rebellen in een weekblad voor de jeugd. Sommige tekenaars van het weekblad waren daar niet over te spreken. Ik heb vroeger nog oude Spirou-weekbladen gekocht speciaal voor die strookjes. De recente bundeling heb ik tot nu toe nog niet bemachtigd maar het interesseert me wel.

cinco · 1 maart 2022

Toch wel de Onnoembaren.

Pas laat in de jaren '90 ontdekt, maar het heeft een heel sterke en blijvende indruk bij mij achtergelaten.

Dat rauwe, dat genadeloze... die verhalen leken geen grenzen te kennen.

En in het hart van dat alles zat toch nog een vorm van tederheid verborgen, een zweem van oprechte gevoelens in een cynische wereld die gedoemd lijkt.

Peter Motte · 1 maart 2022

De Onnoembare moest het vooral hebben van een zeker cynisme en sarcasme. Achteraf bekeken was dat nogal typisch in die tijd, maar het was toen wel nieuw.

TDPB · 1 maart 2022

Na het deprimerende van de Onnoembaren spatte het plezier en de vrolijkheid van de pagina's bij Donito.

En welke tekenaar kan zeggen dat hij een Franquin-, Morris- én Uderzostrip heeft getekend? (die Uderzo verwondert me nog altijd, want afgaand op al zijn voorgaand werk zou je dat nooit verwacht hebben).