Ga naar inhoud

Had Kuifje eigenlijk wel memorabele antagonisten?


cinco

Recommended Posts

Denk er eens over na. Als je Kuifje zegt, dan zullen mensen personages als Haddock, Bobbie, de Jans(s)ens, Zonnebloem en Bianca Castafiore vernoemen.

Maar wie denkt er spontaan aan bijvoorbeeld Rastapopoulos, Dr. Müller, Allan Thompson of kolonel Sponsz?

Waar andere stripfiguren vaak onlosmakelijk verbonden zijn met hun belangrijkste antagonisten is dat met Kuifje veel minder het geval.

Of heb je hier een andere mening over?

 

afbeelding.png.badc885e41f2cbfb4a3b390b3985c95c.pngafbeelding.png.d355dee94300ed87625dcc862a470898.png

Link naar reactie
28 minuten geleden, cinco zei:

Maar wie denkt er spontaan aan bijvoorbeeld Rastapopoulos, Allan Thompson of kolonel Sponsz?

Je noemt ze alvast op in (mijn) volgorde van belangrijkheid. Tapioca zou ik ook noemen.

 

Een reeks als kuifje is gelukkig niet teruggevallen op een hoofdpersonnage dat steeds alleen maar dezelfde slechterik ontmoet. 

Link naar reactie
Op 17/12/2020 om 11:49, lukoste zei:

Een reeks als kuifje is gelukkig niet teruggevallen op een hoofdpersonnage dat steeds alleen maar dezelfde slechterik ontmoet. 

 

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Er zijn uiteindelijk niet zo veel albums, en Kuifje botst keer op keer tegen dezelfde personages. Het dieptepunt is dat verhaal waar ze ineens allemaal tegelijk opduiken: Rastapopoulos én Allan én dokter Muller uit de Zwarte Rotsen en ik denk nog een paar, die houden ineens allemaal verband. 't Is dat 'Mannen op de Maan' ervoor kwam, of Hergé had kolonel Sponz er ook wel tussen gestopt. 

 

'Cokes in Voorraad' was het. Ik moet het nog eens herlezen, maar elke keer denk dat dat een sterk album zou zijn met een rits nieuwe personages. (Ik geloof dat Alcazar er ook nog bij gesleurd wordt, en dat emirszoontje uit 'het Zwarte Goud', en die Portugese koopman uit 'Sigaren van de Farao', allemaal personages die voordien niks met mekaar te maken hadden.)

Link naar reactie

Nee, echt grote antagonisten hebben de Kuifje-albums niet gehad. Toch vind ik dat op zichzelf niet zo’n probleem. Ik ben ook een groot liefhebber van Blake & Mortimer, maar soms word ik wel eens moe van de constant terugkerende Olrik. Dat maakt bepaalde scenario’s helaas wel eens wat voorspelbaarder. Hetzelfde probleem doet zich soms ook voor met Axel Borg in de Lefranc-albums (waar ik overigens wel ook een liefhebber van ben).

Link naar reactie

Ik vind dat wel jammer, dat komt de geloofwaardigheid van sommige strips niet ten goede. 

 

In 'Yeren' van Sarah Spits wordt de slechte op het eind in een moeras gelokt, dat is een sterk einde (een echo naar het begin van het verhaal) én een loutering voor zijn slachtoffer, dat ook omkomt.

 

Maar enkele albums verderop blijkt dat ie het overleefd heeft, misschien omdat Wasterlain dat niet kindvriendelijk genoeg vond. Dat maakt dat eerdere album op een vreemde manier toch wel zwakker, net als al die keren dat Stomp 'zijn verdiende loon' krijgt en later blijkt dat ie helemaal niet in het neergestorte vliegtuig zat. 

 

'Niet canon!' zouden sommige verongelijkte Starwarsfans roepen. Gezelschap waar ik me niet graag toe reken, maar ik heb toch dat gevoel bij die latere Sarah Spits-albums. 

 

 

Link naar reactie
Op 20/12/2020 om 10:18, Lük Bey zei:

 

In 'Yeren' van Sarah Spits wordt de slechte op het eind in een moeras gelokt, dat is een sterk einde (een echo naar het begin van het verhaal) én een loutering voor zijn slachtoffer, dat ook omkomt.

 

 

Dat was het verhaal dat in Zonneland stond en zoveel elementen van Yeren maakten indruk op mij.

Het voelde allemaal veel volwassener aan dan wat mijn lagere school-zelve gewend was in de strips die ik las.

Een bevriend personage dat vermoord wordt, de antagonist die uiteindelijk zelf gruwelijk ten onder gaat...

Dat gebeurde niet in de Jommekes die ik had.

 

afbeelding.png.5dd266be2377e2d96c79f4547b58dbc5.png

 

Ik heb latere Sarah Spitsen nooit meer in handen gekregen, maar ik heb de indruk dat de toon fel veranderd is aan de covers te zien. Kindvriendelijker, meer fantastische elementen, een tekenstijl die minder realistisch oogt dat die eerste albums.

 

afbeelding.png.3468b71d6e06a8a6cd24f401c2b567a4.png

 

 

 

 

Link naar reactie
Op 20/12/2020 om 10:43, cinco zei:

Ik heb latere Sarah Spitsen nooit meer in handen gekregen, maar ik heb de indruk dat de toon fel veranderd is aan de covers te zien. Kindvriendelijker, meer fantastische elementen, een tekenstijl die minder realistisch oogt dat die eerste albums.

 

Ja, ik heb bij Wasterlain een beetje hetzelfde gevoel als bij Dany (en zelfs Franquin tot op zekere hoogte). Ik ben dol op hun tekenstijl maar van hun enorme oeuvre beperk ik me maar tot een handvol albums die ik graag lees.

 

Wasterlain: de eerste 4-5 van Sarah Spits, een selectie van ongeveer evenveel Dokter Zwitsers en de reeks Jo & Bert die ik onlangs ben gaan opsporen toen ik erachter kwam dat er meer dan één album van was. Al de rest (de Pixels en allerlei losse albums) lust ik niet.

 

Dany: enkel Equator, de twee delen van Verhaal zonder Helden' en in veel mindere mate Arlequin. Al de rest (Roze Bottel, Rooie Oortjes etc) is zonde van zijn talent wat mij betreft. Dat vampierenalbum van hem heb ik ook wel liggen, vooral om wat naar de prentjes te kijken en hoe hij Roemenië geloofwaardig in beeld brengt.

 

 

 

Link naar reactie

Het probleem met terugkerende schurken is dat ze te veel op de Black Knight in the Holy Grail beginnen te lijken. Bij de eerste ontmoeting kan je dreiging opbouwen, kan je mysterie hebben en kan het verhaal alle kanten uitgaan. Maar eenmaal verslagen is dat er af. Een tweede keer kan er nog wel wat gerecupereerd worden, maar schurken die overdreven vaak gebruikt worden en nooit eens winnen zijn slechts rompjes zonder armen of benen. Axel Borg, Olric, Bahaal, Krimson, wat hebben die mannen ooit gewonnen? Waarom zou je als lezer nog meegaan in een verhaal met hun, ze gaan het toch niet halen. Een Blake en Mortimer of Lefranc kan je bijna lezen als 'wat heeft Axel nu weer gedaan'. Het toont enkel armoede aan bij de originele makers van dat IP en angst om af te wijken van de norm bij hun opvolgers.

 

 

 

Link naar reactie
5 minuten geleden, Ambreville zei:

Het probleem met terugkerende schurken is dat ze te veel op de Black Knight in the Holy Grail beginnen te lijken.

 

Prima vergelijking!

 

Er is een Lefranc-album waarin een of andere machtige organisatie besluit om Axel Borg in te huren om hun misdadige operatie in goede banen te leiden. Hij is op dat moment al verschillende keren verslagen door Lefranc.

 

En wat doet Borg? Hij ontoert Lefranc en laat hem ongehinderd rondlopen aan boord van zijn duikboot, om 'getuige te zijn' van zijn monsterlijke onderneming. Moeahaha! 

Link naar reactie
5 uren geleden, Lük Bey zei:

 

Prima vergelijking!

 

Er is een Lefranc-album waarin een of andere machtige organisatie besluit om Axel Borg in te huren om hun misdadige operatie in goede banen te leiden. Hij is op dat moment al verschillende keren verslagen door Lefranc.

 

En wat doet Borg? Hij ontoert Lefranc en laat hem ongehinderd rondlopen aan boord van zijn duikboot, om 'getuige te zijn' van zijn monsterlijke onderneming. Moeahaha! 

Je moet Francis Carin eens bezig horen over Lefranc. Die vind hem gewoonweg een watje. Misdaden die zichzelf oplossen, Lefranc die in wat koud water valt, en dan plat ligt...door een verkoudheid. Het was blijkbaar geen leuke ervaring voor hem.

 

 

 

Link naar reactie
5 minuten geleden, Ambreville zei:

Je moet Francis Carin eens bezig horen over Lefranc. Die vind hem gewoonweg een watje. Misdaden die zichzelf oplossen, Lefranc die in wat koud water valt, en dan plat ligt...door een verkoudheid. Het was blijkbaar geen leuke ervaring voor hem.

 

Dat had ik moeten doen. Ik zat naast hem bij mijn allereerste signeersessie! Sympathieke mens maar ik denk dat ik toen nog geen Lefranc gelezen had. 

Link naar reactie
  • 5 months later...

Het gebruik van Müller in het Zwarte Goud houdt nog meer steek als je kijkt naar de oorspronkelijke chronologie waarbij dit album vlak na Ottokar kwam, dus het tweede album na zijn eerste verschijnen in de Zwarte Rotsen.

Door het uitstel van het Zwarte Goud komt hij nu officieel pas 8 albums later opnieuw ten tonele.

 

99205-figurines-tintin-64-le-docteur-mul

Link naar reactie
Op 17/12/2020 om 11:16, cinco zei:

Denk er eens over na. Als je Kuifje zegt, dan zullen mensen personages als Haddock, Bobbie, de Jans(s)ens, Zonnebloem en Bianca Castafiore vernoemen.

Maar wie denkt er spontaan aan bijvoorbeeld Rastapopoulos, Dr. Müller, Allan Thompson of kolonel Sponsz?

Waar andere stripfiguren vaak onlosmakelijk verbonden zijn met hun belangrijkste antagonisten is dat met Kuifje veel minder het geval.

Of heb je hier een andere mening over?

 

afbeelding.png.badc885e41f2cbfb4a3b390b3985c95c.pngafbeelding.png.d355dee94300ed87625dcc862a470898.png

 

Kuifje kent meer antagonisten. Dat ze niet ieder in ieder verhaal opdraven, maakt het lezen van Kuifje zo aantrekkelijk. Voor mij is de antagonist is de tegenpool en kent bij kuifje vele verschijningsvormen.   

 

De opportunist Dawson tegenover de moralist Kuifje...

image.thumb.png.c9eb4b517f945b093dab7b11c20eae8d.png

 

De brave Kuifje tegenover de onuitstaanbaar Abdallah...

image.thumb.png.ffd0806d9d4868dacf281adf22f36881.png

 

Waar Kuifje het toonbeeld is van bescheidenheid staat de Milanese nachtegaal Bianca Castafiore, een niet te beteugelen dominante vrouw, die meer gevreesd wordt dan geliefd is...

image.thumb.png.8dcf5dfe42454d110ac5576dd0aabe17.png

 

En natuurlijk de niet altijd even snuggere Jansen en Janssen tegenover de slimme Kuifje.

image.thumb.png.acf5deff41e5656561eb7779d66b90f3.png

 

 

Link naar reactie

De eerste keer dat een slechterik terugkeert, is het verrassend en wekt het extra spanning op. Het toont hoe gevaarlijk hij is.

De tweede terugkeer is al maar zo-zo.

Vanaf de derde terugkeer is het uitgekauwde kost.

Wat dat betreft was Kuifje met zijn terugkerende clowns ... euh ... schurken beter aangepakt, dan bijv. Olrik in B&M. Ook in S&W is er een groter assortiment schurken, en konden ze er eentje kiezen volgens de dagkoers.

Telkens dezelfde die terugkeert, kan inderdaad niet.

 

Link naar reactie

Bij reeksen die hun verhalen afronden in 1 of 2 albums is het lastig om steeds met een andere schurk op de proppen te komen zeker als het langlopende reeksen betreft. Bij reeksen zoals de Rode Ridder wordt dit probleem, deels, opgelost door de verhalen een periode van 1200 jaar te laten beslaan. Maar of dit de geloofwaardigheid ten goede komt laat ik maar in het midden....

Omnia mutantur nihil interit

Link naar reactie
3 uren geleden, Rik zei:

Bij reeksen die hun verhalen afronden in 1 of 2 albums is het lastig om steeds met een andere schurk op de proppen te komen zeker als het langlopende reeksen betreft. Bij reeksen zoals de Rode Ridder wordt dit probleem, deels, opgelost door de verhalen een periode van 1200 jaar te laten beslaan. Maar of dit de geloofwaardigheid ten goede komt laat ik maar in het midden....

Eenmalige personages die in die rol toch wel een serieuze indruk gemaakt hebben als slechterik. (Nocturno stond even aan de goede kant). 

Vrykolakas_y.JPG.jpg

biddeloo_maagdenburcht (1).jpg

Nocturno.JPG.jpg

Levende_doden.JPG.jpg

Link naar reactie

In de Harry Dicksons van Jean Ray (Raymond de Kremer) zijn er nauwelijks terugkerende schurken. Soms gaan ze twee afleveringen mee, maar dat is erg zeldzaam. Dat is ook wel een beetje een gemis. Georgette Cuvelier maakt hij al op het einde van de tweede aflevering af. Hij had haar beter de dans laten ontspringen en af en toe nog eens opgevoerd. Maar misschien was hij daarvoor te veel een realist, ondanks de vreemde elementen in zijn verhalen.

Link naar reactie

Conan Doyle schreef een 60-tal Holmes verhalen. Moriarty gebruikte hij twee keer. Irene Adler één keer. Alle andere verhalen hadden telkens andere tegenstanders.

Maar toch gebruikt zowat iedereen die tegenwoordig Holmes-verhalen schrijft Moriarty en/of Adler. Ik ben die zo beu ondertussen.

Link naar reactie
  • 6 months later...

Dat er maar een goeie 20 albums zijn, zorgt er natuurlijk voor dat al die personages weinig konden terugkeren. Stel dat er 100 Kuifje albums zouden zijn, met daarin vier albums met dat zot chinees ventje dat Kuifje een kopje kleiner wil maken (mijn favoriet) en 17 albums met Rastapopoulos, dan zouden we daar misschien anders over denken. 

 

 

Link naar reactie

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gast
Reageer op dit topic

×   Je hebt inhoud geplakt welke opmaak bevat.   Herstel opmaak

  Only 75 emoji are allowed.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Laden...








×
×
  • Nieuwe aanmaken...