Strip Van De Dag

[Waldorf]

1 minuut geleden, cinco zei:

 

Zijn alle verhalen in deze reeks opzichstaand?

 

Nee, je moet de hele reeks lezen. Er komen zes delen. Volgende maand verschijnt in het Frans het laatste deel.

[Waldorf]

Angel Wings 8, Anything goes (Yann, Hugault)

Het zou van slechte smaak getuigen om het woord 'uitgemolken' te gebruiken als het over de rondborstige Angela McCloud gaat, maar jullie kennen me natuurlijk al langer. In dit laatste deel van Angel Wings is Angela in dienst van de CIA en begeleidt ze Marilyn Monroe als die in 1954 de Amerikaanse troepen in Korea een hart onder de riem komt steken. De gevechten zijn al een tijdje achter de rug, maar Chinezen, Noord-Koreanen en Amerikanen proberen wel tot een onderhandelde vrede te komen. Joe DiMaggio wil dat Marilyn naar huis komt, de troepen zelf willen ook naar huis, en ik denk dat ook Yann en Hugault naar huis willen. Er zitten in dit boek voldoende historisch correcte details en veel mooie plaatjes van fraaie toestellen uit de jaren '50 (Constellation! F-84 Thunderstreak! Marilyn Monroe!), maar het vat van Yann is af. 

 

 

[cinco]

 

Met enkele jaren vertraging Zwarte Waterlelies gekocht en gelezen.

 

Zijn er mensen die voor de onthulling doorhadden hoe alles in elkaar zat?

Ik in ieder geval niet.

Maar dat schept wel ruimte voor een herlezing om te checken hoe waterdicht het ganse concept is uitgewerkt.

Of eventueel alles doorlezen in chronologische orde. Kan ook.

 

Door de visuele keuzes waarmee het verhaal verteld wordt, creëert men een zekere dichterlijke vrijheid waardoor de sluier over de werkelijke verhaalstructuur blijft hangen.

 

[Waldorf]

Sur un air de fado (Barral)

In 1968 is Fernando Pais een veertigjarige dokter in Lissabon. Zoals veel Portugezen ondergaat hij de dictatuur van Salazar gelaten. In zijn studententijd heeft hij in het spoor van de mooie Marisa geproefd van de oppositie, maar nu houdt hij zich ver van de politiek. Toch ziet hij van dichtbij hoe de terreur van de PIDE, de gevreesde politie, werkt. Burgers die verdacht worden van communistische sympathieën worden opgepakt, afgetuigd en soms vermoord. De broer van Fernando werkt bij de PIDE. Als Fernando een opstandige puber tegen het lijf loopt moet hij toch weer een kant kiezen.

Het regime van Salazar is hier veel minder gekend dan dat van tijdgenoot Franco. Het was zeer conservatief en anticommunistisch, maar tegelijk was ook de fascistische partij verboden in Portugal. Uiteindelijk maakte de Anjerrevolutie een einde aan het regime dat uitgeput was door koloniale oorlogen. 

Barral schetst zeer mooi de vage zone waarin het goed leven is als men wegkijkt van bepaalde zaken. De tekeningen hebben een zuiderse nonchalance die bij het verhaal past. Ik las het boek in het Frans, maar het is ook gewoon te koop in het Nederlands. Erg graag gelezen.

 

 

 

[mojo]

8 minuten geleden, Waldorf zei:

Sur un air de fado (Barral)

In 1968 is Fernando Pais een veertigjarige dokter in Lissabon. Zoals veel Portugezen ondergaat hij de dictatuur van Salazar gelaten. In zijn studententijd heeft hij in het spoor van de mooie Marisa geproefd van de oppositie, maar nu houdt hij zich ver van de politiek. Toch ziet hij van dichtbij hoe de terreur van de PIDE, de gevreesde politie, werkt. Burgers die verdacht worden van communistische sympathieën worden opgepakt, afgetuigd en soms vermoord. De broer van Fernando werkt bij de PIDE. Als Fernando een opstandige puber tegen het lijf loopt moet hij toch weer een kant kiezen.

Het regime van Salazar is hier veel minder gekend dan dat van tijdgenoot Franco. Het was zeer conservatief en anticommunistisch, maar tegelijk was ook de fascistische partij verboden in Portugal. Uiteindelijk maakte de Anjerrevolutie een einde aan het regime dat uitgeput was door koloniale oorlogen. 

Barral schetst zeer mooi de vage zone waarin het goed leven is als men wegkijkt van bepaalde zaken. De tekeningen hebben een zuiderse nonchalance die bij het verhaal past. Ik las het boek in het Frans, maar het is ook gewoon te koop in het Nederlands. Erg graag gelezen.

 

 

 

Nu heb ik nog meer zin om die te lezen.

[mojo]

Op 3/9/2023 om 00:35, cinco zei:

 

Met enkele jaren vertraging Zwarte Waterlelies gekocht en gelezen.

 

Zijn er mensen die voor de onthulling doorhadden hoe alles in elkaar zat?

Ik in ieder geval niet.

Maar dat schept wel ruimte voor een herlezing om te checken hoe waterdicht het ganse concept is uitgewerkt.

Of eventueel alles doorlezen in chronologische orde. Kan ook.

 

Door de visuele keuzes waarmee het verhaal verteld wordt, creëert men een zekere dichterlijke vrijheid waardoor de sluier over de werkelijke verhaalstructuur blijft hangen.

 

Nee, ik had hem ook niet door, maar heb hem nog niet herlezen.

[cinco]

24 minuten geleden, mojo zei:

Nee, ik had hem ook niet door, maar heb hem nog niet herlezen.

 

Achteraf gezien was dit een belangrijke aanwijzing wat het ganse concept betreft.

 

[lukoste]

4 hours ago, mojo said:

Nee, ik had hem ook niet door, maar heb hem nog niet herlezen.

2. Een van de meest ingenieuze strips.

[Waldorf]

La loi des probabilités (Rabaté, Ravard)

 

In de kansberekening slaat het begrip kansverdeling (in het Frans la loi des probabilités) op de invloed van het toeval. Zoals ze in het Engels zeggen: "That's how the cookie crumbles." In dit boek van Rabaté en Ravard slaat het op de kaarten die Henri Martin in zijn leven bedeeld krijgt. Na een routineonderzoek geeft de dokter hem nog drie maand te leven. Henri is helemaal ondersteboven van het nieuws, maar besluit toch snel om zijn levenslange droom waar te maken: hij boekt een reis naar Canada om samen met zijn vrouw naar walvissen te gaan kijken.

Net zoals in hun vorige samenwerking, Didier, of het vijfde wiel aan de wagen, beginnen Rabaté en Ravard met een doktersbezoek, waarna de hoofdfiguur het heft in eigen handen neemt om zijn leven een positieve draai te geven. Op lichtvoetige toon onderhoudt Rabaté ons over de toevalligheden die ons leven richting geven. Ook de tekeningen van Ravard hebben diezelfde toegankelijke eenvoud. Er is ruimte voor grapjes en voor knipoogjes naar Tati en Kuifje. Voor sommigen zal het gebrek aan pertinentie van dit boek een sof maken, maar ik heb dit toch graag gelezen. Vooralsnog enkel in het Frans.

 

 

 

[Air]

Een aangename verrassing:

Donald’s happiest adventures, op zoek naar het geluk.

door Lewis Trondheim en Keramidas.

 

Donald gaat in 41 hoofdstukken (elk een pagina, maar wel doorlopend “verhaallijn”) op zoek naar geluk. Een sterk filosofische ondertoon, maar met goede luchtige humor, en prachtig getekend. Vooral een aantal momenten zonder dialoog, waarin je bijna de figuren hun hersens hoort kraken, doen zowat cinematisch aan. 

de afwisseling van ernst en humor, goede balans en timing..

 

 

[Air]

[Air]

[Waldorf]

Slava 2, Les nouveaux Russes (Gomont)

Dit is het tweede deel van wat een drieluik moet worden. Slava is een gerateerd artiest die na de implosie van de Sovjet-Unie probeert te leven van de verkoop van wat hij plundert uit leegstaande Sovjet-paleizen: kranen, glas-in-lood ramen, kroonluchters of parket. Hij leert het vak van Lavrine, die in de communistische tijd al op de zwarte markt actief was. Maar zij zijn slechts kleine garnalen. Want de oligarchen zijn in opmars in de vrije markt die van de ene op de andere dag in Rusland is ingetreden.

Als Lavrine en Slava op een dag in een mijnstadje aankomen valt Slava voor de charmes van de mooie Nina. Zij overtuigt de twee sjoemelaars om de mijn te kopen voor de mijnwerkers, zodat zij zelf 'de productiemiddelen in handen krijgen'. Ze moeten dat doen met overtollige machines van de mijn die ze stelen van de mijn die ze nog niet bezitten. Volgt u nog?

Net zoals in zijn andere werken gaat Gomont breedsprakerig te werk: je krijgt een dieper inzicht in wat fout gelopen is aan het einde van de Sovjet-Unie, zonder dat het didactisch aanvoelt. Aan de hand van raak geschetste personages ontmaskert Gomont de oligarchen die over lijken gaan, maar ook de lam geslagen arbeiders die niet begrijpen dat de regels van de ene op de andere dag veranderd zijn. Bovendien weet hij zijn dialogen en tekeningen te voorzien van de nodige komische noten. Erg goed, maar of het ooit een Nederlandse vertaling krijgt?

 

 

 

[Waldorf]

La vie secrète des écrivains (Hyman, naar een boek van Guillaume Musso)

Ondanks het prachtige weer zat ik gisteren in mijn zetel gekluisterd, met een strip van 192 pagina's op schoot. Mijn gedachten waren helemaal op het fictieve mediterrane eilandje Beaumont, waar de schrijver Nathan Fawles zich al twintig jaar heeft teruggetrokken in een prachtige villa. Fawles schrijft ook al zo lang niet meer, en het mysterie omtrent zijn persoon is er enkel groter op geworden. Maar nu is een jonge journaliste op het eiland aangekomen om het geheim van de nog steeds succesvolle schrijver te ontrafelen. Tegelijk wordt het afschuwelijk verminkte lichaam van een vrouw gevonden, vastgespijkerd aan de oudste boom van het eiland.

Musso was zelf vragende partij om zijn boek te laten verwerken tot een strip door Hyman. Diens eigen stijl met heldere warme kleuren en mysterieuze kille personages leent zich zeer goed voor deze zeer spannende thriller. De verschillende hoofdstukken worden gescheiden door portretten en quotes van beroemde schrijvers, wat ik een beetje pretentieus vind. Maar anders kan ik niet anders dan erg onder de indruk zijn. Erg goed.

 

 

 

[Waldorf]

Pereira prétend (Gomont, naar een roman van Antonio Tabucchi)

Portugal, aan het einde van de jaren dertig. Het is de tijd van de Estado Novo van Salazar, een conservatief regime dat met harde hand optreedt tegen communisten, vrijdenkers en iedereen die iet of wat afwijkt. Pereira is een zwaarlijvig journalist die treurt om zijn jong gestorven vrouw. Hij is verantwoordelijk voor de cultuurpagina van een conservatieve regimekrant. Met politiek houdt hij zich niet bezig, wel met het leven na de dood, en het vertalen van Franse romans.

Op een dag ontmoet Pereira een jonge filosofiestudent. Pereira stelt hem voor om overlijdensberichten van schrijvers en dichters die nog niet overleden zijn, maar die dat onvermijdelijk toch zullen doen. Maar de stukken zijn te revolutionair van toon voor de conservatieve krant en voor het regime. Langzaam begint de houding van Pereira te verschuiven.

Pereira prétend is een heerlijk subtiel verhaal dat het langzame ontwaken van een man toont. Geen held, geen verzetsstrijder, maar iemand die op zijn eigen manier verzet pleegt tegen een brutaal regime. De gedachten van Pereira worden gebracht in dialogen tussen Pereira en het portret van zijn gestorven vrouw. Zijn twijfels zijn kleine silhouetten, met wie hij in discussie gaat. De gemoedstoestand van personages moeten we zoals vaker bij Gomont afleiden uit pictogrammen in tekstballonnen. 

Pereira prétend is een boek van 160 bladzijden, of het ooit vertaald zal worden weet ik niet. Zeer graag gelezen. Gomont is één van de allerbeste stripmakers van het moment, als je het mij vraagt. 

 

 

[Waldorf]

Monica (Clowes)

Het nieuwe boek van Daniel Clowes vertelt in losse hoofdstukken het leven van Monica. Ze groeit op met een afwezige vader, maar de lezer ziet de man wel: we leren hem kennen als hij in Vietnam vecht, voor de geboorte van Monica. De moeder van Monica heeft ook een turbulent leven: haar partners volgen elkaar in hoog tempo op en ze komt bij een soort sekte terecht. Uiteindelijk wordt het meisje opgevoed door haar grootouders. Haar leven lang worstelt Monica met vragen over wie haar ouders zijn. Ondanks groot professioneel en financieel succes beheersen haar afwezige ouders haar leven.

De overgangen tussen de hoofdstukken zijn vaak erg abrupt. Clowes is er de man niet naar om de lezer bij de hand te nemen. Dat heeft tot gevolg dat je zelf ook met vragen blijft zitten, en dat de samenhang niet altijd duidelijk is. Clowes is wel zo vriendelijk om grijnzend wat scherpe humor toe te dienen om de soms bedrukkende atmosfeer te breken. Hij is meedogenloos voor zijn zoekende personages. Clowes biedt geen antwoorden. Het leven is bij hem een absurde grap, en er is enkel hoop voor wie dat inziet. Sterk, maar geen lichte ontspanningslectuur.

 

 

[Waldorf]

Les enfants du ciel (Desberg, Vrancken)

In de jaren voor de Tweede Wereldoorlog is archeoloog Alexandre in het Midden-Oosten op zoek naar sporen van de Joodse geschiedenis. Hij wordt daarbij gesteund door het Vaticaan. Maar de nazi's zijn ook op zoek, om zoveel mogelijk Joods erfgoed te vernietigen. Het zou zowaar een begin voor een Indiana Jones-film kunnen zijn, maar het is in het kort waar de nieuwe klepper van het duo achter IR$ over gaat. 

Desberg neemt maar liefst 180 bladzijden om zijn verhaal te vertellen. Hij haalt alle ingrediënten aan: nazi's, intriges in het Vaticaan, racistische zwarthemden, beelden van de woestijnoorlog in 1941 en 1942. Maar al die ingrediënten leveren toch een flets verhaal op dat van een immense emotionele leegte is. Nergens wordt je als lezer geraakt door wat er gebeurt in het verhaal. Het springt teveel van de hak op de tak, en verzandt in domme actiescenes die niet geloofwaardig zijn.

Volgens Daniel Maghen zal het wel vertaald worden naar het Nederlands, er zijn vast en zeker liefhebbers voor de elegante tekeningen van Vrancken. Maar wat mij betreft is het een tegenvaller.

 

 

[Aerogi]

ben begonnen aan de eerste integrale van Biggles. 

 

ik lees bij de bespreking op SSZ:

Quote

Echte tragiek ontbreekt ook in Biggles: er vallen bijna nooit doden en zeker niet bij zijn medewerkers. Het standpunt is ook niet typisch dit van de medemens met compassie. Het is eerder dit van de doeltreffend werkende agent die over een mooie waaier hulpmiddelen beschikt en zich professioneel opstelt.

 

Na één pagina een schip dat zinkt met vele doden. Iets later valt het plan van Biggles in duigen, hup nog een schip dat ontploft en vele doden...

 

Ook in het derde deel 'in India' toch ook redelijk wat slachtoffers. 

 

ok dat er bij de medewerkers weinig of geen doden zijn, lijkt me logisch.

 

enfin, is wel leuk om te lezen. Heb op rommelmarkten vroeger die dikwijls vast gehad, maar uiteindelijk nooit gekocht. Ook al had ik wel alle Bessy's, Karl May, Ro-Ber-Trand en zelfs Safari aangeschaft. 

[Koen Claeys]

'Als de Fado weerklinkt' gelezen.  Wat een prachtige strip is dit... zo één van die parels waarvan er maar enkelen per jaar verschijnen.  Ik ben waarschijnlijk niet de enige die niet wist dat Portugal 40 jaar gebukt ging onder een dictatoriaal regime waarin homo's, oppositie, schrijvers... opgejaagd wild waren, waarin elke burger een mogelijke informant was die je in de folterkamer kon doen belanden.  Eigenlijk is het gebrek aan voorkennis geen nadeel omdat het verhaal zo universeel en het gegeven helaas nog steeds actueel is in bepaalde landen.
Het tekenwerk van Barral is om van te smullen.  Tijdens lezing van deze strip, zelfs tijdens een troosteloze grijze herfstdag,  waan je je bijna in het mooie Portugal met zijn prachtige kusten, heerlijke visgerechten en weemoedige Fado.  De personages zijn sterk neergezet en het verhaal is meeslepend.  
Van zo'n beeldroman wordt mijn strip-hart blij.  Behoort bij 'Malaterre' en 'In de schaduw van de helden', absolute toppers van 2023.

[mojo]

1 uur terug, Koen Claeys zei:

'Als de Fado weerklinkt' gelezen.  Wat een prachtige strip is dit... zo één van die parels waarvan er maar enkelen per jaar verschijnen.  Ik ben waarschijnlijk niet de enige die niet wist dat Portugal 40 jaar gebukt ging onder een dictatoriaal regime waarin homo's, oppositie, schrijvers... opgejaagd wild waren, waarin elke burger een mogelijke informant was die je in de folterkamer kon doen belanden.  Eigenlijk is het gebrek aan voorkennis geen nadeel omdat het verhaal zo universeel en het gegeven helaas nog steeds actueel is in bepaalde landen.
Het tekenwerk van Barral is om van te smullen.  Tijdens lezing van deze strip, zelfs tijdens een troosteloze grijze herfstdag,  waan je je bijna in het mooie Portugal met zijn prachtige kusten, heerlijke visgerechten en weemoedige Fado.  De personages zijn sterk neergezet en het verhaal is meeslepend.  
Van zo'n beeldroman wordt mijn strip-hart blij.  Behoort bij 'Malaterre' en 'In de schaduw van de helden', absolute toppers van 2023.

Dit album heeft me ook enorm gecharmeerd. Topstrip. 

[Waldorf]

Une éducation orientale (Berberian)

Wie de laatste vijfenveertig jaar het nieuws wat gevolgd heeft kan het moeilijk geloven, maar ooit was Beiroet het Parijs van het Midden-Oosten. En in de jaren 1960 was het ook in Irak en Syrië nog prettig toeven. Wie dat wel allemaal nog weet is Charles Berberian, een grote naam in de Franse stripwereld die wij vooral kennen van Meneer Johan.

Berberian werd in 1959 in Bagdad geboren als zoon van een Armeense vader en een Griekse moeder. Op zijn tiende verhuist hij naar Beiroet, waar Yaya, zijn grootmoeder woont. Als zes jaar later de burgeroorlog uitbreekt vlucht het gezin naar Parijs.

Dit is een erg persoonlijk boek van Berberian. Hij vertelt het verhaal van zijn eigen familie, doorweven met zijn eigen herinneringen aan een jeugd met een gezonde interesse in de strips van Blueberry en een liefde voor Libanon, het Paradise Lost waar hij zijn vormende jaren doorbracht. In zijn tekeningen gebruikt Berberian een veelheid aan stijlen om de verschillende lijnen van zijn vertelling uit te beelden. 

Erg goed, en erg goed leesbaar met het Frans dat we op school leerden.

 

 

 

 

[cinco]

30 minuten geleden, Waldorf zei:

Une éducation orientale (Berberian)

Wie de laatste vijfenveertig jaar het nieuws wat gevolgd heeft kan het moeilijk geloven, maar ooit was Beiroet het Parijs van het Midden-Oosten. En in de jaren 1960 was het ook in Irak en Syrië nog prettig toeven. Wie dat wel allemaal nog weet is Charles Berberian, een grote naam in de Franse stripwereld die wij vooral kennen van Meneer Johan.

Berberian werd in 1959 in Bagdad geboren als zoon van een Armeense vader en een Griekse moeder. Op zijn tiende verhuist hij naar Beiroet, waar Yaya, zijn grootmoeder woont. Als zes jaar later de burgeroorlog uitbreekt vlucht het gezin naar Parijs.

Dit is een erg persoonlijk boek van Berberian. Hij vertelt het verhaal van zijn eigen familie, doorweven met zijn eigen herinneringen aan een jeugd met een gezonde interesse in de strips van Blueberry en een liefde voor Libanon, het Paradise Lost waar hij zijn vormende jaren doorbracht. In zijn tekeningen gebruikt Berberian een veelheid aan stijlen om de verschillende lijnen van zijn vertelling uit te beelden. 

Erg goed, en erg goed leesbaar met het Frans dat we op school leerden.

 

 

Ik vermoed dat Dagboek van een Strip (vertaald in 2002) hier ook goed bij aansluit.

 

 

 

[Waldorf]

1 uur geleden, cinco zei:

 

Ik vermoed dat Dagboek van een Strip (vertaald in 2002) hier ook goed bij aansluit.

 

 

 

Het is toch nog anders: hij heeft het over zijn ouders, zijn broer (regisseur Alain Berberian, overleden in 2017), over Libanon dat hij sinds 2005 vijf keer bezocht, maar waar de situatie steeds slechter wordt. Hij heeft er echt zijn ziel in gelegd.

[Waldorf]

Corto Maltese - La reine de Babylone (Vives, Quenehen)

In de versie van Vives en Quenehen leeft Corto Maltese aan het prille begin van de eenentwintigste eeuw, maar zijn achtergrond en beroep zijn even flou als bij de versie van Hugo Pratt. Wat ook niet verandert is dat de wereld een dorp is voor Corto. Van Venetië reist hij naar ex-Joegoslavië, waar de herinneringen aan de burgeroorlogen nog vers in het geheugen liggen. Vooral omdat er grote wapenvoorraden achtergebleven zijn die het voorwerp zijn van een lucratieve handel. 

Vives tekent erg snel, en het verteltempo ligt in dit boek ook veel hoger dan bij de Corto Maltese van Pratt. De poëtische of ironische bespiegelingen zijn veel beknopter, maar toch voelt het aan als het echte spul. Nog altijd laat onze zeeman zich meedrijven met de stromingen, in de woelige wateren van de vroege eenentwintigste eeuw. Prima strip, maar enkel in het Frans.

 

 

[De Hollander]

Wederom genoten van Ork & Goblins 13, helaas vond ik de nieuwe variant Landen van Ogon 1 tegenvallen. 
 

[Waldorf]

Maltempo (Alfred)

Het zuiden van Italië is niet enkel een idylle van zon, zee en luieren in de schaduw van olijfbomen. Het is ook een regio waar de maffia nog erg aanwezig is, en waar velen nog in bittere armoede leven. Een plek waar de verveling om de hoek loert als je vijftien bent en droomt van een carrière in de rock. Mimmo is zo'n jongere die verknocht is aan zijn gitaar. Hij is er van overtuigd dat zijn instrument hem weg zal voeren naar het succes. Als een talentenjacht van de televisie neerstrijkt in de streek wil hij zijn kans grijpen. Maar dan moet hij de drie andere leden van zijn band ook meekrijgen...

Maltempo is na Come Prima en Senso het derde boek van Alfred dat zich in Italië afspeelt.  En weer zit alles juist. Zoals in de Italiaanse keuken bereidt Alfred met eenvoudige ingrediënten een top product: uitgepuurde tekeningen, warme kleuren, innemende en geloofwaardige personages. Uitstekend, maar wel in het Frans.

 

 

 

[lukoste]

Barmhartigheid van Van Hamme.

 

Ik hou van Van Hamme, maar dit is rommel. Mogelijk het slechtste wat ik dit jaar al heb gelezen. Flauw, flauwer, flauwst.

[cinco]

8 uren geleden, lukoste zei:

Barmhartigheid van Van Hamme.

 

Ik hou van Van Hamme, maar dit is rommel. Mogelijk het slechtste wat ik dit jaar al heb gelezen. Flauw, flauwer, flauwst.

 

Opmerkelijk.

7 verschillende kortverhalen met telkens een andere tekenaar en geen enkel is de moeite??

 

[TDPB]

2 uren geleden, cinco zei:

7 verschillende kortverhalen met telkens een andere tekenaar en geen enkel is de moeite??

 

Kortverhalen zijn een heel moeilijk genre.

[Air]

Een kritisch publiek in combinatie met ambachtslieden

(tekenaars, scenarioschrijvers en iedereen die zijn steentje bij draagt)

met liefde voor de kunstvorm (de negende als ik me niet vergis) 

 

Dat zal toch het niveau hoog houden. En over “the rise of the machines” maak ik mij voorlopig geen zorgen. (Doelend op A.I.)

 

[lukoste]

3 hours ago, cinco said:

 

Opmerkelijk.

7 verschillende kortverhalen met telkens een andere tekenaar en geen enkel is de moeite??

 

Het verhaaltje dat Aimée De Jongh heeft getekend kan er nog mee door, maar nadien is het allemaal voorspelbare brol.

Net wanneer je denkt het dieptepunt te hebben bereikt... flauw, flauwer, flauwst. Van Hamme onwaardig.

 

[Air]

Het beste wat ik vandaag las is deze draad:

En ik ben pas halverwege

[Koen Claeys]

HOKA HEY! Als er van al mijn favoriete titels van 2023 één strip is die het grootst aantal mensen zal aanspreken, dan is het deze wel.  Zo sterk !  Zeer filmisch, vaak voelt het aan als een klassieke spaghetti-western.  Het verhaal is enerzijds zeer hard, brutaal... maar met personages die je in je hart sluit, waar je echt om geeft.

 

[cinco]

In het Frans als een one-shot uitgegeven en via Daedalus in twee delen op de Nederlandstalige markt gebracht.

Nog niet gelezen, maar op het eerste zicht zeer verzorgd tekenwerk met eerder zachte lijnen in tegenstelling tot de soms ruwere vormgeving van westernstrips. Ook een erg aangename inkleuring.

 

 

[Waldorf]

Ik ben hun stilte (Lafebre)

Eva is een psychiater die een patiënte zal begeleiden bij het voorlezen van het testament van haar grootmoeder. De grootmoeder is nog niet overleden, maar ze heeft al haar erfgenamen om zich verzameld om haar wilsbeschikking te aanhoren. Op een feest aan de vooravond van de voorlezing wordt één van de voornaamste begunstigden vermoord. Eva gaat meteen op onderzoek.

Jordi Lafebre heeft een fijn geconstrueerde who-dunnit gemaakt, vol eigentijdse details en interessante personages. Hij bewijst dat hij geen scenarist nodig heeft om sterke verhalen te maken. Sommige personages lijken iets meer gestyleerd dan in pakweg Mooie Zomers, maar aan expressiviteit boeten ze zeker niet in. Erg graag gelezen.

 

[cinco]

Ik heb die cover verschillende keren online gezien en pas bij het kopen van het fysieke boek zijn me bepaalde details opgevallen.

De neventitel bijvoorbeeld. Iets wat ik de ganse tijd over het hoofd had gezien.

 

 

Net zoals deze specifieke tatoeage.

 

 

... wat eigenlijk aangeeft dat ik online pagina's oppervlakkiger bekijk dan wanneer ik iets effectief in handen heb.

 

------------------------------------------------------------------

 

Het verhaal zelf was zoals ik gehoopt had erg goed, maar persoonlijk vond ik Ondanks Alles toch nog sterker.

Dat onderwerp resoneerde beter bij mij.

 

Desalniettemin versterkt Lafebre opnieuw zijn naam als auteur waardoor je kan beginnen stellen dat je een album van zijn hand op goed vertrouwen kan aanschaffen, want je krijgt kwaliteit op alle vlakken.

 

 

 

[Koen Claeys]

Bij 'Ondanks Alles' had Lafebre naar mijn gevoel geen echt verhaal te vertellen en daar kon de omgekeerde chronologie niets aan verhelpen.  Vraag me nu af of ik te streng ben geweest in mijn oordeel... maar zal het niet herlezen, heb het verkocht.

 

[cinco]

31 minuten geleden, Koen Claeys zei:

Bij 'Ondanks Alles' had Lafebre naar mijn gevoel geen echt verhaal te vertellen en daar kon de omgekeerde chronologie niets aan verhelpen.

 

 

Er is die scène waarin hij zijn theorie van de tijd uitlegt. Dat geeft gans de omgekeerde chronologie betekenis.

Daarin zit het wat als-verlangen van de personages verborgen, de fantasie om tegen de stroom van de tijd in te zwemmen, het onhaalbare van een ander pad bewandeld te hebben.

 

[Waldorf]

De kleur van dingen (Martin Panchaud)

Simon is een zwaarlijvige tiener die gepest wordt door jongens in de buurt. Zijn ouders maken vaak ruzie, vooral omwille van het geld dat vader vergokt op de paardenraces. Op een dag krijgt Simon een tip van een waarzegster. Hij breekt een geldkoffertje van zijn vader open, en zet duizend pond in op een schijnbaar kansloos paard. Maar de tip van de waarzegster blijkt een goede, en Simon wint 16 miljoen. Maar als minderjarige kan hij dat geld niet innen. 

Naar vorm is dit het vreemdste boek dat ik ooit las. Panchaud, die aan dyslexie lijdt, heeft zijn hele verhaal vanuit vogelperspectief getekend. Je krijgt dus veel plannetjes van kamers tezien, met pijltjes. De personages zijn cirkels, hier en daar gebruikt de tekenaar grafieken om zaken te duiden. Dat zorgt er voor dat de tekeningen weinig emotie overbrengen. Je kan als lezer wel zien wie waar is, en wat er gebeurt, maar de emotie moet je als lezer zelf invullen met wat je uit de (vele) tekst haalt. Een bevreemdende ervaring. 

An sich is het verhaal best spannend, en dat moet ook. Zonder spannende plot had ik dit nooit uitgelezen. De dialogen in politiekantoren en ziekenhuiskamers drijven het verhaal wel voort, maar toch bestond het risico dat ik het boek niet meer zou oppakken nadat ik het had weggelegd. Het is te weinig een boek met plaatjes waar je blijft naar kijken. Veel pagina's zijn slechts dialogen, uitgesmeerd over steeds weer hetzelfde plannetje van een kamer. Ik ben dus niet onverdeeld enthousiast.

 

 

[cinco]

de Adelaars van Rome VI (Marini)

 

We zien de naweeën van de nederlaag die Rome in het vorige album (uit 2016!) gekend heeft.

Machtswissels, nieuwe samenzweringen...

 

Ook Falco keert naar Rome terug, gedreven door zijn honger naar wraak nadat hij alles waar hij om gaf verloren heeft.

 

 

De stijl van Marini is minder gedetailleerd dan in vorige delen. Toch houdt zijn tekenwerk dit verhaal overeind.

Het verteltempo ligt hoog bij deze 80+ pagina's waar je opvallend snel doorheen bent.

 

Laat de SC van 11,99 voor wat ze is en ga voor de HC die voor 17,99 slechts 6 euro duurder is.