Strip Van De Dag

[Waldorf]

De adelaars van Rome - Zesde boek (Marini)

In de jaren negentig maakte de erotische thriller opgang in de videotheek. Het waren films die als thriller geen potten braken, en de erotiek bestond uit enkele scenes waarin de borsten van de vrouwelijke hoofdrol te zien waren. Ik moest er aan denken bij het lezen van de nieuwe Marini.

Bij De schorpioen compenseerden de tekeningen van de Zwitser het middelmatige scenario van Desberg. Maar Marini denkt dat hij het alleen beter kan, en in de eerste vijf delen van De adelaars was dat eigenlijk wel zo. Degelijk verhaal, goede tekeningen. Maar de laatste jaren is dat evenwicht wat zoek. Als scenarist is Marini nog net goed genoeg om een coherente plot te bedenken, maar meer zit er niet in. De man is geen scenarist maar een tekenaar, en daar is niets mis mee.

Maar de tekeningen beginnen nu toch ook achteruit te boeren. De pagina's tellen weinig kaders, en in die kaders liggen de decors er belabberd bij. Sommige plaatjes zien er uit als schetsen waaraan de meester geen tijd meer wilde besteden. Niet enkel de decors zijn erg pover, soms hebben ook de personages niet de aandacht gekregen die ze verdienen. Het verhaal in dit zesde Adelaars-boek is zoals de erotische thrillers van de jaren '90: tieten, achtervolging over de daken van Rome, knokpartij, en weer tieten. 

Marini is een geweldig getalenteerd tekenaar, maar zonder hard werk komt dat talent niet (meer) tot uiting. En ik vind dat erg jammer.

 

[lukoste]

1 hour ago, Waldorf said:

De adelaars van Rome - Zesde boek (Marini)

In de jaren negentig maakte de erotische thriller opgang in de videotheek. Het waren films die als thriller geen potten braken, en de erotiek bestond uit enkele scenes waarin de borsten van de vrouwelijke hoofdrol te zien waren. Ik moest er aan denken bij het lezen van de nieuwe Marini.

Bij De schorpioen compenseerden de tekeningen van de Zwitser het middelmatige scenario van Desberg. Maar Marini denkt dat hij het alleen beter kan, en in de eerste vijf delen van De adelaars was dat eigenlijk wel zo. Degelijk verhaal, goede tekeningen. Maar de laatste jaren is dat evenwicht wat zoek. Als scenarist is Marini nog net goed genoeg om een coherente plot te bedenken, maar meer zit er niet in. De man is geen scenarist maar een tekenaar, en daar is niets mis mee.

Maar de tekeningen beginnen nu toch ook achteruit te boeren. De pagina's tellen weinig kaders, en in die kaders liggen de decors er belabberd bij. Sommige plaatjes zien er uit als schetsen waaraan de meester geen tijd meer wilde besteden. Niet enkel de decors zijn erg pover, soms hebben ook de personages niet de aandacht gekregen die ze verdienen. Het verhaal in dit zesde Adelaars-boek is zoals de erotische thrillers van de jaren '90: tieten, achtervolging over de daken van Rome, knokpartij, en weer tieten. 

Marini is een geweldig getalenteerd tekenaar, maar zonder hard werk komt dat talent niet (meer) tot uiting. En ik vind dat erg jammer.

 

 

Tiens, Marini zei nochtans: ""Ik had oorspronkelijk 82 pagina's gepland, maar heb uiteindelijk besloten drie pagina's met orgieën te schrappen om er een serieuzer album van te maken."

[cinco]

1 uur geleden, Waldorf zei:

Maar de tekeningen beginnen nu toch ook achteruit te boeren. De pagina's tellen weinig kaders, en in die kaders liggen de decors er belabberd bij. Sommige plaatjes zien er uit als schetsen waaraan de meester geen tijd meer wilde besteden.

 

Al die commissies vreten de tijd om zijn albums af te werken weg.

Op zich vind ik zijn tekentalent sterk genoeg om met vereenvoudigde tekeningen weg te komen, maar het wordt overschaduwd door de kwaliteit van de eerdere delen.

 

16 minuten geleden, lukoste zei:

 

Tiens, Marini zei nochtans: ""Ik had oorspronkelijk 82 pagina's gepland, maar heb uiteindelijk besloten drie pagina's met orgieën te schrappen om er een serieuzer album van te maken."

 

Misschien hadden die drie geschrapte pagina's net de extra diepgang en karakterontwikkeling aan het verhaal kunnen schenken.

 

[Waldorf]

20 minuten geleden, lukoste zei:

 

Tiens, Marini zei nochtans: ""Ik had oorspronkelijk 82 pagina's gepland, maar heb uiteindelijk besloten drie pagina's met orgieën te schrappen om er een serieuzer album van te maken."

 

Hij zal die bewaren voor de luxe-editie. 

 

[Waldorf]

Zojuist, cinco zei:

 

Al die commissies vreten de tijd om zijn albums af te werken weg.

Op zich vind ik zijn tekentalent sterk genoeg om met vereenvoudigde tekeningen weg te komen, maar het wordt overschaduwd door de kwaliteit van de eerdere delen.

 

 

 

Wel ja, sinds De Schorpioen weten we dat hij meer in zijn mars heeft dan wat hij in dit boek getekend heeft. En dat wringt bij mij toch een beetje.

[cinco]

12 minuten geleden, Waldorf zei:

 

Wel ja, sinds De Schorpioen weten we dat hij meer in zijn mars heeft dan wat hij in dit boek getekend heeft. En dat wringt bij mij toch een beetje.

 

Aan de hand van de online previews had ik mijn verwachtingen al bijgestuurd en voelde je dat hij verder ging met de aanpak die hij sinds Batman en Noir Burlesque hanteert.

Aangezien hij aangegeven heeft dat hij met het volgende deel van Adelaars eind 2024 wil klaar zijn, zal hij die werkwijze verder zetten.

 

Ik kan echter niet ontkennen dat ik dit nieuwe deel graag gelezen hebben, ook al voelde het als een soort van overgangsalbum naar hopelijk inhoudelijk steviger materiaal in volgende delen.

[cinco]

Ook RIP aan

 

Spoiler

die kleine bitch van een Lucilla die al sinds het eerste album meegaat en waar wel erg bruusk mee wordt afgerekend.

 

Omwille van de connectie met beide hoofdfiguren en hun jeugd leek me dat een personage om nog een tijdje te laten meedraaien, meer uit te werken en eventueel ook een andere kant van te tonen naast haar venijnige karaktertrekken.

 

[Waldorf]

Blacksad 7 - De maskers vallen, deel twee (Diaz Canalez, Guarnido)

Stadsplanner Solomon, gebaseerd op Robert Moses, heeft een klare kijk op de toekomst van de metropool: met bruggen, tunnels en brede lanen moet de stad ontsloten worden voor de auto. De toekomst is aan de durvers. Dat niet iedereen zijn visie deelt vindt hij wel wat vreemd, maar hij laat zich niet tegenhouden. De vakbond van de metro-arbeiders is zo'n bolwerk van achterwaarts denkenden.

In het eerste deel van dit tweeluik hebben Diaz Canales en Guarnido de situatie uit de doeken gedaan. De ambitieuze Solomon, het gekonkel van vakbondsleiders, het cynische stadsbestuur, de idealisten met hun theatertjes. John Blacksad faalde, hij kon zijn klant niet beschermen tegen die vreemde meeuw. Bovendien wordt zijn maatje Weekly beschuldigd van moord. En wat heeft Alma hier mee te maken?

Het zijn geen stachanovisten, de makers van Blacksad. Maar hun lage tempo geeft hen wel de kans om te werken aan elk detail van hun verhaal. Werkelijk alles zit goed: de prachtige personages, allemaal met hun eigen verhaal. De historische grond waarin dit verhaal wortelt is rijk en geurig, en het Spaanse duo maakt er iets prachtig van. Het New York van 1950 voelt waarachtig aan, al die beesten zijn echte mensen. Diaz Canales schrijft geen personages die eendimensionaal goed of slecht zijn. Ze hebben diepere drijfveren en ze bewegen in die fascinerende tijd dat de hele toekomst maakbaar leek. En dan de tekeningen van Guarnido. Wat een koppen, wat een kleuren, wat een decors. Het tekenplezier is tastbaar op elke pagina. Dit was misschien wel het album waar dit jaar het meest naar uitgekeken werd door stripliefhebbers, en het maakt alle beloftes waar. Zeer goed.

 

 

 

 

[cinco]

Ok, dat motiveert om straks een stripwinkel binnen te waaien.

[Bart 01]

Ik kom van ver maar blijf niet lang (Zwart, Smits).

Deze stond reeds veel te lang ongelezen in de kast. Gus Jenssen keert na de split van zijn grunge band terug naar de heimat, op zoek naar zichzelf. In het dorp is nog niets veranderd: er is niets te beleven, de plaatselijke jongeren ontdekken de liefde aan de skatebaan en een paar van hen repeteren hun eerste eigen nummers.

Opgroeien als tiener in de jaren negentig in een godvergeten hol, geen wonder dat het boek begint met een verwijzing naar Sonic Youth. Net als in het dorp gebeurt er weinig in het boek. En toch volstaan een paar (veelal tekstloze) pagina's om mee gesleurd te worden in het verhaal. De tristesse en melancholie druipen van de tekeningen in potlood en houtskool en zetten zich over op de lezer. Zelfs een zijsprong naar een vermeende UFO ervaring komt nergens geforceerd over. Mulder & Scully waren ook op hun hoogtepunt in de nineties. En zo kabbelt het verhaal verder zonder naar een einde toe te werken. Waar de jongeren verder dromen van een weg die ze uit het dorp weghaalt komt, heeft diezelfde weg Gus weer naar het begin gebracht. Voor allen een nieuwe halte in de voortdurende zoektocht naar een plaats in het leven. Helaas heeft de tekenaar de release nooit kunnen meemaken. Een sterk boek. 

 

[cinco]

Horizontale Collaboratie (Navie - Carole Maurel)

 

 

Het leven is sowieso al complex zonder dat je daarbovenop ook nog eens een wereldoorlog op je bord hoeft te krijgen.

We volgen zowel het hoofdpersonage Rose als de mensen in haar omgeving die allemaal hun eigen problemen zien uitvergroot worden door al de bagage die de oorlog met zich meebrengt. Sommigen onder hen zullen een tragisch lot kennen en vooraan in het album zit een losse brief die zijn bestemmeling nooit zal bereiken.

 

Getekend in een zachte stijl zonder de hardheid van de gebeurtenissen daarmee te ontlopen.

En bereid je erop voor dat de sympathiekste personages de zwaarste dobbers te verwerken zullen krijgen.

 

Een verhaal dat zeker weet te raken.

 

[cinco]

Op 7/12/2023 om 09:07, Waldorf zei:

Diaz Canales schrijft geen personages die eendimensionaal goed of slecht zijn. Ze hebben diepere drijfveren en ze bewegen in die fascinerende tijd dat de hele toekomst maakbaar leek.

 

Ja, zelfs de grote antagonist van het verhaal toont heel even een moment van weemoed en kwetsbaarheid, geraakt door de vergankelijkheid die de tijd met zich meebrengt en iedereen uiteindelijk uitwist.

 

 

Want wat kan iemand die geld en roem heeft nog meer willen? De eeuwigheid.

En aangezien dat niet fysiek lukt, dan toch in naam.

Een idee-fixe dat hem over lijken doet gaan.

 

[Waldorf]

De marathon van de eeuw - Saint Louis 1904 (Kid Toussaint, Munuera)

Ik heb niets met sport, hoegenaamd niet. Lopen, fietsen, achter ballen aanhollen, het boeit me niet. Het is dan ook wat vreemd dat ik een strip kocht over een marathon. Gelukkig was er chaos op die marathon, en een beetje menselijk leed om het verhaal wat te stofferen. De scenarist poogt humor te puren uit de verschrikkelijke omstandigheden waarin de marathon gelopen werd, maar humor is een moeilijk vak. Erg geestig wordt het nooit. De tekeningen van Munuera redden de meubelen.

[Air]

31 minuten geleden, Waldorf zei:

De marathon van de eeuw - Saint Louis 1904 (Kid Toussaint, Munuera)

Ik heb niets met sport, hoegenaamd niet. Lopen, fietsen, achter ballen aanhollen, het boeit me niet. Het is dan ook wat vreemd dat ik een strip kocht over een marathon. Gelukkig was er chaos op die marathon, en een beetje menselijk leed om het verhaal wat te stofferen. De scenarist poogt humor te puren uit de verschrikkelijke omstandigheden waarin de marathon gelopen werd, maar humor is een moeilijk vak. Erg geestig wordt het nooit. De tekeningen van Munuera redden de meubelen.

Ik wou wat gaan bewegen vandaag. Maar misschien ga ik beter mijn boekenkast opruimen en eventueel naar de bibliotheek wandelen.

 

[Waldorf]

Undertaker 7 - Mister Prairie (Dorison, Meyer)

Jonas wordt naar een dorp in Texas gesommeerd om een ongeboren kind te begraven. Maar eerst moet er nog een abortus uitgevoerd worden, en een fundamentalistische vrouw wil daar een stokje voor steken. 

Is de western een geschikt vehikel om het over hedendaagse problemen te hebben? Het is een vraag die me bekroop bij het lezen van dit album. Ik ben er niet per se tegen om het over abortus en religieus fundamentalisme te hebben in een tekenverhaaltje, maar dan is het al zo fijn als het goed gedaan is. Dorison stapelt in dit album een beetje teveel idiote ideeën opeen, waardoor ik uiteindelijk wat uit mijn hum geraakte. Er zitten in dit verhaal zoveel polariserende issues dat het pijn doet aan de ogen. En dat moet er nog plaats gemaakt worden voor Rose, en verwezen naar het verleden van Jonas. 

Meyer tekent als vanouds op zeer hoog niveau, maar het verhaal is noch een goeie western, noch een interessante denkoefening over allerlei maatschappelijke issues. 

 

[Waldorf]

Lucky Luke door Blutch - De ontembaren (Blutch)

Nog meer western ten huize Waldorf dit weekend, maar deze is naar grootvader Morris' recept: cliché's zo ver het oog reikt, maar altijd met minstens 45% paard en revolvers. Lucky Luke heeft een paardendief betrapt en gearresteerd. Als hij nadien de einder tegemoet rijdt komt hij twee kinderen tegen die het in hun eentje lijken te moeten rooien. Tot blijkt dat de paardendief van daarnet hun grote broer was. Luke neemt de twee onder zijn hoede, maar het blijkt addergebroed van de zuiverste soort. 

Blutch doet vormelijk en inhoudelijk niet aan vernieuwing, hij maakt een Luke zoals Morris dat ook altijd deed: met silly humor, bankrovers op paarden en met een tekenstijl die erg dicht aanleunt bij de meester zelve. Prima!

 

[cinco]

Het is tot nu toe de hommage die het dichtst bij de originele reeks staat.

Op zich zie ik liever een wat vrijere interpretatie zoals die van Bonhomme, maar deze van Blutch leest ook vlot weg.

Iets groffer taalgebruik dan de klassiekers van Morris, al kan ik me op dat vlak vergissen. Mijn kennis van de Lucky Lukes is eerder matig.

[linthout]

Hij rookt!

 

[Air]

2 uren geleden, Peter Motte zei:

Lijkt de plaats van @cinco te hebben ingenomen.

Ik zou niet durven.

Maar ik zal wel eens vaker een poging doen wat zinnigs te schrijven.

Deze huurde ik in de bibliotheek, en las het vandaag uit.

 

Storm, van Don Lawrence. Prachtig!

storm, van Romano Molenaar en Jorge Vos. Veelbelovend begin, daarna een beetje uit mijn zicht verdwenen.

Nu dus uit pure nieuwsgierigheid, De kronieken van Roodhaar.

 

Een wat lossere tekenstijl, met meer invloeden uit de Amerikaanse comics en mogelijk manga.

Ik heb het idee dat Hij (Romano Molenaar) zich hier wat vrijer voelde, en hij zich minder verplicht voelde om aan het beeldmerk van Don Lawrence vast  te houden.

Er is bijvoorbeeld duidelijk meer bloed en geweld ten toon gesteld, en een eigen universum proberen te creëren, die wel in lijn staat met de werelden van pandarve/Don Lawrence.

Het verhaal is een soort “origin story”, om het karakter Roodhaar haar drijfveren te verklaren.

 

 

[Air]

De Kronieken van Roodhaar

En ondertussen al 7 delen. 

Een hardwerkende Molenaar. 

 

[cinco]

1 uur terug, Air zei:

 

Maar ik zal wel eens vaker een poging doen wat zinnigs te schrijven.

 

 

Degelijke reviews zijn altijd welkom.

[Peter Motte]

Voorheen Zookie:

 

https://andreasmartens.wordpress.com/2023/12/12/voorheen-zookie-door-michel-den-hamer/

[cartoonesk]

23 uren geleden, Peter Motte zei:

Voorheen Zookie:

 

https://andreasmartens.wordpress.com/2023/12/12/voorheen-zookie-door-michel-den-hamer/

 Sympa, zoals ze in het Frans zeggen.  Thanks.

 

[Air]

11 minuten geleden, cartoonesk zei:

 Sympa, zoals ze in het Frans zeggen.  Thanks.

Voortaan strips uit de Sympa-theek i.p.v. uit het archief dus.

 

 

[mojo]

Blacksad 6 en 7: De Maskers vallen af. 
 

Kerstochtend uitgeslapen en gespendeerd met dit geweldige tweeluik, waarvan deel 2  onder de kerstboom lag. Topochtend. 

[Air]

Ik zal deze gaan lezen voor dat het uit de hand loopt.

 

[Air]

[cinco]

Hoka Hey! (Neyef)

 

Het vergt een bundeling van vele talenten als je zowel scenario, tekenwerk als inkleuring op een geslaagde manier kan samenbrengen. Als je dan ook nog de scènes met je tekeningen erg cinematografisch kan presenteren, dan is het beroep van striptekenaar een ideaal alternatief voor dat van filmregisseur.

Neyef vertelt zijn verhaal over meer dan 200 pagina's (uitgebracht in 2 delen voor de Nederlandstalige uitgave) en wisselt intense scènes af met momenten van rust waarin hij ruimte laat voor de indrukwekkend weergegeven natuur.

Maar deze erg kleurrijke en zeer aantrekkelijke wereld is verraderlijk en de hoofdpersonages ontsnappen niet aan de wreedheid die het wilde westen met zich meebrengt.

 

 

[Waldorf]

Le passager du Polarlys - Bocquet, Cailleaux naar Simenon

Aan het eind van de jaren 1920 maakte Georges Simenon een zeilreis naar het noorden van Europa. Zijn avontuur strandde in het Noorse Bergen en hij zette zijn reis voort aan boord van de Polarlys, een stoomschip dat passagiers, post en vracht vervoerde langs de noordkust van Noorwegen. Tijdens de lange winters was het schip het enige contact tussen afgelegen dorpen en de bewoonde wereld. De reis inspireerde hem tot een roman die uiteindelijk deze strip werd.

Het verhaal begint in Parijs, waar een jonge vrouw toevallig een man ontmoet. De avond mondt uit in een besloten feestje met drank en andere drugs. De volgende dag vindt de poetsvrouw het dode lichaam van de vrouw. Als enkele weken later de Polarlys uitvaart in Hamburg om de Noorse kustdorpen te gaan bevoorraden is de moordenaar aan boord. Maar wie is het?

Hoewel die verhaal verloopt als een klassieke whodunnit ligt de charme toch in de hele wereld die Simenon schept: de microkosmos aan boord van het schip, op de winterse zee. Ook de personages zijn bij Simenon vaak als kleine scheepjes, verloren in de grote zee van het leven, rondzwalpend, vechtend tegen de ondergang. De tekeningen van Cailleaux voegen daar nog een geweldige laag aan toe. Zijn potloodlijnen en grijze en blauwe kleuren brengen de winterkou naar binnen. Heerlijk boek, niet vertaald.

 

 

 

[Waldorf]

Bela Lugosi (Thirault, Mousse)

Bela Lugosi was een Amerikaans-Hongaars acteur die vooral bekend werd door zijn vertolking van Dracula in 1931. In dit boek wordt zijn levensverhaal verteld door Lilian Arch, één van de vijf vrouwen met wie Lugosi getrouwd was. Het is 1956, en de acteur is oud en verslaafd aan morfine. Een jonge bewonderaar komt hem bezoeken, en Arch doet eerlijk maar vol mededogen het leven van haar ex-man uit de doeken aan de jongeman.

Biografieën in stripvorm vind ik vaak moeilijk, maar deze is wel leuk. Het idee om het leven van Lugosi te laten vertellen door de vrouw die twintig jaar met hem getrouwd was is goed gevonden. Er zit liefde in, maar Arch is ook eerlijk over de mindere kantjes van Lugosi. De hoekige tekeningen van Marion Mousse in zwart-wit met spaarzaam rood lenen zich erg goed voor dit verhaal. 

 

 

 

[Waldorf]

De kinderen van de wind 9, Het bloed van de kersentijd 2: Rue des Martyrs (Bourgeon)

In 43 jaar heeft Bourgeon deze reeks van negen delen getekend. In de eerste vijf delen beschreef hij de avonturen van de jonge Isabeau aan het einde van de 18de eeuw. Bourgeon zette de hang naar vrijheid van de jonge vrouw tegenover de toen florerende slavenhandel. Ondanks de zware thematiek en het harde geweld was Isa een levenslustige vrouw met een fundamenteel optimisme.

In de tweede cyclus, Het kleine meisje Bois-Caiman, vertelt dezelfde Isa op bijna honderdjarige leeftijd haar levensverhaal aan haar achterkleindochter met dezelfde naam. Maar deze Isabeau wordt Zabo genoemd. Ook in deze cyclus blijft Isa de vrijgevochten vrouw, al is het leven hard voor haar. Het kleine meisje Bois-Caiman uit de titel is haar dochtertje dat ze op tragische wijze verliest. En ook in deze cyclus staat de vrijheid van Isa tegenover de slavernij. Het boek speelt zich af in Louisiana tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, een conflict dat grotendeels ontstond vanuit de weerstand van de zuidelijke staten om de slavernij af te schaffen. Achterkleindochter Zabo is geboren op een plantage, en kent de slavernij dus goed. 

De laatste cyclus van twee delen focust dan verder op Zabo, die haar man volgt naar Europa. Vanuit 1889, het jaar van de wereldtentoonstelling in Parijs, blikken we terug op het parcours van Zabo. In het eerste deel van dit tweeluik leerden we al veel van wat in het laatste album zou gebeuren. Want ook dit album wordt na de feiten verteld aan een andere vrouw. Tijdens de Commune van Parijs in 1871 verliest Zabo haar man en haar drie maand oude baby. Haar man wordt zoals zovelen gefusilleerd tijdens de Semaine Sanglante, de bloedige week waarin het Franse leger de Commune neerslaat. Zabo wordt verbannen naar Nieuw Caledonië, helemaal aan het andere eind van de wereld. In 1880 krijgen de communards amnestie, en keert Zabo terug naar Parijs.

Meer dan in de eerste vijf delen neemt Bourgeon zijn toevlucht tot praatjes bij plaatjes in het afsluitende tweeluik. Er staan nogal wat pratende hoofden in dit boek, en wie alles goed wil volgen doet er goed aan nog even de Wikipedia-pagina over de commune van 1871 te lezen, of Tardi's De stem van het volk. Maar Bourgeon maakte geen strips om in een half uurtje weg te lezen. Net zoals in zijn andere reeksen vraagt hij inzet van zijn lezer, en de aandachtige lezer wordt ook beloond. Want ook dit laatste deel heb ik weer erg graag gelezen. Bourgeon heeft geen droge geschiedenisles gemaakt, maar een verhaal van mensen die roerige tijden meemaken. De vele info staat dat verhaal ook niet in de weg, en de tekenaar verliest de weg niet in de verschillende tijdperken. Zeer goed.

 

 

[Ambreville]

@Waldorf, had je die maquettes gezien die hij als research voor zijn laatste twee delen gemaakt heeft?

 

 

https://www.lematin.ch/story/bourgeon-dit-un-adieu-emu-a-ses-passagers-du-vent-461745180952

 

 

[Waldorf]

De belegerden (Nardella, Bizzarri)

Zuid-Italië roept vaak een beeld op van zonnige pleintjes waar het prettig gelato likken is, waar oude mannen ciao bella roepen naar zwartharige schonen, en waar elk huis een eigen recept voor pasta alla puttanesca heeft. Maar Zuid-Italië is ook een oord waar bittere armoede, criminaliteit en algehele uitzichtloosheid aan de orde van de dag zijn. 

In De belegerden kijken we mee achter de muren van het Onpi, een flatgebouw dat gesloopt moet worden omdat het stadsbestuur komaf wil maken met alle onfrisse zaken die daar gebeuren. De bewoners zijn elk op hun manier hard geraakt door het leven, en ze zijn niet van plan zich uit hun belabberde thuis te laten zetten. 

Dit grimmige verhaal mengt het klassieke misdaadverhaal met sociale kritiek tot een pageturner. Erg goed.

 

[Waldorf]

15 minuten geleden, Ambreville zei:

@Waldorf, had je die maquettes gezien die hij als research voor zijn laatste twee delen gemaakt heeft?

 

 

https://www.lematin.ch/story/bourgeon-dit-un-adieu-emu-a-ses-passagers-du-vent-461745180952

 

 

 

Ja, natuurlijk. 

[Koen Claeys]

Panaccione maakte met zijn tekenwerk voor Lupano's tekstloze 'Un Océan d’Amour' (A sea of love) al een grote indruk op mij. Opnieuw heeft hij weinig woorden nodig om veel emoties en gebeurtenissen treffend over te brengen, maar slaagt hij er ook in om langere conversaties ook visueel boeiend te houden. Het is zo'n verhaal dat na lezing nog lang blijft nazinderen.

Wat mij betreft de eerste absolute strip-topper van 2024.

[Waldorf]

Saint-Elme 5 - Les Thermopyles (Peeters, Lehman)

Saint-Elme is een vijfdelige reeks door hetzelfde auteursduo als De Kladdenman. In het bergdorp Saint-Elme, befaamd om zijn bronnen, gebeuren vreemde dingen. Detective Franck Sangaré is er samen met de mysterieuze mevrouw Dombre op zoek naar een jonge man die al enkele maanden verdwenen is. Die jonge man, de Derwisj, bewaakt een afgelegen boerderij waar drugs verhandeld worden. Aan het hoofd van die drugoperatie staat de zoon van Sax, de man die de uitbating van de bronnen, en daarmee zowat heel Saint-Elme in handen heeft. Bovendien wordt de stad overrompeld door gemuteerde kikkers.

Net zoals bij De kladdenman hebben Peeters en Lehman een spannende thriller gemaakt, maar het bovennatuurlijke uit hun vorige boek is minder aanwezig. Aan het einde van het laatste album zijn alle lijnen van dit waanzinnige verhaal netjes afgewerkt. Maar zowel de tekeningen in felle kleuren als de maffe personages van Lehman tillen deze reeks naar grote hoogte. Saint-Elme baadt in de ongrijpbare sfeer van Twin-Peaks, maar dan in fel paarse en giftig groene tekeningen.

De kans dat dit vertaald wordt is niet groot, en dat, beste vrienden, is erg jammer. Want dit is erg goed. Het Frans is niet zo moeilijk, dus laat jullie over de taalgrens trekken en ga mee naar Saint-Elme.

 

 

 

 

[Waldorf]

Terug naar Eden (Paco Roca)

Met Terug naar Eden heeft de Spaanse tekenaar Paco Roca het niet ver gezocht. Zijn eigen moeder is Antonia, over wie dit boek gaat. 

Haar leven lang koesterde Antonia een foto, waarop zijzelf te zien is, samen met haar twee broers, één van haar zussen en haar moeder. De foto is genomen in 1946 aan het strand bij Valencia. Aan de hand van die foto vertelt Paco Roca over de jeugd van zijn moeder. Antonia is een eenvoudige vrouw, die opgroeit in een land dat nog bekomt van de burgeroorlog. Bij wie aan de verkeerde kant vocht heerst bittere armoede en honger. De maatschappij is nog ten prooi aan oude vormen en gedachten. Antonia blijft haar hele leven zo goed als analfabeet, want meisjes in de jaren veertig kijken slechts aan tegen een bestaan als huismoeder. Dat de vaders met harde hand over het gezin waken wordt voor lief genomen. De perfide invloed van de kerk is er op gericht mensen dom en volgzaam te houden. Als volwassen vrouw zal Antonia geen enkel besef hebben van hoe de wereld in elkaar zit. Het is een raadsel waarom Antonia vasthoudt aan de foto die haar herinnert aan een tijd van armoede en huiselijk geweld.

Paco Roca is niet de man van de grote gebaren. Dit verhaal over zijn moeder is opgebouwd uit kleine scenes uit het gezinsleven die een mozaïek vormen. Ook in zijn tekeningen in zuinige klare lijn worden de emoties spaarzaam geuit. Maar tegelijk is het een onthutsend boek. Het toont hoe een kind dat niet mag hopen op of dromen van een toekomst dat uiteindelijk ook niet doet. 

Zeer sterk.

 

 

 

[cinco]

Terug naar Eden (Paco Roca)

 

Deze zondagvoormiddag dit boek gelezen.

 

Het verhaal achter een foto die symbool staat voor de illusie van de perfecte familie die nooit bestaan heeft, een illusie die fel afsteekt tegen de werkelijkheid die achter het beeld schuilgaat. Een foto in een tijd dat foto's zeldzaam waren en daarom gekoesterd wordt als een venster naar de onbereikbare Hof van Eden. De laatste glimp op mensen die er niet meer zijn.

Het verhaal van die mensen leeft nu verder in dit beeldverhaal en de foto krijgt daarmee een veel uitgebreider leven dan men in 1946 had kunnen vermoeden. Eden bestaat niet, maar onze herinnering wil ons soms doen geloven dat we er toch even geweest zijn.

 

 

 

 

 

[Koen Claeys]

 
Paco Roca werd in Vlaanderen en Nederland geïntroduceerd met het album 'Rimpels' uit 2009. Dat album maakte een grote indruk op me... maar 'Terug naar Eden' maakt nog meer indruk op me. Roca vertelt het verhaal die achter een foto schuilt... Het geeft hem de kans om een uiterst persoonlijk maar ook universeel verhaal te vertellen... het greep me aan. Een striptopper van jewelste !!!!!!

[Waldorf]

La neige était sale (Fromental, Yslaire, naar Simenon)

Dit boek is een bewerking van wat Simenon zelf een 'roman dur' noemde. Dat zijn romans zonder Maigret, waarin Simenon zijn duistere kijk op de mensheid naar voor bracht. La neige était sale is meteen de hardste van de romans durs. Volgens scenarist Fromental verwerkte Simenon er zijn ervaringen in de Tweede Wereldoorlog in, en ook de dood van zijn broer. Die was Rexist tijdens de oorlog en stierf aan het begin van de jaren vijftig toen hij in dienst van het Franse Vreemdelingenlegioen in Indo-China vocht.

Het verhaal gaat over Frank, een jonge man die opgroeit bij zijn moeder die een bordeel runt. De stad waar hij woont wordt bezet door een vreemde macht, zonder enige aanwijzing waar die stad ligt, of wie de bezetter is. Op een avond vermoordt Frank een soldaat. Niet als verzetsdaad, en zonder enige aanleiding. Vanaf dan belandt Frank in een neerwaartse spiraal. 

Ondanks het vele roze dat Yslaire in zijn tekeningen aanbrengt is dit geen opbeurend boek. Dit is een boek in de lijn van De vreemdeling van Camus: existentialisme, het bestaan als een pijn, maar prachtig geïllustreerd. Of het vertaald wordt weet ik niet.