Strip Van De Dag

[lukoste]

2 hours ago, Waldorf said:

Volgende week wordt ik er 45

[Boris Valeo]

Servitude Compleet: 

Eindelijk dit epos kunnen lezen nu het compleet is. Doordat het aantal delen van in het begin vast lag inclusief titels wisten de schrijvers zeer goed naar wat ze aan het toewerken waren. Gevolg: zeer sterk en solide verhaal. Zowel het scenario als tekeningen zijn TOP. 

[Boris Valeo]

Ghost Kid van Tiburce Oger: lekker cowboy verhaal. Tiburce weet als geen ander met zijn tekeningen humor binnen te brengen in het verhaal. 

[Boris Valeo]

Revanche van Baladi: 

Western gebracht volgens een apart naratief. Zeer goeie story telling en dito tekeningen

[Waldorf]

Meneer Vadim 2 - Supplement frieten met wapens (Gihef, Tanco)

Ik was gecharmeerd door het eerste deel van Meneer Vadim, over een stokoude ex-legionair die uit het bejaardentehuis gezet wordt en om den brode dan maar gaat bijklussen in de georganiseerde misdaad. Maar het tweede deel gaat stroef. Laag na laag worden bijkomende intriges aangevoerd tot het geheel onoverzichtelijk wordt. Het verhaal wordt veel te snel afgehaspeld. De tekeningen blijven wel goed, met een heerlijk Côte d'Azur-gevoel.

 

[Waldorf]

Friday 1 - The first day of Christmas (Brubaker, Marcos Martin)

Friday is een meisje van 18 die haar hele jeugd heeft opgetrokken met Lancelot. Samen hebben ze als tieners in hun stadje in het noordoosten van de VS mysteries opgelost. Van weggelopen katten tot diefstallen. Maar Friday is naar de universiteit getrokken, en hun jeugdige avonturen lijken ten einde. Het afscheid verliep vreemd en stroef. Aan het begin van de kerstvakantie keert Friday terug naar huis.

Friday is een 'young adult'-strip: Brubaker heeft het gebaseerd op wat hij als tiener las, gemengd met wat Lovecraft. Hoewel dit pas een inleiding is kon Friday mij wel bekoren. Ik was meteen mee in het verhaal, hoewel er heen en weer gesprongen wordt in de tijd. De toon zit juist, de tekeningen van Marcos Martin zijn geweldig. Erg graag gelezen.

 

 

[Waldorf]

Angel Wings 7 - Mig Madness (Yann, Hugault)

Het zevende deel van de luchtvaartreeks van Yann en Romain Hugault speelt ten tijde van de oorlog in Korea. Angela bestuurt drones voor de Air Force, op afstand bestuurde jets die als doel gebruikt worden bij schietoefeningen. Ondertussen vliegt haar geur-, kleur- en smaakloze lief Rob met Panthers over Korea vanaf het vliegdekschip Oriskany. Rob wordt bij een riskante missie neergehaald, en Angela moet hem gaan redden. 

Angel Wings is een beetje Buck Danny met minder tekst en meer borst, en dat is prima. Sommige gebeurtenissen gaan wel erg vlot (Angela als oorlogsfotografe in een POW-kamp, realy?), maar dat deert niet. Yann houdt er vaart in, en de beelden die Hugault maakt van F9F en F-86 zijn geweldig. Erg goede luchtvaartstrip.

 

 

[Waldorf]

Bleekwater (Joris Mertens)

François is chauffeur bij een droogkuis. Dagelijks brengt hij de propere was naar klanten in de stad. François heeft een geordend leven: op tijd een pintje en een sigaret, een praatje met Maryvonne van de krantenwinkel, steeds dezelfde combinatie van cijfers op de lotto. Maar als François plots een nieuwe collega krijgt verandert alles. 

Vorig jaar debuteerde Mertens met het bijzonder sfeervolle Beatrice, dat tekstloos was. Bleekwater bevat wel tekst en zo mogelijk nog meer sfeer dan Beatrice: de sfeer van een grootstad op het snijpunt van Parijs en Brussel rond 1980. Stadskernverfraaiing is nog een verre droom, overal rijden auto's en schreeuwt neonreclame om aandacht. Als een geslagen hond loopt François door de gutsende regen, en van bladzijde 1 weet je dat het niet goed komt. Als u materiaal zoekt om uw top 10 van 2022 te stofferen bent u aan het goede adres. Zeer goed.

 

[Waldorf]

Valse sporen (Duhamel)

Frank Paterson is een veertiger die om den brode een westernheld speelt in een toeristische attractie in het westen van de VS. Elke dag speelt hij zijn rol in de heropvoering van een historisch duel. Frank neemt zijn job bijzonder ernstig. Maar na een dispuut wordt hij ontslagen. Hij schrijft zich in voor een groepsreis door het westen, die hem onder andere langs Monument Valley en de Grand Canyon zal brengen. 

Duhamel is een auteur die zijn vinger haarfijn op eigentijdse wonden weet te leggen, dat weten we nog uit eerdere albums. In Valse Sporen speelt hij met hete hangijzers als fake news en geschiedvervalsing. Niet alleen de mythe van het Wilde Westen wordt gefileerd, ook over het Amerika van vandaag praat Duhamel graag een mondje mee. Erg graag gelezen.

 

[Helstar]

5 uren geleden, Waldorf zei:

Bleekwater (Joris Mertens)

François is chauffeur bij een droogkuis. Dagelijks brengt hij de propere was naar klanten in de stad. François heeft een geordend leven: op tijd een pintje en een sigaret, een praatje met Maryvonne van de krantenwinkel, steeds dezelfde combinatie van cijfers op de lotto. Maar als François plots een nieuwe collega krijgt verandert alles. 

Vorig jaar debuteerde Mertens met het bijzonder sfeervolle Beatrice, dat tekstloos was. Bleekwater bevat wel tekst en zo mogelijk nog meer sfeer dan Beatrice: de sfeer van een grootstad op het snijpunt van Parijs en Brussel rond 1980. Stadskernverfraaiing is nog een verre droom, overal rijden auto's en schreeuwt neonreclame om aandacht. Als een geslagen hond loopt François door de gutsende regen, en van bladzijde 1 weet je dat het niet goed komt. Als u materiaal zoekt om uw top 10 van 2022 te stofferen bent u aan het goede adres. Zeer goed.

 

Heb deze onlangs ook gelezen en vind hem heel erg goed (beste van 2022 tot nu toe). De tekeningen van de stad zijn ontzettend mooi en sfeervol, gezichten vind ik minder geslaagd, zeker tov van die fantastische sfeervolle stadsbeelden. Beatrice heb ik ook gekocht maar die is in alle opzichten minder goed (maar nog steeds de moeite waard).

 

[Neat Stuff]

7 uren geleden, Waldorf zei:

Bleekwater (Joris Mertens)

François is chauffeur bij een droogkuis. Dagelijks brengt hij de propere was naar klanten in de stad. François heeft een geordend leven: op tijd een pintje en een sigaret, een praatje met Maryvonne van de krantenwinkel, steeds dezelfde combinatie van cijfers op de lotto. Maar als François plots een nieuwe collega krijgt verandert alles. 

Vorig jaar debuteerde Mertens met het bijzonder sfeervolle Beatrice, dat tekstloos was. Bleekwater bevat wel tekst en zo mogelijk nog meer sfeer dan Beatrice: de sfeer van een grootstad op het snijpunt van Parijs en Brussel rond 1980. Stadskernverfraaiing is nog een verre droom, overal rijden auto's en schreeuwt neonreclame om aandacht. Als een geslagen hond loopt François door de gutsende regen, en van bladzijde 1 weet je dat het niet goed komt. Als u materiaal zoekt om uw top 10 van 2022 te stofferen bent u aan het goede adres. Zeer goed.

 

Ook hier een absolute favoriet. Jammer dat het zo vluchtig naar een ietwat voorspelbare punch-line afstevent. Bleekwater doet wat dat betreft een beetje denken aan de EC Crime verhaaltjes. Ik ben erg benieuwd wat Mertens zou kunnen bewerkstelligen als hij een wat lijviger werk zou afleveren...

[De Hollander]

Helaas, op de website van Silvester staat dat de laatste delen van walking Dead zijn uitgesteld omdat de amerikaanse uitgever aan het reorganiseren is.

[lukoste]

3 hours ago, De Hollander said:

Helaas, op de website van Silvester staat dat de laatste delen van walking Dead zijn uitgesteld omdat de amerikaanse uitgever aan het reorganiseren is.

Thanks, had dit slechte nieuws nog niet opgepikt. Ik 'beloof' ze aan mijn zoon voor zijn verjaardag (midden augustus) 

[De Hollander]

Carthago 11.

Ik had mij zo voor genomen om deel 11 pas te kopen als deel 12 ook zou verschijnen. Het wordt een tweeluik dus dat zo mooi zijn. Daarnaast blijft Daedalus altijd zeer vasthouden aan haar eigen uitgave ritme, soms onnavolgbaar, maar ik had wat budget over, dus toch maar gekocht.

Dan uiteraard ook maar gelezen. En wat wil, uiteraard weer heel erg genoten van deze serie. Bec komt met 3 verhaallijnen, deze blijven nu nog wat open, maar zijn allen boeiend, benieuwd of hij deze verhaallijnen bij elkaar gaat brengen of dat sommige verhaallijnen meer vulling en achtergrond zijn ten behoeve van de hoofdreeks. 

Hopelijk neemt Daedalus de moeite om deel 12 wat eerder te laten verschijnen en dat wij weer een vol jaar moeten wachten, in. FR is ondertussen deel. 13 al uit? 

Deze reeks verdiend dat!

[De Wortel]

Sabels en Galjoenen 10 -  Van de Maan naar de Aarde.

Al het jaar 2000 schreef Stripspeciaalzaak over deze serie, en die tekst is nog altijd van toepassing: Superieur! Klasse! O ja? De mengelmoes van diverse sferen  en frisse ideeën in combinatie met de flamboyante tekenstijl doen ons grijpen naar deze superlatieven.

Zelf las ik het eerste deel toen ik nog op de basisschool zat. Ondertussen zijn we meer dan twintig jaar verder en hoop ik dat mijn zoontje (nu anderhalf) zich ooit ook eens aan deze serie zal wagen.

Voor iedereen die in de loop der jaren uit pure wanhoop de andere delen verkocht heeft... Koop ze terug. Met dit album wordt het verhaal op mooie wijze afgerond, geheel in stijl. Was het de lange wachttijd waard? Nee, dat was volstrekt onnodig. Maar dat doet niet aan het feit dat dit nog altijd een heerlijke strip is.

Een mooie kers op de taart zou de vertaling van deel 11 en 12 zijn, met focus op dat schattige kleine konijntje Eusebio en zijn gemene broer Fulgence. Ik heb deze albums in het Frans gelezen, maar ik weet zeker dat ik er met een goede vertaling nog meer plezier van zou hebben. 

[Gilles]

39 minuten geleden, De Wortel zei:

Sabels en Galjoenen 10 -  Van de Maan naar de Aarde.

 

 

Klinkt goed. Laat ons hopen op een integrale heruitgave in hardcover (ja, quasi onmogelijk. Ik weet het). Ik zie me de reeks namelijk niet herkopen in softcovers. 

[Koen Claeys]

Antananarivo

Ik had op basis van de cover een soort grappig avonturenverhaal met bejaarden à la ‘Krasse Knarren’ verwacht maar in plaats daarvan las ik een speurtocht in Noord-Frankrijk die een sullige Jerome K. Jerome Bloks ook af en toe, al struikelend, durft te ondernemen.  Het stripboek is zo’n 120 pagina’s dik maar opeens is het uitgelezen. Het blijkt namelijk zo’n verslavende trip te zijn die je de wereld om je heen doet vergeten, een beeldverhaal van het allerbeste soort.  
De scenarist is een nobele onbekende voor me maar het tekenwerk door Vallée (Katanga, Er Was Eens...) alsook de uiterst positieve geluiden van mede-stripliefhebbers beloofden het beste.  De belofte werd waargemaakt.

 

[lukoste]

Antananarivo. Fantastisch tekenwerk, veel beter kan het niet worden. Maar het scénario was minder mijn ding.

 

De voorbije dagen meer plezier gevonden in The Kong Crew 1-2 en Het Venijn 1-3.

[Timhardt]

Op 6/5/2022 om 21:44, Gilles zei:

 

Klinkt goed. Laat ons hopen op een integrale heruitgave in hardcover (ja, quasi onmogelijk. Ik weet het). Ik zie me de reeks namelijk niet herkopen in softcovers. 

Ik ook. Integrale graag. Zo´n reeks schreeuwt daar toch voor?

[Ambreville]

6 minutes ago, Timhardt said:

Ik ook. Integrale graag. Zo´n reeks schreeuwt daar toch voor?

Bruno Graff heeft er zo eentje uitgebracht in één deel.

[Timhardt]

48 minuten geleden, Ambreville zei:

Bruno Graff heeft er zo eentje uitgebracht in één deel.

En Française? 

Nooit opgeven, kijk naar het land van langvergeten.

[Waldorf]

Op 7/5/2022 om 18:01, Koen Claeys zei:

De scenarist is een nobele onbekende voor me 

 

 

Hij heeft nog niet veel strips geschreven. Zelf heb in het Frans ook al GoSt111 gelezen, en dat is ook zeer goed. (Staat hier ook al ergens in deze draad.)

[cinco]

Vermoorde Onschuld (Sylvie Roge / Olivier Grenson)

 

Pfoehhh, dit was een beklemmend verhaal. Goed geschreven, maar beklemmend.

Dit gaat nog wel even blijven hangen.

 

Ik wist op voorhand totaal niks van dit album.

Dus de zware inhoud heeft me wat overvallen.

De zachte tekenstijl contrasteert hier sterk mee en laat net daardoor de duistere gebeurtenissen dieper snijden.

Alsof je een nachtmerrie die verpakt is in een schijnbaar mooie droom ervaart.

 

 

Als kind heb je bitter weinig invloed op de keuze van je leefomgeving.

Dit verhaal laat zien hoe destructief het kan zijn als je onderworpen bent aan iemand die (bewust en onbewust) de verkeerde beslissingen voor je maakt, soms heel subtiel.

 

 

Meer dan andere uitgaves die die naam dragen voelt dit als een echte graphic novel aan.

Het heeft meer de opbouw van een boek, zowel door de verhaalconstructie als door het gebruik van hoofdstukken.

 

Het leest ook erg vlot, al kan het naargelang je eigen affiniteit of gevoeligheid aangaande de behandelde thema's nog in je hoofd blijven zitten lang nadat je het album terug in de kast hebt opgeborgen.

 

Volgende keer weer gewoon een Kid Paddle uit het rek vissen voor wat luchtig vermaak.

Al is deze Vermoorde Onschuld sowieso een aanrader, één van de velen die het uitstekende stripjaar 2021 heeft opgeleverd. 2022 heeft nog een lange weg te gaan om zijn voorganger op stripvlak bij te benen.

 

 

 

 

[Waldorf]

Ik heb het niet voor die cleane, steriele tekeningen van Grenson.

[cinco]

4 uren geleden, Waldorf zei:

Ik heb het niet voor die cleane, steriele tekeningen van Grenson.

 

Geeft het geheel op het eerste zicht een onschuldige Tiny-look, sterk contrasterend met datgene wat echt gaande is in het leven van deze kinderen.

En dat schiet eigenlijk wel raak, het idee van de kleine verborgen drama's binnen gezinnen die naar de buitenwereld toe heel gewoon en gelukkig ogen.

 

[linthout]

goed boek

[Koen Claeys]

Op 19/4/2022 om 14:03, Waldorf zei:

Bleekwater (Joris Mertens)

François is chauffeur bij een droogkuis. Dagelijks brengt hij de propere was naar klanten in de stad. François heeft een geordend leven: op tijd een pintje en een sigaret, een praatje met Maryvonne van de krantenwinkel, steeds dezelfde combinatie van cijfers op de lotto. Maar als François plots een nieuwe collega krijgt verandert alles. 

Vorig jaar debuteerde Mertens met het bijzonder sfeervolle Beatrice, dat tekstloos was. Bleekwater bevat wel tekst en zo mogelijk nog meer sfeer dan Beatrice: de sfeer van een grootstad op het snijpunt van Parijs en Brussel rond 1980. Stadskernverfraaiing is nog een verre droom, overal rijden auto's en schreeuwt neonreclame om aandacht. Als een geslagen hond loopt François door de gutsende regen, en van bladzijde 1 weet je dat het niet goed komt. Als u materiaal zoekt om uw top 10 van 2022 te stofferen bent u aan het goede adres. Zeer goed.

 

Marc Didden (die anders nooit strips leest) heeft het er deze week in HUMO over.

 

[Waldorf]

DC: The new frontier - Black Label Edition (Darwyn Cooke)

DC: The new frontier is een comic waarin Darwyn Cooke aan de slag gaat met een hele resem superhelden uit de DC-stal, Batman, Superman, Green Lantern, Flash,... Hij beschrijft de overgang van de Golden age van de comic naar de Silver Age, in de jaren na de Tweede Wereldoorlog tot 1960.

De term 'The new frontier' slaat op de speech van John F. Kennedy toen die zich in 1960 kandidaat stelde om president van de Verenigde Staten te worden. Het was een historische speech, waarin Kennedy de Amerikanen niets beloofde, maar waarin hij hen opriep om samen de uitdagingen van de toekomst aan te gaan. Kennedy wilde armoede bestrijden, rassenongelijkheid terugdringen, economische opportuniteiten grijpen en een mens op de maan zetten. Het was een bevlogen speech waarin Kennedy de Amerikanen vroeg om de toekomst hoopvol tegemoet te zien.

Darwyn Cooke was natuurlijk geen politicus, maar wel een stripmaker, en zijn comic The new frontier beschrijft de periode tussen het einde van de Tweede Wereldoorlog en het moment in 1960 dat Kennedy zijn speech uitsprak. De VS rolde van een Wereldoorlog in een Koude Oorlog, stapte weifelend, maar ten slotte zegevierend in de Koreaanse Oorlog, zag de spanning rond rassenscheiding stijgen, en ging misleid door Joseph McCarthy door een periode van totale paranoia over communistische infiltratie. Wetenschappers hadden al uitgerekend hoe vaak men de aarde kon vernietigen met de beschikbare nucleaire capaciteit, maar men ging er toch vooral van uit dat de wetenschap elk denkbaar probleem zou oplossen. Zoals Donald Fagen zong in I.G.Y.: There'll be spandex jackets, one for everyone

Dit is allemaal van goed om weten om The new frontier te lezen. Want Cooke zet zijn helden neer in het Amerika van 1945 tot 1960. Over die helden wist ik zelf hoegenaamd niets. Zeker, ik heb wel eens een film over Superman gezien (met Christopher Reeve) of over Batman, maar over het algemeen zijn die superhelden voor mij nobele onbekenden. Cooke betrekt ook heel veel helden bij zijn verhaal, en door de vele korte stukjes met steeds wisselende figuren was vooral de eerste helft van het boek soms moeilijk te volgen. Ik zat steeds weer terug te bladeren om te zien over wie ik eigenlijk aan het lezen was. Na zo'n 200 bladzijden werd dat wel beter en de vele annotaties achterin het boek hielpen ook wel. Ze maakten ook de vele, en vaak obscure, referenties naar comics uit het verleden duidelijk. 

De plot van het verhaal op zich is niet erg interessant, er zitten fucking dinosaurussen in. Het boeiende is dat Cooke vertelt over de geschiedenis van superhelden en comics en tegelijk ook over die 15 jaren na de oorlog, dat moment dat alles mogelijk leek. Er zit ook rijkdom in de personages: van sommigen weet je dat ze vatbaar waren voor de lulkoekverhalen van McCarthy, terwijl anderen de verworvenheden van de liberale democratie voor ogen weten te houden. Op de pagina's baadt alles in het heldere licht van het vooruitgangsoptimisme, door Cooke prachtig getekend in zijn klare lijnen. 

Hoewel het soms een lastige leesbeurt was voor een complete leek in het superheldendom vond ik dit boek erg lezenswaardig. De tekeningen doen daar veel aan. Alles is helder, kleurrijk en levendig. En Cooke was ook wel een goede schrijver die de lezer bij de les houdt. 

 

[cinco]

31 minuten geleden, Waldorf zei:

Hoewel het soms een lastige leesbeurt was voor een complete leek in het superheldendom vond ik dit boek erg lezenswaardig. De tekeningen doen daar veel aan. Alles is helder, kleurrijk en levendig. En Cooke was ook wel een goede schrijver die de lezer bij de les houdt. 

 

 

Als je meer van dit wilt, zijn bijdrage aan de Watchmen-prequels is ook de moeite.

 

[Chimi]

1 uur terug, Waldorf zei:

DC: The new frontier - Black Label Edition (Darwyn Cooke)

DC: The new frontier is een comic waarin Darwyn Cooke aan de slag gaat met een hele resem superhelden uit de DC-stal, Batman, Superman, Green Lantern, Flash,... Hij beschrijft de overgang van de Golden age van de comic naar de Silver Age, in de jaren na de Tweede Wereldoorlog tot 1960.

De term 'The new frontier' slaat op de speech van John F. Kennedy toen die zich in 1960 kandidaat stelde om president van de Verenigde Staten te worden. Het was een historische speech, waarin Kennedy de Amerikanen niets beloofde, maar waarin hij hen opriep om samen de uitdagingen van de toekomst aan te gaan. Kennedy wilde armoede bestrijden, rassenongelijkheid terugdringen, economische opportuniteiten grijpen en een mens op de maan zetten. Het was een bevlogen speech waarin Kennedy de Amerikanen vroeg om de toekomst hoopvol tegemoet te zien.

Darwyn Cooke was natuurlijk geen politicus, maar wel een stripmaker, en zijn comic The new frontier beschrijft de periode tussen het einde van de Tweede Wereldoorlog en het moment in 1960 dat Kennedy zijn speech uitsprak. De VS rolde van een Wereldoorlog in een Koude Oorlog, stapte weifelend, maar ten slotte zegevierend in de Koreaanse Oorlog, zag de spanning rond rassenscheiding stijgen, en ging misleid door Joseph McCarthy door een periode van totale paranoia over communistische infiltratie. Wetenschappers hadden al uitgerekend hoe vaak men de aarde kon vernietigen met de beschikbare nucleaire capaciteit, maar men ging er toch vooral van uit dat de wetenschap elk denkbaar probleem zou oplossen. Zoals Donald Fagen zong in I.G.Y.: There'll be spandex jackets, one for everyone

Dit is allemaal van goed om weten om The new frontier te lezen. Want Cooke zet zijn helden neer in het Amerika van 1945 tot 1960. Over die helden wist ik zelf hoegenaamd niets. Zeker, ik heb wel eens een film over Superman gezien (met Christopher Reeve) of over Batman, maar over het algemeen zijn die superhelden voor mij nobele onbekenden. Cooke betrekt ook heel veel helden bij zijn verhaal, en door de vele korte stukjes met steeds wisselende figuren was vooral de eerste helft van het boek soms moeilijk te volgen. Ik zat steeds weer terug te bladeren om te zien over wie ik eigenlijk aan het lezen was. Na zo'n 200 bladzijden werd dat wel beter en de vele annotaties achterin het boek hielpen ook wel. Ze maakten ook de vele, en vaak obscure, referenties naar comics uit het verleden duidelijk. 

De plot van het verhaal op zich is niet erg interessant, er zitten fucking dinosaurussen in. Het boeiende is dat Cooke vertelt over de geschiedenis van superhelden en comics en tegelijk ook over die 15 jaren na de oorlog, dat moment dat alles mogelijk leek. Er zit ook rijkdom in de personages: van sommigen weet je dat ze vatbaar waren voor de lulkoekverhalen van McCarthy, terwijl anderen de verworvenheden van de liberale democratie voor ogen weten te houden. Op de pagina's baadt alles in het heldere licht van het vooruitgangsoptimisme, door Cooke prachtig getekend in zijn klare lijnen. 

Hoewel het soms een lastige leesbeurt was voor een complete leek in het superheldendom vond ik dit boek erg lezenswaardig. De tekeningen doen daar veel aan. Alles is helder, kleurrijk en levendig. En Cooke was ook wel een goede schrijver die de lezer bij de les houdt. 

 

In een interview met Cooke in The Comics Journal las ik ooit eens dat hij initieel begon met het schrijven van kleine episodes voor alle individuele personages en die dan achteraf aan elkaar verbond met iets wat voor een plot moest doorgaan, en dat valt ook wel op tijdens het lezen.

 

Maar nog steeds een enorm goed boek, inderdaad.

[Waldorf]

14 uren geleden, cinco zei:

 

Als je meer van dit wilt, zijn bijdrage aan de Watchmen-prequels is ook de moeite.

 

 

 

Die heb ik gekocht en gelezen toen die verscheen.

[Peter Motte]

 

Geslaagd mengsel detective-avontuur met humor. De tekeningen zijn in deel 1 en zeker in 2 wat te karikaturaal, maar in 3 zit alles goed.

[Waldorf]

T'Zée, une tragédie Africaine (Appollo, Brüno)

Tien jaar geleden al wisten Appollo en Brüno dat ze samen een Afrikaans album zouden maken. Dat album is er nu. T'Zée is gebaseerd op Mobutu, al heet die in de strip niet zo. Mobutu was de dictator die Kongo hernoemde tot Zaïre, en die uiteindelijk in ballingschap in Marokko stierf aan prostaatkanker. Mobutu was een megalomane bruut die na een staatsgreep aan de macht was gekomen in de chaotische jaren na de dekolonisatie. Hij liet een megalomaan paleis bouwen in Gbadolite in het noorden van Zaïre, van waar zijn ouders afkomstig waren. Tegenstanders van zijn regime liet hij gewoon vermoorden, en zo lang hij niet te dicht aanpapte met Moskou in de Koude Oorlog liet het westen hem begaan. Ik breng graag deze beelden in herinnering:

 

 

Maar goed, T'Zee gaat ook niet over Mobutu. De hoofdfiguren zijn Hyppolite, de jongste zoon van dictator T'Zee, en Bobbi. Bobbi is de jonge tweede vrouw van de dictator. Hyppolite wordt heen en weer geslingerd tussen de bewondering voor zijn vader en toekomstdromen van een beter land, ingegeven door zijn reizen naar Europa. Bobbi weet dat ze in haar positie aanbeland is door haar schoonheid.  Als in het paleis het nieuws binnenkomt dat T'Zee door rebellen gedood zou zijn beginnen Hyppolite en Bobbi, elk met hun eigen entourage, plannen te maken voor de onzekere toekomst. 

Appollo noemt dit een Griekse tragedie in Afrika, en dat is het ook. Het noodlot is onafwendbaar, zowel voor de hoofdrolspelers als voor hun land. Brüno leeft zich helemaal uit met zijn vette lijnen en gestileerde gezichten. Erg graag gelezen, hopelijk binnenkort ook in het Nederlands? 

 

 

[Waldorf]

Un général, des généraux (Juncker, Boucq)

In 1958 stond Frankrijk aan de rand van een staatsgreep. De situatie in Algerije stond op springen. Algerije was toen al 150 de voornaamste kolonie van onze zuiderburen, maar de Algerijnen begonnen te hunkeren naar vrijheid. Door zijn nabijheid bij het moederland en het enorme aantal Fransen dat er woonde was men aan beide zijden van de Méditerranée Algerije gaan zien als een natuurlijk verlengstuk van Frankrijk. Voor het Franse leger, dat enkele jaren voordien vernederd was in Indochina, kon er geen sprake zijn van het opgeven van Algerije. Ze hadden zeker een deel van de Fransen in Algerije achter zich. Sommige Pieds-noirs, Fransen die vaak al generaties lang een bestaan hadden opgebouwd in Noord-Afrika, zochten liever een derde weg, tussen totale onafhankelijkheid en het verderzetten van het koloniale bestel. De modale Fransman in de vijfhoek was dan weer vooral bezorgd om in een nieuwe en bloedige koloniale oorlog terecht te komen, zoals in Indochina.

Maar de generaals in Algiers voelden zich dus gesteund door scherpslijpers in Algiers, en ze dreigden openlijk met een staatsgreep. Niet dat ze zelf de macht wilden, nee, ze riepen generaal De Gaulle, de held van de Tweede Wereldoorlog, op om de leiding te nemen. De Gaulle leefde op dat moment teruggetrokken op zijn domein in het midden van Frankrijk. 

In deze strip vertelt Juncker die episode uit de Franse geschiedenis. En hoewel het een bijzonder ernstige zaak was presenteert Juncker, met tekeningen van Boucq, het hele verhaal als een deurenkomedie. De generaals die heen en weer bellen en het gespannen overleg tussen de premier in Parijs en de leiders van de verschillende politieke partijen hebben allemaal een groteske ernst over zich. De hele opgefokte pre-revolutionaire sfeer is een kolfje naar de hand van Boucq met zijn aanleg voor groteske koppen en uitvergrote uitdrukkingen. 

De Gaulle zelf, toch de hoofdfiguur van de hele geschiedenis, zien we verschillende keren in de strip, maar hij heeft slechts één lijntje tekst: zijn historische woorden 'Je vous ai compris' komen aan het einde als verlossing. De druk is dan van de ketel, en iedereen denkt gewonnen te hebben.

Op zich is het verhaal te weinig bekend bij ons om hier aan te slaan, je moet wel een beetje affiniteit met de Franse geschiedenis hebben, maar ik heb dit graag gelezen in het Frans.

 

 

[lukoste]

Ik heb het plezier gehad de afgelopen dagen twee reeksen te hebben gelezen met een enorm sterk scenario:

 

1. Oorlog en liefde

Herlezing van dit fantastisch verhaal - aan de tekeningen is het wel opnieuw wennen. Uitkijken naar de 2 nieuwe delen die binnenkort verschijnen.

 

2. Een godverdomse klootzook

Geen idee wat ik mocht verwachten. En ik heb eerlijk gezegd niet veel met het andere werk van Loisel. Maar dit is wel een pareltje. Ook de tekeningen zijn schitterend. Aftellen naar deel 3.

[Kool Thing]

Het is heel lang geleden dat ik hier nog eens reclame maak voor een strip die ik gelezen heb. 

 

Met plezier wil ik dit doen voor De Verboden Haven. Een maritiem avonturenstrip met invloeden van XIII, Samber en de Drie Schimmen. Ja dit klinkt zot, maar het werkt wel. In Italië werd deze strip meermaals bekroond. In Frankrijk werd hij overladen op het lezersforum bdgest door positieve recensies. Ja, dit zegt allemaal niet veel.... maar ik raad je graag aan om deze strip een kans te geven. Persoonlijk ben ik heel blij dat ik dit gedaan heb. Eindelijk nog iets strafs in dit makke stripjaar. 

 

 

 

 

 

[cinco]

Al meer dan 10 jaar aan het wachten om herlezen te worden en deze nacht was het moment daar.

 

Een reisverslag van Arnon Grunberg door Hanco Kolk uitgewerkt tot graphic novel.

 

De beroemde foto van Ramazan Öztürk speelt een belangrijke rol doorheen dit verhaal.

 

 

Het beeld van het jonge oorlogsslachtoffertje laat Grunberg niet los en hangt als een schaduw over de ganse reis, treffend gevisualiseerd door Kolk die de aanwezigheid van het kind in Arnons gedachten als een visueel leidmotief doorheen de pagina's laat terugkeren.

[Waldorf]

Meccano 5, Poppy (Hanco Kolk)

Er zou geen Meccano meer komen na De Ruwe Gids (toch ook al vijftien jaar oud), maar kijk, sommige verhalen schrijven zichzelf. Nieuwsberichten in Nederland over Marokkaanse drugdealers die vanuit Dubai hun handel aansturen, en bloedige moorden bestellen spraken op perverse wijze tot de verbeelding van Hanco Kolk. Het blinde geweld, de geldzucht, het patserige van de jonge drugdealers, dat is Meccano. Met de moord op Peter R De Vries op klaarlichte dag in het centrum van Amsterdam doorkruiste de realiteit op trieste wijze dan nog de fantasie. Dat drama zorgde er voor dat het boek pas nu gepubliceerd wordt. 

Het verhaal begint bij Poppy, een huurmoordenaar van de oude stempel. Poppy is iemand die nog 'opruimt' in plaats van er een bloedige veldslag van te maken. Maar de nieuwe gangsterbendes van Meccano werken niet meer op die manier. Er moet massaal veel bloed vloeien, en opdrachtgevers willen elkaar overtroeven met liters. Als Poppy de opdracht niet helemaal goed begrepen heeft gaat het mis. Opdrachtgever Abdul Acné maakt zich belachelijk tegenover de andere peetvaders en 'the shit hits the fan'. 

Uit lijden komt grote kunst voort, maar hetzelfde geldt voor humor. Hoewel het een bloedernstig (DYSWIDT) thema is weet Kolk grappen te maken over het stuitende geweld. Elke scene eindigt ook op een pointe. Grafisch sluit dit deel naadloos aan bij de rest van Meccano: schetsend zoekt Kolk de ideale lijn waarna hij alle overbodige lijnen uitgomt. Elk detail telt, geen enkel puntje of lijntje is zonder functie in de uitgepuurde tekeningen. Er staat niets teveel op het papier. De actie speelt zich niet af in kadertjes maar elke plaat is een vloeiend beweging. De kleuren van Marloes Dekkers zorgen voor de sferen en de accenten. Sommige van haar keuzes lijken vreemd, maar het resultaat is prachtig. Aanrader.

 

[lukoste]

21 hours ago, Kool Thing said:

Het is heel lang geleden dat ik hier nog eens reclame maak voor een strip die ik gelezen heb. 

 

Met plezier wil ik dit doen voor De Verboden Haven. Een maritiem avonturenstrip met invloeden van XIII, Samber en de Drie Schimmen. Ja dit klinkt zot, maar het werkt wel. In Italië werd deze strip meermaals bekroond. In Frankrijk werd hij overladen op het lezersforum bdgest door positieve recensies. Ja, dit zegt allemaal niet veel.... maar ik raad je graag aan om deze strip een kans te geven. Persoonlijk ben ik heel blij dat ik dit gedaan heb. Eindelijk nog iets strafs in dit makke stripjaar. 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb em besteld. Ben heel benieuwd nu ik voor het eerst deze melding kreeg op stripweb

 

 

[cinco]

1 uur terug, lukoste zei:

 

 

Ik heb em besteld. Ben heel benieuwd nu ik voor het eerst deze melding kreeg op stripweb

 

 

 

Behoorlijk verboden dus, die haven.